All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #9 : [Boku no Hero Academia] Shigaraki Tomura x Reader : Take care [Request]

        คุณนั่งเท้าคางทอดสายตาหน่ายๆไปยังร่างสูงในเสื้อฮู้ดสีดำที่นอนเอนหลังอยู่บนโซฟายาวโดยมีแล็ปท็อปวางอยู่บนหน้าท้อง ถึงแม้วันหยุดจะเป็นวันที่ใครหลายๆคนใช้เวลาหมดไปกับการพักผ่อนหรือออกไปตะลอนเที่ยวข้างนอกหลังจากภาระหน้าที่ต่างๆเหนื่อยมาทั้งสัปดาห์ แต่ไม่ใช่กับชิการากิ โทมูระ หัวหน้าของกลุ่มวิลเลินที่ยังคงใจจดใจจ่ออยู่กับการวางแผนกำจัดพวกออลไมท์ คุณถอนหายใจขณะชำเลืองมองใบหนัาของเขา ริมฝีปากแห้งผากแตกเป็นร่อง ผิวรอบนัยน์ตาสีแดงดุจโลหิตที่ดูนิ่งเฉยนั้นยับย่น ผิวขาวซีดแทบจะแนบติดกับโครงร่างผอมๆของเขายิ่งดูซีดจางลงไปอีกเมื่อจับคู่กับผมสีฟ้าอ่อนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงบนหมอนหนุน ทั้งหมดทั้งมวลนั้นเป็นสัญญาญบ่งบอกได้ดีว่าพวกมันไม่ได้รับการดูแลจากผู้เป็นเจ้าของเท่าที่ควร คุณส่ายหัวน้อยๆเมื่อเห็นนัยน์ตาสีเลือดของโทมูระยังคงจับจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจออย่างขมักเขม้น จังหวะนั้นเองที่คุณฉุกคิดอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

เอาล่ะ...ฉันว่าต้องทำอะไรสักอย่างละ ก่อนที่เขาจะอาการหนักไปมากกว่านี้

ว่าแล้วคุณก็หยัดตัวลุกขึ้นแล้วจัดการฉวยเอาแล็ปท็อปมาจากตัวโทมูระ เขาหันขวับมาทางคุณทันทีที่แล็ปท็อปถูกคว้าเอาไป

        " ฉันกำลังใช้มันอยู่นะ..(...) " เขาพูดด้วยเสียงนุ่มๆเป็นเอกลักษณ์ที่แฝงความหัวเสียนิดๆแต่ไม่ถึงกับโมโห 

สายตาของเขาจับจ้องของที่คุณถือ

" ฉันรู้น่า " คุณบอก ยังไม่ยอมคืนของให้เขา

" งั้นก็ส่งคืนมา ฉันยังทำไมเสร็จเลย " เขาบอกด้วยน้ำเสียงปนคำสั่ง

" ไม่ดีกว่า " คุณว่าพลางเปิดฝาแล็ปท็อปออกและกดปุ่มปิดเครื่อง เขาถอนหายใจก่อนจะยกมือผอมๆขึ้นมาลูบใบหน้าไล่ความเหนื่อย

" ทำไมล่ะ? " 

" เพราะฉันคิดว่านายควรจะดูแลตัวเองบ้างน่ะสิ ไม่น่าถามเลยนะ " คุณว่า ยกมือขึ้นกอดอกมองเขา

" เธอหมายความว่าไง ฉันไม่ได้ป่วยนี่นา " เขาเถียง คุณถอนใจเฮือกหนึ่ง

" ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แบบนี้ต่างหาก " คุณคว้ากระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ ล้วงหยิบเอาครีมกระปุกเล็กๆออกมา เดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆและเปิดฝา เอานิ้ววักเนื้อครีมเนื้อเหนียวนิดหนึ่ง

" แบบนี้ต่างหาก " คุณบอกเรียบๆก่อนจะป้ายนิ้วนั้นลงที่ริมฝีปากของเขาอย่างเบามือ 

นัยน์ตาสีเลือดของโทมูระนิ่งค้างด้วยความตกใจในการกระทำนั้น

" นี่ไง ดีขึ้นตั้งเยอะ " คุณเอ่ยอย่างภาคภูมิใจขณะหยิบกระจกพกพาบานจิ๋วขึ้นมาส่องให้เขา

" เห็นไหม นายน่ะปล่อยให้มันแตกอยู่ได้ แถมยังชอบไปกัดมันอีก - เดี๋ยวเถอะ!อย่าจับสิ! " คุณเอ็ดเมื่อเห็นเขากำลังจะยกมือแตะครีมบนปาก เขาขมวดคิ้ว

