คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 : 10KM/H
1
"เฮ้ยมึงดูดิๆ"
"เชี่ยแม่งน่ารักสัดอะ"
"เด็ดจริงว่ะมึง"
เสียงกระซิบกระซาบของนักศึกษาชายจากมหาลัยย่านนี้ที่ยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์ดังขึ้นเมื่อพวกเขาเห็นร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา กางเกงสแล๊คสีดำสนิทที่สีเดียวกับรองเท้าแวนส์คู่เก่งของตน เครื่องแต่งกายที่กล่าวมาล้วนเป็นเพียงยูนิฟอร์มธรรมดาๆของนักศึกษามหาลัยทั่วไป แต่ทว่ามันกลับดูดีเมื่อมาอยู่บนเรือนร่างบางร่างนี้
"มองแบบนั้นมึงชอบใช่มะ?" จงแดสะกิดเพื่อนตัวสูงข้างๆที่ไม่ละสายตาจากร่างบางร่างนั้น
แม้ 'โอเซฮุน' จะเป็นคนที่เฉยชาต่อรูปลักษณ์ภายนอกของมนุษย์แค่ไหนแต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยจริงๆว่าร่างบางที่เดินมาทำให้เขาละสายตาไม่ได้ เซฮุนหันไปขมวดคิ้วถามเพื่อนข้างๆ "เหี้ยไรมึง?"
"อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะมึงมองใคร" เซฮุนเลิกคิ้ว แกล้งทำไขสือในสิ่งที่เพื่อนพูด "ระดับพี่ลู่ฮาน ปี 3 ดาวคณะสถาปัตย์จะให้มองข้ามก็กระไรอยู่"
เซฮุนทำเสแสร้งแกล้งมองไปทางอื่นแต่ยังคงเงี่ยหูฟังและแอบมองลู่ฮานที่ยืนรอรถเมล์อยู่เป็นระยะๆ ตาคมไล่มองลู่ฮานจากทางด้านหลังตั้งแต่หัวจรดเท้า นึกประหลาดใจทำไมถึงหน้าตาสวยและน่ารักได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เป็นผู้ชาย
แต่เดี๋ยวนะ...ดาวคณะต้องเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?
ทุกการกระทำของเซฮุนตกอยู่ในสายตาของเพื่อนสนิทปาร์คชานยอลกับคิมจงแดที่รู้ทันเซฮุนไปเสียทุกอย่าง มองขนาดนี้ไม่ชอบก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะนะ
ไม่นานนักเซฮุนก็ถูกชานยอลกับจงแดทิ้งให้ยืนรอรถเมล์อยู่คนเดียวหลังจากที่รถเมล์สายที่เล็งไว้มาถึง เพราะบ้านของทั้งสองอยู่ทางเดียวกันจึงจำเป็นต้องขึ้นรถเมล์ทางเดียวกัน นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เซฮุนถูกทอดทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวเช่นนี้
ระหว่างยืนรอเซฮุนเห็นนักศึกษาชายเข้าไปทำความรู้จักกับลู่ฮาน 2-3 คน ซึ่งล้วนโดนปฏิเสธหมดทุกราย เซฮุนนึกชื่นชมอีกฝ่ายในใจ อย่างน้อยลุ่ฮานก็ไม่ใจง่ายพอที่จะแจกเบอร์กับคนที่เข้าไปจีบทุกคน เซฮุนชอบนักล่ะคนประเภทที่ถือตัว ไม่ยอมตกเป็นของใครง่ายๆ
ดวงตาคมเหลือบไปเห็นรถเมล์สาย 9 ที่เขานั่งกลับบ้านเป็นประจำ มือหนากระชับสายกระเป๋าเป้ที่สะพายข้างไหล่ก่อนจะก้าวขาต่อแถวขึ้นรถไป สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดและรำคาญใจคือพวกคนเห็นแก่ตัวที่พอขึ้นรถไปกลับยืนออโหนเสาอยู่บริเวณทางขึ้น-ลง ทั้งๆที่ตามหลักแล้วต้องเข้าไปยืนชิดในแท้ๆ
ร่างสูงเดินเบียดผู้คนเดินชิดในตรงที่ว่างท้ายรถเมล์ มือหนายื่นไปจับที่โหนที่อยู่เหนือหัว จัดการจ่ายค่ารถกับกระเป๋ารถเมล์เรียบร้อย เซฮุนก็รู้สึกเหมือนมีคนเอาไม้หน้าสามมาตีแสกหน้าเมื่อเขาพึ่งสังเกตว่าคนที่เขายืนค้ำหัวอยู่คือลู่ฮาน มันคงจะเป็นการเสียมารยาทหากเขาจ้องใบหน้าอีกฝ่าย แต่นั่นล่ะ...เซฮุนกำลังเสียมารยาทอยู่
ที่นั่งตรงของลู่ฮานคือริมหน้าต่างทำให้แสงแดดอ่อนๆยามเย็นสาดกระทบใบหน้าของอีกฝ่าย เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนประกายสวย ขนตายาวราวกับสตรีเพศ จมูกโด่งได้รูปที่รับกับริมฝีปากเล็กสีแดงธรรมชาติรูปกระจับ ปฏิเสธได้ยากว่าคนตรงหน้าทำให้โอเซฮุนเกิดความรู้สึกประหลาด เขากลืนน้ำลายยากกว่าทุกๆครั้ง หัวใจที่เต้นรัวเร็วเหมือนดูใบประกาศคะแนนเทสย่อยแคลคูลัสยังไงยังงั้น
