Short Fan Fiction - Durarara ! - Normal Valentine

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

href="file:///C:\DOCUME~1\bucshy\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOCUME~1\bucshy\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOCUME~1\bucshy\LOCALS~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

Short Fan Fiction – Durarara ! – Normal Valentine (1)

คำเตือน- ขออภัยที่ฟิคเรื่องนี้ไม่Y(?) และ ขออภัยสำหรับการใช้ภาษาที่อาจจะเน่าเพราะอยู่ในช่วงฝีมือตก

แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้จำทำขึ้นไม่ได้หวังอะไรนอกจากความสนุกสนานครับ

ไม่ได้ทำเพื่อการค้าขายทั้งสิ้น..และไม่ได้หวังผลกำไรอะไรทั้งสิ้น

ทั้งนี้ทั้งนั้นผลงานนี้ทำเพื่อให้ความสนุกสนานแก่ผู้ชื่นชอบการ์ตูนเรื่อง นี้ให้สนุกมากขึ้นครับ

*สามารถอ่านได้ทุกเพศทุกวัยหากเข้าใจ*

ป.ล. ตอนแรกคิดว่าจะเอาไปปล่อยบอร์ดดอลลาร์ แต่เกิดอาการขี้เกียจขึ้นมา..  ช่างมันเตอะ~~!!

เนื้อเรื่อง

ลงวันที่- สิบสาม กุมภาพันธ์ สิบเอ็ดนาฬิกาหรือห้าทุ่ม..

                พรุ่งนี้คือวัน..วาเลนไทน์

                ประโยคสำคัญที่ยังดังขึ้นอยู่ในหัวไม่หาย 

                ร่างของโซโนฮาระ อังริก้าวเดินตามท้องถนนยามกลางคืนอย่างสงบเงียบ  ผิดกับบรรยากาศรอบข้างลิบลับ

                ทั้งๆที่เป็นเวลาห้าทุ่มแล้วแท้ๆ  แต่อิเคะบุคุโระกลับอย่างเต็มไปด้วยสีสันตามอย่างที่เคยเป็นมา  ผิดกับปกติตรงที่สีสันที่เพิ่มขึ้นมาคือสีชมพูและสีแดงขึ้นมาเท่านั้นเอง

                บรรยากาศรอบข้างถนนทางเดินเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว  ร้านช็อคโกแล็ตที่ขายเกินระยะเวลากำลังส่งเสียงเรียกลูกค้าอย่างไม่ขาดสาย  ท้องถนนยามนี้ต่างเต็มไปด้วยร่างของผู้คนทุกเพศทุกวัย  อาจเพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ รวมถึงดันตรงกับวันอาทิตย์ด้วย  ส่งผลให้เหล่าผู้คนทั้งหลายยังคงมีสภาพที่ดีอยู่

                ..สงบสุข..

                ร่างบางคิดพลางเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทาง  ดวงหน้านวลที่ใส่แว่นยังไม่แสดงอารมณ์มากเช่นเคย

                สาเหตุหลักที่เธอเดินออกมาตอนเวลากลางคืนก็ยังไม่พ้นพรุ่งนี้ ที่กำลังจะมาถึงเช่นกัน..

                “ร้านไหนดีน่ะ..”

                อังริพึมพำเบาๆชนิดที่ว่า แค่พูดกับตัวเองเท่านั้น  ก่อนจะกวาดสายตาไปมองร้านผ่านๆ

                ช็อคโกแล็ตของแต่ละร้านนั้นแปลกตาก็จริงอยู่แต่ไม่เหมาะสมที่จะใช้ในกรณีของคนที่เธอจะมอบให้

                คิดะคุง และริวกามิเนะคุง

                เธอเป็นภาระให้กับพวกเขาทั้งสองมาตั้งนานแล้ว  อย่างน้อยๆเธอก็ขอมอบช็อคโกแล็ตขอบคุณให้แก่พวกเขาบ้าง..   คิดได้ดังนั้นตัวเธอเลยเผลอเดินออกมาจากห้องพักตอนสี่ทุ่ม

