คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ ( + special )
Chapter one.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ฟิ้วววววว~~ วิ้วววว~
บรรยากาศที่เงียบสงัด มีลมเป็นระยะๆ พัดผ่านตัวผมไปทำให้ผมขนลุกซู่ตั้งแต่หัวยันหาง เอ้ย! ขา…
ที่นี่ที่ไหน..... ใครรู้บ้าง.......
ฉันมาทำอะไรที่นี่.... ชายน้อย...... ชายน้อยของพี่อยู่ที่ไหน.....
ย๊ายยยยย ไม่ใช่!! =___=
เข้าเรื่องกันเถอะก่อนที่มันจะแป้กไปกว่านี้ ฮาาา
วันนี้เป็นวันแรกครับที่ผมจะเข้ามาอยู่ที่โรงเรียนประจำที่เลขาของพ่อหามาให้ มันเป็นโรงเรียนชายล้วนครับ ถ้าดูจากรูปลักษณ์ภายนอกโรงเรียนนี้ค่อนข้างหรูหราไฮโซเหมาะกับคนมีระดับอย่างผมเลยนะจะบอกให้ จริงๆแล้วโรงเรียนที่เลขาของพ่อผมหามาให้ก็มีหลักๆอยู่สามโรงเรียนครับ ผมเลือกที่จะเรียนโรงเรียนที่สอง ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะ....
4 วันที่แล้ว
‘น้องแบมแบม โรงเรียนที่พ่อหนูให้พี่ไปหาพี่หามาได้แล้วนะ’ เลขาสมกร๊วกวางกระดาษขนาดเอสี่สามแผ่นลงตรงหน้าผม
‘หรอครับ?’ พูดจบ ผมก็จัดการหยิบแผ่นแรกขึ้นมาอ่านผ่านๆแล้วก็ขยำทิ้งทันที ผมทำแบบเดิมซ้ำๆกับอีกสองแผ่นที่เหลือ
‘นะ น้องแบมแบม =[]=’
‘อะไรครับพี่ ก็มันไม่โอผมก็เลยตัดตัวเลือกทิ้งไง’ ว่าแล้วก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่พี่กร๊วกที่ตอนนี้หน้าเหวอเหมือนเพิ่งกินนมบูดมาก็ไปปาน ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะเนี้ย อุคริงุงิมุมิ
‘แบมแบม!’ ผมสะดุ้งโหยงหลังจากที่ได้ยินเสียงบุคคลที่สามดังมาจากทางประตูห้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร -_-
‘อะไรพ่อ ก็ผมเห็นว่าไม่มีโรงเรียนไหนเหมาะกับผมเลยนี่นา’
‘งั้นแกเลือกเอา ระหว่าง ไปเรียนโรงเรียนประจำหรือจะไปเรียนที่ถิ่นทุรกันดาร?’ ใช่ครับ ก่อนหน้านี้พ่อขู่ผมไว้แบบนี้ คิดว่าใช้มุขนี้ได้ผลนี่ใช้ใหญ่เลยนะ!!!
‘ขู่ผมไง้? คิดว่าผมกลัวหรอ โด่ววววววววว’
ผมรีบหยิบกระดาษที่เพิ่งขยำทิ้งไปเมื่อครู่ขึ้นมาคลี่อ่านอีกรอบ นี่ไม่ได้กลัวนะ ไม่กลั๊ว!!!!
ในกระดาษแต่ละแผ่นรวมข้อมูลเบสิคๆของแต่ละโรงเรียนไว้ ซึ่งมันก็ค่อนข้างน่าสนใจครับ แต่... ผมอยากไปเรียนที่โรงเรียนประจำซะที่ไหนเล่า!
สิบนาทีผ่านไป....
