คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love song # 4
Title :: Love Song
Author ::BummyA+
Couple ::Jung Ji hoon & Jung byung hee
Rate :: NC-17
Talk ::เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วน เนื่องมาจากคิดถึงป๋าเรนมากแล้วก็รักบองฮีออมม่ามากๆด้วยเลยเกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา 55555+
“นูน่า”จีฮุนเอ่ยปรามร่างบางที่เริ่มนอกบทตั้งแต่เริ่มต้นบทสนทนา
“นายหน่ะเงียบไปเลยจีฮุน”แตฮีหันไปดุจีฮุนที่พยายามอย่างหนักที่จะห้ามพี่สาวตรงหน้า “นายเข้าใจใช่ไหมจีโอว่าทั้งนายและจีฮุนยังมีอนาคตอีกยาว ฉันอยากให้ทั้งจีฮุนและนายได้เจอกับผู้หญิงดีๆสักคนได้แต่งงานมีลูกและใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง”
“ครับ”จีโอเอ่ยรับอย่างสุภาพ “ผมเข้าใจทุกอย่างดีแล้วผมก็อยากให้พี่รู้ด้วยว่าเราสองคนเลิกกันไปแล้วด้วย”บยองฮีเอ่ยรับก่อนที่จะลุกขึ้นยืนพลางโค้งให้แตฮีอย่างสุภาพก่อนที่จะผละตัวเดินออกไป
“นูน่า...ผมให้พี่มาปรับความเข้าใจให้ผมไม่ใช่ให้ทำแบบนี้”จีฮุนตวาดออกมาอย่างลืมตัวด้วยความโมโหลืมแม้กระทั่งว่าแตฮีเป็นพี่ของเค้าด้วยซ้ำ
“นายเงียบก่อนได้ไหมจีฮุน...นายด้วยบยองฮีนายควรที่จะหยุดฟังฉันให้จบนะ”แตฮีเอ่ยเรียกร่างบางที่ขยับตัวเดินออกมาได้ในระดับนึงแล้วร่างเพรียวบางเดินเข้าไปหาร่างเล็กอย่างคนมาดมั่นก่อนที่จะหยุดนิ่งในระยะที่ห่างกันพอที่จะพูดคุยกันรู้เรื่อง
“ใช่ฉันอยากให้ชีวิตนายสองคนเป็นแบบนั้น......แต่หลังจากที่ฉันโดนจีฮุนโทรมาโวยวายใส่ฉันตลอดสองสัปดาห์ทันทีที่รู้สาตุว่าทำไมนายถึงขาดการติดต่อไปเป็นปีเพื่อให้ฉันกลับมาเคลียร์กับนาย”แตฮีเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ “ก็ทำให้ฉันรับรู้ว่าจีฮุนรักนายมานะจีโอ”
“..............................”
“นายไม่รู้หรอกว่าสาเหตุที่หมอนี่ไม่ค่อยจะออกมาจากกกรมก็เพื่อจะได้กลับมาเจอนายก่อนกำหนดปลดประจำการ.........ฉันอิจฉานายนะจีโอที่นายมีคนดีๆแบบนี้คอยดูแลนายอยู่ข้างๆหน่ะ”แตฮีเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือบางกุมมือเล็กของจีโอก่อนที่จะใช้สายตากลมหวานมองเข้าไปในตาของจีโออย่างค้นหา
“.................................”
“เรื่องวันนั้นที่นายเห็นเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”แตฮีเอ่ยขึ้นก่อนที่คลี่ยิ้มอออกมาบางๆ “เราสองคนต่างก็ได้ประโยชน์ซึ่งกันและกันจากการประกาศข่าวคราวว่าเราคบหาดูใจกัน”
“..................................”
“เราคบกันเพื่อผลประโยชน์”คิมแตฮีเอ่ยขึ้นพลางคลี่ยิ้มบางอย่างอ่อนโยน “เพราะเหตุการณ์วันนั้นทำให้จีฮุนปลดประจำการเร็วกว่าเดิมไม่ใช่หรอ”
“ฮ่าฮ่า พูดซะตรงประเด็นเลย”จีฮุนหัวเราะออกมาอย่างขบขันเมื่อได้ยินคำพูดของแตฮี
“เงียบเหอะน่า”แตฮีเอ่ยดุร่างสูงที่ยังคงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “คนกำลังจริงจัง”
มือบางเอื้อมมือจับมือแกร่งของร่างสูงมาจับกับมือเล็กของจีโอ “จำไว้นะจีโอพื้นฐานของคนรักคือความเชื่อใจกันแต่ถ้าวันไหนที่พวกนายเลิกกันวันนั้นนูน่าจะไม่ลังเลเลยที่จะเอาจีฮุนคืนมา....เฉพาะนั้นจีโอเค้าเป็นของนายดูแลให้ดีหล่ะ”แตฮีเอ่ยจบก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกับคนทั้งสองก่อนที่เรนและแตฮีจะตกใจกับกิริยาตอบรับของจีโอ มือเล็กค่อยๆขยับมือออกจากการเกาะกุมของจีฮุนและแตฮีช้าก่อนที่เงยหน้าขึ้นมองคนทั้งสองอย่างจริงจัง
“จีโอนายทำแบบนี้ทำไม”เรนเอ่ยถามเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของคนตัวบางที่เค้าคาดไม่ถึง
“ผมเข้าใจทุกอย่างที่พี่พูดนะครับ”จีโอเอ่ยก่อนที่จะโค้งให้แตฮีอย่างสุภาพ “ขอบคุณที่อุตส่าห์ยอมเสียเวลามาเพื่อผมและขอโทษที่อาจจะทำให้การมาของพี่ในครั้งนี้ต้องเสียเปล่า”