                ร้านช็อคโกแล็ตยักษ์ผ่านสายตาไป..  ร้านช็อคโกแล็ตที่เป็นรูปหัวกะโหลก  ร้านช็อคโกแล็ตที่เป็นรูปหัวใจพร้อมเขียนตัวอักษรตรงกลางว่า ‘รักน่ะ’  ร้านช็อคโกแล็ตที่มีวงเล็บที่ป้ายหน้าร้านว่า ‘ยาพิษ’ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงผ่านสายตาไป

                “เฮ้อ...”

                ช่วยไม่ได้น่ะ..  ทำเองดีกว่าล่ะมั้ง ?

                .......................................................................................

                แอ้น~~~!!!

                เสียงเครื่องยนต์ที่มีเอกลักษณ์ประจำตัวโลดแล่นกลางท้องถนน  มอเตอร์ไซต์สีดำบิดตามเส้นทาง ร่างของดูราฮันผ่านพ้นเส้นทางยามค่ำคืนของอิเคะบุคุโระ  ท้องฟ้าสีดำส่องแสงจันทร์ฉายร่างของเธอให้โดดเด่น

                โชคยังดีที่แถวนี้ไม่มีตำรวจ.. !!

                เซลตี้คิดพลางเหลือบมองงานที่ได้รับมอบหมาย  กล่องสีดำที่อยู่ที่เบาะหลังของมอเตอร์ไซต์ส่งเสียงแปลกๆมาทุกครั้งที่มอเตอร์ไซต์พลาดกระทบกับพื้น..  แล้วมันหมายความว่าเช่นไร ?!!

                เซลตี้หวังว่ามันจะไม่ใช่ระเบิด..

                เป็นแค่ความหวังเล็กๆน้อยๆจริงๆ

                เพราะเจ้าของงานที่เป็นคนสั่งให้เธอนำ วัตถุต้องสงสัยอันนี้ไปส่งไม่ใช่ใครหน้าไหน นอกจาก โอริฮาระ อิซายะ..  ซึ่งเป็นที่แน่นอนมันเสี่ยงอยู่แล้วเห็นๆ 100% 

                ที่เสี่ยงไม่ใช่เพราะวัตถุต้องสงสัย..

                แต่เพราะคนที่ต้องเอาไปส่งให้คือ เฮวาจิมะ ชึสิโอะนั้นแหละ!!

                หากเธอมีหัวอยู่ตอนนี้เธอคงยิ้มไม่ออกแล้วมีเหงื่อไหลแล้วล่ะ

                ฉับพลันอยู่ๆ ก็ปรากฏร่างของเหยื่อเกรียน (?) เข้ามาในสายตา(ที่คนไร้หัวไม่แน่ใจว่าจะมีหรือเปล่า ? ) เฮวาจิมะ ชึสิโอะ กำลังนั่งอยู่ที่ขอบถนนอย่างนิ่งผิดนิสัย  ดวงตาใต้กรอบแว่นดำมองไปที่หนังสือเล่มหนึ่ง  เซลตี้ตัดสินใจดิ่งเครื่องยนต์ไปใกล้ๆก่อนจะหยุดลงตรงด้านหน้าพอดี

                “อ้าว.. โย่”

                “อืม”    

                แน่นอนคนไม่มีหัวย่อมพูดไม่ได้  เซลตี้คว้าเครื่องPDA ที่เตรียมไว้ตั้งแต่ต้นแล้วพิมพ์ตอบตามความเคยชินก่อนจะสังเกตเห็นหนังสือในมือของผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง..

                หนังสือสอนทำช็อคโกแล็ตขั้นพื้นฐาน!!!!!

                หากเธอมีหัวบัดนี้เธอคงช็อคมากจนขึ้นใบหน้าไปแล้วล่ะมั้ง!!

