คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่ 34++เรื่องเล่าจากอดีต++
“ลุงยศเล่าว่าอะไรบ้าง”
“ส่วนใหญ่ก็จะเล่าวีรกรรมที่เคยทำร่วมกันมา
แกบอกว่าสนิทกับเพื่อนสองคนนี้มาตั้งแต่ตอนฝึก ไปรบด้วยกันมาหลายสมรภูมิ
รักกันเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน สำหรับเพื่อนสองคนนี้ให้ตายแทนลุงก็ทำได้”
เวียงพิงค์คิดตามไปด้วย
จะเป็นไปได้ไหมว่าอนลเพื่อนของลุงยศจะเป็นคนเดียวกับอนลที่บุญสินพูดถึง
“ลุงบอกว่าถ้าไม่มีสองคนนี้ระวังหลังให้
ลุงคงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้ ลุงเสียใจมากที่ไม่สามารถพาเพื่อนกลับบ้านได้”
“หมายความว่าไง”
“เพื่อนสนิททั้งสองคนของลุงตายในสมรภูมิเขาค้อทั้งคู่”
เรื่องชักจะเข้าเค้า...เวียงพิงค์พยายามจับจิ๊กซอว์แต่ละชิ้นมาปะติดปะต่อกัน
“ลุงเคยเอารูปให้เราดูด้วยนะ
คนที่ชื่ออนลเนี่ย คมเข้มหล่อเหมือนพระเอกหนังไทยสมัยก่อนเลยละ”
คำบอกเล่าของไหมซีทำให้เวียงพิงค์ขยับกระตือรือร้นสนใจ
“ไหมยังมีรูปนั้นอยู่ไหม”
“ไม่มีหรอก
รูปแขวนอยู่ที่บ้านลุงนู่น” หล่อนพยักพเยิดหน้าไปทางบ้านลุงเขยซึ่งปัจจุบันกลายเป็นของอวัศย์
“ตอนนี้ยังแขวนอยู่ที่เดิมไหม”
“ก็น่าจะอยู่นะ
พี่วัศย์คงไม่ได้ย้ายที่ไปไหน พิ้งค์อยากเห็นเหรอ”
เวียงพิงค์กลอกตาคิดหนัก
“ก็อยากเห็นรูปในสมัยนู้น
ว่าเขาเป็นกันยังไง” หล่อนให้เหตุผล
“นึกยังไงถึงมาสนใจเรื่องรบสมัยก่อน” ไหมซีเอียงคอสงสัย
“ไม่รู้สิ
คงเพราะตอนไปที่ฐานยิงอิทธิกับอนุสรณ์ผู้เสียสละเขาค้อ
ทำให้รู้สึกอยากค้นคว้าเรื่องราวในสมัยก่อน อยากรู้ว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง” เวียงพิงค์ไม่ได้โกหก เพราะตอนที่เพื่อนพาไปเยี่ยมชมสถานที่เหล่านั้น
หล่อนรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ
ทุกสถานที่มีความลึกลับน่าค้นหา
ชวนให้อยากรู้ลึกลงไปอีก
แม้ว่าสาเหตุสำคัญที่ทำให้หล่อนอยากค้นคว้าจะมาจากการพบวิญญาณนักรบในสมัยก่อนก็เถอะ
หล่อนไม่ได้โกหก แค่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง...
“คิดแล้วมันก็แปลกนะไหม
สถานที่แห่งเดียวกัน ห่างกันแค่ช่วงเวลาไม่กี่สิบปี
จากสมรภูมิรบกลับกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวมีรีสอร์ตสวยงามผุดขึ้นเต็มไปหมด”
ไหมซียิ้มกับการตั้งข้อสังเกตของเพื่อน
“ท่าทางจะอินจริง ๆ
นะนี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปดูรูปเก่า ๆ ที่บ้านพี่วัศย์ละกัน
ลุงเก็บรูปสมัยนั้นไว้อย่างดี มีไม่มาก แต่ทุกใบก็มีความหมาย
ลุงเล่าเหตุการณ์ประกอบภาพถ่ายให้เราหมดทุกใบ สนุก ๆ ทั้งนั้น”
“พี่วัศย์จะยอมเหรอ” เวียงพิงค์ไม่แน่ใจ จะเป็นการรบกวนเขามากเกินไปหรือไม่
“ทำไมจะไม่ยอม”
“ก็นั่นมันบ้านส่วนตัวเขา
ของส่วนตัวของพ่อเขา”
“ก็เราเป็นหลาน
ทำไมจะขอดูไม่ได้ เผลอ ๆ นะ เราน่ะได้เห็นของเก่า ๆ ของลุงมากกว่าพี่วัศย์เสียอีก
พี่วัศย์ไม่ว่าอะไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้รีบเข้าครัว ขอป้ากรองยกอาหารเช้าไปเสิร์ฟพี่วัศย์ที่บ้านเอง
แล้วพวกเราก็ตีเนียนขอดูสมบัติลุงไปเลย”
เวียงพิงค์ยิ้ม
ไหมซีมีแผนการดี ๆ เสมอ...
+++++++++++++++++++
ขอฝากอีบุ๊กด้วยนะคะ ขอบคุณนักอ่านที่สนับสนุนผลงานค่ะ ^^
 |
|
|
|
ความคิดเห็น