Sweety Kiss Me [murderous yuri]

ข้อมูลเบื้องต้น

nikkijung  _narak

เนื้อเรื่อง

“จะกลับแล้วหรือคะ? เบน”

                “อื้ม จ้ะ พึ่งนึกขึ้นได้ว่าทิ้งเจ้าเอ็มม่าไว้ตัวเดียว ป่านนี้คงหิวข้าวแย่แล้ว”

                “..จะเอาเสื้อโค้ทกลับไปด้วยหรือคะ? ที่รัก”

                “..อ่อ..พอดีเบนรู้สึกหนาวๆน่ะ คงจะไม่สบายแล้ว เบนไปก่อนนะจ๊ะคนดี”

            “เบนคะ จูบบัวหน่อยได้ไหมคะ? เบนกลับไปแล้วบัวคงคิดถึงคุณแย่เลย”

                “จ้า.. จุ๊บ~!~”

            “อุ้บ! แค่กๆๆ น้ำอะไรเนี่ยที่รัก”

                “sweety kiss me ค่ะ ค็อกเทลสูตรใหม่ของบัวเอง”

                ร่างโปร่งบางรีบจัดแจงสะพายกระเป๋าหนังสีดำอย่างทะมัดทะแมงหลังจากจุมพิตดูดดื่มแล้วถูกคายน้ำรสชาติหวานปร่าใส่ให้ดื่มจากทางปาก หญิงสาวคนงามที่กึ่งนั่งอยู่บนเตียงขนาดเดอลุกซ์ด้วยอาการเกือบเปลือย มีเพียงผ้าห่มเนื้อนุ่มห่มกายไว้กันลมจากเครื่องปรับอากาศที่ครางเบาๆ อยู่เหนือศีรษะยิ้มส่งให้เขาที่เดินออกไปจากห้องนอน และหน้าต่างกระจกพอจะทำให้เธอมองผ่านไปเห็นเบนคนรักรีบกุลีกุจอข้ามถนนไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีอะไรที่จำเป็นเร่งด่วนเสียเหลือเกิน บัวค่อยๆ ยันกายขึ้นมาจากที่นอนอย่างแช่มช้า ปล่อยให้ผ้าห่มสีขาวหลุดออกจากร่างโดยไม่คิดจะดึงคืนกลับ หญิงสาวผมลอนยาวเดินไปหลบอยู่ตรงหน้าต่างห้องชั้นสี่ที่มู่ลี่สีชมพูอ่อนกั้นขวางไว้ เธอหลับตาลงแล้วผ่อนหายใจช้าๆ ก่อนจะเริ่มนับถอนหลัง เก้า..แปด..เจ็ด..หก..ห้า..สี่..สาม..สอง..หนึ่ง..

                ศูนย์..

                เปลือกตาบางของบัวค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับมูลี่ที่ถูกปรับให้ขยับรับแสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อย ความเหนื่อยล้าเข้าเกาะกุมทั่วร่างด้วยบทรักที่รุนแรงและเร่าร้อนของเบนคนรักที่ปรนเปรอให้มาตั้งแต่ยามเย็นของเมื่อวานจนมาสิ้นสุดลงเมื่อสักครู่หลังจากเขารีบออกไปรับโทรศัพท์มือถือที่วางไว้นอกห้อง.. นอกห้อง

                ใช่.. นอกห้อง เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ตั้งแต่เบนย้ายที่ทำงานใหม่ เขาก็สั่งห้ามเธอไปหาที่อพาร์เม้นอีก ด้วยข้ออ้างที่ว่ากำลังเตรียมย้ายของมาอยู่ห้องเดียวกับเธอ เลยไม่อยากให้เธอต้องไปเหนื่อยกับที่นั่น แต่นี่มันก็ผ่านมาเกือบๆ ปีแล้ว เบนก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะย้ายออกมาอยู่กับบัวเสียที จนหญิงสาวอดที่จะคิดอะไรไปตามประสาคนว่างงานไม่ได้