                “นั้นอะไร ? ”

                “อ้อ.. ไอ้นี้น่ะหรอ  เจอมันตกอยู่แถวนี้เลยเก็บมาอ่านฆ่าเวลาน่ะ”

                เซลตี้กวาดสายตาไปมอง.. ไม่ผิดแน่ ร่างที่นอนจมอยู่ในกองขยะคงเป็นเหยื่อ ของเหยื่อเกรียนสิน่ะ..

                “อืม”

                “ว่าแต่มีอะไรเรอะ เซลตี้  มีงานไม่ใช่หรือไง ? ”

                “เปล่าหรอก  งานรอบนี้มันเกี่ยวกับนายน่ะ..”

                “ฉัน ?!!”

                “ใช่..”

                ว่าไปนั้น..  ดูราฮันสาวยืนกล่องสีดำวัตถุเสี่ยง ชึสิโอะรับมาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย  นัยน์ตาของผู้แข็งแกร่งขมวดคิ้วก่อนจะแกะกระดาษสีดำที่หุ้มตัวกล่องทิ้งอย่างไม่แยแส

                ปรากฏก่อนสีน้ำตาลรูปหัวใจ ที่มีตัวอักษรน่ารักๆ เขียนว่า ‘To ชึสิจัง By อิซายะ’

                นี้มันระเบิดก่อนใหญ่ชัดๆ!!!!

                เซลตี้คิดก่อนจะเหลือบสายตาไปมองร่างของผู้รับที่คงน่าสงสารที่สุด

                เจ้าของฉายา ชึสิจังตัวสั่น.. ช็อคโกแล็ตพร้อมกล่องในมือถูกบดขยี้

                “อิซาย้า~~~~~~~~!!!!!!”

                เสียงมาก่อนเท้าจะตาม..  ร่างของผู้แข็งแกร่งโยนหนังสือทิ้งก่อนวิ่งสุดแรงเกิดที่ปกติมันก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

                เซลตี้รีบขึ้นมอเตอร์ไซต์สีดำก่อนจะรีบกดPDA ซึ่งเจ้าตัวคงไม่สนใจที่จะอ่านแล้วละมั้ง..

                “เดี่ยวก่อนชึสิโอะ ใจเย็นๆ”

                และแน่นอนข้อความนี้ไม่ได้ส่งไปถึงเจ้าของชื่อ..

                .......................................................................................

                ..เร็วจริง..

                แอ้นนนนนนน~~~!!!

                ม้าเหล็กของดูราฮันสาวส่งเสียงดัง  ชาวอิเคะบุคุโระบางคนถึงกับสะดุ้งโหยง  ชึสิโอะวิ่งสุดแรงหายไปขนาดที่แม้กระทั่งเซลตี้ยังตามไม่ทัน

                งานเข้าแล้วสิ..

                มอเตอร์ไซต์สีดำจอดกลางสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง  ก่อนที่เจ้าของจะหันมองซ้ายมองขวา  คาดสายตาแปปเดียวหายไปแล้ว

                “อ่ะ..  สวัสดีค่ะ เซลตี้ซัง ”

                ‘เอะ’

                แน่นอนถ้าเธอมีหัวเธอคงจะส่งเสียงอย่างนั้น

                เซลตี้หันหน้าไปมองต้นเสียงก่อนจะพบกับ โซโนะฮาระ อังริ เจ้าหล่อนผู้ยังไม่แสดงสีหน้าอะไรนอกจากยิ้มแห้งๆให้

                PDA คืนชีพ!!