‘อืมมมมมมมมมมมมมมมมมม......’ ผมหยิบแผ่นนู้นแผ่นนี้แผ่นนั้นขึ้นมาดูสลับๆกันไป หวังว่าจะถ่วงเวลา เออ พ่อเค้าก็อยู่ทนอยู่นานจริงๆนะ สิบนาทีที่แล้วยืนมองผมท่าไหนสิบนาทีผ่านไปก็ยืนมองผมอยู่ท่านั้น นี่ผมเริ่มคิดที่จะเอาพ่อไปฝากไว้ที่พิพิธภัณฑ์มาดามทุสโซละบอกเลย =_=
อีกสิบนาทีผ่านไป
‘เลือกได้ยังวะ’ พ่อที่เพิ่งจะเล่นเป็นหุ่นขี้ผึ้งเสร็จก็ถามผมขึ้นพร้อมกับทุบหลังไปด้วย
สงสัยจะเมื่อย 5555555555555555555
‘ยังอ่ะ พ่อออกไปก่อนได้ปะมันกดดัน’
‘ไอ้นี่!!! ไม่ออกเว้ย จนกว่าแกจะเลือกได้ นี่ถ้าขืนแกยังชักช้าแบบนี้ฉันจะส่งไปเรียนที่เกาหลีเหนือนะเอ้า -__-’
เฮอะ มีหรอที่คนอย่างแบมแบมจะกลัว!
‘งั้นผมไปโรงเรียนที่สอง’ อ้าว...................
‘ตอบไม่คิดเลยนะน้องแบมแบม -___-’ พี่สมกร๊วกที่กลายเป็นก๊าซไปตอนแรกตอนนี้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง (ห้ะ) พูดแขวะผม
โธ่แบมแบมเอ้ย อารมณ์กร่างแต่ใจป๊อด ถุ้ยยยยยยยย
เอ้ากลับมาปัจจุบันครับกลับมา
ผมก้มมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้มันพึ่ง.. 8:45 แล้ว อีก 15 นาทีก็จะถึงเวลารายงานตัวกับอาจารย์คนไหนก็ไม่รู้
ไปตายเอาดาบหน้าละกันแบมแบม!
ว่าแล้วก็กระชับกระเป๋าสะพายแล้วรีบเดินปรี่เข้าโรงเรียนทันที จริงๆแล้วผมก็แอบตื่นเต้นนะเนี่ย ทำเป็นเบ่งไปงั้นแหละ กรั๊กๆๆๆๆๆๆ
-
หลังจากที่รายงานตัวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ผมจะเข้าไปเรียนแล้วครับ หลังจากเรียนเสร็จผมก็ต้องหาอาจารย์ที่ห้องประชาสัมพันธ์เพื่อลงชื่อเข้าหอ และผมก็หวังไว้สูงมากกกกกกกกกกก ว่ามันจะเป็นห้องเดี่ยว ไอเลิ้บบบบทูลีพพพพพอโลนนนนนนนนนน~
ผมเดินตามอาจารย์ประจำชั้นมาอย่างเงียบๆ ระหว่างทางผมมองซ้ายมองขวาสำรวจไปเรื่อยๆ เผื่อตอนพักจะได้มีที่ส่วนตงที่ส่วนตัวให้ไปหลบบ้าง…
ตามประสาคนขี้อาย อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
หลังจากผมย่างกายเข้ามาในห้อง พบว่าห้องเรียนห้องนี้ถือว่าเป็นสนามรบย่อมๆเลยก็ว่าได้ บางกลุ่มก็นั่งคุยกัน บางกลุ่มก็เล่นวิ่งไล่จับ เอ่อ.. หมายถึง วิ่งไล่เตะกันครับ -_-;;; บางกลุ่มอ่านการ์ตูน บางกลุ่มก็นอน
เดี๋ยว...
นอนทั้งๆที่บรรยากาศในห้องเป็นแบบนี้เนี่ยนะ!!!!!!!!!