                บัวขบเม้มริมฝีปากที่พึ่งจะถอนจูบจากเบนมาไม่ถึงสิบนาทีอย่างรุนแรงหลังจากมองลงไปที่เสาไฟฟ้าข้างล่างห้องนอนเธอได้ไม่นานนัก ภาพนั้น..อีกครั้ง เธอเฝ้ามองภาพนั้นมาได้สี่เดือนแล้ว เกือบทุกครั้งที่เหตุการณ์หมุนวนมาเช่นนี้ มันจะต้องกำเนินต่อไปอย่างซ้ำๆ ซากๆ ..เมื่อร่างสูงโปร่งที่เคยตระกองกอดก่ายกับเธอในห้องที่อบอวลไปด้วยไอรัก กำลังจูบกับผู้หญิงอีกคนที่ข้างล่างนั่นอย่างแสนรัก มันเหมือนกับเป็นภาพซ้อนของเธอเหลือเกิน คนรักของเธอจูบกับผู้หญิงแปลกหน้าเพียงสองสามนาทีก็รีบโอบกอดกันอย่างระแวงระวังเดินหลบไปทางอื่น แน่นอนที่ว่าเบนต้องแหงนมาที่หน้าต่างห้องของบัวด้วย แต่หญิงสาวไหวตัวทันเสมอ ม่านมู่ลี่ที่ปรับเพียงสี่สิบห้าองศาไม่สามารถมองขึ้นมาเห็นบัวได้ มีเพียงเขื่อนน้ำตาที่แตกกระจายด้วยหัวใจที่ร้าวราน ..เธอถูกสวมเขา!

            หญิงสาวผมลอนยาวหลับตาลงอีกครั้ง แล้วนับถอยหลังช้าๆ ประมาณ20วินาทีต่อจากนี้ เหตุการณ์เดิมๆก็จะดำเนินมาอีกเหมือนที่เธอเห็นทุกที เหตุการณ์ที่เธอเฝ้ามองผ่านหน้าต่างห้องนอนของตัวเอง ไปยังห้องนอนของตึกฝั่งตรงข้าม

                ใช่แล้ว! นั่นคือห้องของผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น

                คือห้องของเบนกับหญิงชู้~!

            ม่านมู่ลี่สีชมพูถูกดึงขึ้นจนสุด เผยให้เห็นหน้าต่างของฝั่งตรงข้ามที่ผ้าม่านแบบผ้าถูกมัดรวบเก็บชายไว้ด้านบน ฝั่งนั้นก็เป็นกระจกใสเช่นกัน เพียงแต่ว่าระยะห่างของถนนอาจทำให้ไกลกันไปนิด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

                มือเรียวบางหยิบบางสิ่งมาจากใต้โต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ใกล้ๆ เลนส์ของมันมีกำลังพอที่จะส่องดูรายละเอียดของฝั่งนั้นได้แทบทุกกระเบียดนิ้วไม่มีอะไรมาปิดบัง

                ใช่แล้ว.. ไม่มีอะไรมาปิดบัง เหมือนกับบทรักของเบนและผู้หญิงคนนั้นที่กำลังจะเริ่มขึ้นที่โซฟาหน้ากระจกห้องตรงข้ามบัวนั่นเอง

                มุมที่สูงกว่าทำให้บัวส่องกล้องไปเห็นสองคนเดินเข้ามาในห้อง ผู้หญิงแปลกหน้าผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนหวานสวมชุดกระโปรงสั้นลายสก็อตกับเสื้อสเว็ตเตอร์บางสีครีม เธอวางกระเป๋าลงกับโต๊ะที่อยู่อีกห้อง ส่วนเบนเดินไปอีกทางเพื่อหยิบเครื่องดื่มจากตู้เย็นมาให้ผู้หญิงแปลกหน้าที่นั่งรอตรงโซฟาอยู่แล้ว

                โซฟา.. บางทีมันคงเป็นรสนิยมของพวกเขา แต่ก็ช่างเถอะ ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นที่โซฟา บัวก็คงไม่รู้แน่ชัดว่าตัวเองกำลังถูกคนรักนอกใจ~!

            มันกำลังจะเริ่มต้นแล้ว มันจะเริ่มขึ้นอีกแล้ว เมื่อมือนุ่มๆ ของเบนที่เคยลูบไล้เรือนกายบัววางลงบนหน้าขาของผู้หญิงคนนั้น ฝ่ายนั้นเองก็เหมือนจะรู้ เธอขยับขาขึ้นมานั่งซ้อน ยิ่งทำให้กระโปรงเลิกขึ้นมาสูงจนเกือบปิดไม่มิด ดวงตาเย้ายวนของเธอทอดมาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปจูบเบาๆ ที่ต้นขาอ่อน แล้วเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างยาวนาน ผู้หญิงผมสั้นหัวเราะคิก เพียงสักพักเธอก็เริ่มอ่อนระทวยออกอาการ เปลี่ยนมือที่ถือกระป๋องเบียร์มาเป็นกดศีรษะของเบนให้เข้ามาลึกๆ ยิ่งขึ้นไปเรื่อย

