สั้น

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     งานแรกในหัวข้อ "หัก"
     คือตั้งโจทย์กับตัวเองเป็นคำว่าหัก แล้วเขียนออกมาเป็นเรื่องสั้น ร่างไว้หลายเรื่องมาก แต่ที่เขียนได้จนจบดันเหลืออยู่แค่เรื่องเดียว

กลับมาอ่านซ้ำแล้วรู้สึกว่าเออ อะไรวะ ทำไมห่วยงี้ - -

แต่มีคนบอกไว้ว่าถ้าออกเดิน ให้ภูมิใจกับรอยรองเท้าบนทางเดินนั้น

เลยเอามาลง เผื่ออีกซักห้าสิบปีข้างหน้า เปิดดูแล้วทำให้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นบ้างก็ดี

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นและทุกคนที่อ่านนะครับ

เนื้อเรื่อง

    "เราเลิกกันเถอะนะ"

    น้ำตาพรั่งพรูผ่านพวงแก้ม เธอหันหลังและเดินจากไป โสตประสาททั้งหมดในตัวผมปิดลง

    ผมรักเธอ

    หรือเปล่า

    ตลอดเวลาหลายเดือนผ่านมาที่ผมเฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า อะไรทำให้ผมรักเธอ ทุกครั้งนั้นความเงียบคือคำตอบ

    วันนี้ผมรู้แล้ว

    ผมเกลียดตัวเอง เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ โลกใบใหม่ที่ผมกำลังจะได้เจอ

    โลกที่ไม่มีเธอ...

    ผมน่าจะตายไปเลย

    ผมนึกถึงนิยายนับสิบนับร้อยเรื่องที่เคยเขียน ทุกเรื่องที่พระเอกกับนางเอกต้องแยกทางกัน ผมจบเรื่องลงแต่เพียงเท่านั้น โดยมิอาจรู้ความรู้สึกจริง ๆ ว่าการรอคอยเป็นเช่นไร

    รอคอยอะไร อะไรจะกลับมา กลับมาเมื่อไร

    ผมตอบไม่ได้

    โลกยังหมุนอยู่

    ผมยังไม่ตาย

    แต่ผมอยากตาย

    หรือเปล่า

    ผมนึกถึงนิยายนับสิบนับร้อยเรื่องที่เคยเขียน ทุกเรื่องที่ตัวละครในนั้นฆ่าตัวตาย ทุกคนทำได้โดยไม่ต้องอาศัยเวลา ใช้เพียงวิธีการเล่าเรื่องแบบกระโดดข้ามจังหวะและตัวหนังสือไม่กี่ตัว ผมฆ่าคนง่าย ๆ แบบนั้น โดยมิอาจรู้ความรู้สึกจริง ๆ ว่าการฆ่าตัวตายเป็นเช่นไร

    ยืนริมขอบหน้าต่าง ลมพัดไล้ปลายจมูก แสงจันทร์นวลอ่อนปรากฏร่างบนท้องนภาสีดำหม่นกว้างใหญ่ราวจะโอบอุ้มโลกไว้ได้ทั้งใบ

    ผมเคยเป็นของเธอ

    วันนี้เธอไม่ต้องการผม

    น้ำใสไหลลงปลายคาง ผมนึกถึงวันต่อไป ลบเบอร์เธอทิ้งไปตั้งแต่ตอนบอกเลิกแล้วสินะ คงบอกลาเธอไม่ได้แล้วตอนนี้ พ่อแม่ของเธอตายไปแล้ว เพื่อนฝูงเธอเองก็ไม่มี คนที่รับนิสัยประหลาดของเธอได้มีเพียงคนเดียว ทั้งชีวิตเธอมีแค่ผม

    แล้วทำไม...

    ผมนึกถึงนิยายนับสิบนับร้อยเรื่องที่เคยเขียน ทุกเรื่องที่ตัวละครในนั้นรักกัน ทุกคนรักกันได้โดยไม่ต้องอาศัยหน้าตา นิสัยใจคอ ทุกคนรักกันโดยที่ตนเองยังไม่รู้ว่าทำไม ผมบังคับให้คนรักกันโดยมิอาจรู้สึกจริง ๆ ว่าความรักเป็นเช่นไร

    ผมแหวกผ้าม่านให้กว้างขึ้น เสียงรถยนต์ดังอยู่ไกล ๆ เท้าข้างหนึ่งก้าวขึ้นบนขอบหน้าต่าง และ...

    ผมคงบาปหนามาก

    ผมรำพึงในใจ...

    ขณะโยนร่างไร้สติของเธอลงไปด้านล่ืาง

    ผมปิดม่านหน้าต่างมิดชิด เช็ดรอยเลือดตามเนื้อตัว รูดซิปกางเกง และโยนถุงยางอนามัยเปื้อนน้ำสีขุ่นลงถังขยะ ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของชีวิตที่เธอจบลงพร้อมกับจังหวะการเต้นหัวใจ โรแมนติคดีเหมือนกัน

    ผมหัวเราะ

    และหันไปฉีกยิ้มให้หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเปิดประตูเข้ามาพอดี

    "กำลังคิดถึงอยู่เลยจ้ะ"

    ผมพูด พลางยกมือขึ้นจับแขนผู้มาใหม่และดึงเข้ามาในห้อง

    จริงอยู่ เธอมีผมคนเดียว

    แต่ผมไม่ได้บอกนะว่าผมมีแค่เธอคนเดียว

    "คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหม"

    เสียงของชายวัยกลางคนที่กำลังใส่กุญแจมือให้ผมดังกระทบโสตประสาท ผมคงเหม่อมากไป

    "ไม่มีครับ"

    ผมถอนหายใจขณะถูกดึงออกจากห้อง

    ถ้าผมรู้ซะตั้งแต่แรกว่าผู้หญิงคนที่ผมคบต่อจากเธอนั้นเป็นญาติคนเดียวของเธอ ถ้าผมรู้ว่าเธอทั้งสองคนวางแผนกันหลอกผม โดยการแอบเอาผ้าใบช่วยชีวิตของกรมดับเพลิงไปปูรอไว้ ใช้ความมืดเข้าอำพราง และแจ้งตำรวจขอให้มาจับผมโทษฐานพยายามฆ่า เรื่องคงไม่จบอย่างนี้ ผมน่าจะไหวตัวซักนิด คงเป็นเพราะความหลายใจของผมที่ทำให้ถูกผู้หญิงหลายคนหลอกภายในคืนเดียวกัน

    ผมคงติดคุกไปอีกนาน

    ถ้านายตำรวจเพียงคนเดียวที่มาด้วยนี้ไม่ใช่พ่อของผม

    ผมรู้ดีว่าหลังจากนี้พ่อจะพาผมลงบันไดตึก โดยที่ผมจะทำเป็นวิ่งหนี พ่อจะบอกว่าวิ่งไม่ไหวและให้หญิงสาวสองคนนั้นช่วยไล่ตาม ผมจะดึงกุญแจมือปลอมของพ่อออก หยิบปืนจากกระเป๋ากางเกงและฆ่าผู้หญิงทั้งสองคนซะ ผมจะยิ้มให้พ่อและเดินไปให้การในโรงพักว่าทั้งสองคนตบตีกันเพื่อแย่งผมเป็นแฟนจนยิงกันเองตาย

    ไม่ต้องถามนะว่าทำไมผมถึงเลวแบบนี้

    ก็เป็นคนดีน่ะมันยากไปนิดนึง