Pairing : HP/DM , JP/SS , SB/SS , RL/SS
Rate : Dark
ถ้าหากว่าเด็กชายผู้รอดชีวิต...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ใครๆคิด...
*****************************************************
แฮร์รี่ พอตเตอร์ มีพลังมหาศาลมากกว่าที่ใครๆคาดคิด
และเขาเองก็มีจิตใจที่ดำมืดมากกว่าที่ใครๆคาดคิดเช่นเดียวกัน
*****************************************************
ร่างของคนสองคนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างหัวซุกหัวซุนจนกระทั่งเมื่อพวกเขาคิดว่าตัวเองปลอดภัย พวกเขาจึงค่อยๆผ่อนฝีเท้าลง
เดรโก มัลฟอย หอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เขามองบุคคลที่เปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเขาที่กำลังหอบหายใจไม่แพ้กัน
"เซเวอรัส คุณคิดว่าเราหนีพ้นรึยัง?"
เดรโกเอ่ยถามชายหนุ่มผมดำ เซเวอรัสหันมามองลูกทูนหัวของตนก่อนจะตอบเสียงเรียบ
"หนีพ้นเฉพาะตอนนี้เท่านั้นแหละ"
เซเวอรัสทรุดตัวลงนั่งและถอนหายใจ เดรโกทรุดนั่งลงด้านข้างและเอาหัวพิงไหล่บอบบางของศาตราจารย์วิชาปรุงยา
"เราจะต้องหนีไปโลกมักเกิ้ล ที่นั่นน่าจะเป็นที่เดียวที่ปลอดภัย"
เซเวอรัสเอ่ย เดรโกเม้มปากแน่นก่อนจะพูดขึ้นมา
"เราจะออกจากป่ายังไม่ได้เลยเซเวอรัส แล้วเราจะไปโลกมักเกิ้ลได้ยังไงกัน"
มันก็จริงอย่างที่เดรโกพูด พวกเขากำลังถูกตามล่าจากฝั่งที่เรียกตัวเองว่าแสงสว่าง พวกเขาเป็นที่ต้องการของโลกเวทย์มนตร์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ต้องการตัวพวกเขา
เด็กหนุ่มผู้โค่นล้มจอมมาร ถ้าหากต้องการอะไรซักอย่าง เพียงแค่เขาเอ่ยปาก ทุกคนก็พร้อมจะประเคนสิ่งนั้นให้เขา
ใครก็ตามที่ขัดคำสั่งของเขา คนๆนั้นจะหายตัวไป
สิ่งที่พอตเตอร์ต้องการคือ เดรโก มัลฟอย
หลังสงคราม เดรโกและเซเวอรัสได้ถูกจับกุมเพราะเป็นผู้เสพความตาย พวกเขาสองคนได้พอตเตอร์ช่วยเอาไว้โดยการที่หมอนั่นเป็นพยานให้พวกเขาว่าพวกเขาคือสายลับสองหน้า
แลกกับการที่เดรโกจะต้องเป็นของพอตเตอร์
เขาเปลี่ยนจากนักโทษมาเป็นสิ่งของ พอตเตอร์ปฏิบัติกับเขาเหมือนเขาเป็นของล้ำค่า เป็นเหมือนแก้วที่ใกล้แตกสลาย เขาอ่อนโยนกับเดรโกเสียจนเขาเกือบสำคัญตัวผิด ถ้าหากไม่ใช่วันนึงที่เดรโกรู้ตัวว่าเขาไม่สามารถตัดสินใจอะไรเองได้
เขาไม่สามารถออกไปข้างนอกเองได้ เขาไม่สามารถคุยกับใครได้นอกจากคนที่พอตเตอร์ยอมรับ เขาไม่สามารถแม้แต่จะเลือกเสื้อผ้าใส่เองได้เลยด้วยซ้ำ
นี่คือการแก้แค้นของแฮร์รี่ พอตเตอร์
ถึงแม้เดรโก มัลฟอย จะถูกตราหน้าว่าขี้ขลาดตาขาว แต่สิ่งนึงที่เขาจะไม่ยอมเสียมันให้พอตเตอร์คืออิสระเสรี เพราะแบบนี้ เดรโกถึงเลือกจะหนีออกมาพร้อมกับเซเวอรัส สเนป
