คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 : ONE STEP CLOSER
2
ยามบ่ายของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศเกาหลีใต้ นักศึกษาปี 2 คณะวิศวะกรรมศาสตร์ที่หยิบยืมใช้พื้นที่ภายในช็อปของคณะกำลังตะไบเหล็กอย่างขะมักเขม้น แต่เว้นไว้กับร่างสูงที่นามว่าโอเซฮุนในชุดนักศึกษาพร้อมเสื้อช็อปวิศวะไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน สายตาของเจ้าตัวไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่ทำอยู่เลยสักนิด เขาเอาแต่มองตามลู่ฮานที่เดินผ่านช็อปวิศวะไปเมื่อครู่ จนกระทั่ง...
"โอ้ยเหี้ย!" เซฮุนร้องลั่นช็อปจนอาจารย์ประจำวิชาต้องหันมาตวัดสายตาพิฆาตใส่ แต่เขาไม่ได้สนใจสายตาพิฆาตนั่นเลยสักนิด เซฮุนหันไปทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ชานยอลที่กำลังหัวเราะเยาะเขา
"เชี่ยชานยอล ตีกูหาพ่อ?"
"มองไม่วางตาเลยนะมึง ไม่แดกพี่เขาเข้าไปเลยล่ะ?" ชานยอลพูดพลางวางหนังสือเรียนที่หนาประมาณพันกว่าหน้าที่เขาใช้เป็นอาวุธประทุษร้ายเซฮุนเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
"นี่อย่าบอกนะว่ามึงชอบพี่เขาแล้ว?" จงแดที่ยืนตะไบเหล็กข้างๆเซฮุนยื่นหน้าเข้ามาถามอย่างคนสอดรู้สอดเห็น
"เสือก" คนถูกด่าหาได้สนใจไม่ มิหนำซ้ำยังมองมาที่เขาด้วยสายตาหยอกล้อ จงแดเอื้อมมือมาตบไหล่ของเซฮุนอย่างเข้าใจคนหัวอกเดียวกัน "กูเข้าใจมึงนะเซฮุน พี่ลู่ฮานน่ารักขนาดนั้น คนชอบตั้งเยอะแยะ ก็ไม่แปลกว่ะถ้ามึงคือหนึ่งในนั้น"
'ชอบ' งั้นเหรอ? เซฮุนยังไม่แน่ใจว่าเขาสามารถใช้คำคำนั้นกับลู่ฮานได้หรือไม่ เพราะเขาเจอลู่ฮานเพียงแค่วันเดียว อาจจะเรียกว่าปลื้มเสียมากกว่า ปลื้มในหน้าตาที่น่ารักของอีกคน ปลื้มในการกระทำของคนมีใจเมตตาซึ่งหาได้ยากในปัจจุบัน แต่สิ่งที่เขาแปลกใจคือคนหน้าตาน่ารักขนาดนี้ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ?
โอเซฮุนสาบานได้ว่าเมื่อวานที่ป้ายรถเมล์คือครั้งแรกที่เขาได้เจอลู่ฮาน เขาไม่รู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายเลยสักนิด เซฮุนมารู้ข้อมูลจากเพื่อนทีหลังว่าลู่ฮานอยู่มหาลัยเดียวกับเขา อยู่ปี 3 คณะสถาปัตย์ซึ่งอยู่ใกล้กับตึกวิศวะของเขามาก ทางเดินของชั้นบางชั้นยังเชื่อมต่อกันเลยเสียด้วยซ้ำ มันน่าแปลกที่อยู่มหาลัยเดียวกัน คณะใกล้เรือนเคียงขนาดนี้แต่กลับไม่คุ้นหน้า เซฮุนคงต้องโทษตัวเองที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องภายในมหาลัยเลย
