{exo} WHITE memories "สีเทา" | KAIHUN CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #2 : #ฟิคสีเทา :: 01

CHAPTER 1

          ร่างบางนั่งขดตัวอยู่บนเตียงสีขาว ตัวสั่นระริก เหงื่อเม็ดโตไหลซึมจนแผ่นหลังในเสื้อเชิ้ตตัวโตสีขาวสะอาดตาที่สวมอยู่เปียกปอน กายขาวซีดจนแทบจะไร้สีเลือด มืออ่อนแรงที่ถูกแทงด้วยเข็มน้ำเกลือยกขึ้นมากุมบนหัว ปากสีซีดถูกกัดจนห้อเลือดเมื่ออาการปวดหัวรุมเร้าจนทรมาน

ทุกอย่างเกิดขึ้นในห้องสีขาว แต่อารมณ์กลับเป็นสีเทา ..

ยิ่งพยายามจะนึกถึงตัวตนของตัวเอง  นึกว่าเขาเป็นใครมาจากไหน และที่นี่คือที่ไหน อาการปวดก็เหมือนยิ่งจะแผลงฤทธิ์จนหยั่งรากเข้าไปในสมองชั้นใน

เขาเป็นใครกันแน่ ?

คำถามที่เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆแต่ก็ดูท่าว่าจะไม่ได้รับอนุญาติให้ได้รับคำตอบ

….

ก่อนที่อาการปวดหัวจะรุมเร้าจนทำให้สลบไปอีกรอบ ร่างบางก็ปรายตามองรอบกาย ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้เป็นสีขาวแทบทั้งหมด แม้กระทั่งดอกกุหลาบสีขาวสวยในแจกันบนโต๊ะข้างเตียง มองออกไปนอกระเบียงเห็นชายหาดสงบเงียบราวกับไร้ผู้อยู่อาศัยในบริเวณนี้ น้ำทะเลสีครามซัดเข้ากระทบฝั่งเป็นระลอกเกิดเป็นเสียงคลื่นที่ดังขึ้นเป็นระยะ  ก่อนจะหันมามองรอบตัวอีกครั้ง

ในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงเฟอร์นิเจอร์สีขาวธรรมดา

รอบเตียงขาวสะอาดตามีอุปกรณ์ทางการแพทย์มากมายตั้งเรียงราย ทั้งเครื่องเฝ้าติดตามสัญญาณชีพที่แสดงคลื่นหัวใจขึ้นลงเป็นจังหวะ เสาน้ำเกลือ หลอดยา รวมทั้งอุปกรณ์อีกมากมายที่เขาไม่รู้จัก ซึ่งแน่นอนว่าเกือบทั้งหมดมีสายเชื่อมกับเขาที่นอนอยู่บนเตียง

มองไปตามร่างกายขาวซีดจนแทบจะไร้สีเลือดของตัวเองก็เห็นแต่รอยฟกช้ำสีม่วงอ่อนจางเป็นจ้ำๆประปรายตามแขนและขา 

เขาเป็นอะไร?

ร่างบางผุดลุกขึ้นมานั่งมึนงงบนเตียงอยู่นานสองนาน  จะพยายามนั่งนึกว่าตัวเองเป็นใครอีกก็เกรงว่าอาการปวดหัวจนแทบอยากจะฆ่าตัวตายเมื่อครู่จะกลับมาเล่นงานอีกครั้ง เขาจึงตัดสินใจว่าจะลุกเดินขึ้นไปดูรอบๆห้อง แต่ก็ติดอยู่ที่สายมากมายที่ระโยงระยางอยู่ตามร่างเป็นอุปสรรคชิ้นโตในการขยับร่างกายออกไปจากเตียง

ก่อนที่มือขาวจะตัดสินใจดึงมันออก เสียงไม้เสียดสีของประตูห้องก็ดังขึ้นแผ่วเบาราวกับผู้มาเยือนไม่ต้องการจะรบกวนคนในห้อง ร่างบางรีบล้มตัวลงไปนอน เปลือกตาบางปิดพับแต่ทว่าปรือไว้เล็กน้อยเพื่อสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย

 ชายร่างสูงผิวสีเข้มค่อยๆโผล่ออกมาหลังประตูสีขาวบานสวย ในมือใหญ่มีดอกกุหลาบสีขาวสวยหลายดอกที่ไม่ได้จัดเป็นช่อ ดูแล้วน่าจะเพิ่งตัดมันออกมาจากต้นด้วยซ้ำ หน้านิ่งๆดูเงียบขรึม แต่ก็แลดูเศร้าหมองราวกับคนที่แบกโลกเอาไว้ทั้งใบ ร่างใหญ่เดินมาจนหยุดอยู่ข้างเตียง คนตัวขาวนอนหลับตานิ่งแต่สัมผัสได้ถึงแรงที่กดยวบมาบนเตียง

ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ข้างเขา

สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่ลูบมาตามเรือนผมนิ่มอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าสั่นระริก มันอ่อนโยน แต่ทว่าเหน็บหนาว..

“นายตื่นขึ้นมาซักทีสิ เซฮุนอา..”

…. 

10%

What is 10%? 555555555