คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : {special os} birthday my B
birthday my B
Mark x Bambam
วันศุกร์ที่ 2 พฤษภาคม พ.ศ.2557 คือวันเกิดครบรอบ 17 ปีของกันต์พิมุกต์ ภูวกุล
“แบมแบมครับ แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก พ่อกับแม่รอทานข้าวเช้าอยู่นะครับ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายนะลูก”
เช้าวันศุกร์ที่เหมือนจะธรรมดา เริ่มต้นขึ้นอย่างทุก ๆ วันด้วยเสียงของคุณแม่ยังสาว เวลาผ่านไปไม่นานนัก กันต์พิมุกต์ในชุดนักเรียนม.ปลายเต็มยศก็ก้าวขาเร็ว ๆ ลงจากบันไดพร้อมกับยิ้มกว้าง เช่นเดียวกับมารดาที่อ้าแขนรอให้ลูกชายผู้เป็นเจ้าของวันเกิดโผเข้าหาด้วยความรัก
เป็นเช้าธรรมดา ๆ ที่ไม่เหมือนทุก ๆ วัน... เพราะวันนี้แบมอายุ 17 ปีบริบูรณ์แล้วนะ!
“โตขึ้นอีกปีแล้วนะ ต้องเป็นเด็กที่มีความสุข แล้วก็เป็นเด็กน่ารักให้พ่อแม่ชื่นใจแบบนี้ไปนาน ๆ นะครับแบมแบม” ผู้มีพระคุณทั้งสองของเด็กชายกันต์พิมุกต์อวยพรให้กับลูกชายด้วยความรัก มื้อเช้าที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่นของครอบครัวคือสิ่งที่ทำให้แบมคิดว่าวันเกิดของเขาในปีนี้... ดีเหมือนกับทุกปีที่ผ่านมา
ไม่ต้องมีของขวัญล้ำค่า ไม่ต้องใช้เวลาไปกับการปาร์ตี้หรือไขว่คว้าหาความสุขจากสิ่งของนอกกาย...
แบมแบมมีความสุขมากพอแล้วแค่ได้อยู่ร่วมกับคนสำคัญ...
“วันนี้มาร์คจะให้อะไรลูกชายแม่กันนะ”
พี่มาร์ค... ก็เป็นหนึ่งในคนสำคัญ
“ม่ายรู้ซีครับ~ โหย แค่พี่มาร์คจำได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดแบม แค่นั้นก็ควรจะดีใจแล้วครับแม่” แบมแบมแกล้งว่า พาลนึกไปถึงช่วงเวลาล่วงเข้าสู่วันเกิดเมื่อคืน ถึงพี่มาร์คจะจำได้ (เพราะคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยกัน) แต่นั่นก็เป็นเพราะแบมพูดอยู่ตลอดเวลาว่ามันเป็นวันเกิด เจ้าของแก้มกลมพองลมออกทั้งสองข้าง น่ารักน่าชังเสียจนผู้เป็นบิดาต้องแกล้งดีดไปที่แก้มของเจ้าปลาปักเป้าตัวน้อย “พ่อง่ะ~ ดีดแก้มแบมเดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี”
“ฮ่า ๆ มัวแต่ตั้งท่าจะงอนพี่มาร์ค รีบกินข้าวเร็วลูก เดี๋ยวพ่อจะได้ส่งไปโรงเรียน”
โรงเรียนมัธยมปลายของแบมยังคงวุ่นวายเหมือนทุกวัน อันที่จริงนอกจากวันนี้แบมจะก้าวเข้าสู่วัย 17 ปีอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปใช่ไหม แบมแบมถึงได้บอกไงว่าเขาไม่สนใจเท่าไหร่ว่าจะได้รับอะไร ขอแค่มีคนมาอวยพรเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วก็ยังจำกันได้ แบบนี้กันต์พิมุกต์ก็โอเคแล้วล่ะ
เอาง่าย ๆ คือแบมแบมคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ที่ซีเรียสกับเรื่องวันเกิดอะไรขนาดนั้น...