รอน วิสลีย์ เป็นหนึ่งในคนที่รู้ว่าพอตเตอร์เปลี่ยนไปขนาดไหนหลังจากสงคราม เขาเป็นคนที่ช่วยพาเดรโกและเซเวอรัสหนีออกจากปราสาทใหญ่โตที่สร้างเพื่อพอตเตอร์จากพวกสภาเวทมนตร์
ภาพสุดท้ายที่เดรโกเห็น คือวิสลีย์โดนคำสาปบางอย่างของพอตเตอร์เข้าที่กลางหลัง หมอนั่นล้มลงไปและไม่ฟื้นขึ้นมาอีก
เดรโกและเซเวอรัสหายตัวทันก่อนที่พอตเตอร์จะเข้ามาจับตัวเขา เดรโกไม่รู้ว่าเซเวอรัสกำลังหนีอะไร ชายหนุ่มไม่เคยเล่าให้เขาฟัง หากแต่เขารู้ว่าสถานการณ์ของเซเวอรัสกับเขาก็คงคล้ายคลึงกัน
"เดรโก พวกเราต้องรีบไปแล้ว"
จู่ๆเซเวอรัสก็เอ่ยพร้อมกับผุดลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เสียงหอนของมนุษย์หมาป่าก็ดังลั่น
ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด เดรโกบีบมือของพ่อทูนหัวไว้แน่น
เสียงของหมาป่ายังคงเป็นเสียงที่ทำให้เซเวอรัสหวาดกลัวเสมอ
"เซเวอรัส คุณไม่ควรหนีมาแบบนี้เลยนะ"
เดรโกขนลุกชันเมื่อได้ยินเสียงของพอตเตอร์ เขายิ่งบีบมือของเซเวอรัสแน่นมากขึ้นไปอีก
พวกเขาเห็นพอตเตอร์เดินออกมาจากมุมมืด พร้อมกับสัตว์อีกสามตัวคือ กวาง สุนัข และอย่างสุดท้ายคือ มนุษย์หมาป่า
เซเวอรัสเผลอก้าวถอยหลัง หมาป่ามองเขาและคำรามแผ่วในลำคอ
"คุณก็รู้ว่าพวกเขาต้องการคุณขนาดไหนแท้ๆ"
เซเวอรัสผลักเดรโกไปด้านหลังเขา เขาหยิบไม้คทาออกมาชี้ใส่หน้าพอตเตอร์ เด็กหนุ่มเพียงแค่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
"ผมชอบคุณและเดรโกที่ตรงนี้แหละ พวกคุณไม่เคยโกหกผม"
เซเวอรัสตาเบิกกว้าง มองหน้าแฮร์รี่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะกอดเดรโกไว้แน่นเมื่อเห็นเหล่ามือปราบมารกำลังเดินล้อมรอบเขา
"ผมมีของขวัญมาให้พวกคุณด้วยนะ เดรโก เซเวอรัส"
พอตเตอร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาโยนบางสิ่งบางอย่างลงตรงหน้าคนทั้งคู่ เดรโกตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไร
มันคือศีรษะของลูเซียส มัลฟอย
เดรโกอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง น้ำตาไม่แม้แต่จะไหล เขาช็อคเกินกว่าจะคิดอะไรออก ได้แต่จ้องมองศีรษะของพ่อตัวเองแบบนั้น เช่นเดียวกับเซเวอรัส สเนปที่ตาเบิกกว้างเช่นเดียวกัน
"พอตเตอร์!"
เซเวอรัสเอามือปิดตาเดรโกไว้แน่นไม่ให้มองดวงตาไร้แววของลูเซียส
"เขาทำให้เดรโกเสียใจ เขาทำให้เดรโกต้องกลายเป็นผู้เสพความตาย มันมีเหตุผลอะไรกันที่ผมต้องไว้ชีวิตเขา มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เดรโกต้องอยากเห็นผู้ชายคนนี้ยังมีชีวิตอยู่"
พอตเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด
"เขาเองก็บังคับเซเวอรัสเหมือนกัน ทำไมคุณถึงต้องปกป้องเขา?"