            อา.. นั่นไง มันเริ่มต้นแล้ว พร้อมกับแสงอาทิตย์ที่เบาบางลงในยามเย็น เบนเปลี่ยนลงมานั่งกับพื้นอยู่ระหวางขาเรียวยาวของผู้หญิงแปลกหน้าที่ทอดกายด้วยอกเสื้อที่เริ่มหลุดลุ่ยด้วยฝีมือเธอเอง ริมฝีปากบิดเบี้ยวอย่างสุขสมในเกมอารมณ์ที่เบนมอบให้.. แน่ล่ะ เบนเก่งเรื่องใช้ลิ้นอยู่แล้ว ข้อนี้บัวรู้ดี เพราะลิ้นของเขาก็ทำให้เธอถึงที่หมายได้นับครั้งไม่ถ้วนเช่นกันแม้ว่าร่างกายที่แสนอ่อนเพลียจะไม่อำนวย

                แต่.. เอาเถอะ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ทั้งของเธอเอง ของเบน และของผู้หญิงคนนั้น!

                สิ้นสุดเสียที... เราทั้งสามคน~!

            อึ่ก~!

            บัวผงะเล็กน้อยกับความรู้สึกบางอย่างในร่างกายที่ราวกับว่าจะทะลวงออกมาจากช่องอกผ่านตรงมายังริมฝีปาก หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมากดหน้าตัวเองที่เริ่มชาเอาไว้แน่น ..จวนแล้วสินะ

                ใช่.. อีกไม่นาน

            ห้องฝั่งตรงข้ามยังคงดำเนินกิจกรรมไปอย่างต่อเนื่องโดยไม่รับรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังเฝ้ามองไม่ห่างหาย ตอนนี้กระโปรงตัวสั้นลงมากองอยู่ที่ข้อเท้าของผู้หญิงแปลกหน้าแล้ว และเสื้อสเว็ตเตอร์ของเธอก็ดูจะชุ่มเหงื่อแม้ว่าห้องนั่นจะมีเครื่องปรับอากาศอยู่ด้วยก็ตาม

                แน่นอน.. มันต้องเป็นแบบนั้น

                ไม่เป็นไร เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้าย

                “เบนคะ คุณรู้ใช่ไหมคะว่าบัวรักคุณ..รักคุณเหลือเกิน” หญิงสาวผมลอนครางเบาๆ กับตัวเอง เธอกำลังนึกถึงวันแรกที่ได้รู้จักกับเบน ที่มหาวิทยาลัย ตอนปีสาม เบนเป็นเพื่อนของรุ่นพี่ที่เรียนอยู่คณะสถาปัตย์ เป็นสาวน้อยร่างโปร่งบางที่ทำอะไรก็ดูเท่ห์ไปหมดทุกอย่าง เป็นคนมีเสน่ห์ทุกฝีก้าว และมันก็ไม่แปลกเลยที่บัวดาวคณะมนุษย์จะตกลงคบกับเบนตามกระแส เพียงแต่ว่าสายใยที่เหนียวแน่น แม้จะเรียนจบมาหลายปีแล้วก็ตาม ทั้งสองก็ยังคงคบหากันอยู่ จนกระทั่งทุกอย่างดูจะเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเบนได้พบกับผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น

                ผู้หญิงแปลกหน้า.. ความจริงบัวเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร หญิงสาวยังคงจำใบหน้าวงรีนั้นได้เป็นอย่างดี ในงานแสดงผลงานของเบนเมื่อตอนโปรเจ็คปีสี่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกับเขา เธอเป็นคนแรกที่มอบช็อคโกแลตบอกความในใจให้ แต่เวลานั้นบัวยังคงเชื่อมั่นว่าเบนไม่มีทางนอกใจเธอ และเพียงแค่เด็กผู้หญิงจืดชืดเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นขายาวก็ไม่น่าจะทำให้คนรักของเธอสั่นคลอนง่ายๆ ได้ด้วย

                แต่บัวคิดผิด เธอไม่รู้ว่าสองคนนั้นกลับมาพบกันได้อย่างไร หรือว่า..แอบคบกันมาแล้วนานแค่ไหน เพราะความไว้ใจ และเชื่อใจแท้ๆ ทำให้บัวต้องกลายเป็นคนโง่ถูกสวมเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