แต่ถามว่าแอบคาดหวังของขวัญหรือเซอร์ไพรส์จากคนรักที่ชื่อมาร์ค ต้วนไหม...
ตอบตรง ๆ แบบไม่คิดมากเลย... แอบหวังอยู่แล้ว!
“น้องแบมมมมมมมมมม”
ไม่ต้องคิดเลยว่าจะเป็นเสียงของพี่มาร์ค... ถ้าอีกห้าวินาทีต่อจากนี้แบมถูกจู่โจมด้วยการกระโดดเข้าใส่ หรือไม่มีใครสักคนที่ล็อคคอแจ๊คสัน หวังผู้เป็นรุ่นพี่เอาไว้...
เชื่อได้เลยว่าแบมแบมต้องกลายเป็นเด็กน้อยที่ถูกทำร้ายต้อนรับวันเกิด... อย่างแน่นอน
“หยุดเลยไอ้แจ๊คสัน มากไปละ มากไป”
ขอบคุณพี่มาร์คที่ยังตามมาล่ามโซ่เพื่อนรักเอาไว้ได้ทัน
มาร์ค ต้วน คือรุ่นพี่ร่วมโรงเรียนที่พ่วงตำแหน่งคนรัก ถามว่าหน้าตาดีมากไหม ถ้าจะให้แบมอธิบายมันจะดูเป็นการเข้าข้างแฟนของตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า...
เอาเป็นว่าลองพูดแบบเป็นกลาง พี่มาร์คก็แค่ขาว แค่จมูกโด่งมาก แค่หน้าตาแบบพวกหล่อตี๋ธรรมดา ๆ แต่ดันไปถูกสเป๊คสาวแท้สาวเทียม แล้วไหนจะยังดีกรีเด็กชมรมบาส นั่นก็อาจจะไม่ทำให้ดูฮอตเท่ากับความสามารถในการเล่นสเกตบอร์ดแล้วไหนจะยังเต้นเก่งอีกต่างหาก...
สรุปคือพี่มาร์คดีมาก และจะสรุปสั้น ๆ กว่านั้น... พี่มาร์คเป็นแฟนแบมเอง
“อะไรไอ้มาร์ค กูผิดตรงไหน แค่จะมาอวยพรวันเกิดแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้น้องชายสุดที่รัก ใช่ไหมครับน้องแบมแบม” แจ๊คสัน หวังเคยล้นอย่างไรบัดนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น รุ่นพี่เชื้อสายฮ่องกงขยิบตา หนำซ้ำยังกัดปากด้วยมโนไปเองว่าเป็นท่าทางสุดแสนเซ็กซี่ขยี้ใจน้องชาย...
คำอวยพรแบมขอรับไว้... แต่ท่าทางชวนสยิว(?)จากพี่ชายหวัง แบมขอปฏิเสธการเชิญชวนนั้นแล้วกันนะครับ
“อวยพรเสร็จแล้วมึงก็ไปได้ละ ได้ข่าวอาจารย์เรียกหา กูจะให้แบมไปซื้อขนมเป็นเพื่อน”
“อ้าว มึงไม่ได้เป็นแฟนน้องแบมเหรอวะ...”
มีเพียงสายตาเหนื่อยหน่ายและเสียงถอนหายใจของมาร์คเท่านั้นเป็นสัญญาณตอบรับ หรืออาจจะนับรวมแบมแบมที่ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ มองคนนามสกุลหวังเล่นมุกด้วยความมั่นใจ
ลาก่อนครับพี่แจ๊คสัน
“โห อะไรวะ แค่หยอกเล่นนิดเดียว จำไว้เลยไอ้มาร์ค เดี๊ยะ ๆ กูไปก็ได้ เชอะ!”
บอกเอาไว้ตรงนี้เลยว่าเดี๋ยวหวังจะงอน!