“เอาล่ะ นักเรียนทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ ครูมีนักเรียนใหม่จะมาแนะนำให้รู้จัก”
เอ้ะ ผมต้องแนะนำตัวแล้ว ผมจะต้องแนะนำตัวเองให้เพื่อนๆรู้สึกถึงความเป็นมิตรของผมใช่ปะ? ต้องทำไงๆๆๆ ทำไงดี๊!~
ถึงผมจะบอกไปว่าผมชอบที่จะอยู่คนเดียว แต่มันก็แค่เวลาอาบน้ำ หรือ นอน แค่นั้นแหละครับ นอกจากนั้นคือผมขาดความอบอุ่นสุดๆ วรั้ย *3* พูดแล้วก็คิดถึงเพื่อนข้างบ้านของผมสมัยตอนผมยังเยาว์วัย ฮอล L
ตอนนี้ฉี่ผมเหนียวไปหมดแล้วครับ ตื่นเต้นง้ะ จะได้เจอเพื่อนใหม่ เย้วๆๆๆๆๆๆ
“นี่คือนักเรียนใหม่ของเราในวันนี้ ชื่อ นายกันต์พิมุก หรือ แบมแบมค่ะ”
อาจารย์พูดจบ ผมก็โค้งให้กับเพื่อนใหม่ของผมทุกคนก่อนที่จะแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จัก
“เฮ๋นโล้วเอ้วรี้บาเด๋ มายเน่มอี้สแบมแบม ไนส์ทูมีทยูวเบเบ๋!!!!!~”
.............................................................
ห้องทั้งห้องตอนนี้อยู่ในความสงบทันทีราวกับว่ากำลังเล่นแปะแข็งกันอยู่ หรือถ้าให้เทียบอีกอย่างก็คือเหมือนไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตย่างกายเข้ามาในห้องนี้มาก่อน
ผมได้ยินเสียงแอร์ดังชัดมากเลยครับ...........
เอิ่ม เค้าทำไรผิดไปเหรอท่านผู้อ่าน =_=
เขินนะ............ งั้น... เอาใหม่ผมขอแก้ตัว
“อะแฮ่มๆ สวัสดีทุกคน เราชื่อแบมแบมนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพูดจบแล้วก็โค้งอีกรอบเป็นมารยาท เดี๋ยวเค้าจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน เอ้อ!
“วันนี้แบมแบมจะมาเรียนร่วมกับห้องเราเป็นวันแรก ยังไงก็ช่วยเพื่อนใหม่หน่อยละกันนะ เข้าใจมั้ย? หรือถ้าเธอไม่เข้าใจอะไรก็ถามครูหรือไม่ก็ถามเพื่อนๆนะ อ้อ แล้วก็ “!$”%£$^%&((*^&$^$%...................................”
ระหว่างที่อาจารย์กำลังพูดอะไรต่อก็ไม่รู้ผมไม่ได้ฟัง ผมก็ใช้โอกาสนี้มองไปรอบๆห้องเรียนห้องใหม่ของผม สังเกตุหน้าเพื่อนๆ แต่ละคน จังหวะนั้น สายตาผมดันไปสบอยู่กับสายตาคู่หนึ่ง ซึ่งเป็นสายตาที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี สายตาอบอุ่นคู่นั้น...
เจ้าของสายตานี้ยิ้มน้อยๆ ให้ความรู้สึกว่าเขาดีใจที่รู้ว่าเพื่อนใหม่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
ภาพในอดีตอันน่าเจ็บปวดของผมและ ‘เขา’ กลับมารีรันในสมองของผมอีกครั้ง
ผมไม่เคยลืมเลยว่าเคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับเขา ทุกวันนี้ผมรู้สึกผิด... ผมอยากขอโทษเขา ที่ไปทำร้ายจิตใจของเขาในวันนั้น...
....
“เอาล่ะ! ครูขออาสาสมัครที่จะยอมสละเวลาพานักเรียนใหม่ของเราไปทัวร์รอบๆโรงเรียนหน่อย” อยู่ๆอาจารย์ก็ตะโกนขึ้นมา ทำให้ผมสะดุ้งโหยงหลุดออกจากจากภวังค์ทันที
“ผม ผม โผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” อยู่ๆผู้ชายคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นมาอย่างกระดี๊กระด๊า ประดึ่งว่า ไม่เค๊ยยยยยย ไม่เคยมาเหยียบที่สถานที่นี้มาก่อน พบ้าไปแล้ว!!!