                “อ่ะ  ดีจ๊ะ อังริจัง ”

                “มาทำอะไรแถวนี้หรอค่ะ ? ”

                “มาตามหาคนน่ะ  พอจะเห็นชิสึโอะบางไหม”

                “คุณเฮย์วาจิมะ ?  เออ” อังริคิด เท่าที่เดินผ่านมาน่าจะไม่เห็น “ไม่เห็นค่ะ”

                “หรอ  แย่จังน่ะ  ว่าแต่อังริจังมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ  ตอนนี้ก็ดึกแล้วน่ะ”

                “ฉันมาหาข้อมูลเรื่องช็อคโกแล็ตนิดหน่อยน่ะค่ะ  ว่าจะทำขอบคุณ ริวงามิเนะคุงกับคิดะคุงที่คอยช่วยมาตลอด  แต่ก็ยังหาไม่ค่อยได้เลยล่ะค่ะ”

                “หรอ..”

                เซลตี้หยุดพิมพ์พลางมองหนังสือที่อยู่กลางหลังที่เก็บมาได้ก่อนจะ คายออกมา

                “พอดีเลย ฉันมีหนังสืออยู่ เอาไปก่อนก็ได้น่ะ อังริจัง”

                “อะ..  ขอบคุณมากค่ะ  แต่มันจะดีหรอค่ะ”

                “ช่างเถอะๆ  ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันอยู่แล้ว”

                แกร้กๆ

                เสียงตำนานPDAยังดังไม่เลิก  บทสนทนาของคนไร้หัวกับดาบยังคงดำเนินต่อไป

                อังริรับหนังสือที่เพิ่งออกมาจากความมืดส่วนหนึ่งก่อนจะเปิดผ่านๆ แล้วค่อยขยับนัยน์ตามามองร่างของผู้มีพระคุณอีกครั้ง

                “ขอบคุณมากเลยค่ะเซลตี้ซัง  งั้นฉันขอตัวน่ะค่ะ”

                “จ้า  หลับฝันดีน่ะ”

                “ค่ะ..”

                บทสนทนาไร้เสียงกับมีเสียงของคนคู่หนึ่งจบลงเช่นนี้..

                อังริค่อยๆก้าวเดินจากไปช้าๆก่อนที่สุดท้าย ก็ไม่เห็นแผ่นหลังของเธอในสายตาอีก  เซลตี้ถอนหายใจเบาๆก่อนจะคว้าม้าเหล็กคู่ใจพร้อมสตาร์ทอีกรอบ

                ช่างเถอะ..  กลับบ้านดีกว่า

                โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า..  ลืมใครบางคนไปหรือเปล่า~~

                .......................................................................................

                แอ้นนนนน~~~!!! เอี้ยดดดดด!!

                ม้าเหล็กหยุดกึกหน้าคอนโด..  คอนโดแห่งนี้เริ่มมีบรรยากาศคล้ายคลึงกับตัวเมืองขึ้นทุกวันแล้ว..  แสงไฟจากห้องนอนส่วนใหญ่ของตึกยังคงส่องแสงอยู่ๆทั้งๆที่บัดนี้ก็เริ่มดึกได้เต็มทีแล้ว

                ดูราฮันสาวจ้องมองเหนือหัว(ที่ไม่มี) ท้องฟ้ายังคงส่องแสงจันทร์มาสู่พื้นดินเช่นเคย..  อิเคะบุคุโระ ช่างเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การเป็นยามราตรีจริงๆ

                ห้องของเธอ(?) ยังมีไฟเปิดอยู่.. เจ้าชินระ..  ทำอะไรอยู่น่ะ

                เซลติ้คิดพลางขึ้นไปเหนือตึก ก่อนจะจอดมอเตอร์ไซต์ไว้ที่เดิม  ประตูห้องที่ถูกล็อคอยู่ถูกเปิดง่ายดายด้วยกุญแจแห่งเงามืดที่เพิ่งสร้างมาสดร้อนๆ  ในห้องทั้งบ้านเต็มไปด้วยแสงไฟ  แต่กลับยังไม่ปรากฏร่างของชินระ

                หรือว่าไม่อยู่น่ะ.. ?