“ปะ แบม ไปซื้อขนมตุนเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ”
มาร์คไม่ได้สนใจว่าเพื่อนรักจะเดินสะบัดก้นไปทางไหน หลังจากที่แจ๊คสัน หวังทิ้งท้ายเสียงสะบัดด้วยท่าทางสะดิ้งแล้ว รุ่นพี่นามสกุลต้วนผู้เป็นคนรักก็เดินกอดคอคนเด็กกว่าให้เข้าใกล้ จุดหมายปลายทางของคนทั้งสองคือโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเด็กม.ปลายกำลังตุนเสบียงสำหรับการร่ำเรียน
เห็นได้ชัดว่าแต่ละคนสนใจและจดจ่อกับการศึกษามากแค่ไหน
มาร์ค ต้วนจะย้ำให้ฟังอีกครั้งนะครับ... กองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง
“พี่มาร์ค วันนี้จะให้ของขวัญอะไรแบมอ่ะ”
“ของขวัญ?”
“อื้อ ของขวัญไง โหย แค่เมื่อกี้นอนรอให้ถึงเที่ยงคืนแล้วอวยพรเป็นคนแรก... มันน้อยไปม้างงงง”
ที่จริงแบมพอใจแล้วนะกับเรื่องนั้น... แต่ขอแกล้งหยอด ๆ ไปเผื่อว่าจะฟลุ๊คได้เซอร์ไพรส์หรือของขวัญอย่างอื่นบ้าง... ไม่เป็นไรหรอกเนาะ
ถึงแบมจะเตรียมใจไว้เกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าพี่มาร์คจะ... ไม่ได้เตรียมไว้แน่ ๆ เลย
“หึ ไม่มีอ่ะ จะมีอะไรให้”
“ใจร้ายว่ะพี่มาร์ค”
“ใจร้ายที่ไหนวะน้องแบม พี่มาร์คใจดีจะแย่นะ อ่ะ เดี๋ยวเลี้ยงขนมสิบบาท เลือกเลยครับ ป๋าเลี้ยงน้องแบมเอง”
ปกติพี่มาร์คก็จ่ายค่าขนมตอนเช้าให้แบมอยู่แล้วป่ะวะครับ!
แล้วมันของขวัญพิเศษกว่าวันอื่นตรงไหนกันเล่า!
*
“วันนี้แบมมีเรียนพิเศษชีวอ่ะ พี่มาร์คเรียนเลขช้ะ เลิกเรียนแล้วรอแบมด้วยนะ”
“ทำไมต้องรอด้วยอ่ะ”
“เอ้า ปกติพี่มาร์คก็รอแบมป้ะว้า โหย หรือวันนี้จะไปไหน อุตส่าห์อยากอยู่ด้วยนาน ๆ เพราะเป็นวันเกิดแบมเลยนะ พี่มาร์คนิสัยว่ะ” แบมแบมบ่น ส่วนคนถูกว่าก็เอาแต่หัวเราะขำ ๆ เมื่อเห็นแฟนเด็กเอาแต่พูดหงุงหงิงอยู่กับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของขวัญ หรือจะเป็นเรื่องสัพเพเหระที่มาร์ค ต้วนคนนี้เคยทำให้ไม่พอใจเอาไว้
เรียนได้ว่าสรรหาเรื่องมาบ่นมาร์คได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แบมแบม... เป็นเด็กที่น่ารักมากเลยใช่ไหม
ขอบคุณที่เกิดมา... ขอบคุณที่เลือกคน ๆ นี้ให้เดินอยู่ข้างกันนะ
มาร์คไม่ใช่คนพูดอะไรหวาน ๆ เหมือนคนอื่นได้มากนัก บอกรักหรือก็แทบจะไม่เคยพูดให้แบมได้ยินเลยสักครั้ง คบกันมาตั้งเกือบปี แม้แต่ตอนที่สารภาพรัก มาร์คยังใช้คำหลีกเลี่ยงคำสำคัญอย่าง ‘รัก’ ได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย
แต่แบมของเขาก็ยังไม่เคยทวงถาม...
นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกว่ารัก...
“ยังไม่เลิกบ่นอีก ล้อเล่น พี่เรียนเสร็จก่อนแบม เดี๋ยวลงมานั่งหล่อรอ รับรองว่าแบมเดินลงมา ได้เจอหน้าพี่เป็นคนแรกแน่นอนครับ โอเคป้ะ” มาร์คถาม
แน่นอนว่าคำตอบของแบมแบมคือตกลง แล้วก็ยิ้มกว้าง...
บอกแล้วว่าแบมพอใจกับเรื่องง่าย ๆ อยู่เสมอไง แค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนั้นมันก็โอเคแล้ว
แบมแบมไม่เรื่องมากนะครับผม
“งั้นขึ้นไปเรียนแล้วนะ พี่มาร์คตั้งใจเรียนนะ อย่าเล่นโทรศัพท์เพลิน ไม่งั้นแบมจะฟ้องป๊าพี่มาร์คแน่ ๆ!”
“ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับ น้องแบมก็ตั้งใจเรียนนะครับ วันเกิดทั้งทีห้ามทำตัวเป็นเด็กไม่ดีเหมือนกันนะ เข้าใจป้ะครับกันต์พิมุกต์แบมแบม”
เรียกซะเต็มยศเลยนะมาร์ค ต้วน... ไม่ชวนนามสกุลมาไว้ในประโยคด้วยล่ะ จะได้ครบถ้วนกระบวนความ...
พี่มาร์คแม่งโคตรพูดมากและกวนตีนเลย
ต่างจากตอนที่แบมเริ่มชอบแล้วก็เริ่มคุยกันมาก... คิดว่าพี่มาร์คเป็นคนเงียบ ๆ แล้วก็ดูเฉยไปจนถึงเฉื่อยชาใช่ไหมล่ะครับ บอกได้เลยว่าคิดผิด ถึงจะไม่ได้บ้าบอเท่าพี่ชายหวัง แต่ก็ต้องบอกว่าไม่ได้เงียบขรึมเหมือนอย่างที่สาว ๆ มักจะจินตนาการความเป็นรุ่นพี่มาร์คเอาไว้แบบนั้นหรอกครับ
แม่ง ชอบกวนตีนแบมอยู่เรื่อยเลย
วิชาชีววิทยาที่แบมแบมมักจะกรอกเอาไว้ในประวัติส่วนตัวว่าชอบมากที่สุดกำลังผ่านหูซ้าย... แล้วก็ทะลุออกหูขวาไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะสุดท้ายแล้วกันต์พิมุกต์ผู้มีอายุครบ 17 ปีบริบูรณ์ก็ยังคงขบคิดอยู่ว่าคนรักของเขาจะไม่ได้เตรียมการอะไรไว้ให้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ …
ไอ้คนขี้งก
“เฮ้ยแบม สุขสันต์วันเกิดว่ะ วันนี้มาเรียนช้าไปหน่อย เลยไม่ได้คุยกับมึงก่อนเข้าเรียนเลย” คิมยูกยอมเดินตรงเข้ามาตบบ่าเพื่อนร่วมสถาบัน ถึงจะอยู่ต่างห้องแต่เพราะทำกิจกรรมของโรงเรียนร่วมกันอยู่บ่อย ๆ เลยรู้จักกันอย่างเสียไม่ได้ “โตไวไวนะไอ้หนู ขอให้สูงเกินร้อยเจ็ดสิบเร็ว ๆ”
“กูเกินแล้วเหอะไอ้ยักษ์ ปากมึงนะแม่ง”
เสียงหัวเราะของยูกยอมยังคงดังลั่น พร้อม ๆ กับที่เพื่อนวัยเดียวกันแต่ต่างไซส์เดินออกมาจากห้อง ความวุ่นวายจอแจจากนักเรียนหลายกลุ่มเป็นเรื่องปกติในช่วงนี้ เพราะหลาย ๆ คอร์สเลิกเรียนในเวลาเดียวกัน
เป็นช่วงเวลาที่แบมโคตรชอบและโคตรไม่ชอบไปพร้อม ๆ กัน
ที่ชอบ... เป็นเพราะจะได้เจอกับเพื่อนหลายคนแล้วก็คุยกันด้วยการตะโกนข้ามหัวคนอื่น... มันสนุกดี
แต่ที่ไม่ชอบ... เพราะหลังจากลงบันไดไปอีกไม่กี่ขั้นเท่านั้น ไอ้พี่มาร์ค ต้วนที่ชอบมานั่งหล่อรอแบมอยู่ด้านล่างจะตกเป้นเป้าสายตาทันที แล้วแบมคิดผิดที่ไหน คิมยูกยอมยังแอบล้อเขาก่อนจะเดินแยกตัวไป พี่มาร์คคงสึกหรอไปแล้วแน่ ๆ ถ้าหากว่าสายตาของผู้หญิง(และผู้ชาย)พวกนี้ลวนลามและจับต้องตัวพี่มาร์คได้...