" เพื่ออะไรกันล่ะเนี่ย..? " เขาพึมพำ

" ก็ปากนายแห้งไง ไม่น่าถาม แห้งขนาดนั้นท่าจะเจ็บด้วยซ้ำ ถึงได้บอกไงว่านายไม่ค่อยดูแลตัวเอง มัวแต่ไปห่วงอย่างอื่นอยู่ได้ "

เขากระพริบตา ก่อนจะส่งยิ้มเยาะๆมาให้คุณ

" ก็มันไม่ใช่เป้าหมายหลักของฉัน " คุณกลอกตาอย่างเอือมๆ

" แน่ล่ะ สภาพนายเลยเป็นแบบนี้ไง วันนี้นี่แหละที่ฉันจะให้-ไม่สิ-'บังคับ'ให้นายพัก "

" ถ้าฉันไม่เอาล่ะ? " เขาแย้ง 

        จังหวะนั้นเองที่อุณหภูมิภายในห้องทั้งห้องเริ่มลดต่ำลงอย่างผิดปกติ ควันของไอเย็นแผ่ซ่านออกมาจากทุกสิ่งทั้งเฟอร์นิเจอร์ กำแพงและเพดาน โทมูระกระพริบตาเมื่อเห็นแสงออร่าสีขาวเรืองออกมาจากมือและเท้าของคุณ เขาแสยะยิ้มพลางถอนหายใจ

        "หึๆ ฉันไม่คิดจะสู้กับเธอตอนนี้หรอกนะ(...) ไม่จำเป็นต้องใช้ 'อัตลักษณ์' กับเรื่องแค่นี้ก็ได้ " เขาเอ่ยพลางยกมือเสยผม หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาวะปกติ

"ฉันจะถือว่านายพูดแบบนั้นหมายความว่ายอมละกัน เอ้า ทีนี้นอนลง ถอดฮู้ดออกแล้วก็ปัดผมให้พ้นหน้าด้วย"

        เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากยอมทำตามที่คุณบอกแม้จะอิดออดอยู่บ้างก็ตาม คุณฉวยเอากระเป๋าขึ้นแล้วเทของทุกอย่างภายในออกมา นัยน์ตาสี(...)ของคุณกวาดไล่ไปมาเพื่อหาสิ่งที่ต้องการจะใช้ มือก็คอยคว้าสิ่งที่ต้องการแยกออกมาจากกอง ในที่สุด ที่อยู่ตรงหน้าคุณบนโต๊ะก็คือกระปุกขนาดย่อมสองกระปุก และหลอดครีมครีมอีกจำนวนหนึ่ง

        คุณลุกไปเอาเก้าอี้นั่งตัวเล็กมานั่งข้างๆโทมูระก่อนจะเริ่มลงมือ คุณหยิบหลอดที่มีฉลากสีเขียวน้ำทะเลมีหัวแหลมคล้ายปากกาขึ้นมาเปิดฝา

        " เอาล่ะโทมุ อันนี้จะเย็นๆหน่อยนะ เตือนไว้ก่อน จะไม่หลับตาก็ได้ถ้านายไม่กลัวแสบถ้าเกิดมันเข้าตา " คุณบอก 

เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะปิดตาทั้งสองข้างลงช้าๆ คุณค่อยๆจ่อหัวหลอดครีมนั้นบรรจงแต้มเจลใสของมันลงบนผิวรอบดวงตาของเขาที่แห้งเป็นร่องรอยพอๆกับริมฝีปาก มืออีกข้างก็คอยประคองใบหน้าเขาเอาไว้

คุณส่ายหัวน้อยๆเมื่อได้ยินเขาส่งเสียงซี้ดออกมา

" แสบใช่ไหมล่ะ " คุณถามเรียบๆ

" อือ " เขาส่งเสียงในลำคอ

" เวลาผิวแห้งมากๆมันก็จะเป็นแบบนี้แหละตอนที่เราแก้มัน " เขาเม้มปาก มือของเขากำเป็นกำปั้นหลวมๆ

" ปล่อยให้มันอยู่ของมันเฉยๆก็ดีอยู่แล้วนี่ " เขาบ่น

" ใช่สิ ถ้านายโชคดี นายก็จะเจอกับความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้ถ้าผิวมันแตกจนลอกออกมา "

พอได้ยินคุณบอกแบบนั้น โทมูระก็นิ่งเงียบไม่ได้บ่นอะไรอีก แต่เขายังคงส่งเสียงออกมาเป็นระยะเมื่อคุณแต้มครีมไปโดนเนื้อผิว

.