                แค้น.. ใช่ เธอกำลังแค้น แค้นจนอยากตรงเข้าไปกระชากสองร่างที่เปลือยเปล่าที่หน้าโซฟาออกจากกันแล้วทำร้ายนังปีศาจที่บังอาจแย่งคนรักของเธอไปต่อหน้าต่อตา

                ไม่.. ไม่ได้ เพราะความรักที่เธอมีต่อเบนมันมากกว่านั้น มันมากเสียจนเธอไม่อาจทำให้เขาทุกข์ทรมานในหัวใจ แต่อย่างไรเสีย มันควรจะต้องเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง..สินะ

                ถูกต้อง มันต้องเป็นแบบนี้แหละ ใช่แล้ว

                สองร่างที่เกาะเกี่ยวกระหวัดพัวพันอยู่กับโซฟาสีเขียวครีมยิ่งขับให้ผิวกายของเบนดูงดงามและโดดเด่นขึ้นในแสงยามโพล้เพล้ สองฝ่ายแลกจูบกันอย่างเมามายสนุกในรสรักที่ต่างปรนเปรอให้แก่กัน ยอดอกของผู้หญิงแปลกหน้าถูกคนรักของบัวลูบไล้บางเบาไปจนถึงขยำขยี้รุนแรงตามอารมณ์ที่พลั้งพลุ่งของราคะ ก่อนที่ปลายลิ้นที่บัวคุ้นเคยจะเปลี่ยนไปตวัดโลมเลียปลายยอดสีชมพูหวานอย่างนึกสนุกจนมันตั้งแข็งชูชันแข่งกับเส้นขนตามร่างกายของทั้งสองที่ถูกย้อมด้วยเหงื่อไคลโลกีย์ เบนไม่อาจห้ามใจได้ในที่สุดเมื่อเขาแทบจะดูดกลืนกินทั้งเต้านั้นให้หายเข้าไปในปาก ฝ่ายนั้นอ้าปากกว้างร้องเสียงดังโดยที่บัวไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าเสียงนั้นคงจะดังมากจนห้องที่ติดกันต้องชะโงกจากหน้าต่างมาดู แต่ก็ไม่สามารถเห็นอะไรได้นอกจากสันเสาที่ตั้งบังพอดิบพอดี

                อั่ก~! ความรู้สึกแบบนั้นกลับมาอีกครั้งแล้ว บัวรีบส่องกล้องดูฝ่ายตรงข้ามแต่ก็ยังไม่เห็นอาการประหลาดหรือมีพิรุธ  คราวนี้หญิงสาวผมลอนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างกายจนไม่อาจจะทรงกายให้นั่งอยู่กับที่เดิม เธอลุกขึ้นผลักหน้าต่างออกจนสุดแล้วกระชากมู่ลี่ทิ้ง ก่อนจะถลาลงสู่ที่นอน มุมตรงนั้นเธอได้คำนวนอย่างดีแล้วว่าจะมองเห็นพวกเขาจนวินาทีสุดท้าย

                หญิงสาวหันหยิบบางอย่างจากลิ้นชักหัวเตียงออกมาในที่สุด มันคือนาฬิกาจับเวลาที่ถูกตั้งเวลาเอาไว้แล้ว ..ไม่นาน อีกเพียงไม่นาน เธอกำลังจะเป็นอิสระ และถ้าโชคเข้าข้าง เธออาจจะได้เห็นใบหน้าที่น่าขยะแขยงของใครบางคนด้วย ถ้าเจ้าโชค..ลูกชายของขอทานที่ที่ทำกินของแกอยู่ข้างใต้อพาตเม้นท์นี้ เร็วกว่านี้อีกสักนิด

                อึ่ก~~!! บัวรีบหันสายตาไปยังแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเบนที่แนบนาบด้านหน้ากับผู้หญิงผมสั้นคนนั้น หยดน้ำใสไหลรินออกทางหางตาด้วยความรู้สึกหลายอย่าง มันทั้งเจ็บปวด สับสน ..เบน คุณหลอกฉันทำไม? คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? คุณไม่รู้หรือไงว่าคุณเป็นทุกอย่างของฉัน? คุณไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันเสียคุณไปไม่ได้? โถ่..เบน มันไม่น่าเลย ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย ทำไม? ทำไมกันนะ เบน..