                ว่าไปนั่น  เซลตี้เข้าไปนั่งที่โซฟาพลางถอดหมวกกันน็อคทิ้งไว้ที่โต๊ะ  สิ่งที่อยู่ด้านในจึงเผยออกมา..  ควันไฟสีดำที่ดูท่าจะจับต้องไม่ได้ปรากฏอยู่แทนที่หัว..

                ดูราฮันสาวทิ้งตัวนอนลงกับโซฟาสักพักก่อนจะรีบลุกขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นแปลกๆ (ทั้งๆที่ไม่มีจมูก)

                กลิ่นไหม้..

                และไม่ไหม้ธรรมดาด้วย..

                ไหม้ชนิดที่มีควันลอยมาถึงตัวเธอเลยเชียว~~

                ‘อ้ากกกกกก!! ไฟไหม้เจ้าค่า~~~~~~’

                และแน่นอน..  หากเธอมีหัวเธอคงพูดอย่างนั้น แล้วก็ตอนนี้.. PDA ไม่สามารถคืนชีพได้ เพราะถึงแม้เธอจะพยายามปลุกมันจากแขนเสื้อก็ตาม แต่คาดว่าคงไม่สามารถโต้ตอบกับใครได้เพราะไม่มีคนไงล่ะ!!

                เซลตี้สะดุ้งโหยงก่อนจะลุกพรวดจากโซฟาอย่างรวดเร็ว  ร่างบางของดูราฮันวิ่งไปที่ต้นไฟอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะค้นพบซากของใครสักคนนอนกองอยู่..

                คิชิทานิ ชินระ นอนจมกองน้ำสีน้ำตาล..

                “แฮ้กๆ..  อ้าวกลับมาแล้วหรอเซลตี้~~~  ยินดีต้อนรับกลับจ้า~~”

                PDA กลับมาแล้ว~~~!!!

                “นายทำอะไรของนาย รู้ไหมฉันตกใจน่ะ”

                “แหมๆเซลตี้ล่ะก็~~  ก็พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ใช่ไหมล่ะ  ฉันก็อยากจะทำอะไรให้เธอบาง”

                เซลตี้กวาดสายตาไปมองห้องครัวที่มีสภาพย่ำแย่พอๆกับคนใช้  เตาอบไหม้  ตู้เย็นเปิดอ้า  ข้าวของหาย  โต๊ะเครื่องครัวกระจัดกระจายเละเทะหมดสภาพ  มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังมีสภาพดีอยู่คือช็อคโกแล็ตที่วางไว้ตรงโต๊ะอาหาร

                ‘Love Certy ’

                “ตาบ้า!!”

                ว่าแต่ แค่ช็อคโกแล็ตก้อนเดียวนายทำท่าไหนห้องครัวถึงเสียแบบนี้ล่ะเนี่ย.. ?

                .......................................................................................

                หลังจากที่อังริลองศึกษาวิธีทำช็อคโกแล็ตดูแล้ว ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามความคาดหมายจริงๆ

                อาจเพราะช็อคโกแล็ตเป็นสิ่งที่แสดงถึงความรัก..  อุปกรณ์การทำจึงยากเข็ญพอๆกับความทุกข์ที่ได้เพราะความรักเสียจริง

                เมล็ดโกโก้..

                อุปกรณ์หลักที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับการทำช็อคโกแล็ต..

                เสียแต่ว่า

                ร้านสะดวกซื้อข้างบ้าน 24 ชั่วโมงที่มักจะมีหมามานอนตากแอร์ทุกวันทุกเวลาและทุกนาที กลับไม่มีเมล็ดโกโก้ขาย..

                และแน่นอน ห้างใหญ่ๆคงจะปิดไปแล้วแน่ๆ..

                “ผลสุดท้ายก็ต้องออกมาอีกจนได้..” อังริพึมพำเบาๆภาษาคนพูดคนเดียว พลางเหลือบสายตามองทางข้างหน้า

                ร้านค้าส่วนใหญ่เริ่มปิดตัวลงแล้ว.. อิเคะบุคุโระกำลังจะกลับไปอยู่ในช่วงเวลาที่สงบสุขที่สุด..  หากเธอไม่รีบหาซื้อช็อคโกแล็ตแล้วล่ะก็  พรุ่งนี้คงต้องเสียเวลามากแน่ๆ

                อย่างน้อยๆก็อยากที่จะซื้อเตรียมไว้ให้เพื่อนทั้งสองคน..

