คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 03 : SALMON FETTUCCINI CREAM SAUCE
3
ใต้ถุนตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มักจะมีนักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์จากตึกข้างๆมาหยิบยืมใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นประจำ นักศึกษาคณะสถาปัตย์บ้างก็ไปรุกล้ำตึกวิศวะ เพราะคณะอยู่ใกล้กันจึงไม่แปลกที่ทั้งสองคณะของมหาลัยนี้จะสนิทและถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน อย่างเช่น ณ เวลานี้มีเด็กวิศวะกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งพูดคุยกันที่โต๊ะม้านั่งของใต้ตึกสถาปัตย์อยู่
"มึงว่ามึงจะโดนรีไทร์ไหมวะเซฮุน?"
เซฮุนเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิ่งที่จงแดกำลังพูดอยู่นั้นเป็นการถามคำถามหรือซ้ำเติมเขากันแน่ แต่เขาเองก็ไม่ได้วิตกกังวลจนดูโอเว่อร์ เทสในแต่ละครั้งเซฮุนอยู่ในระดับสูงแทบจะที่สุดในภาควิชา เพราะงั้นขาดสอบไปแค่ครั้งเดียวคงไม่ได้ฉุดเกรดขนาดทำให้เขาโดนรีไทร์ขนาดนั้น
ใบหน้าหล่อคมผินหน้าหนีคำตอบที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดอะไรมาตอบกลับ แต่การที่เรียวหน้าหล่อผินหน้าไปทางอื่นนั้นทำให้เขาเห็นใครบางคนที่คุ้นตาโดยบังเอิญ ใครบางคนคนนั้นคือคนเดียวกับที่เขาคุยด้วยเสียเพลินจนทำให้เขาชวดเทสย่อยครั้งนี้ไป
ลู่ฮานนั่งอยู่ตรงม้านั่งอีกฟากหนึ่งของตึก รอยยิ้มน่ารักถูกประดับอยู่บนใบหน้าที่น่ารักเป็นเดิมทุนอยู่แล้ว ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งของวันนี้ที่เขาพลาดเทสย่อย แน่นอนว่าคะแนนเขาไม่ได้หายไปอย่างเปล่าประโยชน์ อย่างน้อยมันก็แลกมากับการได้รู้จักลู่ฮาน
เซฮุนเกิดอาการไม่สบอารมณ์ในใจเล็กน้อยที่คู่บทสนทนาของลู่ฮานที่เจ้าตัวกำลังหัวเราะร่าอยู่นั้นเป็นผู้ชาย ซึ่งผู้ชายคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาจึงทำให้เซฮุนเห็นแต่แผ่นหลังกว้างๆนั่น เซฮุนนึกอยากจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่ได้เห็นมุมธรรมชาติของตัวลู่ฮานเอง
เซฮุนอาจจะจ้องลู่ฮานนานเกินไปจนคนถูกมองรู้สึกตัว เพราะจู่ๆใบหน้าน่ารักก็ผินหน้ามาทางเขา จากที่เซฮุนเห็นแค่ใบหน้าด้านข้างของลู่ฮานพอเจ้าตัวหันมาจึงทำให้เขาเห็นใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ดวงตากลมโตสบกับดวงตาคมโดยบังเอิญ ลู่ฮานส่งยิ้มบางๆทักทายเขา เช่นเดียวกับเซฮุนยกยิ้มมุมปากกลับไปให้อีกฝ่าย
"มึงยิ้มให้ใครวะ?" ชานยอลที่นั่งอยู่ตรงข้ามขมวดคิ้วกับรอยยิ้มที่หาได้ยากประดับอยู่บนใบหน้าของเซฮุน ทุกคนในโต๊ะต่างนึกสงสัยจึงหันไปตามสายตาที่เพื่อนของเขามองไป ชานยอลผุดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "นั่นไง! กูว่าแล้วมึงชอบพี่เขา"
"มีการส่งยิ้มให้กันด้วย นั่นแน่ะ ไปรู้จักกันตอนไหนวะ? เล่าๆ" จงแดตบไหล่เซฮุนเป็นเชิงหยอกล้อ รอยยิ้มผลุบหายไปจากใบหน้าของเซฮุนพร้อมกับใบหน้าหงุดหงิดที่มอบให้ชานยอลและจงแด "ขยันเสือกจังวะ?"