ข้อมูลอีกอย่างหนึ่งที่เขาทราบ หลังจากเมื่อวานที่เพื่อนเขาพากันเรียกลู่ฮานว่า 'ดาวสถาปัตย์' นั้นมาจากการที่นักศึกษาในมหาลัยแห่งนี้ต่างพากันเรียกลู่ฮานว่าดาวสถาปัตย์ อาจจะเป็นเพราะหน้าตาที่คล้ายกับผู้หญิงของอีกฝ่ายเลยได้เป็นดาวแทนเดือน เขาไม่คิดจะคัดค้านฉายานั้นของลู่ฮาน เพราะเขาคิดว่าลู่ฮานเหมาะจะเป็นดาวของคณะจริงๆนั่นล่ะ เขามองว่าลู่ฮานน่ารักกว่าดาวคณะตัวจริงอย่างจองซูจองเสียด้วยซ้ำไป
"ว่าไง? มึงชอบพี่เขารึเปล่า? ถ้าชอบก็ลุยเลยเว้ย! เดี๋ยวหมาคาบไปแดก" จงแดถามซ้ำอีกครั้งเมื่ออยู่ดีๆเจ้าเพื่อนหน้านิ่งก็เงียบไปเสียอย่างนั้น
"ก็...น่ารักดี"
ไม่ได้ชอบ...แค่ปลื้ม
แต่อนาคต...ไม่แน่
--
เวลาเดิม ที่เดิมเหมือนกับเมื่อวาน เซฮุนกำลังชะเง้อคอมองหาบางสิ่งบางอย่าง เขาควรจะมองหารถเมล์สายที่ 9 อย่างที่เคยทำทุกวัน แต่ทว่าวันนี้มันต่างออกไป เขาไม่ได้มองหารถเมล์ เขามองหาคนที่เขาได้กอดเมื่อวานด้วยเหตุบังเอิญบนรถเมล์ต่างหาก เซฮุนรู้ว่ามันค่อนข้างโง่เง่า บ้าบอที่มายืนรอคนที่ไม่รู้ว่าเขาจะโผล่หัวมาหรือไม่ เขาก็แค่ลองเสี่ยงดู บางทีโชคอาจจะเข้าข้างเขาสักนิด
โชคดีนักที่วันนี้ชานยอลกับจงแดติดกิจกรรมของชมรมจึงทำให้มายืนรอกับเขาไม่ได้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี เขาขี้เกียจจะฟังเสียงพูดคุยชวนรำคาญของสองคนนั้นเต็มที
เซฮุนยืนกระดิกเท้าพลางกดโทรศัพท์มือถือเล่นเกมนั่นนี่ไปเรื่อย จนกระทั่งจู่ๆสมองสั่งการให้เขาเงยหน้าขึ้นมา และเซฮุนเห็นลู่ฮานกำลังเดินมาที่ป้ายรถเมล์ ร่างบางในชุดนักศึกษาธรรมดาๆ แต่ทำไมมันกลับดูดีในสายตาเซฮุนเหลือเกิน วันนี้ลู่ฮาน (ของเขา) ก็น่ารักเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน ระหว่างยืนรอรถเมล์เซฮุนแอบเหลือบมองเสี้ยวหน้าของลู่ฮานอยู่อย่างนั้นโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวจนรถเมล์สายที่เขารอคอยมาถึงในที่สุด
เซฮุนก้าวขึ้นมาบนตัวรถเมล์โดยมีลู่ฮานและผู้โดยสารคนอื่นๆตามมาทีละคนสองคน เซฮุนนึกแปลกใจที่วันนี้จำนวนผู้โดยสารน้อยผิดปกติ แม้เกาอี้จะเต็มแต่มันก็ไม่ได้เบียดเหมือนอย่างปกติ ซึ่งมันก็ดีสำหรับเซฮุน เขาจะได้นั่งมั่งเสียที ร่างสูงเห็นเก้าอี้ว่างที่เหลือเพียงแค่สองตัว เจ้าตัวไม่รอช้ารีบเดินไปนั่งทันที เพราะทั้งคันเหลือที่นั่งว่างอยู่เพียงสองที่
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าลู่ฮานต้องได้นั่งข้างๆเซฮุนอย่างไม่มีข้อแม้
เซฮุนนึกขอบคุณจราจรวันนี้ที่มันติดขัดมากกว่าเมื่อวานเป็นเท่าตัว เพราะมันทำให้เขาได้ใกล้ชิดลู่ฮานแม้จะไม่มากเท่าเมื่อวานแต่ถ้าได้นั่งใกล้ขนาดนี้จนอีกคนลงป้ายก็โอเคสำหรับเขา เซฮุนก็แค่ได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกับเมื่อวานก็แค่นั้นเอง...
