คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Song #1
Title :: Love Song
Author ::BummyA+
Couple ::Jung Ji hoon & Jung byung hee
Rate :: R (PG17)
Talk ::เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วน เนื่องมาจากคิดถึงป๋าเรนมากแล้วก็รักบองฮีออมม่ามากๆด้วยเลยเกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา 55555+
ห้องซ้อมเต้นใหญ่ของ J.Tune กำลังมีการฝึกซ้อมอย่างขะมักเขม้นของเหล่าMBLAQสำหรับการทัวร์เอเชียคอนเสริตครั้งที่สองที่กำลังจะมาถึงในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
เสียงเพลงดงกระหึ่มดังลั่นห้องซ้อมพร้อมกับเสียงจังหวะเท้าที่พร้อมเพรียงกันในการเต้นทำให้คนที่อยู่ในห้องไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามีใครเดินเข้ามาในห้องเนื่องจากทุกคนต่างสนใจกับหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น
‘จอนแจงอียา oh……’เสียงเพลงถูกปิดลงกลางคันทำให้ทั้งเอ็มแบล็ค ผู้จัดการและ DQต่างก็หยุดการกระทำของตนเองก่อนที่จะพร้อมใจกันหันไปมองยังต้นเหตุของการขัดจังหวะ
“จีฮุนชิ/จีฮุนฮยอง”ทุกคนในห้องพร้อมใจกันร้องเรียกร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังของห้องซ้อมที่ยืนส่งยิ้มจนตาหยีมาให้
Jihoon’s Mode
เสียงตะโกนเรียกชื่อของคนในห้องมาพร้อมกับการวิ่งเข้าใส่อย่างไม่เกรงใจราวกับลูกหมาตัวน้อยของจุนและมีร์ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวทุยของทั้งคู่ด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนที่จะเงยหน้ามองเด็กๆที่เหลือ ซึงโฮและชอนดุงเพียงแต่คลี่ยิ้มให้บางๆก่อนที่จะโค้งให้อย่างสุภาพ ก่อที่สายตาของผมจะหยุดลงที่Main’s Vocalที่ยังคงยืนมองมาที่ทุกคนนิ่งๆโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาพร้อมกับสายตาที่ผมอ่านไม่ออก
“คิดถึงฉันไหม”ผมเอ่ยถามขึ้นลอยๆแต่ตายังคงจ้องไปยังร่างเล็กที่ยังคงยืนเงียบอยู่ที่เดิม แน่นอนว่าทั้งจุน มีร์ ชอนดุงและซึงโอต่างก็แย่งกันตอบยกเว้นแต่บยองฮีคนที่ผมอยากจะเห็นรอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าใสพร้อมกับดวงตาไร้เดียงสาเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ใช้เสียงหวานของตัวเองพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับมาครับ’ หรือไม่ก็ ‘ผมก็คิดถึงพี่มากๆเหมือนกันฮะ’
แต่สิ่งที่คาดหวังก็เหมือนเป็นฟองสบู่ที่แตกไปนอกจากจะไม่เห็นรอยยิ้มน่ารักของบยองฮีกับเสียงหวานๆแล้วบยองฮียังหันหลังเดินออกไปจากห้องซ้อมซะด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ผมอยากจะเจอหมอนั่นใจแทบขาดแต่ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้นะ ผมดันมีร์กับจุนที่ยังคงทำตัวอ้อนเป็นลูกหมาส่งให้ชอนดุงกับซึงโฮก่อนที่จะวิ่งตามร่างเล็กออกไป
“จองบยองฮี”ผมตะโกนเรียกร่างเล็กที่กำลังเดินอยู่ด้านหน้าอย่างหงุดหงิดทำให้จีโอต้องหยุดชะงักเท้าของตัวเองก่อนที่จะหยุดยืนอยู่นิ่งๆแต่ก็ยังคงไม่หันหน้ากลับมามองผม “ปฎิกิริยาแบบนี้มันหมายความว่าไงห๊ะ!!”
“ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนิครับ”บยองฮีตอบกลับเสียงเรียบพลางก้าวเท้าเดินหน้าต่อทำให้ความอดทนของผมที่มีขีดจำกัดขาดสะบั้นลงในทันที
“จองบยองฮีนายทำให้ฉันหมดความอดทนเองนะ”ผมพึมพำขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางรวบร่างเล็กแบกขึ้นบ่าโดยไม่สนใจว่าสตาฟและทีมงานที่หันมามองอย่างตกตะลึงแม้แต่น้อยตอนนี้ความหงุดหงิดของมันมีมากจนกู่ไม่กลับแล้วและยิ่งบยองฮีดิ้นขัดขืนมากแค่ไหนผมก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น
“ฮยอง ปล่อยผมนะ”บยองฮีตะโกนลั่นพลางดิ้นไปมาบนไหล่ก่อนจะใช้มีเล็กทุบหลังผมอย่าไม่เกรงใจเพื่อให้ผมปล่อยแต่มีหรอที่คนอย่างผมจองจีฮุนจะปล่อยไอ้ตัวเล็กนี้ไปง่ายๆตัวอย่างกับลูกแมวทำอะไรผมไม่ได้หรอก
“ถ้านายยังไม่เลิกดื้อนะ บยองฮี”ผมเอ่ยพลางท้าวแขนไว้ที่ขอบประตูรถหลังจากโยนบยองฮีเข้าไปในรถได้สำเร็จ “แล้วนายก็จะรู้ว่าฉันทำอะไรได้มากกว่าที่นายคิด”ผมขู่ทิ้งท้ายพลางปิดประตูฝั่งจีโอก่อนที่จะเดินอ้อมมาฝั่งคนขับรถ
ในรถบรรยากาศอึมครึมของทั้งผมทั้งบยองฮีแผ่ไปทั่วรถทำให้ไม่มีใครพูดอะไรออกมามีเพียงเสียงแอร์ที่เป่าออกมาเท่านั้นก่อนที่ผมจะเอื้อมมือหยิบบลูทูธข้างตัวขึ้นมาใส่ก่อนที่จะสั่งการระบบโทรศัพท์ไร้สายของรถให้ต่อสายหาผู้จัดการวงเอ็มแบล็ค
“บยองกี”
“นายจะปล่อยเด็กๆกลับบ้านไปเลยก็ได้นะส่วนบยองฮีอยู่กับฉันไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะดูแลเอง ”ผมเอ่ยบอกทันทีที่บยองกีรับสายก่อนที่จะกดวางสายอย่างรวดเร็วหลังจากบยองกีเอ่ยลาตามสายเสร็จซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถมาถึงบ้านของผมพอดี
“ลงมาสิ”ผมเอ่ยพลางเคาะกระจกฝั่งบยองฮีหลังจากถอยรถเก็บในโรงรถเสร็จแต่ก็ยังได้แต่ปฏิกิริยาเมินเฉยกลับมาเหมือนเดิม “จะเดินลงมาดีๆหรือต้องให้ใช้กำลังอีก”ผมเอ่ยถามร่างเล็กด้านในอีกครั้งแน่นอนว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือใบหน้างอนๆของบยองฮีพร้อมกับแก้มป่องที่อมลมเหมือนแก้มกำลังจะแตกแต่บอกเลยว่าโคตรจะน่ารักอ่ะก่อนที่จีโอจะเดินก้าวลงมาจากรถก่อนที่จะหันกลับมองผมที่ยังคงยืนกอดอกพิงรถอยู่อย่างงงๆ
“ไม่เข้าบ้านหรอฮะ”จีโอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนมองเค้าอยู่นิ่งๆ
“นายไม่มีอะไรจะพูดกับพี่จริงๆน่ะหรอ”ผมเอ่ยถามพลางหรี่ตามองใบหน้าหวานอย่างคาดคั้น
“พี่อยากได้ยินไรหล่ะครับ”บยองฮีเอ่ยถามกลับ “ผมคิดถึงพี่ฮะ....ยินดีต้อนรับกลับมา......พี่ไปอยู่กรมมาตั้งสองปีเป็นยังไงบ้างฮะ...พี่ก็ได้ยินมาหมดแล้วนิ”
“นั่นมันก็จากคนอื่นแต่คนที่พี่อยากจะได้ยินหน่ะ”ผมเอ่ยพลางจ้องมองนัยน์ตาหวานสีน้ำตาลเข้มอย่างจริงจัง “ก็คือนาย”
“คนโกหก”บยองฮีพึมพำออกมาเบาๆพลางก้มหน้านิ่งๆเมื่อไม่สามารถโต้ตอบอะไรผมได้มากไปกว่าจะบ่นด่าแบบเบาๆเท่านั้นแต่ระยะห่างกันเท่านี่มีหรอที่ผมจะไม่ได้ยิน
“นายว่าไงนะบยองฮี”ผมเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดแปลกของจีโอ
“ปล่าวนิครับ”บยองฮีตอบรับกลับมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ว่าวันนี้เราสองคนมีเรื่องให้เคลียร์กันอีกยาวแน่ๆจองบยองฮี”ผมเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะจับมือเล็กลากเข้าบ้านอย่างรวดเร็วก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาโดยดึงในคนตัวเล็กมานั่งบนตักโดยมีแขนของผมกอดไว้ไม่ให้คนตัวเล็กขัดขืนได้อีก
“................”บยองฮีไม่พูดอะไรแต่พยายามใช้มือเล็กของตัวเองแกะมือผมออกอย่างขัดใจ
“บยองฮีมองพี่”ผมเอ่ยสั่งเสียงเรียบแต่ร่างเล็กยังคงก้มหน้างุดพลางพยายามแกะมือผมออกต่อไป
“บยองฮี”ผมดุเสียงเข้มก่อนที่จะใช้มือข้างนึงกอดเอวร่างเล็กแน่นและใช้มืออีกข้างเชยคางเล็กขึ้นมองหน้าตัวเอง
“..................”
“พี่ไปโกหกอะไรนายบยองฮี”ผมเอ่ยถามพลางใช้นัยน์ตาดุจ้องตาของบยองฮีอย่างจริงจัง
“.....................”แต่สิ่งที่จีโอส่งกลับมาให้ผมนั้นก็ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรจนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะหงุดหงิดได้ถึงขนาดนี้
“บยองฮี ความอดทนของพี่มีขีดจำกัดนะ”ผมเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเริ่มนับเลขกดดัน “หนึ่ง....”
“......................”
“สอง”
“......................”
“ส....สาม....นายลองดีเองนะบยองฮี”
................................................
โอ๊ะโอ...จีฮุนโอปป้าก็โหดใช่เล่นนะเนี่ย
ทำไมบยองฮีถึงได้เย็นชาใส่จีฮุนโอปป้าหล่ะ
ต้อติดตามตอนต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำังใจล่วงหน้านะค่ะ ^^
ความคิดเห็น