มีแฟนหน้าตาดีกว่ามนุษย์คนอื่น ๆ นิดหน่อยนี่มัน...
“ได้ข่าววันนี้วันเกิดเหรอเรา”
“อ้าว หวัดดีครับพี่ยองแจ ไม่ได้เจอกันน๊านนาน ทำไมมาแถวนี้ได้ พี่สอบติดโควตาไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ เป็นแบมนะ แบมเลิกเรียนพิเศษทุกอย่างไปละ” กันต์พิมุกต์ว่าไปตามความคิด ก็มันจริงนี่ ถ้าหากว่าตอนอยู่ม.ปลายปีสามแล้วเขาสอบได้ รับรองเลยว่าเด็กและอาจารย์ทั้งโรงเรียนจะต้องไม่เจอหน้าเขาไม่ต่ำกว่าสามวัน
จะนอนตีพุงให้สบายอารมณ์
“พอดีมีธุระนิดหน่อย ละเจอไอ้มาร์คนั่งเก๊กอยู่เลยเข้ามาหา” ยองแจว่า พร้อม ๆ กับที่ชี้นิ้วไปหามนุษย์หน้าตาดีแต่ขี้เก๊กที่กำลังนั่งกระดิก(?)คิ้วแล้วยิ้มกวน ๆ ให้กับแบมแบม
บอกแล้ว ... พี่มาร์คแม่งโคตรกวนตีน
“งั้นพี่ไปละ จะได้อยู่คุยกันนาน ๆ ก่อนกลับบ้าน สุขสันต์วันเกิดอีกครั้ง โตเร็ว ๆ แล้วก็เป็นเด็กดีนะครับน้องแบม ไว้เจอกันใหม่ ไปละไอ้มาร์ค โชคดี ๆ”
“เออ” มาร์คตอบสั้น ๆ พยักหน้าให้กับเพื่อนแล้วโบกมือไหว ๆ สองสามครั้งเป็นการล่ำลา
ผู้คนที่เคยคลาคล่ำหลังจากจบสิ้นการเรียนพิเศษของวันเริ่มจะบางตาลงไปมากแล้ว...