ผ่านไปสักพักฝนก็ตกลงมาเสียอย่างนั้น ทั้งๆที่ในความเป็นจริงตอนนี้คือฤดูหนาว ผู้โดยสารที่นั่งริมหน้าต่างพากันดึงหน้าต่างลงมาปิดเพื่อไม่ให้เม็ดฝนสาดเข้ามาข้างใน มือหนาเอื้อมจะไปดึงกระจกลงมาปิด อ่าวเชี่ย...เซฮุนอุทานในใจเมื่อตรงที่นั่งเขากระจกมันปิดไม่ลงเสียอย่างนั้น
ลู่ฮานพึ่งสังเกตเห็นความพยายามของร่างสูงข้างๆที่พยายามจะดึงกระจกลง มือเรียวดึงหูฟังที่เชื่อมต่อกับไอพอดออกแล้วไปสะกิดอีกคนให้หันมา ใบหน้าน่ารักคลี่ยิ้มบางๆพลางส่ายเบาๆเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเม็ดฝนที่มันสาดเข้ามาโดนเขาไม่ได้มากเท่าไหร่นัก จะโดนมากเห็นทีก็คงเป็นผู้ชายกลุ่มผมสีสว่างข้างๆเขานั่นล่ะ
"เขยิบมาก็ได้นะ ฝนสาดใส่หมดแล้ว" เสียงหวานเอ่ยบอกด้วยความหวังดีให้อีกคนขยับเข้ามาใกล้ เมื่อเขาสังเกตเห็นลาดไหล่ของคนข้างๆเริ่มเปียกหมาดๆ
เซฮุนไม่คิดจะทำตามในสิ่งที่อีกคนบอกมิหนำซ้ำยังขยับตัวเอาหลังไปชิดกระจกแทน ผลคือฝนไม่สาดโดนลู่ฮานเลยแม้แต่น้อยแต่กลับสาดเข้าหลังของเซฮุนเต็มๆ มือหนาจัดการคว้าแขนอีกคนให้เขยิบมาใกล้ๆ ลู่ฮานทำหน้าเหวอหวาก่อนจะเขยิบตามแต่โดยดี
เซฮุนเอาตัวบังฝนให้ลู่ฮาน
ริมฝีปากบางของลู่ฮานเม้มเข้าหากันแน่น แก้มทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเพราะการกระทำน่ารักของอีกคน
ใบหน้าน่ารักแหงนหน้าขึ้นไปมองอีกคน ดวงตากลมโตสบกับดวงตาคมที่จ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากบางขยับเอ่ยประโยคธรรมดาที่คนอื่นพูดเขาอาจจะรู้สึกนิ่งเฉย แต่เพราะคนพูดคือลู่ฮาน มันเลยทำเอาหัวใจของเซฮุนเต้นช้าลง หรือบางทีมันอาจจะหยุดเต้นไปแล้ว
"ขอบคุณนะ"
--
ร่างสูงของเซฮุนตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปที่ตึกวิศวะเพื่อทำการเทสย่อยแคลคูลัสที่เขานั้นแสนเกลียด แต่เขากลับตื่นสายขึ้นมาเสียได้ หลังจากที่เมื่อวานเขาใช้แผ่นหลังของตนเป็นที่กำบังให้ลู่ฮานไม่ให้โดนฝน กลับบ้านไปเซฮุนถึงกับไข้ขึ้นสูง เขาเลยรีบควานหายากินอย่างไม่คิดสรรพคุณ แต่ไม่นึกเลยว่ายาที่เขากินฤทธิ์มันจะออกแรงจนทำให้เขาเพลียจนตื่นสายขนาดนี้
ใบหน้าหล่อคมก้มมองนาฬิกาข้อมือทั้งๆที่ฝีเท้ายังเร่วความเร็วอยู่อย่างนั้นโดยไม่มองตรงไปยังทางข้างหน้าทำให้เขาชนเข้ากับร่างร่างหนึ่งโดยบังเอิญ
พลั่ก!