"พวกมึงหมายถึงพี่ลู่ฮานเหรอ?" จื่อเทาที่ดูจะตามเรื่องราวไม่ทันจึงหันไปตั้งคำถามกับเซฮุน ซึ่งเป็นจงแดที่เป็นคนเสนอตัวตอบเสียเอง "เออ ไอ้เซฮุนมันชอบ กูเห็นแม่งเล็งตั้งแต่เมื่อวานที่ป้ายรถเมล์ละ" เซฮุนกลอกตาไปมากับความสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนหูกาง
"มึงอยู่คณะเดียวกับพี่เขานิ เคยคุยกันปะวะ?" เป็นชานยอลที่ถามขึ้นหลังจากพึ่งนึกได้ว่าหวงจื่อเทาอยู่ร่วมคณะกับลู่ฮาน
"ไม่ว่ะ คนดังมักเข้าหายาก มึงถามคยองซูดิ มันเป็นน้องรหัสพี่ลู่ฮาน" เซฮุนไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้เพื่อนของเขาเสวนากันอยู่อย่างนั้น ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องมาซักไซร้ถามว่าเขารู้จักกับลู่ฮานได้อย่างไร จนกระทั่งจื่อเทาพูดจาไม่เข้าหูเขาเสียก่อน
"เห็นว่ามั่วไปทั่วนะ...พี่ลู่ฮานน่ะ"
ปึง!
เป็นเซฮุนที่สร้างเสียงนั้นขึ้นมา มือหนาตบโต๊ะอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวกราด มองหน้าจื่อเทาอย่างหาเรื่อง
"ถ้ามึงไม่รู้ว่าเรื่องมันเท็จหรือจริง...ก็เงียบปากไปซะหวงจื่อเทา"
จื่อเทาส่งเสียงหึในลำคอ "แต่ถ้าไม่มีมูล...หมามันก็ไม่ขี้หรอกว่ะ"
--
งานอดิเรกของเซฮุนคือการหาเวลาอยู่คนเดียวในที่เงียบๆ ไม่มีใครมาวุ่นวาย ไม่มีใครมารบกวน และสถานที่ในมหาลัยที่เซฮุนชอบที่สุดก็คงจะไม่พ้นดาดฟ้าของตึกวิศวะ ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามา เนื่องจากมีคนสร้างข่าวลืองี่เง่าว่าดาดฟ้าตึกวิศวะเป็นที่สิงสถิตของภูติผี ถ้ามีภูติผีอย่างที่ว่ากันจริงๆ เขาคงไม่ยืนสูดอากาศเหมือนอย่างตอนนี้ เรียวหน้าหล่อเงยหน้ารับแสงแดดและสายลมอ่อนๆ ในหัวประมวลกับสิ่งที่จื่อเทาบอกเขา
'เห็นว่ามั่วไปทั่วนี่...พี่ลู่ฮานน่ะ'
เซฮุนไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อเด็ดขาด เขาแอบมองลู่ฮานที่ป้ายรถเมล์ตลอดเวลาตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน คนที่ปฏิเสธผู้ชายที่เข้าหาเป็นว่าเล่นอย่างลู่ฮาน คนที่เต็มใจสละที่นั่งให้ผู้สูงอายุนั่งอย่างลู่ฮาน คนแบบนั้นน่ะเหรอจะมั่วไปทั่ว ไม่มีทาง แม้ว่าสิ่งที่จื่อเทาบอกกับเขาว่าถ้าไม่มีมูลจากเรื่องจริงข่าวลือก็ไม่เกิดก็ตาม
ก่อนที่ร่างสูงจะเอนตัวลงกับพื้นดาดฟ้านอนหลับเพื่อหนีจากอาการปวดหัวที่เป็นเหตุมาจากอาหารไข้ขึ้นก็มีเสียงจุดไฟแช็กดังขึ้นมาขัดจังหวะเขาเสียก่อน เรียวหน้าหล่อหันไปตามเสียง ร่างบางของลู่ฮานกำลังยืนเสพสารนิโคตินเข้าปอดอยู่ตรงอีกฝั่งฟาดของดาดฟ้าปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
ทั้งคู่สบตากันโดยไม่มีใครเอ่ยประโยคทักทายใดๆออกมา จนกระทั่ง...