“โอเค ครูมอบหมายหน้าทีนี้ให้นายแจ็คสัน เป็นคนพานายไปสำรวจรอบๆโรงเรียนของเรา จุดประสงค์นี้คือครูอยากให้นายจำได้ทุกซอกทุกมุมของโรงเรียน ภายในอนาคต นายจะได้ไม่ต้องไปพึ่งเพื่อนๆบ่อยๆ เอาล่ะ ไปได้ ครูอนุญาติ”
ห้ะ? ผมจะต้องรู้ทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนเลย?
มันไม่จำเป็นขนาดนั้นใช่มั้ย? ตอบ!!!!!!!!!
หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ผู้ชายที่ชื่อแจ็คสันก็รีบวิ่งมาหาผม พร้อมกับพาผมไปที่เก้าอี้ว่างๆด้านหลังห้องเรียน
“นายวางกระเป๋าไว้ตรงนี้ก่อนนะ แล้วเราไปทัวร์กัล!!!!!!”
ยังไม่ทันที่จะวางกระเป๋าให้เข้าที่เข้าทาง ผมก็ดั๊นถูกนายแจ็คสันอะไรนั่นลากตัวไปเสียก่อน
“เฮ๊ยๆๆๆๆ เบาเบ๊าาาาา ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
-
10:00AM
เวลานี้เวลาเรียนครับแต่ผมกับแจ็คสันออกมาทัวร์รอบโรงเรียนกันสองคน ผมเลยถามว่าทำไมเขาถึงทำตัวดี๊ด๊าขนาดนั้น เขาให้เหตุผลกับผมว่า เขาตื่นเต้นที่จะได้มีเพื่อนใหม่ และที่เขาอาสาออกมาก็เพราะเขาขี้เกียจเรียน อืม ตอบตรงเกิ๊น!!!!!
แจ็คสันเล่าให้ผมฟังว่า เขา มาร์ค ยูคยอม และ แจบอม สนิทกัน พวกเขาเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ปีเดียวกัน เขาเลยตัดสินใจที่จะอยู่รวมกันเป็นแก๊ง(?) และที่สำคัญ... พวกเขากวนตีนเหมือนกัน...
เฮ๊ยผมไม่ได้หลอกด่านะครับ แจ็คสันเขาพูดเองเลยยยยยยยยยยยยยยย =______=
ผมและแจ็คสันเดินสำรวจอาคารไปเรื่อยๆ ระหว่างทางเขาก็ถามนู่นถามนี่เกี่ยวกับตัวผมและโรงเรียนเก่า อาทิเช่น ทำไมชื่อนายแปลกๆแตกต่างจากคนอื่น? ทำไมย้ายมากลางเทอมแบบนี้? โดนไล่ออกหรอ? บ้านอยู่แถวไหน? บลาๆ ผมก็กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้มันหยุดถามผม พูดมากชะมัดไอ้บ้านี่ -_______- ดูยูโน้วว้อทเพอโซน้อลมี๊นส์!!?
"เออแบมแบม นี่คือห้องที่ฉัน มาร์ค ยูคยอม และแจบอมชอบมานั่งเล่นเป็นประจำอะ มันคือห้องศิลปะ แต่พวกฉันไม่ได้ติสท์กันนะเว้ย แค่ช่วงพักมันไม่ค่อยมีคนขึ้นมา เพราะเขาลือกันว่าที่ตึกนี้น่ะ.....มีผี"
ไอ้เรื่องที่แจ็คสันบอกว่าแก๊งของเขาไม่ได้ติสท์กันนี่ผมพอจะเข้าใจนะ แต่ที่บอกว่ามีผีอะ นี่อะไรวะ! บรื้อออออออ
"ไอ้บ้า!! ใครเค้าให้มาพูดเรื่องแบบนี้ในที่เปลี่ยววะ อุ๊บส์" ผมเผลอพูดเป็นกันเองอย่างลืมตัวจนแทบจะเอามืออุดปากตัวเองไม่ทัน ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงแท้ๆ
อุ๊ต๊ะ!!!! ผมแคร์ความรู้สึกของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่???? -.....-
แจ็คสันที่ตอนแรกมองหน้าผมอย่างเหวอๆ ตอนนี้เขากลับหัวเราะร่าออกมา
"แหม เรานี่สนิทกันเร็วดีเนอะ 555555555"
"เฮ้ยฉันลืมตัวอะ โทษๆ" ผมหัวเราะแห้งๆให้แจ็คสัน เขาได้ยินดังนั้นจึงส่งยิ้มแฉ่งมาให้ผมที่กำลัง(เส่แสร้งแกล้ง)ยิ้มให้เขา
"เฮ้ยไม่เป็นไร ฉันชอบมากกว่าว่ะ ฉันไม่ค่อยที่จะถนัดที่จะพูดเพราะๆ ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดเลยว่าจะทำไงให้เราสนิทกันเร็วๆ เห็นหน้านายซื่อบื้อๆฉันก็คิดว่าจะใช้เวลานาน ที่ไหนได้.... ง่ายกว่าที่คิด 555555555555555"
เอิ่ม.... ไอ้ &%&^%£%&*)(*_!!!