เคยได้ยินทฤษฎีหนึ่งไหมว่า...หากถูกจ้องนานเกินสิบวินาที คนถูกจ้องจะรู้สึกตัว นั่นแหละที่ลู่ฮานกำลังรู้สึก ใบหน้าน่ารักเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ เซฮุนที่พึ่งรู้สึกตัวว่าเขาจ้องลู่ฮานนานเกินไปจนอีกฝ่ายรู้สึกตัวจึงรีบเสตามองไปทางอื่นทันที
งี่เง่าชะมัด...ทำเชี่ยอะไรลงไป เซฮุนนึกอยากจะเอาหัวไถกับพื้นของรถเมล์ เซฮุนไม่ได้มีเวลาคิดอะไรนานมากนัก เพราะลู่ฮานลุกขึ้นแล้วขยับตัวมายืนโหนรถเมล์ข้างๆเขาแทน วินาทีแรกเขานึกสงสัยกับสิ่งที่อีกคนทำ แต่วิต่อมาเขาก็เข้าใจในสิ่งที่ลู่านทำได้ในทันที เขาเห็นคุณยายสูงอายุท่านหนึ่งเดินมานั่งลงยังเบาะที่ลู่ฮานนั่งตอนแรก คุณยายส่งยิ้มให้ลู่ฮานพร้อมกับกล่าวขอบคุณซึ่งลู่ฮานก็ส่งยิ้มกลับไปอย่างจริงใจ
เซฮุนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ลู่ฮานทำคือการสร้างภาพหรือว่ามันมาจากใจกันแน่ ในอีกแง่หนึ่งเซฮุนสังเกตว่าตั้งแต่เขาขึ้นมาบนรถคันนี้มีผู้สูงอายุมากมายหลายคน แต่น้อยคนนักที่จะเสียสละเบาะที่นั่งให้ ลู่ฮานคือหนึ่งในนั่น ยังไงก็แล้วแต่เซฮุนนึกประทับใจในสิ่งที่ลู่ฮานทำมากถึงมากที่สุด เขาไม่นึกว่าบนโลกนี้ยังมีคนที่ทั้งหน้าตาและจิตใจดีเช่นนี้เหลืออยู่
โอเค...ตอนนี้เซฮุนรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนนี้คือหน้าหนาว เดาได้ไม่ยากว่าต้นตอสาเหตุที่เขาร้อนคงจะมาจากร่างบางที่ยืนโหนรถเมล์ข้างๆเขา เพราะรถเมล์ที่จอดรับคนป้ายแล้วป้ายเล่าจึงทำให้ผู้โดยสารมากขึ้น แน่นอนว่าระยะห่างความใกล้ชิดก็ลดลงไปด้วย ตอนนี้ใบหน้าของลู่ฮานแทบจะฝังลงบนซอกคอของเขาอยู่แล้ว เขาเองก็ไม่ต่างกัน หัวทุยๆของอีกฝ่ายจ่ออยู่ตรงปลายจมูกเขา กลิ่นหอมจากกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนลอยเข้าจมูกเซฮุนเต็มๆ
เซฮุนเหลือบสังเกตเห็นใบหูเล็กข้างขวาที่เจ้าตัวเจาะจิลสีดำเริ่มแดงแจ๋ขึ้นเรื่อยๆ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุที่ใบหูลู่ฮานเริ่มแดงเป็นเพราะร่างบางเกิดความรู้สึกร้อนอย่างเขารึเปล่า
ตลอดทางเซฮุนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เขารู้สึกอึดอัดที่จะขยับตัวในแต่ล่ะครั้ง เพราะใบหน้าของลู่ฮานอยู่บริเวณซอกคอเขา เวลาที่อีกฝ่ายหายใจทีเซฮุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห่อร้อนมากกว่าเดิม ได้โปรดหยุดความใกล้ชิดไว้แค่นี้ถ้ายังไม่อยากให้โอเซฮุนวัย 19 ปีต้องหัวใจวายตายละเป็นผีเฝ้ารถเมล์สาย 9 คันนี้ ทว่า...
นาทีต่อมารถเกิดเบรกกระทันหันตามด้วยเสียงบีบแตรจากรถหลายคันดังขึ้น ลู่ฮานเสียหลักเซทับร่างของเซฮุนเต็มๆ ตามสัญชาตญาณของร่างสูง มือหนารีบจับเอวบางของอีกฝ่ายให้ทรงตัวทันที กลายเป็นตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเซฮุนกอดลู่ฮาน เขาไม่รู้ว่าจะเรียกอุบัติเหตุครั้งนี้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย
โชคดีที่เขาได้กอดลู่ฮาน แต่โชคร้ายที่เขากอดลู่ฮานได้ไม่นาน
"ขอโทษครับ..." ลู่ฮานพูดเสียงเบาก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดร่างสูง
เซฮุนเองก็ละมือออกจากเอวบาง ทั้งคู่กลับมาต่างคนต่างยืนโหนรถเมล์เหมือนในคราวแรก ลิ้นหนาถูกแลบเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนอย่างประหม่า
เป็นครั้งแรกที่เซฮุนหวังให้รถเมล์ขับในความเร็วสัก 10 กิโลต่อชั่วโมง
ความคิดเห็น