คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ตอนที่ 47++หญิงสาวเจ้าน้ำตา++
‘ไม่นะชล ชลลดา ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้ !’
เวียงพิงค์สะดุ้งเฮือก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ภาพที่วูบขึ้นมาในห้วงความคิดของหล่อนเมื่อครู่คืออะไรกัน เวียงพิงค์รู้สึกหนาว ขนลุกไปทั้งตัว
“อ้าวพิ้งค์ เป็นอะไรน่ะ” ไหมซีเพิ่งหันมาเห็นเพื่อนยืนเซ มีอวัศย์จับแขนเป็นหลักยึดไว้ จึงรีบเดินเข้ามาดู
เวียงพิงค์ยกมือปาดน้ำตาทำลายหลักฐานอย่างรวดเร็วแล้วตอบว่า “หน้ามืดนิดหน่อยน่ะ”
ไหมซีพยักหน้า ไม่ทันได้เห็นน้ำตาเพื่อน แต่คนที่จับสังเกตตาไม่กะพริบไม่พลาดอากัปกิริยาของเวียงพิงค์เลยสักช็อตก็คือชายหนุ่มที่คว้าแขนเธอไว้ได้ทันก่อนล้มนั่นเอง
หล่อนทำเรื่องประหลาดให้เขางุนงงอีกจนได้ จู่ ๆ ร้องไห้ออกมาอย่างนั้น ...
“ไปนั่งพักที่โขดหินตรงนั้นดีกว่า ผมพาไป” เขาพยักพเยิดหน้าไปทางโขดหิน และไม่รอฟังคำตอบ ถือวิสาสะจูงหล่อนไปทางนั้นเลย
ไหมซีตามมาดูอาการเพื่อนด้วย เห็นหน้าซีด ๆ ไร้สีเลือด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ดูเป็นปกติดี
“สงสัยเพราะนอนไม่พอละมั้งนี่” สาวชาวม้งคาดเดา
อวัศย์จึงถามว่า “เมื่อคืนนอนดึกกันเหรอ”
“ค่ะ เม้าท์กันเพลินไปหน่อย”
อวัศย์หันมามองคนป่วย แล้วถามว่า “ในรถผมมียาดมกับยาหม่อง เอามาดมสักหน่อยไหม”
“เดี๋ยวไหมไปหยิบให้ค่ะ” ไม่ต้องรอให้เวียงพิงค์ตอบ ไหมซีอาสาทันที
หล่อนขอกุญแจรถจากเขาแล้ววิ่งกลับไปยังที่จอดรถ ส่วนพวกหนุ่ม ๆ อีกสามคนยังเดินชมสถานที่ ไม่รู้ว่าทางนี้เกิดความผิดปกติขึ้น มองมาก็นึกว่านั่งพักเหนื่อยกันเท่านั้น
“เมื่อกี้ร้องไห้ทำไม” เมื่อเหลือกันสองต่อสองอวัศย์ก็รีบสอบสวนทันที คราวนี้เขาจับได้คาหนังคาเขา ดูทีว่าเธอจะปฏิเสธหรือยกอะไรขึ้นอ้าง
ทว่า สิ่งที่อวัศย์ได้รับกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหมาย จู่ ๆ เวียงพิงค์ก็โผเข้ากอดเขา สะอึกสะอื้นตัวโยน จนเขาทำอะไรไม่ถูก หล่อนเป็นอะไรขึ้นมาล่ะนี่
อวัศย์พยายามปลอบ จนหนุ่ม ๆ อีกสามคนหันมาเห็นสถานการณ์ผิดปกติก็พากันเข้ามาดู เวียงพิงค์ถึงยอมปล่อยเอวของอวัศย์ได้ เธอหยุดร้องแล้วแต่ยังมีอาการสะอื้นอยู่บ้าง
“ร้องไห้ทำไมล่ะหมอ ผู้ชายคนนี้มันทำอะไรหมอใช่ไหม”
เสียงที่ร้องถามอยู่ข้าง ๆ ทำเอาเวียงพิงค์สะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นมามองอีกที จึงพบว่าไม่ได้มีแค่สี่หนุ่มยืนรุมล้อมดูอาการของเธออยู่ แต่ยังอีกหนึ่งวิญญาณ ยืนทำตาปริบ ๆ มองเธออยู่ด้วย
เน้งอยู่ที่นี่ !...เวียงพิงค์ลืมไปเสียสนิท เขาบอกว่าจะกลับมาที่โรงเรียนการเมืองการทหารนี่นา
ท่าทางเขาเป็นห่วงหล่อนมาก แต่หล่อนพูดโต้ตอบกับเขาไม่ได้ ขืนทำ อวัศย์กับเพื่อนของเขาคงตกใจแย่ และหล่อนก็คงจะต้องถูกส่งไปโรงพยาบาลบ้าต่อจากนั้น
เวียงพิงค์พยายามส่งสายตาบอกเน้งว่าเธอไม่เป็นไร แต่พยายามไม่มองบ่อยเพราะกลัวสี่หนุ่มจะผิดสังเกต โดยเฉพาะอย่างยิ่งอวัศย์ที่จับจ้องมองอยู่ตลอด
ไผท ป้อง โอ๊ต กำลังปลอบเวียงพิงค์อยู่ ไหมซีกลับมาเห็นเพื่อนหน้าเปื้อนน้ำตาก็ร้องตกใจ
“อ้าว พิ้งค์ ร้องไห้ทำไมน่ะ เป็นอะไร”
“พี่ถามแล้ว บอกว่าคิดถึงบ้านก็เลยร้องไห้” ไผทหันมาตอบ พวกหนุ่ม ๆ ช่วยกันปลอบใจสาวน้อยยกใหญ่
“โธ่ ! ตกใจหมดเลย” ไหมซีรีบเข้าไปกอดไหล่เพื่อน แล้วตวัดค้อนใส่อวัศย์
“นึกว่าพี่วัศย์แกล้งเพื่อนไหม”
“พี่จะไปแกล้งอะไร” อวัศย์ทำหน้าเหวอ
“จะไปรู้เหรอคะ ไหมทิ้งให้พี่วัศย์ดูเพื่อนไหมแป๊บเดียวก็เป็นเรื่อง แถวนี้มีผู้ต้องสงสงสัยอยู่คนเดียวนี่”
พวกหนุ่ม ๆ พากันยิ้ม มีหนุ่มคนเดียวที่ยิ้มไม่ออกได้แต่ทำหน้างงคืออวัศย์นั่นเอง ถูกสาวขโมยกอดแล้วยังต้องมาถูกกล่าวหาอีก
+++++++++++++++++++++++++
 |
|
|
|
 |
|
ความคิดเห็น