กับดักความแค้น

นานหลายนาทีแล้วที่”จอมนรี”นั่งอยู่ที่นี่ ผู้คนมีกิจกรรมที่ทำต่างกันออกไป บางคนก็นั่งฟังเพลง กินขนมเด็กบางคนก็วิ่งเล่นไปมา เสียงประกาศบอกให้รู้ถึงตารางการเดินรถที่ดังหลายเดซิเบลอาจทำให้แก้วหูแตกและอาจก่อความรำคาญแต่การที่นั่งอยู่ตรงนานกว่า40นาทีเสียงที่น่ารำคาญกลับกลายเป็นเสียงที่ขับกล่อมชวนให้หลับไหลอยากที่จะเอนกายล้มหัวพักอยู่ตรงนี้ซะเหลือเกิน...

แต่ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป...โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายสีดำใบโปรดก็ดังขึ้น

“ค่ะ...ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานีขนส่ง...ตกลงคุณจะมารับฉันใช่ไหม...ได้ค่ะ..งั้นฉันจะรออยู่ที่นี่...อีก15นาทีใช่ไหม...ค่ะ”

จอมนรี มองโทรศัพท์ในมืออย่างเซ็งๆเธอมาที่นี่ก็เพราะคนที่โทรเข้ามานี่แหละพอนึกถึงเหตุผลที่ต้องมาที่นี่ก็รู้สึกเกลียดและสมเพศตัวเองซะเหลือเกิน...เขาและเธอถูกจับให้หมั้นหมาย กันโดยที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวตอนที่เธอไปดูแลยายที่โรงพยายบาลและเขาก็มาเยี่ยมคุณป้าที่นั้นเหมือนกันด้วยเตียงที่ใกล้กันเธอก็คอยช่วยเหลือป้าของเขาบ้างคอยพูดคอยคุยกับแกจนสนิทกันก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาลคุณป้าบอกกับเธอว่า

“ป้ารักหนูจังเลยไปเป็นหลานสะใภ้ป้านะไปอยู่กับป้า...แล้วป้าจะมาสู่ขอหนูให้ตา”ธี”หลานป้านะ”ตอนนั้นเธอคิดว่าคุณป้าพูดเล่นเธอจึงเย้าต่อว่าเธอจะรอ ไม่คิดว่าคุณป้าจะพูดจริงและทำจริง...คิดแล้วก็เกลียดตัวเองซะเหลือเกินหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่พูดเล่นอย่างนั้นแน่นอน หลังจากนั้นคุณป้าก็ติดต่อและมาเยี่ยมเธอที่บ้านพร้อมหลานชาย..เพื่อที่จะขอเธอกับพ่อและแม่...ท่านทั้ง2ต่างยินดีที่มีคนมาทาบทามเธอแต่เธอกลับรู้สึกแย่และสมเพศตัวเองที่ต้องตกอยู่ในที่นั่งแบบนี้ ยิ่งได้เห็นสายตาที่เขามองเธออย่างเวทนาปนสมเพศยิ่งทำให้เธอเกลียดตัวเองเหลือเกินเธอจะไม่มีวันลืมสายตาของเขาที่มองเธอในวันนั้นอย่างแน่นอน  ความจริงจอมนรีตั้งใจจะปฎิเสธคุณป้า แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นก็จะไม่มีโอกาสได้เอาคืนเขา เธอยอมเอาชีวิตมาทิ้งเพื่อที่จะทำให้เขาได้รู้สึกอะไรบ้างกับการก่อสงครามโดยการดูถูกเธอทางสายตาในวันนั้น

เธอสลัดหน้าออกจากห้วงแห่งความคิดพลางมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเธอวางโทรศัพท์นานแล้วคิดว่าคงมากกว่า50นาที...เขาไม่น่ามาช้าขนานนี้...นี่นะเหรอผู้ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยแม้กระทั่งเวลายังรักษาไว้ไม่ได้เลย

จอมนรีมองไปรอบๆก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวสะอาดเนียบเหมือนลูกผู้ดี ตัวขาว สูง กำลังเดินตรงมาที่เธอดูสีหน้าที่หงุดหงิดของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย...คนที่ต้องทำหน้าอย่างนั้นน่าจะเป็นเธอมากกว่า...นี่ถ้าคุณป้าไม่เรียกหาคิดเหรอว่าเธออยากจะมาเจอคนหน้าตูดหมึกอย่างเขา เขาเดินตรงมาหาเธอด้วยสายตาเช่นวันนั้นอีกมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเธอจะต้องเจอสายตาแบบนั้นไปถึงเมื่อไหรกันนะ

“ขอโทษที่ผมมาช้า...งานผมยุ่งๆน่ะ...คุณรอนานแล้ว...ไงเรารีบไปกันเถอะ” คำขอโทษที่ดูเหมือนจะพูดส่งๆไปเพื่อไม่ให้เธอกล่าวโทษเขานั่นทำให้เธอรู้สึกเกลียดเขามากขึ้นทวีคูณ...เธอไม่มีนิสัยพูดมากขนาดนั้นแม้เขามาช้าร่วมชั่วโมงเธอ ก็ไม่คิดจะตำหนิเขาหรอก...เขาเองที่ควรรู้อยู่แก่ใจ