"เออเค งั้นเราสนิทกันแล้วนะ" พูดจบผมก็เอามือตบไหล่แจ็คสันอย่างแรงเพื่อแก้แค้นที่เขาหลอกด่าผมเมื่อกี้ เพราะความสูงของผมกับเขาไม่ต่างกันมากนักเลยทำ เขาเลยเอามือมาโอบไหล่ผมแทน ผมมองการกระทำนั้นอย่างงงๆ
"อะไรของนายวะเนี่ย ฉันขนลุกตูดวาบๆไปหมดละ" ว่าแล้วก็สะบัดแขนของเขาออก แต่...ทำไมมันหนักจังว้ะ ผมพยายามทั้งดันทั้งผลักมือที่อยู่บนไหล่ผมออก แต่จะให้ทำยังไงก็รู้สึกว่ามันไร้ความหมายจริงๆ -_____-
แจ็คสันที่กลั้นหัวเราะจนหน้าเขียวไปแล้วจู่ๆก็ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"อะไรของนายวะเนี้ย เอามืออันเท่าตันของนายออกไปจากไหล่อันเพอร์เฟ็คของฉันนะเว้ยยยย ว้ากกกกกกก" ผมว่าพร้อมกับใช้พลังเฮือกสุดท้าย(!?)ดันแขนของแจ็คสันออกอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ถือว่าประสบความสำเร็จ...หรือเปล่า จริงๆแล้วแขนของแจ็คสันไม่ได้เซไปตามแรงผลักของผมหรอกนะ....
"ไอ้บ้าเอ้ย แรงเท่ามด นายเกิดเป็นผู้ชายได้ไงวะ 5555555555555"
พลั่ก!
พูดจบ แจ็คสันเอามือหนักๆของเค้าที่พาดไหล่ผมเมื่อกี้ ผลักหลังผมอย่างแรง จนผมหน้าทิ่ม.... แต่โชคดีที่ข้างหน้าผมมันเป็นกำแพง...
เขาว่ากันว่า ความโชคดีมักจะมากับความโชคร้าย....................
มือของผมดันไปกระแทกอย่างแรงเข้ากับกล่องสัญญาณเตือนไฟไหม้..... ไอ้กล่องสีแดงๆที่ติดอยู่ตรงกำแพงตามตึกทั่วๆไปนั่นแหละครับ......
กริ๊ก!