“พี่มาร์ค แบมอยากกินนมปั่น ไปซื้อกินกัน เดี๋ยวพ่อก็คงมารับล้ะ”
“ไปดิ อยากกินเหมือนกัน” รุ่นพี่คว้ากระเป๋าของคนรักมาถือไว้ด้วยความเคยชิน มาร์คไม่ได้คิดว่าแบมอ่อนแอ แต่แค่ชอบยึดเอากระเป๋าแบมแบมมาถือเอาไว้จนชินแล้วมากกว่า ส่วนคนแก้มกลมก็เดินตัวปลิวคุยจ้ออย่างสนุกสนานเหมือนเคย
แบมแบมผู้หลงใหลในโอรีโอ้ปั่นนมสดต้องเปลี่ยนพิกัดให้พ่อมารับที่ด้านหลังสถาบันอย่างช่วยไม่ได้ เป็นเพราะจากที่ตั้งใจเพียงแค่เดินมาซื้อ กลับกลายเป็นว่าเจอทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง คนรู้จัก คนเคยเห็นหน้าเข้ามาทักทายพร้อมกล่าวคำอวยพรกันไม่ขาดสาย (ลามไปถึงอวยพรให้ชีวิตของพี่มาร์คและน้องแบมมั่นคงยืนยาวตลอดไป) ซึ่งแบมคิดว่ามันไม่เกี่ยวจริงไหม แต่ช่างเหอะ เพื่อนแบมแม่งก็กวนตีนแบบนี้ อย่าให้ถึงคราวพวกมันมีบ้าง แบมแบมจะล้อแม่งให้หน้าดำหน้าแดงหาทางกลับบ้านไม่เจอเลยคอยดู
“พี่มาร์ครีบกลับบ้านนะ อย่ามัวแต่อยู่คุยกับพวกพี่แจ๊คพี่แจบอมเพลิน เดี๋ยวสามสี่ทุ่มแบมโทรหา ต้องถึงบ้านละนะเว้ยเข้าใจไหมมมมมม”
“เข้าใจครับน้องแบม” มาร์คยักคิ้ว เดินไปส่งคนรักถึงที่รถพร้อมกับกล่าวทักทายพ่อของแบมตามปกติ
สนิทกันครับ สนิทกัน
“ไปละนะพี่มาร์ค!”
“อื้อ ... เจอกันพรุ่งนี้นะ”
... ซะเมื่อไหร่ล่ะครับ
*
เสียงโทรศัพท์ของแบมแบมไม่ควรจะดังขึ้นตั้งแต่ก้าวขาลงจากรถแบบนี้...
แล้วยิ่งเป็นเบอร์โทรของพี่มาร์ค มันก็ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้เข้าไปใหญ่
“อะไรของพี่มาร์ควะ” บ่นเบา ๆ ด้วยความสงสัย แต่สุดท้ายเด็กน้อยก็กดรับและกรอกเสียงคุยกับคนรักแต่โดยดี คำถามแรกที่ต้องการคำตอบมากที่สุดคือการรู้ว่าพี่มาร์คโทรมาทำไม...
ส่วนคำตอบที่ได้...
‘แบมเข้าบ้านยัง อาบน้ำยัง ตอนนี้ทำ’ไรอยู่’
ไข้ขึ้นปะวะพี่มาร์ค
“กำลังจะเดินเข้าบ้านเนี่ย ละพี่มาร์คก็โทรมา ยังไม่ได้อาบน้ำ แต่กำลังจะไป พี่มาร์คถึงบ้านแล้วเหรอ” แบมแบมถาม แปลกใจเล็ก ๆ ที่อีกฝ่ายถึงบ้านเร็วกว่าปกติ แต่ก็เพิ่งจะคิดได้ว่าตัวเขาเองก็ไปแวะซื้อของกับพ่อมาเหมือนกัน
สงสัยพี่มาร์คจะกลับช่วงนั้นล่ะมั้ง ไม่ได้อยู่กับพวกพี่แจ๊คสันต่อ...
‘ถึงละ แบมเอาของเข้าไปวางเก็บก่อนดิ เดี๋ยวพี่คุยด้วยอีกที’
“ยังไม่ต้องวางสายใช่ป้ะ”
‘อือ ยังไม่ต้องวาง แต่เอาของเข้าไปเก็บก่อน’
กันต์พิมุกต์ทำตามคำบอกของคนรัก กระเป๋านักเรียนและบรรดาของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้รับมาจากเพื่อนพ้องน้องพี่ทั้งวันถูกวางลงใกล้ ๆ กัน ตามด้วยการทิ้งร่างลงบนโซฟารับแขกแล้วหลับตามลงพร้อมกับทักท้วงให้พี่มาร์ครีบพูดธุระออกมา...