"โอ๊ย!"
ร่างทั้งสองชนกันอย่างแรงเพราะความเร็วที่เซฮุนวิ่งนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว ลำพังตัวเขาน่ะไม่เป็นไร อย่างน้อยเซฮุนก็ยังทรงตัวยืนได้อยู่ แต่คู่กรณีที่เขาวิ่งชนถึงกับล้มจนก้นลงไปจูบกับพื้น ร่างตรงหน้าเขาใช้มือลูบคลำก้นตัวเองราวกับหวังจะให้ความเจ็บจากแรงกระแทกบรรเทาลง
"ขอโทษครับ เจ็บมากไหม?" ร่างสูงย่อตัวนั่งยองๆให้อยู่ในระดับเดียวกับคนตรงหน้า ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายเป็นการช่วยพยุงให้ลุกขึ้น ซึ่งคู่กรณีก็ลุกตามเขาแต่โดยดี
"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค" อีกคนตอบพลางเงยหน้าขึ้นมา คู่กรณีทำเอาหัวใจเซฮุนเต้นแรงจนเขาหวั่นว่าจะเป็นโรคหัวใจวายตายเสียก่อน
พี่ลู่ฮาน?!
"อ้าว นาย...คนเมื่อวาน...” ลู่ฮานชะงักรอให้สมองประมวลผลสักพักว่าคนตรงหน้าเขาคือเด็กหนุ่มบนรถเมล์ที่บังฝนให้เขาเมื่อวาน “เรียนอยู่ที่นี่เหรอ?"
"...ครับ" ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ ภายนอกเซฮุนอาจจะดูนิ่งเพราะเขาคิดว่ายังไงสักวันก็ต้องได้คุยกันแต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ตรงข้ามกับภายในใจของเซฮุนตอนนี้มันเต้นแรงเสียจนเขาควบคุมมันไม่ได้ อันที่จริงเซฮุนเกือบควานหาลิ้นตัวเองแทบไม่เจอด้วยซ้ำ
"เรื่องเมื่อวานน่ะ...ขอบคุณนะ" จบประโยคลู่ฮานก็ยิ้มกว้างให้อีกคนอย่างเป็นมิตร ดวงตากลมโตก้มลงมองมือหนาที่กำลังจับกับมือของตนค้างไว้หลังจากที่คนตรงหน้าช่วยดึงให้เขาลุกขึ้น มือหนาที่จับมือของลู่ฮานอยู่นั้นอุณหภูมิมันร้อนเกินกว่าคนปกติ หรือว่า...จะเป็นเพราะที่โดนฝนเมื่อวาน... "ไม่สบายเหรอ?"
"โอเซฮุน"
"ห๊ะ?"
"ชื่อของผม เผื่อมีคนแถวนี้อยากรู้ชื่อของคนที่บังฝนให้ไง" เซฮุนรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน เขาไม่อยากบอกความจริงว่าเขาไข้ขึ้นสูงไม่น้อยเหมือนกัน แต่เขาไม่อยากจะให้คนตรงหน้าไม่สบายใจ ดูจากสีหน้าตอนที่ไถ่ถามอาการของเขาคงเป็นกังวลไม่น้อยเลยทีเดียว
ลู่ฮานยิ้มขำกับมุขตลกของอีกคน "ฉันเสี่ยวลู่ฮาน"
"เสี่ยวลู่ฮานดาวสถาปัตย์น่ะเหรอครับ?"
"เพ้อเจ้อน่ะ มุขตลกบ้าอะไรก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ยังหาคนที่เริ่มเรียกชื่อนี้ไม่ได้เลย ว่าแต่นายคงไม่ได้อยู่ปี 3 เหมือนกับฉันหรอกใช่ไหม?"
"ครับ ปี 2 วิศวะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นน้องเซฮุน" พูดพลางระลายรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าน่ารัก
"เช่นกันครับ"
ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับรุ่นพี่ลู่ฮาน J
เซฮุนลืมไปรึเปล่าว่าเขาต้องไปเทสย่อยแคลคูลัส...
ความคิดเห็น