.

.

.

.

        เมื่อเสร็จกระบวนการทุกอย่างนั้น คุณไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ก็คิดว่าน่าจะนานพอสมควรเมื่อคุณเกิดอาการเมื่อยแขนและปวดร้าวนิดๆที่หลังคู่กับอากัปกิริยาของโทมูระที่เริ่มยุกยิกขยับไปมาเพราะเบื่อที่จะนอนอยู่เฉยๆ คุณยืดตัวนั่งตรงพลางกวาดตาดูผลงานก่อนจะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ผิวของเขาตอนนี้ถึงจะยังต้องใช้เวลาในการปรับสภาพแต่อย่างน้อยก็ไม่ได้แห้งแตกเหมือนตอนแรกเริ่ม คุณจะเป็นกังวลก็ตรงบริเวณปากของเขานี่ล่ะ เพราะคุณรู้ดีว่าเขาติดนิสัยทั้งขบทั้งกัด หรือไม่ก็ถูมันแรงๆ

        " เสร็จแล้ว! ดีขึ้นตั้งเยอะ เห็นไหมล่ะ แต่ฉันห่วงแถวๆปากมากกว่า ห้ามทำอะไรกับมันแล้วนะ ห้ามกัด ห้ามเคี้ยว แล้วก็ห้ามถูแรงๆด้วย " 

        คุณบอกขณะที่เขากำลังส่องกระจกดูฝีมือของคุณ ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่คุณก็แอบสัมผัสได้ถึงความประทับใจที่แวบเข้ามาในตาสีเลือดของเขา แม้จะเป็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีสั้นๆก็ตาม คุณเอี้ยวตัวไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆที่เตรียมไว้พลางบอกให้เขาลุกขึ้นนั่งปกติ มือของคุณบรรจงซับผ้าลงบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบาจนทั่วเพื่อให้เขารู้สึกสบายสดชื่นขึ้น

        " นี่คือเสร็จแล้วใช่ไหม? " เขาถามเรียบๆขณะเอานิ้วจิ้มเบาๆที่แก้ม คุณพยักหน้า

" งั้นก็เอาแล็ปท็อปฉันคืนมาทีเถอะน่า " เขาเอ่ยพลางแบมือออกมาตรงหน้าคุณ

" ไม่ " คุณตอบสั้นๆพลางส่ายหัว

คิ้วของโทมูระกระตุกทีหนึ่งก่อนจะขมวดเข้าหากัน

" อะไรอีกล่ะ? "

" ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้จะให้นายพัก เมื่อกี้นี้แค่เรียกน้ำย่อยหรอก "

        เขาหลับตาพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ เขายกนิ้วผอมซีดเคาะไล่สลับกันไปมาบนที่วางแขนของโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์ คุณหยักยิ้มน้อยๆในชัยชนะปนกับความหมั่นเขี้ยว ปกติแล้วโทมูระไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้หรืออ่อนข้อให้กับใครง่ายๆแม้กระทั่งกับพวกในกลุ่มวิลเลินด้วยกันเอง แต่กับคุณแล้ว ดูเหมือนจะมีข้อยกเว้นบางอย่างที่พิเศษแตกต่างไปจากคนอื่น

        " ออกไปเดินเล่นข้างนอกกันไหมล่ะ อุดอู้อยู่ในนี้นานๆมันจะน่าเบื่อเอานะ " คุณบอก เขาย่นจมูกมายิ้มเย็นๆ

" ฉันเองก็ออกข้างนอกบ่อยหรอก " เขาเถียง มือสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อฮู้ดสีดำ คุณสูดจมูกพร้อมส่งเสียงฮึดฮัด

" ออกไปไล่ล่าพวกออลไมท์กับต่อสู้น่ะไม่นับซะหน่อย " คุณแย้ง ส่วนเขาเพียงแต่ยักไหล่ 

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตอบโต้อะไร คุณก็จัดแจงดึงแขนเสื้อเขาและไม่รอช้ากึ่งลากกึ่งจูงเจ้าตัวตรงไปที่ประตู

.

.

.

.

.