พอตเตอร์กระซิบเหมือนพูดกับตัวเอง สายตาของเขาจ้องมองไปยังสัตว์สามตัวที่ค่อยๆเคลื่อนไหวเข้ามาอย่างเงียบงัน เหมือนผู้ล่ากำลังต้อนเหยื่อให้จนมุม
"ถึงยังไงซะลูเซียสก็เป็นพ่อของเดรโก"
เซเวอรัสเอ่ยตอบแทนเดรโกที่ช็อคจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ก่อนที่ดวงตาสีดำจะเศร้าลง
"อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นเพื่อนของฉัน"
เซเวอรัสและเดรโกสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงคำรามจากหมาป่าและสุนัขสีดำ
"คุณไม่ควรพูดแบบนั้นออกมาเลยนะเซเวอรัส คุณก็รู้ว่าพวกเขาค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้"
พอตเตอร์เอ่ยเตือน ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับสุนัขและกวางที่ตอนนี้กำลังเปลี่ยนร่างกลับเป็นคน หมาป่าเดินเข้ามาใกล้เซเวอรัสและเดรโกก่อนจะเดินล้อมเป็นวงกลม ดมกลิ่นของเขาอย่างกระหาย
"พอตเตอร์ ฉันปกป้องเธอมาตลอดเจ็ดปีไม่ใช่ให้เธอกลายเป็นแบบนี้"
เซเวอรัสพ่นคำพูดออกมา นัยน์ตาสีดำคู่สวยฉายแววโกรธและเกลียดชังอย่างปิดไม่มิด เขายังคงกอดเดรโกไว้แน่น
"นายฆ่าคุณพ่อ..."
เดรโกพึมพำออกมาอย่างเหม่อลอย และนั่นทำให้พอตเตอร์มองหน้าเดรโกด้วยสายตาอ่อนลง
"เขาทำร้ายนายไม่ได้แล้วเดรโก ฉันทำไปเพื่อปกป้องนายนะ
"แต่...นายฆ่า..."
"ฉันคิดว่าฉันไม่ควรจะไว้ชีวิตเขา หลังจากที่เขาทำร้ายนาย"
พอตเตอร์ตอบอย่างเยือกเย็น เหมือนการฆ่าคนเป็นเรื่องธรรมดา เขาฆ่าจอมมาร เขาฆ่าผู้เสพความตายที่ตั้งใจจะทำร้ายเดรโกมานับไม่ถ้วน กับแค่ลูเซียส มัลฟอย ทำไมเขาจะลงมือเพื่อเดรโกไม่ได้
"แล้ววิสลีย์...?"
เดรโกพลันนึกถึงรอน วิสลีย์ ที่เอาตัวเองเข้าปกป้องเขา
สายตาของพอตเตอร์เย็นเยียบลงทันที เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"เขาเป็นคนเป่าหูนายให้หนีออกมา เขาเป็นคนบังคับให้นายหนีออกมาด้วย เขาทรยศฉันอย่างไม่น่าให้อภัย ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องไว้ชีวิตเขาเหมือนกัน"
ทั้งเดรโกและเซเวอรัสต่างหยุดหายใจ
ความเงียบปกคลุมชั่วครู่ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขัดขึ้นมา
"เลิกดื้อด้านเถอะสนิฟเวลลัส นายก็รู้ว่านายคือของพวกเรา"
เสียงของซิเรียส แบล็ค ยังคงเป็นเสียงที่เซเวอรัสเกลียดชังอยู่ตลอดมา แต่ในเวลานี้มันมีความกลัวอยู่ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลาที่เขาอยู่กับใครคนหนึ่งที่เปรียบเสมือนเพื่อนสนิทของเขา
"ฉันปล่อยนายมาตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา ฉันไม่ปล่อยนายไปแล้วแน่"
เสียงนั้นดังอย่างอ่อนโยน แต่มันกลับช่างน่าหวาดผวาเหลือเกินในความคิดของเซเวอรัส มันเป็นเสียงของคนที่สมควรจะตายไปแล้วแต่เขากลับมีชีวิตอยู่อย่างน่าอัศจรรย์
เสียงของเจมส์ พอตเตอร์
"ฉันยอมตายดีกว่าต้องไปอยู่กับพวกแกแน่"
เซเวอรัสพึมพำอย่างเกลียดชัง ส่วนเดรโกกลับบีบชายเสื้อของพ่อทูนหัวตัวเองไว้แน่น เขาสะดุ้งทุกครั้งยามที่พอตเตอร์สบสายตากับเขา
"เดรโก"
พอตเตอร์เรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่มันเหมือนกับกับดัก เดรโกส่ายหัวไปมาอย่างไม่ยอมรับ
เขาบอกกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันยอมเสียอิสระเสรีให้กับพอตเตอร์อีก
เขาจะไม่ยอมกลับไป
"ผมไม่อยากทำร้ายพวกคุณเลย"
พอตเตอร์ถอนหายใจเหมือนเศร้าเสียใจ
"แต่พวกคุณทำให้ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ"
เดรโกหลับตาและกอดเซเวอร์รัสไว้แน่นเมื่อคำสาปบางอย่างพุ่งเข้ามาหาพวกเขาทั้งคู่
รอค้าบบบบบ ชอบทั้วแนวเรื่องทั้งคู่และโพเลย กราบบบ
ปวดตับบบบบ จะรอนะคะ