                ลมหายใจของบัวเริ่มกระตุกเป็นห้วงๆ เช่นเดียวกับผู้หญิงแปลกหน้าที่ร่างกายกระตุกเมื่อถูกสอดรับด้วยปลายนิ้วเรียวยาวของเบนที่กำลังขยับไปตามจังหวะเพลิงอารมณ์รัก เสียงกรีดร้องอย่างสุขสมของเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงครวญครางของบัวที่เกลือกกลิ้งไปกับพื้นเตียงนุ่มด้วยร่างกายที่เปียกชุ่มเหงื่อ ริมฝีปากหญิงสาวผมลอนเริ่มซีดเผือดก่อนจะเขียวคล้ำแล้วเปลี่ยนเป็นสีม่วง ..ในร่างราวกับถูกลวกด้วยน้ำร้อนเดือดๆ เหมือนกับว่าแผ่นหนังถูกย่อยสลายด้วยน้ำกรดอย่างรุนแรงก็ไม่ปาน

                คงไม่ได้แล้วสินะ.. ทั้งที่เธออยากเห็นภาพใบหน้าบิดเบี้ยวของนังมารร้ายคนนั้น แต่เธอคงต้องไปก่อนแล้วสินะ ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ได้รู้แน่นอนว่า แม่นั่น..นังคนแปลกหน้า สุดท้ายก็คงมีชะตากรรมไม่ต่างจากเธอ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

                หญิงสาวรวบรวมสติเฮือกสุดท้าย เธอสะกดกลั้นอารมณ์ที่ทรมานหันไปทางหน้าต่างห้อง สองคนนั้นเสร็จภารกิจกันเรียบร้อยแล้ว ดูได้จากภาพที่เบนก้มลงจูบหน้าผากผู้หญิงคนนั้นเบาๆ ก่อนจะรีบลุกไปแต่งตัว เธอคนนั้นร้องไห้รีบวิ่งตาม ..คงจะทะเลาะกันสินะ ฮะๆ.. ช่างเถอะ ช่าง.. เพราะอีกไม่นานเธอก็จะไม่มีแรงวิ่ง เพราะเธอคงจะต้องลงไปนอนดิ้นกับพื้นแล้วก็เป็นแบบฉัน

                โอ่ก~!!! บัวสำรอกอาหารในกระเพาะออกมาจนหมด มันส่งกลิ่นคาวคลุ้งด้วยเลือดที่ผสมปนเปมาในนั้นด้วย สีแดงจางๆ กับเศษอาหารที่รดลงบนที่นอน.. ที่นอนที่บัวกับเบนเคยผูกสัมพันธ์กัน เพียงแต่ว่า..มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียง..คนโง่

                หญิงสาวพยายามเอื้อมมือตะกายไปข้างหน้า ภาพตรงหน้า..เบน คนที่เธอรักมากที่สุด คนที่เธอยอมถวายชีวิตให้ เบนคะ..ที่รัก บัวจะไปก่อน จะไปรอคุณ คุณรีบตามบัวไปนะคะ ที่รัก

                ลมหายใจสุดท้ายถูกกระตุกออกจากร่างพร้อมกับอาการเลือดออกทางปากและจมูก ดวงตาแวววาวที่แดงก่ำสุกใสมีแววยินดีซ่อนอยู่ลึกๆ ปลายนิ้วหงิกงอด้วยพิษร้ายในร่าง หมอนข้างถูกแรงยันสุดท้ายของบัวกลิ้งตกลงไปจากเตียง ก่อนจะไปชนแก้วน้ำใสที่หกคว่ำเปียกพื้น น้ำสีชมพูที่ถูกละลายด้วยสารบางอย่างชุ่มหมอนข้างสีขาว

                .. .. .. .. .. .. .. .. ..

                เบนคะ อภัยให้บัวด้วยนะคะ

                เบนคะ บัวรักคุณค่ะ

                .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

                “พี่คะ อย่าไปเลยได้มั้ยคะ?” สองแขนที่โอบรอดรัดก่อนจะเบียดอกนุ่มๆ เข้ามาไม่ได้ทำให้เบนหวั่นไหว เขารีบผลักเธอออกอย่างรุนแรงก่อนจะตรงเข้าไปคว้าเสื้อคลุม

                “มันจบแล้ว พี่จะไม่ให้บัวต้องเสียใจอีกแล้ว พี่รักบัว รักแค่บัวคนเดียว พี่ให้สิ่งที่เธอต้องการแล้วนะแนน ขอให้เราจบกันแค่นี้เถอะ”

                “ไม่นะคะ แนนไม่ยอม แนนก็รักพี่เบนเหมือนกัน ทำไมละคะ? แนนไม่ดีพอใช่ไหมคะ? พี่เบน คบแบบหลบๆ ซ่อนๆ ต่อไปก็ได้ แนนยอมได้ทุกอย่าง”

