My Barbie Fic Exo HUNHAN FT. Kris and Kai Yaoi NC

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

:)  Shalunla My Barbie

1

“ สวัสดีค่ะวันเสาร์นี้ที่ร้าน Princess & Prince ลด 20 เปอร์เซ็นต์ทั้งร้านเลยนะค่ะมากันเยอะๆนะค่ะ “

เสียงของตัวการ์ตูนมาสคอทอยู่ในชุดเจ้าหญิงในนามที่เด็กๆ ทุกคนรู้จักกันเป็นอย่างดีนามว่า ‘ บาร์บี้ ‘

กำลังพูดใส่โทรโข่งอันเล็กน่ารักในมือของเค้าเพื่อให้เสียงหลุดลอดออกมาจากชุดมาสคอทหนาเตอะแทบที่จะหายใจไม่ออก  พร้อมกับแจกโบชัวและแผนที่ของร้านที่เค้าทำงานอยู่มันเป็นร้านแบรนด์ของเจ้าหญิงทั้งหมดไม่ว่าจะเป็น บาร์บี้ ราพัยเซล สโนไวท์หรือซินเดอเรลล่า

“ เฮ้อ ร้อนชะมัด “

ตอนนี้มาสคอทกำลังถอดชุดบาร์บี้ออกพร้อมกับบ่นออกมาอย่างเนือยๆ เป็นเพราะชุดหนาเตอะอากาศร้อนแล้วยิ่งบวกกับการที่เขาต้องพยายามเข่นเสียงออกมาพูดด้วยนั้นมันช่างลำบากเสียเหลือเกิน แต่ใครจะรู้ได้เล่าว่าเมื่อเขาถอดชุดมาสคอทออกมาจะเผยให้เห็นใบหน้าได้รูป ปากนิด จมูกหน่อย ผมสีทองๆ ซอยน่ารักเท่าใบหู ดูรวมๆแล้วเขาน่าจะเป็นตุ๊กตาหน้าร้านมากกว่าใส่ชุดมาสคอทนี่ช่างน่าเสียดายใบหน้าของเขาจริงๆ  

“  โอ้ย “ 

ผู้สวมชุดมาสคอทร้องขึ้นมาเบาๆ หลังจากรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกเข้าที่หลังของเขาพร้อมหันไปดูบุคคลที่เดินมาชนเขาซึ่งอยู่ในชุดมาสคอทตัวใหญ่นี่ได้

“ เอ่อ นายหลงทางหรอ “

มาสคอทหันหลังไปถามผู้ที่เดินชนเขาพร้อมจะหยิบโบชัวที่เหลือยู่สองสามใบในกระเป๋าของเขามาแจกชายที่เดินชนเขาแต่ไม่มีแม้คำขอโทษหรือใบหน้าสำนึกผิดใดๆทั้งสิ้นมีแต่สายตาที่เลื่อนลอยและใบหน้านิ่งๆ

“ นายหลงทางหรอ อ่ะนี่ “

มาสคอทถามย้ำอีกครั้งนึงเพื่อความแน่ใจพร้อมยื่นโบชัวให้ชายคนนั้นไป

“ อื้ม “

ชายหลงทางตอบรับพร้อมพยักหน้ายึกยัก แล้วจึงหยิบโบชัวมาไว้ในมือและพร้อมที่จะเดินจากไป

“ เดี๋ยวก่อนสินายหลงทางไม่ใช่หรอ แล้วจะไปไหนหรอฉันเลิกงานแล้วฉันพาไปได้นะ “

มาสคอทเสนอน้ำใจให้ชายหลงทางที่ในขณะนี้ใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

“ เธอพาไปได้หรอ “

ชายเจ้าของใบหน้านิ่งถามมาสคอทและหันหลังมามองหน้าผู้ประสงค์ดีแก่เขา

“ ฮ่ะฮ่ะ ช่วยได้สิแต่ว่าฉันเป็นผู้ชายนะนายควรเรียกฉันว่านายไม่ใช่เธอ “

มาสคอทหัวเราะเบาๆยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาสวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนมากขึ้นไปอีก

“ อ้าวหรอฉันไม่รู้ขอโทษด้วยนายรู้จักตึก MS หรือเปล่าล่ะหัวหน้านัดฉันที่นั้นแต่ฉันหลงก่อนไปถึง “

เจ้าของใบหน้านิ่งในตอนนี้ใบหน้าของเขาดูมีความหวังในการไปถึงเป้าหมายของเขามากยิ่งขึ้น

“ ไม่ค่อยรู้จักแต่ไปถูกจะให้ฉันพาไปส่งมั๊ยล่ะ “

“ อื้อ “ ผู้หลงทางพยักหน้าหยึกหยัก

“ แต่นายต้องรอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนนะ  “ มาสคอทกล่าว