        อากาศรอบตัวเมืองวันนี้ถึงจะมีแดดจ้าแต่ก็ยังไม่ถึงกับร้อนอบอ้าว คุณเดินไปเรื่อยๆในชุดเสื้อยืดลำลองกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินขาสามส่วนคู่กับรองเท้าผ้าใบสีเรียบๆพลางหันซ้ายหันขวาดูวิวข้างทางในบรรยากาศครึกครื้นของวันหยุดอย่างเพลิดเพลินตรงข้ามกับคนข้างๆที่เพียงแค่เดินล้วงกระเป๋าก้มหน้าน้อยๆไปตลอดทาง หมวกฮู้ดของเขาห้อยลงมาปิดครึ่งหน้าทำให้ยากที่จะบอกถึงอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็เห็นจากทางหางตาว่าริมฝีปากของเขาหยักยิ้มขึ้น นั่นทำให้คุณคลี่ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

ผ่อนคลายขึ้นแล้วสินะ..โทมูระ

        " แล้วจะพาฉันไปไหนกันล่ะ? "

เสียงของเขาดังแทรกขึ้นมา คุณยกนิ้วชี้จรดที่คางขณะใช้ความคิด

" ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะกันไหมล่ะ? ไหนๆฉันเอาหนังสือติดมาด้วยพอดี "

เขากลั้วหัวเราะในลำคอ

" แล้วแต่เลย เธอเป็นคนจัดทริปนี่ " คุณฉีกยิ้มก่อนจะตั้งท่าจ้ำอ้าว แต่ข้อมือก็ถูกดึงไว้โดยคนข้างๆซะก่อน

" ค่อยๆสิ เดินรีบๆเดี๋ยวก็หกล้มหรอก ใส่กางเกงก็ใช่ว่าจะสะดุดไม่ได้นะ " เขาอมยิ้มน้อยๆพลางส่ายหัวแล้วจูงแขนคุณเดินไปทั้งอย่างนั้น

        ถึงแม้จะมีผู้คนหลายกลุ่มเดินทางมาพักผ่อนกันที่สวนสาธารณะ แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีความเงียบสงบพอที่จะให้คุณสามารถนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดเงียบๆใต้ต้นโอ๊คใหญ่ได้ คุณเหล่มองโทมูระที่กำลังนอนเอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าเสียวเขียวชะอุ่มข้างๆ ฝ่ามือของเขาประสานรองอยู่ใต้ท้ายทอย นัยน์ตาสีเลือดจ้องมองวิวข้างบนอย่างเลื่อนลอย

        " นายเมื่อยหรือเปล่า? " คุณถามเมื่อเห็นเขาขยับหัวไปมาดูไม่ค่อยสบาย

" เมื่อยหัวกับคอ " เขาบอก คุณนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจวางหนังสือลงและเอามือตบเบาๆที่ตัก

" ขึ้นมาสิ " คุณเสนอ เขาขมวดคิ้ว

" อะไรล่ะนั่น? "

" เอ้า นายก็นอนเอาหัวหนุนตรงนี้สิ จะได้ไม่เมื่อย " คุณบอกอมยิ้มในท่าทางมึนงงของเขา

" หึ เธอล้อเล่นหรือเปล่าน่ะ " เขากลั้วหัวเราะพลางเลิกคิ้วมองคุณด้วยความลังเล คุณยกมือตบบนตักอีกรอบ

" พูดจริงๆ เอ้า! ขยับมาสิ เดี๋ยวอ่านหนังสือให้ฟังด้วย นายจะได้ไม่เบื่อ " 

        เขายังคงจ้องคุณอีกนิดหนึ่งก่อนจะแค่นหัวเราะและเลื่อนตัวเขยิบเข้ามาใกล้ๆก่อนจะยกหัวขึ้นมาหนุนบนตักคุณพร้อมอาการเขินนิดๆจากแก้มที่ขึ้นสีชมพูเรื่อของเขา คุณยิ้มน้อยๆพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านใหม่อีกรอบ คราวนี้อ่านออกเสียงเพื่อให้คนที่นอนหนุนตักได้ฟังด้วย เขาหลับตาฟังเสียงเล่าเรื่องอันอ่อนโยนของคุณ ริมฝีปากระบายรอยยิ้มน้อยๆเพราะความสุข ไม่นานหลังจากนั้น คุณก็รู้สึกราวกับว่าโลกใบนี้เหลือเพียงแค่คุณกับเขาภายใต้ร่มเงาของต้นโอ๊คต้นใหญ่

.

.

.

.

.