                ฉับพลันสายตาก็ไปพบกับร้านค้าช็อคโกแล็ตในรถตู้..

                ช็อคโกแล็ตที่มีรูปเป็นหน้าจิงจอก แต่กลับดูน่ารักผิดปกติ  และไม่รู้เพราะอะไรอยู่ๆเธอถึงเดินเข้ามาสนใจร้านค้าของแบบนี้

                “เออ.. ขอโทษน่ะค่ะ..  ก้อนนี้เท่าไหร่หรอค่ะ ?”

                “800 เยนน่ะ” เจ้าของร้านผู้สวมใส่หมวกๆแปลกๆตอบรับพลางฝืนยิ้มเพียงแต่เจ้าตัวอังริไม่สังเกต

                อังริค่อยๆเปิดกระเป๋าสตางค์ก่อนจะผลิกดูเงินในกระเป๋า..

                แบงค์พันเยนที่เหลือเพียงใบเดียวปรากฏอยู่ในสายตา

                อันริถอนหายใจเบาๆก่อนจะตัดสินใจ หักครึ่งช็อคโกแล็ตให้ทั้งสองคนแทนแล้วกัน

                ว่าไปนั้น

                “นี้ค่ะ..”

                “อ่ะนี้” เจ้าของร้านตอบห้วนๆ พลางยืนกล่องช็อคโกแล็ตลายจิงจ้อกที่ได้ข่าวล่าสุดว่ามีคนเถียงกันเรื่อง ‘โฮโร เป็นสาวซึนจริงหรือไม่ ? ’ ซึ่งโดยส่วนตัวของผู้เขียนแล้ว ซึนนิดๆล่ะมั้ง แต่ไม่ซึนมากหรอกมั้ง

                ร่างของอังริรับยืนก่อนจะก้มหัวให้เป็นมารยาท  แล้วค่อยๆเดินจากไป

                หมดห่วงแล้ว..

                เธอคิดเช่นนั้น

                ในขณะเดียวกัน ผู้ขายโคตะจินได้แต่จ้องมองช็อคโกแล็ตที่เหลืออยู่พลางหันหลังไปมองคู่หูไลท์โนเวลโอตาคุผู้กำลังทำช็อคโกแล็ตไม่หยุดหย่อน

                เสือกระเป๋ายังอยู่ ณ ที่เดิม~~  ซึนหัวแดงเหลืออยู่ไม่กี่ก้อน~~ เทพธิดาขายเกลี้ยงไม่เหลือหลอ~~ พระเจ้าขายไม่ค่อยจะออกทำยังไงดี~~ ทีหิมะ(ยูกิ)สายเงียบยังขายได้  จะทำยังไงให้น้องงูขายออก เอชา~~ เอชา~~

                (โปรดร้องเป็นจังหวะเพลง..) (อนุญาตให้ร้องเป็นเพลงแรพได้..)

                ..............................................................................

                อังริเดินตามถนนซอกมุมเล็กๆตามทางเดินกลับบ้าน

                ผ่านร้านค้าที่เริ่มทยอยปิดมากมายสุดท้ายก็พบกับบรรยากาศเงียบสงบเช่นเคย

                ฉับพลันอยู่ๆก็พบกับเพื่อนคนหนึ่งเช่นกัน

                ..หน้าโรงพยาบาล ตอนหกทุ่ม..

                (ขออภัยแฟนคิดะอย่างสูง)

                ร่างของคิดะ มาซาโอมิที่กำลังปีนรัวข้ามกำแพงเพื่อย่องไปหาแฟนสาวปรากฏอยู่ในสายตา

                อังริตัวแข็งทื่อ  คิดะที่อยู่กลางรัวก็แข็งทื่อ

                ต่างฝ่ายต่างแข็ง..