ใครอยู่บนดาดฟ้าน่ะ? ฉันได้กลิ่นบุหรี่นะ!"
เสียงของผู้หญิงที่พอจะเดาได้ว่าเป็นอาจารย์แก่ๆคนหนึ่ง ลู่ฮานรีบโยนบุหรี่ทิ้งออกไปทางช่องกรงตาข่าย แต่ทว่ามือหนาของเซฮุนรีบหยิบกล่องบุหรี่และไฟแช็กที่ซุกเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วหยิบมันออกมาหนึ่งมวนพร้อมกับรีบจุดบุหรี่ทันที เวลาเดียวกับที่อาจารย์สาวสูงอายุ(อย่างที่เขาคาดไว้)เปิดประตูเข้ามา
หล่อนขยับแว่นหรี่ตามองสิ่งที่เซฮุนคาบไว้ในปาก หล่อนรีบเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบมันออกมาจากมือของเซฮุนทันที เซฮุนนึกโล่งใจที่ไม่ใช่อาจารย์ภาควิชาของเขา เขาเดาว่าอาจจะเป็นอาจารย์ภาควิชาของลู่ฮานเสียมากกว่า รุ่นพี่ตัวบางถึงได้ทำน่าตกใจเสียขนาดนั้น "เธอทำอะไร?"
"พอดี...วันนี้ผมมีเรื่องเครียดๆน่ะครับอาจารย์"
"แต่เธอก็ไม่ควรทำแบบนี้ มันทำลายอวัยวะภายในของเธอนะรู้รึเปล่า?"
คำสั่งสอนของอาจารย์สาวสูงอายุตรงหน้าไม่ได้เข้าโสตประสาทบุคคลนามว่าโอเซฮุนแม้แต่น้อย เขาเอาแต่มองตามลู่ฮานที่รีบเดินไปทางประตูเพื่อจะลงจากดาดฟ้าไป ใบหน้าน่ารักยิ้มบางๆให้เขาพร้อมกับพูดอะไรสักอย่าง ซึ่งเซฮุนจับใจความได้ว่า
'ขอบคุณนะ'
--
"คืนนี้มึงไปมูสไหม? ฟรายเดย์ไนท์นะคืนนี้ กูกะจะไปล่อมาสักคนสองคน"
ชานยอลเปิดบทสนทนาระหว่างที่พวกเขาเดินลงบันได เซฮุนเลิกคิ้วมองหน้าชานยอลอย่างสื่อความหมาย ชานยอลกลอกตาไปมา แน่นอนว่าเขารู้ว่าเซฮุนจะสื่อว่าอะไรผ่านใบหน้าและสายตากวนประสาทนั่น "เออไม่ต้องมองกูแบบนั้นหรอกเซฮุน กูรู้ว่ามึงไม่ไป" ชานยอลรู้ดีว่าเซฮุนไม่พิศวาสสถานที่บันเทิงสักเท่าไหร่นัก
"ไอ้เทากับคยองซูมันบอกไปด้วยนะ" จงแดเอ่ยบอกหลังจากที่เขาพึ่งสนทนากับเพื่อนทั้งสองผ่านโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ดนามว่าไลน์เมื่อครู่
ชานยอลพยักหน้าตกลง "บอกมันเจอกันที่ตึกสถาปัตย์ เดี๋ยวไปหา" จบประโยคชานยอลและจงแดก็เดินแยกไปคนละทิศทางกับเซฮุน และเขาคงเดินออกจากตึกไปแล้ว หากไม่มีร่างร่างหนึ่งมายืนขวางเขาไว้เสียก่อน ซึ่งคนตรงหน้ากำลังยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก วินาทีนั้นเซฮุนคิดว่าเขาต้องหัวใจวายตายเป็นแน่
"รุ่นพี่ลู่ฮาน?"
"อ่า...โชคดีจังที่เจอนาย นึกว่าจะมาเสียเที่ยวซะแล้ว"
"มาหาผมเหรอครับ?"