                “ไม่แล้วล่ะ พี่จะไม่หลงกลเธออีกแล้วแนน ขอตัวนะ พี่ต้องรีบไปหาบัว ลาก่อน ตลอดไป”

                ร่างโปร่งบางคว้ากระเป๋าแล้วก้าวฉับๆ ออกไปจากห้องทันที ทิ้งบรรยากาศที่อบอวลกรุ่นไอรักเมื่อครู่ไปจนสิ้น หญิงสาวผมสั้นค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นห้องในสภาพเปลือยเปล่า ..เธอรู้ดีว่าการที่ได้เขามาอย่างไม่ถูกต้อง อย่างการใช้เล่ห์เหลี่ยมนั้นมันย่อมไม่ดีอยู่แล้วถ้าเขารู้ความจริง การที่เขายินยอมเห็นแก่ความรักของเธอมาตามคำขอสุดท้ายนี่ก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินกว่าจะเป็นไปได้ เธอรู้ดีว่าเบนรักบัวมากเพียงไหน แต่เธอเองก็รักเบนเช่นกัน

                ความมืดเริ่มเข้ามาครอบคลุมห้องที่ยังไม่ได้เปิดไฟ แนนยังคงร้องไห้อย่างจวนเจียนจะขาดใจอยู่ตรงนั้น เธอหวังว่าเขาจะกลับมา ..อาจจะ ใช่สิ เขาต้องกลับมา มาบอกว่าขอโทษ บอกว่าเขาจะอยู่กับเธอต่อไป ไม่ว่าจะเป็นยังไง จะต้องเป็นรองใครก็ตาม ใช่..ใช่แล้ว

                ~กริ๊ง~

            เสียงสัญญาณที่หน้าประตูห้องทำให้หญิงสาวผมสั้นผุดลุกขึ้นมาทันที พี่เบนกลับมาแล้ว.. ต้องเป็นเขาแน่ๆ แนนคว้าเสื้อคลุมก่อนจะออกไปที่หน้าประตูห้อง แต่ก็พบกับเพียงความว่างเปล่า นอกจาก.. .. .. ..

                “อุ้บ~!!” แรงกระแทกของร่างเล็กๆหนึ่งผลักกล่องสีแดงเข้ามาใส่ร่างเธอจนหญิงสาวเซล้ม แนนรีบชะโงกหน้ามองตามเห็นเป็นเจ้าโชคเด็กขอทานที่เดินหากินแถวๆ นี้ที่กำลังรีบวิ่งบันไดมุมตึกอย่างรีบเร่ง หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มมองกล่องในมือ มันเป็นกล่องสีแดงที่ผูกด้วยริบบิ้นสีขาว มีการ์ดสีชมพูเสียบไว้ด้านหน้า..

                        ~~For You~~

            ด้านในเป็นดาร์คช็อคโกแลตสลับกับช็อคโกแลตมิลที่ผสมสีชมพูหวานแต่งด้วยเกล็ดไอซิ่งวางเรียงในช่องที่ปูด้วยใยมิลสีขาวดูน่ารักน่าชัง ข้างใต้มีการ์ดอีกใบซ่อนอยู่ ให้เธอต้องเปิดออกมาดู

                        ~~Kiss Me~~

            หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ออกมาในที่สุด นี่พี่เบนคงจะส่งมาให้เป็นแน่ ใช่..ต้องเป็นเขาแน่ๆ แนนหยิบช็อคโกแลตขึ้นมาชิ้นหนึ่งด้วยความรัก ก่อนจะวางมันลงเบาๆ ที่ปลายลิ้นเพื่อลิ้มรสความหวาน..ซ่าน ใช่แล้ว รอยจูบของเขาก็หวานเหมือนกับช็อคโกแลต นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอไม่อาจถอนตัวจากวังวนแห่งความผิดชอบชั่วดี

                หญิงสาวผมสั้นหลับตาลงเบาๆ  สารบางอย่างออกฤทธิ์ให้เธอรู้สึกเคลิบเคลิ้มและชาไปทั้งร่างจนแทบไม่รู้สึกถึงความผิดแปลกของร่างกาย เธอยังคงหยิบกินชิ้นแล้วชิ้นเล่า ..

                พี่เบนคะ

                แนนรักพี่เบนค่ะ

                ที่รัก..

                Kiss me ~~