                “เออ... คิดะคุง ? ”

                “อังริ..” คิดะตอบด้วยน้ำเสียงหวาดๆ ใบหน้าปรากฏเหงื่อทั้งที่มันยังหนาวขนาดที่พยากรอากาศยังบอกว่ามีสิทธิที่หิมะจะตก..

                “เออ..  อย่าเข้าใจผิดน้า~~ อังริ ฉันแค่จะเข้ามา GirlFriend นิดหน่อย  ไม่ได้คิดจะย่องไปขโมยอะไรจริงๆน่ะ”

                “เปล่าๆคิดะคุง..”

                อังริพยายามเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าโดยทันที  ก่อนจะคิดว่าช็อคโกแล็ตที่ถือมาจะให้เขาเลยไหม

                “แล้วนั้นอะไรหรออังริจัง  ช็อคโกแล็ตของ มิคาโดะ ? ”

                “อา.. อืม..”

                เหตุการณ์มันพาไป..

                เหตุการณ์ทุกอย่างถูกตัดจบลงแค่นี้

                และแล้วร่างของอดีตหัวหน้าแก็งผ้าเหลืองก็สามารถข้ามรัวเขตแดนแห่งความรักได้สำเร็จ..

                “อ้ากกกก!!”

                จากรัวที่จะนำมาปิดทางเข้าออกของโรงพยายามบาลยามดึก สูงประมาณ 360 เซน ซึ่งสำหรับมนุษย์ที่ความสูงไม่น่าจะเกิน 190เซนแล้ว  เป็นไปได้ยากที่โดดลงมาแล้วจะไม่เจ็บ

                อังริเดินผ่านสถานที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว

                และแน่นอน.. คิดะปล่อยเขาไว้เถอะ..

                ...........................................................................

                ไม่รู้เพราะเหตุอะไรอยู่ๆร่างของเธอก็มาหยุดที่หน้าบ้านของริวกามิเนะคุง..

                เคยได้ยินมาจากคุณเซลตี้ว่าบ้านของเขาอยู่ไหน  แต่การที่มาปลุกเขาซึ่งน่าจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำก็กระไรอยู่.. แต่ก็ น่ะ..

                กริ้งๆๆ~~..

                กริ้งถูกกดอย่างไม่แคร์สื่อ.. และผลสุดท้าย  เจ้าตัวก็นอนก่อนหัวค่ำจริงๆ..

                ริวกามิเนะผู้บัดนี้ตื่นมาอย่างสภาพไม่ดีเกาหัวแกรกๆพลางขยี้ตาก่อนจะอุทานเบาๆ

                “อังริ.. ? ”

                “ขอโทษน่ะริวงามิเนะคุง คือนี้ ? ”

                “หือ ?.....”

                ทันทีที่พูดจบ ร่างของริวกามิเนะก็ถูกอังริยื่นช็อคโกแล็ตให้ ขณะที่เจ้าตัวงงๆอยู่ อังริก็ขอตัวชิงก่อนวิ่งออกไปโดยไม่ทันรู้ตัว

                ริวกามิเนะจ้องมองช็อคโกแล็ตในมืออย่างงงๆสักพักก่อนจะยิ้มบางๆ

                มือถือถูกหยิบขึ้นมาช้าๆก่อนที่จะเรียกโหลดหน้าเว็บดอลล่าร์ขึ้นมา

                ‘Happy Valentine น่ะ ชาวดอลล่าร์ทุกคน’

ป.ล. และแล้วฟิคเรื่องนี้ก็โดนตัดจบ  เจอกันโปรเจ็คหน้าน่ะครับ ^ ^

ขอบคุณที่มาเม้นมากเลยครับ  คิดว่าเรื่องของผมจะไม่มีคนสนใจซะอีก