"มาหาเซฮุนน่ะ นายชื่อเซฮุนรึเปล่าล่ะ?" ลู่ฮานเอียงคอถามอย่างน่ารัก
"...ครับ ใช่ครับ" เซฮุนพยักหน้า ดูลู่ฮานจะชอบใจใบหน้าเหวอของเซฮุนน่าดู เพราะเจ้าตัวเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น
"ฉันแค่จะมาถามนายว่า..."
"..."
"อยากไปกินข้าวเย็นกับฉันไหม?"
--
ช่วยบอกทีว่าโอเซฮุนไม่ได้ฝันไป เซฮุนกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็กๆแถวมหาลัยที่เขาไม่เคยมา โอเค...มันอาจจะธรรมดาถ้าติดว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาไม่ใช่ลู่ฮาน
ลู่ฮานเงยหน้าจากเมนูขึ้นมาเพื่อสั่งอาหาร "ขอเป็นน้ำเปล่านะครับ แล้วก็...แซลมอนเฟตตูชินี่ครีมซอสที่นึงครับ" สั่งเสร็จพนักงานสาวก็ลงมือจดมันไว้ในแผ่นกระดาษ พนักงานสาวใช้ปากกาชี้มาทางเซฮุน "แล้วคุณผู้ชายอีกท่านจะรับอะไรคะ?"
เหมือนเซฮุนจะตั้งสติรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่ทัน เขาเลยพูดส่งๆไปก่อนว่า "เอาเหมือนเขาครับ" แม้เซฮุนจะไม่รู้ก็ตามทีว่าลู่ฮานสั่งอะไรไปบ้าง เหมือนมีใครมาปิดหูเซฮุนแล้วปล่อยให้เขาล่องลอยอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่อย่างนั้น
เซฮุนคิดว่าบางทีเขาอาจจะฝันไป มือหนาลูบใบหน้าตัวอย่างตั้งสติ โอเค ลู่ฮานอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ แถมยังเท้าคางส่งยิ้มมาให้เขาอย่างน่ารัก
"รุ่นพี่มีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ? ทำไมจู่ๆ..."
ลู่ฮานยู่ปาก "ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะชวนมากินข้าวได้?"
"เอ่อ..." เซฮุนลูบท้ายทอยตัวเองอย่างประหม่า "ก็...เปล่าครับ"
"ล้อเล่นน่ะ ฉันแค่คิดว่าฉันควรจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนายที่ช่วยบังฝนให้ฉัน แล้วก็...เรื่องบนดาดฟ้าน่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ มันไม่ได้หนักหนาอะไรมาก"
"แต่นายเป็นไข้นะ" ลู่ฮานรีบย้อนทันที ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นไข้ เมื่อตอนสายที่เซฮุนวิ่งชนเขาจนลงกองกับพื้น รุ่นน้องร่างสูงก็ใจดีช่วยจับมือเขาดึงขึ้น ทว่ามือหนาที่จับเขาไว้นั้นมันร้อนมาก ร้อนกว่าอุณหภูมิปกติของคนทั่วไป
"...ผมเปล่า"
เซฮุนโกหกแต่คิดเหรอว่าลู่ฮานจะเชื่อ ลู่ฮานไม่ได้สวนกลับในทันที ร่างบางหยัดกายลุกขึ้น ใบหน้าน่ารักโน้มเข้าไปใกล้อีกคนจนหน้าผากแตะแนบชิดกัน คนถูกจู่โจมเช่นนี้เกือบจะผงะเลื่อนตัวถอยห่างออกไปแต่กลับถูกมือเรียวจับไหล่ยึดเซฮุนไว้เสียก่อน
เซฮุนแทบหยุดหายใจเมื่อตอนนี้ใบหน้าของเขากับลู่ฮานห่างกันไม่ถึงคืบ ปลายจมูกเฉียดกันไปมา แพขนตายาวเป็นสิ่งที่เขาเห็นรองมาจากดวงตากลมโตราวกับกวางตัวน้อยที่กำลังจ้องมองมาที่เขาลู่ฮานยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้เซฮุนไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาแก้ตัว
"บอกว่าไม่ได้เป็นไข้...แต่ตัวนายร้อนนะโอเซฮุน"
#ฟิคบสต
แบมบี้มันยั่วครัช ถถถถถถถ
ชื่อตอนชวนหิวนะว่าไหม ; - ; ) ฮรึก
ความคิดเห็น