“นายหมายความว่าไงบยองฮี”เรนเอ่ยถามก่อนจะเขย่าไหล่บางอย่างคาดคั้น
“จีฮุนนายใจเย็นๆก่อนดีไหม”มือเรียวเอื้อมแตะไหล่หนาของจีฮุนเป็นเชิงปลอบโยนทำให้นัยน์ตากลมของบยองฮีสลดเศร้าเล็กน้อยแต่ก็แค่แปปเดียวจริงๆก่อนที่ความเย็นชาจะกลับเข้ามา
“เพราะว่ามันสายเกินไปแล้วไงครับ”ทันทีที่พูดจบประตูร้านคอฟฟี่ช็อปก็เปิดเข้ามาเผยให้เห็นร่างสูงสมส่วนของอึมซึลองที่เดินเข้ามาอย่างตื่นตระหนก
“นายไม่เป็นไรใช่ไหมบยองฮี”ซึลองเอ่ยถามก่อนที่จะจับไหล่บางผลิกซ้ายขวาอย่างเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”มือบางเอ่ยขึ้นเป็นเชิงห้ามปรามให้ซึลองหยุดการกระทำโอเว่อแอ็คติ้งของตัวเองได้แล้วก่อนจะหันไปลารุ่นพี่ทั้งสองด้านหลังก่อนที่จะเดินนำซึลองออกไปแต่ก็ยังช้ากว่าคนตัวสูงที่คว้าแขนบางเอาไว้ได้ทัน
“นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นจนกว่านายจะอธิบายว่านี้มันอะไรกัน”เรนเอ่ยเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธจัด
“พี่นี่เป็นคนเข้าใจอะไรยากจริงๆนะฮะ”จีโอเอ่ยตอบร่างสูงอย่างเย็นชาก่อนจะเหนี่ยวต้นคอของซึลองมาประกบจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางความตกตะลึงของจีฮุนและแคฮี มือหนาที่เกาะกุมแขนบางเลื่อนหลุดอย่างเจ็บปวด
“ที่นี่พี่คงเข้าใจคำว่าสายของผมแล้วสินะครับ งั้นผมขอตัว”จีโอเอ่ยขึ้นก่อนที่จะดึงแขนแกร่งของซึลองให้เดินตามออกไป
ทันทีที่ร่างเล็กพ้นระยะสายตาร่างสูงของจีฮุนก็ทรุดลงไปแทบจะทันทีแต่ยังดีที่มีมือเล็กของแตฮีประคับประคองไว้ไม่ให้คนตัวสูงทรุดลงไปกับพื้น
“นายจะมาหมดอาลัยตายอยากตรงนี้ไม่ได้นะจีฮุน”แตฮีเอ่ยขึ้นพลางบังคับให้ร่างสูงลุกขึ้นยืน
“บอกผมทีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความจริง”
“ถ้านายจะให้ฉันโกหกหน่ะนะ”แตฮีเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาในระหว่างทางที่เดินออกมาจากสนามบินก่อนที่ทั้งคู่จะต้องผงะเมื่อเห็นแสงแฟลซวาบเข้าตาพร้อมกับกองทัพนักข่าวและเสียงถามคำถามที่ดังอื้ออึงอยู่รอบด้าน
“เป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับคุณจีฮุนที่คุณกับคุณแตฮีจะแต่งงานกัน”เสียงนักข่าวที่ตะโกนดังขึ้นมาทำให้จีโอที่กำลังเดินไปที่รถกับซึลองต้องหันหน้ากลับไปมองอย่างเสียไม่ได้เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงหันไปมองพอดีทำให้ทั้งคู่อดที่จะสบสายตากันไม่ได้
ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะโอบไหล่บางของแตฮีเข้ามาในอ้อมกอด “ใช่ครับเราสองคนจะแต่งงานกันในอีกไม่นานนี้แต่เราก็คงจะหมั้นหมายกันไว้ก่อน ใช่ไหมจ้ะที่รัก”เรนเอ่ยตอบคำถามก่อนที่จะหันกลับไปยิ้มหวานให้กับคนในอ้อมกอด
“คะ ยังไงก็เชิญพี่ๆนักข่าวไปงานหมั้นของเราสองคนด้วยนะคะ”แตฮีเอ่ยตอบก่อนที่จะส่งยิ้มไปยังกองทัพนักข่าวตรงหน้า
“ไหนๆพี่ๆก็อุคส่าห์มาทำข่าวเราสองคนถึงที่นี้จะให้กลับไปแบบนี้ผมก็คงจะรู้สึกผิดแย่”เรนเอ่ยตอบพลางยิ้มให้กล้องที่รุมกันถ่ายรูปเค้าและแตฮีก่อนที่จะเงยหน้ามองไปยังที่จีโอที่ยังคงยืนมองอยู่ไม่ไกลนักก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะก่อนที่จะก้มลงจุมพิตริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกของแตฮีให้เป็นขวัญตา
-นายอย่าคิดนะจองบยองฮีว่านายจะทำให้ฉันเจ็บได้ฝ่ายเดียวฉันก็ทำให้นายเจ็บได้ไม่แพ้กันหรืออาจจะเจ็บเจียนตายเลยหล่ะ-
...................................................................
เอาแล้วไงสรุปว่าเรื่องนี้มันจะเป็นยังไงต่อไปหล่ะเนี่ย
ป๋าเรนก็เกิดอยากจะร้ายขึ้นมาแล้วบยองฮีหล่ะรักซึลองจริงหรือป่าว
น่าติดตามตอนต่อไปกันแล้วใช่ไหมหล่ะ
อาจจะมาอัพช้าไปหน่อยแต่ก็ฝากเม้นท์ปละติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น