“ …  “

“ ว่าแต่นายจะบอกฉันหน่อยหรอว่านายเป็นใครน่ะ “

มาสคอทถามทำลายความเงียบที่ผู้หลงทางก่อขึ้นมา

“ ฉันเป็นมนุษย์ต่างดาว “

“ นายนี่ตลกจังไม่มีมนุษย์ต่างดาวหรอก “

มาสคอทหัวเราะคิกคักราวกับมันเป็นมุขตลกของ Mr.Been อย่างนั้นแหละ

“ ฉันพูดความจริงฉันหลงทางกับยานแม่ฉันกับดาวของฉันไม่ได้ “

มนุษย์ต่างดาวพูดด้วยสีหน้าเครียดผสมปนเปกับโกรธที่มีคนมาหัวเราะเยาะเขาแต่รวมๆแล้วหน้าตาตอนเขาทำแบบนี้ถือว่าหล่อเลยทีเดียวล่ะ

“ งั้นหรอ นายอยู่ดาวอะไรล่ะบอกฉันมาหน่อยสิ “

มาสคอทแกล้งถามมนุษย์ต่างดาวที่มีใบหน้าไม่ต่างไปจากนายแบบปกนิตยสารชื่อดังพร้อมกับเดินวนไปมารอบๆตัวของมนุษย์ต่างดาวเพื่อแกล้งเขาเสียด้วยสิ

“ ดาว ‘ Exo Planet ‘ “

มนุษย์ต่างดาวตอบหน้าเรียบพร้อมกับส่ายหน้าเนือยบวกกับสองตาที่กำลังจะปิดสนิททำให้เค้าดูเหมือนคนเมาหรือเด็กเอ๋อหลงทางมากกว่ามนุษย์ต่างดาวเยอะเลยหละ

“ พาฉันไปบ้างสิ “

มาสคอทยังคงแกล้งเขาต่อไปเรื่อยๆ

“ นายต้องพาฉันไปหายานแม่ก่อน ฉันไม่มียานฉันบินไม่ได้ “

“ ได้สิ งั้นเราไปดาว Exo กันตอนนี้เลยดีมั๊ยล่ะ “ มาสคอทยังคงแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่มนุษย์ต่างดาวไม่เลิก

“ นายรู้จัก ? “

มนุษย์ต่างดาวทำเสียงดังตอนนี้ตาของเขาโตกว่าไข่ของนกกระจอกเทศเสียอีกเพราะดาวของเขาเป็นดาวดวงใหม่ที่พึ่งรวมมวลกันได้เป็นดาวยังไม่มีองค์กรไหนในโลกนี้รู้เสียด้วยซ้ำไป  ความจริงมันคงไม่มีอยู่ในทางช้างเผือกด้วยซ้ำไป

“ ใช่ ฉันจะพานายกับดาวของนายเอง “

กรุ๊งกริ๊ง ~ กรุ๊งกริ๊ง

เสียงกระดิ่งที่แขวนกับประตูร้าน Princess & Prince ดังขึ้นอย่างไพเราะคงเป็นเพราะมีคนเปิดมันออกเพื่อมาเลือกซื้อตุ๊กตาหรือของอย่างอื่นที่เกี่ยวข้องกับแบรนด์เจ้าหญิงหรือบางคนอาจมาสมัครงาน

“ อ้าว ลู่หานกลับช้านะเราพี่นึกว่าหลงทางเสียอีก “

เนอเทียร์เจ้าของร้านอายุ 30 เศษ  ลูกครึ่งเกาหลีเยอรมันถึงแม้เธอจะอายุเข้าเลข 3  แล้วแต่เธอก็ยังดูสวยไม่มีที่ติไหนจะตาสีฟ้าเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ปากบางเล็กแต่เต็มไปด้วยความอวบอิ่มและชุ่มชื้นสีชมพูสด ทุกสิ่งอย่างที่ไมไม่ได้ผ่านการศัลยกรรมเมื่อมาอยู่บนใบหน้าทรงรูปไข่เรียวเล็กบวกกับผิวสีขาวชมพูมันยิ่งทำให้เธอมีสเน่ห์มากกว่าผู้หญิงคนอื่นในกรุงโซลนี้อีกหลายเท่าตัวนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ร้านของเธอมีหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่มาเลือกซื้อของที่ร้านเป็นประจำถึงแม้ว่ามันจะไม่เข้ากับลูกค้าอย่างพวกเขาเลยสักนิดแต่ในเมื่อมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตของเนอเทียร์เสียมากมายแต่เธอก็ยังคงไม่มีใครที่ถูกใจเธอเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เธออยู่บนคานทองของเธอมาตลอด 30 ปีเศษๆ

 “ ผมไม่หลงหรอกแต่คนที่หลงเด็กคนนี้ต่างหาก “

มาสคอทนามว่าลู่หานว่าพลางชี้นิ้วเหล่ตาไปข้างๆตัวเขาเองซึ่งตรงนั้นก็มีมนุษย์ต่างดาวหน้าหล่อๆที่เขายังไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำไป

“ น้องชายของนายหรอลู่หานไม่เห็นเคยพามาแนะนำเลยนะเนี่ยเรา “

เจ้าของร่างเล็กแต่ดูทะมัดทะแมงเหลือบไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆลูกจ้างคนเดียวของร้านอย่างลู่หานได้ไม่ถึงนาทีก็รีบหันหน้ากลับมาถามคำถามใส่ลู่หานอย่างว่องไวถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยแต่ยังไงเธอก็คือผู้หญิงซึ่งนั่นก็ไม่แปลกที่จะหลีกเลี่ยงการสบตากับผู้ชายที่แสนจะหล่อเหลาและเย็นชานั่นจะดีที่สุด

“ อ๋อ ใช่ครับน้องชายห่างๆหนะพอดีพึ่งย้ายเข้ามาในโซลได้ไม่นานผมเลยอยากฝากงานหน่อยน่ะครับ “

“ นายโกหกฉัน ? “

มนุษย์ต่างดาวหน้าหล่อแสนเย็นชาถามผู้หวังดีพาเขากลับดาวทันทีที่ได้ยินว่าฝากงานนั้นหมายถึงว่าเค้าจะต้องทำงานอยู่ที่นี้ไม่ใช่กลับดาวของเขา

“ นี่ฉันเปล่าโกหกนายนะนายไม่รู้หรือไงค่าน้ำมันเติมยานของฉันเนี่ยมันแพงมากๆเลยนะถ้านายไม่ช่วยฉันหาเงินฉันก็พานายกลับไม่ได้ “

ลู่หานปฏิเสธทันควันเร็วเช่นเดียวกับที่มนุษย์ต่างดาวถามเขาเช่นกันและแน่นอนลู่หานไม่ได้ตั้งใจพามนุษย์ต่างดาวคนนี้กลับดาวอะไรนั่นหรอกเพียงแต่เขาไม่อยากให้เด็กน้อยอ่อนต่อโลกและมีท่าทางว่าจะไม่ค่อยเต็มผู้เต็มคนเหมือนคนอื่นเท่าไหร่ดังนั้นลู่หานจึงตั้งใจจะพามนุษย์ต่างดาวมาบำบัดรักษาเสียก่อนก่อนที่จะส่งตัวผู้ที่บอกว่าตัวเองกลับบ้าน

 “ ฉันจะไปตึก sm  “

มนุษย์ต่างดาวยังคงยืนยันกับการที่จะกลับดาวเสียให้ได้นั้นทำให้เจ้าของร่างน้อยๆสวยเฉียบแสนมั่นใจเริ่มสับสนในความสัมพันธ์ของลูกจ้างกับน้องชายของตัวลูกจ้างแล้วล่ะสิ

“ ลู่หานน้องชายของนายเป็นใครกันแล้วจะกลับไปไหน “

เนอเทียร์เอ่ยปากถามลูกจ้างของเธอหลังจากที่เธอได้แต่นั่งเงียบฟังคนสองคนพูดอะไรกันซึ่งเธอเองก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้

“ ผมชื่อ โอ เซฮุน มาจากดาว EXO ผมพลัดหลงกับคนอื่นๆในดาวของผมขณะที่ยานของผมขัดข้องและตอนนี้ผมสามารถกับดาวของผมได้แล้วเพราะ จงอิน  จะมารับผมในวันนี้ที่ตึก SM แต่นายคนนี้บอกว่าจะพาผมกลับดาวของผมเอง ผมก็เลยตามเค้ามา “

มนุษย์ต่างดาวชื่อเซฮุนบอกประวัติของตัวเองราวกับพึ่งขึ้นโรงเรียนอนุบาลเป็ดน้อยวันแรกอย่างไงอย่างงั้นแต่สำหรับเด็กอนุบาลแล้วแค่ยืนพูดแนะนำตัวเองเฉยๆมันยากไปหน่อย โอ เซฮุน จึงชี้นิ้วและแหย่เข้าไปในรูเล็กๆ ที่ไว้หายในหรือเรียกอีกอย่างโพรงจมูกของลู่หานก่อนที่จะหนีบมันไว้นอนก่อนที่จะกระชากนิ้วของตัวเองออกมา

“ โอ้ย ! นี่ มันอะไรกันหนะเด็กบ้าฉันเจ็บนะ “

ลู่หานร้องโอดโอยหลังจากที่โดนเซฮุนหนีบจมูก

“ พี่เทียร์ครับผมขอคุยกับพี่หลังร้านหน่อยครับ “ 
 

สวัสดีจ้าอ่านจบแล้วเม้นให้ไรเตอร์บ้างนะรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคน ^^
รักรีดเดอร์ม้วก จุ้บๆ ^^

ชอบกันมั๊ยๆ ถ้าชอบแอดแฟนบวกเม้นให้เค้าด้วยนะ
แล้วจะมารีบอัพโดยไว จบสารจากไรเตอร์