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดด ชิบหายละครับ ใครก็ได้ เอาผมออกไปจากตรงนี้ที!!! โฮรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-- To be continued –
เม้ามอย ให้กำลังใจ ติชม หรือ ด่า(?)กันได้ที่ hashtag #ฟิคบู้ม
เพราะกำลังใจจากรีด เค้าเลยมีกำลังที่อัพ มันเยอะมากสำหรับไรท์เตอร์ฝึกหัดอย่างเรา ขอบคุณมากมากค้า <3
ขอโทษค่ะที่เค้าหายไปเกือบอาทิตย์ ฮือออ งานเยอะล้นหัวมากๆจริงๆค่ะ โฮรกกกกกกกกกก มาช้าไม่ว่ากันนะ นะ นะ *-*
แต่เค้าก็สละเวลาทำงานส่งอาจารย์มานั่งเขียนฟิคให้รีดเดอร์อันผู้เป็นที่รักของเค้าเลยนะเออ *3* (เด็กดีอย่าเอาเค้าเป็นแบบอย่างน้าเดี๋ยวอนาคตจะล่อแล่ๆ ฮรึก! ;_____;)
เนื้อหารวมๆเกี่ยวกับตอนนี้คือแบมแบมหนุ่มน้อยของเราได้เข้ามาเรียน ณ ที่โรงเรียนใหม่แล้วค้า~ แถมยังได้มาแนะนำตัวเองได้น่าอ๊ายยยยยยย น่าอาย ไรท์ละอายแทน(?) เอ้ยไม่ใช่555555555555555555 ตอนนี้อาจจะผสมมาม่าอยู่เล็กน้อยเพื่อเพิ่มสีสัน...หรือเปล่า T^T หวังว่ามันจะไม่น่าเบื่อ ใช่ไหมคะ ฮิ้งๆวิ๊งๆ -3
หลายคนคงจะแบบ เซ็งๆที่โมเม้นยูคแบมไม่มีแถมยังเอาอีกสองหนุ่มเข้ามาพัวพันอีก คงจะคิดกันว่า มันคงจะไม่ใช่ยูคแบมละมั้ง? อย่าเพิ่งตบไรท์นะ 5555555555555555555555 มันอาจจะเป็นกับดักก็ได้ค่ะ แต่หลังจากนี้เค้าจะจัดโมเม้นยูคแบมให้อย่างจัดเต็มแน่ๆค่ะ รับรองว่าจะคดีจะพลิกอีก(!?) XD
ยังไงเค้าก็ขอให้ทุกคนติดตามกันต่อไปน้า อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปไหนนะ เค้ารักรีดของเค้าที่สุด จุ้บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
--------------
SPECIAL
:: NEXT CHAPTER’s SPOIL ::
“มาร์ค กูว่าเด็กใหม่คนนั้นอ่ะ..น่ารักดีว่ะ” ยูคยอม เพื่อนร่วมอุดมการณ์ของมาร์คกล่าวขึ้นด้วยความเคลิบเคลิ้ม
นี่หรือเปล่า ที่เขาเรียกกันว่า อาการตกหลุมรัก อ๋อออยยยยยยยยยยยย โลกทั้งโลกตอนนี้มันกลายเป็นสีชมพู อั้ยอิยัยอิยา~
มาร์คเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้แต๋วใกล้จะแตกเต็มทนถึงกับถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดขึ้นมา...
“คนนั้นไง คนที่กูเคยเล่าให้มึงฟัง..เพื่อนบ้านของกูตอนสมัยที่กูยังเด็กๆ”
จู่ๆท่าทางของยูคยอมที่ตอนแรกเคลิบเคลิ้มกลับมีท่าทีที่ตกใจเป็นพิเศษ
“อย่าบอกนะว่า... แบมแบมคือคนที่นาย.....”
ไม่นะ...ขออย่าให้สิ่งที่ยูคยอมคิดมันเป็นความจริงเลย T_T
ยูคยอมก็ได้แต่ภาวนาในใจ แต่การภาวนาครั้งนี้ถือว่าเฟลเป็นอย่างยิ่ง เพราะ มาร์ค กลับพยักหน้าแทนคำตอบ
โฮรรรรรร น้องยูคจะมีอุปสรรคน้องยูคไม่ว่า ไม่สนใจด้วย!! แต่ทำไมอุปสรรคครั้งนี้มันต้องเป็นเพื่อนสนิทของน้องยูค! ไม่เข้าใจอ่ะกิ๊บ ไม่เข้าจ๊ายยยยยยยยยยยยยยย T[]T
--------------
เจอกันตอนหน้าค้า >0< บร้ายยยยยยยยยยยยยส์
ความคิดเห็น