คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16++เดินละเมอ++
โพรโมชันเหลืออีกเพียง 2 วันค่า
(คลิกที่รูปหรืิอลิงก์ด้านล่างตอนได้เลย)
“พิ้งค์”
เสียงเรียกคุ้นหู...ปลุกสติของเวียงพิงค์กลับคืนมา
คราวนี้เป็นเสียงที่ปลอดภัยแน่ หล่อนกล้าที่จะลืมตาเมื่อแน่ใจว่าเป็นเสียงของไหมซี และภาพแรกที่เห็นจากเลือนรางค่อย ๆ
แจ่มชัดขึ้นก็คือใบหน้าของเพื่อนรักนั่นเอง
“ไหม...” คนบนเตียงยิ้มอ่อน ๆ ออกมาได้ หล่อนดีใจที่ได้พบหน้าไหมซีอีกครั้ง
“เป็นยังไงบ้าง” ไหมซีจับมือเพื่อนไว้ ท่าทางเป็นกังวล
เวียงพิงค์ยังไม่ทันตอบ
ก็เหลือบไปเห็นใครอีกคน ยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าคมคล้ามชะโงกเข้ามาดู
ทำให้หล่อนสบตากับเขาเข้าอย่างจัง
เวียงพิงค์กะพริบตาปริบ
ๆ แล้วก็หันมาถามเพื่อน
“เกิดอะไรขึ้น”
“เรากับคนอื่น ๆ
ได้ยินเสียงกรี๊ดลั่นป่า ก็เลยวิ่งออกไปดู เจอพิ้งค์นอนสลบอยู่ในป่า
พี่วัศย์เลยต้องอุ้มกลับมานี่” ไหมซีเล่าเหตุการณ์ที่เพื่อนพลาดไป
คนที่ไปดูก็มีแต่ผู้หญิง
คือป้ากรองป้ากุล อวัศย์จึงต้องทำหน้าที่อุ้มเวียงพิงค์กลับมา
ทุลักทุเลพอสมควรในช่วงยกตัวขึ้น ไหมซีต้องช่วยประคองเพื่อนขึ้นพาดไหล่พี่ชาย
พอขึ้นไปได้แล้วก็ไม่มีปัญหา อวัศย์แบกคนเป็นลมเดินตัวปลิวได้สบาย
เวียงพิงค์พยายามลำดับเหตุการณ์อยู่ในใจ
ตอนนี้ไม่รู้กี่โมงแล้ว แต่ครั้งสุดท้ายที่จำได้หล่อนเดินตามผู้ชายชุดเขียวออกไปที่ชายป่า
และเกิดเหตุมีคนยิงกัน มีคนจะเข้ามาทำร้ายชายชุดเขียวด้วย
เมื่อครู่ไหมซีบอกว่าได้ยินเสียงหล่อนกรี๊ดลั่นป่า
แต่ไม่เห็นพูดถึงเสียงยิงเสียงระเบิด ดังสนั่นหวั่นไหวขนาดนั้น
น่าจะเป็นสิ่งแรกที่ถูกพูดถึงด้วยซ้ำ หรือว่า...ไหมซีไม่ได้ยินเหมือนกับเธอ
เวียงพิงค์ขนลุกเกรียว
หรือว่าจะโดนเข้าให้แล้ว....
“ไหมบอกผมว่าคุณมีอาการเดินละเมอ”
เสียงของอวัศย์เรียกสติคนบนเตียงกลับมา
ตอนนี้หล่อนพอรู้แล้วว่าตนเองนอนอยู่ในห้องพักดูจากแสงสว่างน่าจะยังเป็นตอนกลางคืนอยู่
ไหมซีบอกว่าอวัศย์อุ้มหล่อนออกมาจากป่า เขาคงอยู่ดูอาการหล่อนที่ห้องด้วย
จนกระทั่งหล่อนฟื้น...
“ค่ะ” เวียงพิงค์ตอบคำถามของเขาอย่างใจลอย
...จิตใจของหล่อนไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตรงนี้
ไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์ในป่านั้นด้วยความแคลงใจ
“เป็นมานานหรือยัง” เจ้าของรีสอร์ตสอบสวนต่อ
ไหมซีรู้คำตอบแต่ไม่อยากตอบแทนเจ้าตัว
จึงรอให้เพื่อนตอบเองแม้ว่าแต่ละคำตอบจะออกมาช้ามาก
คงเป็นเพราะเวียงพิงค์เพิ่งฟื้นคืนสติ สีหน้ายังดูงง ๆ อยู่
“ตั้งแต่เด็ก ๆ
ค่ะ”
เมื่อเวียงพิงค์ตอบแล้วไหมซีก็ช่วยเสริมว่า
“ตอนอยู่หอด้วยกันไหมเคยเจอแค่ครั้งเดียว
นี่ก็ไม่เห็นเป็นมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงกลับมาอีก”
ชายหนุ่มคนเดียวในห้องยืนรับฟังแล้วครุ่นคิด
ก่อนจะถามต่อว่า “เคยไปหาหมอหรือเปล่า”
“พ่อกับแม่เคยพาไปตอนเด็ก
ๆ ค่ะ” เวียงพิงค์ตอบแล้วหลบตา
หล่อนไม่ชอบสายตาจับพิรุธอย่างนั้นเลย ไหนไหมซีว่าเขาเป็นทหาร
แต่ท่าทางเหมือนตำรวจสอบสวนผู้ต้องหามากกว่า
“พิ้งค์ไม่ได้มีอาการมานานมากแล้วจริง
ๆ คราวนี้คิดว่าคงเพราะแปลกที่แปลกทาง เดี๋ยวพอชินแล้วก็คงไม่มีอะไรค่ะ” หล่อนให้เหตุผลอย่างนั้น ซึ่งไหมซีก็ไม่มีอะไรจะค้าน
ส่วนอวัศย์คงต้องเรียกว่ายังไม่มีอะไรจะค้านในตอนนี้...
“ถ้างั้นก็พักผ่อนเถอะ”
เขาบอกคนบนเตียงแล้วก็หันไปพูดกับไหมซีโดยเฉพาะ “ไหมดูแลเพื่อนดี ๆ นะ”
“ค่ะ” ไหมซีรับคำ
เวียงพิงค์มองตามหลังเขา
จนอวัศย์ออกไปแล้วจึงถอนใจออกมา ...คำว่า ‘ดูแล’ ที่เขาฝากฝังไหมซีไว้
เวียงพิงค์กลับรู้สึกว่าเหมือนการฝากสอดส่องความประพฤติมากกว่า
++++++++++++++++++++
E-book พร้อมโหลดที่นี่ค่ะ
 |
|
|
|
ความคิดเห็น