        " --แล้วในที่สุด ทั้งสองก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ความทรงจำเก่าๆทั้งหลายหวนย้อนคืนให้เกิดความรู้สึกดีต่อกัน-- "

" --ไม่ค่อยมีเหตุผลเลย "

เสียงนุ่มดังขัดขึ้นมาจากบริเวณตักของคุณ

" มันออกจะดูดีหรอก " คุณเถียงขณะลดหนังสือลงก้มมองหน้าโทมูระ

" แยกกันไปตั้งเกือบสิบปี กลับมาเจอกันอีกทีก็เกิดความหวานชื่นกันภายในเสี้ยววินาทีได้ด้วยเหรอ " เขาหยอก ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยเนื่องจากพยายามกลั้นยิ้ม

" ก็นี่มันเรื่องแต่งไหมล่ะ เขาก็ต้องทำให้มันประทับใจสิ "

คุณว่าพลางกลอกตา มือยกหนังสือขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขาดันยกมือเขี่ยหน้าตักคุณเล่นเสียก่อน

" ก็ยังดูฝันหวานเกินไปอยู่ดี จริงไหมล่ะ? " คุณยีผมตัวเองน้อยๆ มือลดหนังสือลงอีกครั้ง

" ฉันจะอ่านจบได้ยังไงถ้านายเอาแต่ขัดอยู่อย่างนี้ ตอนจบของเรื่องนี้กินใจจะตาย นี่ฉันอุตส่าห์เล่าหนังสือให้นายฟังจบทั้งเล่มเลยนะ ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนเลยนะจะบอกให้ "

เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆในคอ

"จำได้ว่าไม่ได้ขอให้เธออ่านให้ฟังนี่นา" เขาแหย่ นัยน์ตาสีเลือดตอนนี้มีแววทะเล้นฉายวับไปมา

คุณตีแขนเขาเบาๆ

"ล้อเล่นน่ะๆ อ่านต่อสิ" เขาบอกทั้งๆที่ใบหน้ายังมีความขบขันเปื้อนอยู่

คุณยิ้มพลางส่ายหัวก่อนจะยกหนังสือกลับขึ้นมา

"สองร่างยืนเคียงคู่กันใต้ต้นไม้ใหญ่--มือทั้งสองกอบกุมประสา-" 

        คุณหยุดชะงักเมื่อมือข้างที่ว่างถูกคว้าไปกุมไว้ในมือซีดผอม เจ้าของมือนั้นยังคงหลับตาฟังเสียงเล่าเรื่องอย่างสบายใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าน้อยๆ ภายในก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด คุณมองมือของคุณที่ถูกโทมูระกุมอยู่อีกครั้งก่อนจะระบายรอยยิ้มน้อยๆออกมา

"--มือทั้งสองกอบกุมประสานเหมือนดั่งคำสัญญาว่าทั้งสองจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป--"

        คุณปิดหนังสือวางลงข้างๆตัวอย่างเบามือกันไม่ให้มีเสียงรบกวนทำลายบรรยากาศก่อนจะใช้มือข้างนั้นค่อยๆบรรจงลูบไล้ไปตามเส้นผมสีฟ้าอ่อนที่ตอนนี้เจ้าของได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วเมื่อดูจากการหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นจังหวะ คุณยิ้มออกมาเมื่อเห็นใบหน้ายามหลับที่ดูผ่อนคลายและสงบของโทมูระ 

        " ฉันเองก็เหมือนกันนะ....จะอยู่ข้างนายจนกว่านายจะได้รับชัยชนะ...และจนกว่านายจะมีความสุขอย่างแท้จริง " 

        คุณเอ่ยเบาๆพลางบีบมือที่ยังคงกุมกับมือเขาอยู่อย่างเบาๆเป็นการยืนยันในถ้อยคำเหล่านั้น ก่อนที่คุณจะเอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่และหลับตาลงท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่น

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1   จัดไปตามรีเควสอีกหนึ่งเรื่องจ้า

ป.ล.2   เนื่องจากตอนนี้เริ่มมีรีเควสเข้ามาหลายอย่าง ไรต์เลยขอแจ้งไว้ล่วงหน้าก่อนว่าไรต์ไม่ได้แต่งรีเควสติดๆกันน้า จะมีที่แต่งเองบ้างตามรีเควสบ้างสลับกันไปนะคะ เพราะไรต์อยากศึกษาบุคลิกให้เข้าถึงตัวละครมากๆ จะได้เขียนออกมาเป๊ะที่สุดจ้า

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1. [Black Panther] Erik Killmonger

      2. [Hunter x Hunter] Ging Freecss