แล้วเด็กน้อยก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ จากที่ทิ้งตัวไถลไปกับโซฟาก็เด้งพรวดขึ้นมาและวิ่งตรงไปหน้าบ้านด้วยความรวดเร็วทันที
ประโยคเดียวจากพี่มาร์ค...
‘พี่ถึงบ้านละ ถึงบ้านแบมอ่ะ ออกมาดิ’
มาทำไมของพี่มาร์คมันวะ!
บทจะทำตัวแปลกประหลาดขึ้นมาก็เล่นเอาแบมจับต้นชนปลายไม่ทันเลยนะ!
“พ... พี่มาร์คมาโผล่นี่ได้ไง ไหนบอกจะกลับบ้าน ไม่ดิ ไหนบอกจะอยู่นั่งคุยกับพวกพี่แจ๊คก่อนไงอะ เฮ้ย แกล้งอะไรแบมป้ะเนี่ย” แบมแบมโพล่งขึ้นด้วยความสงสัย แล้วก็ได้คำตอบมาหนึ่งอย่างว่าแจ๊คสัน หวังหายไปไหน...
คำตอบคือไม่ได้หายไปไหน แต่กำลังนั่งยิ้มแป้น โบกมือหยอย ๆ อยู่บนมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพี่ชายหวังนั่นเอง
(ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา รู้เลยว่าแว๊นกันมา ...)
“ไม่ได้แกล้ง แต่... เอาของขวัญมาให้”
“ห๊ะ?”
พี่มาร์คไข้ขึ้นป้ะ
ขอแบมฟังชัด ๆ อีกที...
“บอกว่าเอาของมาให้ไง เนี่ย อยากกินไม่ใช่เหรอ”
น้ำแตงโมปั่น... ที่แบมเคยอยากกินเมื่อสองวันก่อนตอนไปเดินเที่ยวด้วยกัน รู้ไหม... แบมกับพี่มาร์คเดินไปร้านไหน ๆ ก็พากันไม่มีขายทั้งนั้น แบมจำได้ว่าแบมบ่นกับพี่มาร์คว่าอยากกินมาก อยากกินที่สุด เสียใจมากด้วยที่หาร้านไม่เจอ
ช็อคโก้บอล ... แบมก็เคยบอกพี่มาร์คว่าอยากกินเหมือนกัน... แถมยังเป็นร้านโปรดของแบมด้วยนะ พี่มาร์ครู้ใจแบมมาก ๆ อีกแล้ว
โปสการ์ดโกลเด้นรีทรีฟเวอร์...
ขนมห่อเล็ก ๆ อีกหลายอย่างที่ใครต่อใครอาจจะคิดว่ามันเป็นของขวัญไม่เข้าท่า...
แต่รู้ไหมว่าสำหรับแบม... สิ่งเหล่านี้มีคุณค่ามากที่สุด... ต่อหัวใจ
“อ... อะไร เอามาให้แค่นี้อ่ะนะ โด่ว...”
“โหย จะฟังไหมว่าน้ำแตงโมปั่นของน้องแบมนี่หายากมากแค่ไหนครับ พี่มาร์คให้ไอ้แจ๊คสันขับวนทั้งเมือง เพื่อน้องแบมคนเดียวเลยนะ...”
ถือว่าพูดได้ดี...
ถึงที่ผ่านมามันจะไม่ค่อยพูดแบบนี้ให้แบมได้ยินก็เถอะครับ
“ล้อเล่น แค่นี้อ่ะ... แบมก็โคตรดีใจแล้วพี่มาร์ค”
กันต์พิมุกต์มีความสุขจนสามารถยิ้มกว้าง ๆ เหมือนแก้มกำลังจะแตกออกมาได้เลย..
. แต่ยังมีความสุขได้... มากกว่านี้นะ
“ยังไม่หมด...”
