คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 46++โรงเรียนการเมืองการทหาร++
รถสองคันขับตามกันมาจนถึงสถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรกที่ไหมซีแนะนำให้หยุดแวะ
..ผู้โดยสารจากรถทั้งสองคันทยอยลงมา
ไผทอ่านป้ายชื่อสถานที่ด้านหน้าออกมาดัง ๆ ...’โรงเรียนการเมืองการทหาร’
เขาหันไปถามไหมซีว่าที่นี่มีอะไร
“เสียดายพี่ ๆ
มาเร็วไปนิด ช่วงต้นปี ใบเมเปิ้ลจะเปลี่ยนสี ร่วงหล่นลงมาปกคลุมพื้นที่เต็มไปหมด
สวยไปอีกแบบค่ะ” ไหมซีบอกพลางหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหารูปเมื่อต้นปีให้พวกหนุ่ม
ๆ ได้ดู
ทุกคนชะโงกหน้าเข้ามาดูแล้วก็ชมว่าสวย
ใบเมเปิ้ลหล่นกระจายไปทั่วปูพื้นพรมเป็นสีแดงฉาน
ในขณะที่ภาพตรงหน้าในขณะนี้มีแต่ความเขียวชอุ่ม
บรรยากาศช่วงนั้นให้อารมณ์และโทนสีต่างกับตอนนี้ลิบลับ ...สวยไปคนละแบบ
“ไม่เป็นไร
ไว้พวกพี่มาใหม่ มีรีสอร์ตพักฟรีอยู่บนนี้แล้ว ต้องมาใช้ให้คุ้ม” โอ๊ตบอก
อวัศย์แทรกขึ้นมาว่า
“บอกเมื่อไหร่ว่าฟรีวะ”
“เฮ้ย กับเพื่อนกับพ้องสปอร์ตหน่อยสิโว้ย” ป้องแกล้งร้องขึ้นมา
พวกสาว ๆ
พากันกลั้นยิ้น
ส่วนอวัศย์โคลงศีรษะ
ไม่ต่อปากต่อคำ
ไผทจึงถามเจ้าถิ่นต่อว่า
“แถวนี้เหรอไหมที่นักศึกษาหนีเข้าป่ามาอยู่กัน”
ไหมซีพยักหน้า
“ก็อยู่กระจายกันไปหลายพื้นที่ค่ะ
มีหน่วยงานหลายเขต ที่นี่ก็เป็นโรงเรียนจุดยุทธศาสตร์แห่งหนึ่ง ที่มีความสำคัญมาก
นักศึกษาก็มี ที่บ้านแต่ละหลังจะมีชื่อคนที่เคยพักอยู่ด้วย พี่ ๆ ลองเดินไปดูสิ”
พวกหนุ่ม ๆ
รวมถึงเวียงพิงค์ซึ่งเพิ่งจะเคยมาเยี่ยมชมที่นี่เป็นครั้งแรก
พากันแยกย้ายเดินไปดูกระท่อมแต่ละหลัง ด้านหน้ามีป้ายชื่อผู้พักอาศัยในสมัยก่อนติดไว้จริง
ๆ
“แต่ละหลังปลีกวิเวกจังวุ้ย
เหงาตาย” โอ๊ตวิจารณ์
แต่ละหลังตั้งห่างกันเป็นโยชน์
เพื่อนคนอื่น ๆ
ก็พากันพยักหน้าเห็นด้วย มีอวัศย์คนเดียวที่ไม่ได้สนใจฟังเพื่อน
เพราะกำลังสังเกตเห็นความผิดปกติของหญิงสาวที่เดินชมสถานที่อยู่ใกล้ ๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าเรา” อวัศย์ตัดสินใจเดินเข้าไปถาม
เขาเห็นเวียงพิงค์หน้าซีด กอดอกตัวสั่นนิด ๆ มาสักพักแล้ว
“เปล่าค่ะ”
เวียงพิงค์ปฏิเสธ และพยายามจะเดินหนีเพราะกลับเขาจับพิรุธอะไรได้
แต่โชคร้ายสะดุดรากไม้ เกือบหัวคะมำ ดีว่าอวัศย์คว้าแขนไว้ได้ทัน
ทันทีที่สัมผัสถูกกัน
ภาพใครคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
‘อย่าเป็นอะไรนะชล
ลืมตามองผมไว้’
ไม่สิ สองคนต่างหาก
เวียงพิงค์มองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง โอบกอดร่างผู้หญิงไว้ ทั้งคู่นอนอยู่กับพื้น
ร่างของหญิงสาวโชกเลือด เธอพยายามยิ้มให้เขาอย่างยากลำบาก
‘หมอชล !’
‘ไอ้สิน ช่วยหมอด้วย’
‘หมอ มองผม ลืมตาสิ เราจะไปด้วยกันนะหมอ’
‘ค่ะ เราจะไปด้วยกัน’ เสียงกระซิบสั่นพร่าบอกประโยคนั้นแล้วมือของเธอก็ตกลงข้างตัว
ชายที่ชื่ออนลกรีดร้องดังก้องป่า
‘ไม่นะชล ชลลดา ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้ !’
++++++++++++++++++++
E-book เรื่องเต็มพร้อมโหลดที่นี่ค่ะ
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น