มาร์คหยุดคำพูดอยู่แค่นั้น มือข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มล้วงลงไปในกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านข้าง วัตถุทรงสี่เหลี่ยมดูเรียบหรูปรากฏขึ้นตรงหน้าแบมแบม
อีกครั้ง... ที่กันต์พิมุกต์ทำตาโตด้วยความตกใจ
นี่มันกล่องนาฬิกาแบรนด์ที่แบมเคยบอกว่าอยากได้! แบบลิมิเต็ดอิดิชั่นด้วยเหอะ!
“เนี่ย... อุตส่าห์ฝากไอ้ยองแจให้ไปซื้อมาให้เลยนะ...”
โห... ซับซ้อนจังเลยนะ ที่แท้พี่ยองแจก็เอาของมาให้พี่มาร์ค พวกคนชอบมีความลับ
แต่ไม่เป็นไร แบมให้อภัยได้ เพราะความลับนั้นมีผลประโยชน์โดยตรงกับกันต์พิมุกต์ ภูวกุล... นี่ไม่ได้งกนะครับ เอาจริง ๆ นะ แบมแกล้งพูดไปอย่างนั้น ตอนนี้แบมมีความสุขมาก ต่อให้พี่มาร์คไม่ให้ของขวัญไปมากกว่านี้
แบมแบมก็โคตรมีความสุขมาก ๆ
“ขอบคุณนะพี่มาร์ค โคตรเหนือความคาดหมายเลย...”
“คิดว่าพี่จะไม่เตรียมของขวัญไว้ให้จริง ๆ ป่ะ..”
“คิดดิ พี่มาร์คโคตรไม่โรแมนติก ตอนแรกแบมจะไม่หวังละ...”
“อ่าฮะ...”
แล้วพี่มาร์คของน้องแบมก็เงียบไปพักใหญ่ กันต์พิมุกต์เกือบจะเป็นฝ่ายพูดบอกลาสำหรับช่วงเวลาที่ดีที่สุดในวันนี้...
แต่เสียงทุ้มต่ำของมาร์ค... กลับดังขึ้นแทรกเสียงและการเคลื่อนไหวทุกอย่าง
“... พี่รักแบมนะ”
พี่มาร์คไม่เคยบอกรัก...
“ห... ห้ะ ฟ.. ฟังไม่ทัน ขออีกรอบได้ป้ะพี่มาร์ค”
“อืม อีกหลาย ๆ รอบก็ยังได้นะ”
ทำเป็นพูดดี...
“สุขสันต์วันเกิดนะแบม มีความสุขแล้วก็สดใสแบบนี้ไปนาน ๆ...”
“อยู่ข้าง ๆ พี่แบบนี้ไปนาน ๆ ...”
“อยู่กับพี่ไปเรื่อย ๆ จนถึงวันสุดท้าย...”
“มาร์ครักแบมแบมนะครับ”
รู้ไหม... แบมคิดว่าวันเกิดปีนี้ทำคะแนนทิ้งห่างวันเกิดปีอื่น ๆ ได้... แบบไม่เห็นฝุ่นเลย
“เออครับ... น้องแบมก็รักพี่มาร์คโคตร ๆ ... เหมือนกัน”
วันธรรมดา ๆ ... ที่ไม่ธรรมดาของแบมแบม
**** happy birthday N’Bambam****
กรี๊ด ไม่ทันวันเกิดน้อง ขออภัยทุกท่านนะคะ มาช้า... แต่มาแล้วนะ ฮรึก หวังว่าจะชอบกันนะคะ จุ้บ ๆ
อ่า... ถ้าหากอยากสกรีมในทวิตเตอร์ สามารถใช้ #ฟิคเด็กพี่มาร์ค ได้นะคะ ถือว่าเป็นคนละเรื่องเดียวกัน 555555
เจอกันในฟิคเด็กพี่มาร์คตอนต่อไปค่ะ♥
ความคิดเห็น