คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ฉะฉะฉะฉันแทบพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ฉันได้ยินอยู่ในขณะนี้ นี่พวกเขาถ่ายทำหนังหรือละครกันอยู่รึเปล่าเนี่ย ทะทะทำไมผู้หญิงคนนั้นช่างดูน่ากลัวและโหดร้ายสะเหลือเกินนะ นายมิณฑ์นี่นายถูกวางยาหรอเนี่ยแล้วไหนจะแม่ของเขาถูกฆ่าตกรรมมิหน่ำซ้ำน้องสาวของนายยังถูกลักพาตัวอีก โฮ้ยยยย นี่มันหนังชัดๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย นายมิณฑ์ ครอบครัวนายกำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างนั้นหรอ
กึกกั๊ก กึกกั๊ก~
เย้ยยยย ~ ทะทะทำไมมันจั๊กกระจี๋แบบนี้นะ ฮ่าๆๆ~ โอ้ยยยย จั๊กกระเดียมจริงๆเลยโว้ยยย ฮ่า~
“เสียงอะไรหน่ะ!”
อุบบบส์~ > <! อร๊ายยยย~ ฉันเกือบลืมไปเลยว่าฉันแอบซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงของนายมิณฑ์ ก็ไอแมวบ้าที่ไหนไม่รู้มาเลียเท้าฉันอย่างกะเห็นเท้าฉันเป็นขนมอะไรอย่างงั้น เป็นใครก็ต้องจั๊กกระจี๋เป็นธรรมดาแต่ตอนนี้ฉันควจจะทำยังไงดีเพราะนายมิณฑ์กำลังก้มตัวลงมาดูที่ที่ฉันแอบอยู่แล้ววววว
“แม๊ววววววววว!”
“อ่าวว! เจ้าริบบิ้นนี่เอง เข้ามาห้องพี่ได้ยังไงกันครับเนี่ย มานี่ มา เดี๋ยวพี่พาไปกินขนมดีไหมครับบบ หื้มมม~ น่ารักจริงๆเลยลูกใครหว่า”
เฮือกกก ~ เกือบตายแล้วไหมละยัยนาว ขอโทษด้วยนะเจ้าแมวเหมียวที่ฉันต้องถีบแกไปอย่างนั้น เพราะถ้าไม่อย่างงั้นฉันต้องโดนจับได้แน่เลย เห้ออออ~ ทำไมวันนี้ฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะเนี่ย เพราะนายมิณฑ์คนเดียวเลยยย !
ตอนนี้นายมิณฑ์ออกไปจากห้องนี้แล้ว สงสัยคงไปให้นมเจ้าแมวนั้นละมั้ง ก็ต้องเป็นช่วงเวลาอันน่าหวาดเสียวอีกแล้วละคะ เพราะฉันจะออกไปจากที่นี่ยังไงดี?
- วิธีที่หนึ่งที่ฉันคิดคือ ออกไปทางประตู ไปเจอกับนายมิณฑ์แล้วบอกว่าฉันมาหานายแต่ดันไปเข้าผิดห้องและก็หลงทางในบ้านนาย
แต่ฉันเดาว่ามันเป็นวิธีการโกหกที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา อีกอย่าง ฉันต้องเสียฟอร์มอย่างมากที่ผู้หญิงอย่างฉันต้องมาหาคนอย่างไอเด็กน้อยมิณฑ์
- วิธีที่สองคือ ปีนหน้าต่าง ฉันได้เล็งเห็นว่าหน้าต่างห้องของนายมิณฑ์กับผนังรั้วกั้นบ้านของนายมิณฑ์อยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่ น่าจะปีนออกได้สบายหน่อยแต่ฉันไม่รู้ว่าหลังรั้วนั้นจะเป็นพื้นที่โล่งๆพอที่จะให้ฉันกระโดดลงได้ไม่เจ็บตัวรึเปล่าหน่ะสิ
“คนอย่างยัยนาวไม่เคยเสียฟอร์มให้ใครอยู่แล้ว”
ฉันเลือกวิธีที่สองถึงมันจะดูไม่ค่อยเข้ากับฉันสักเท่าไหร่แต่ฉันก็ต้องทำเพราะมันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ณ จุดจุดนี้
ฉันปีนข้ามหน้าต่างจากด้านในมาสู่ด้านนอก ใช่ว่ามันจะดูไม่ห่างจากรั้วไม่เท่าไหร่สะที่ไหน มันก็ดูห่างพอที่แขนฉันนั้นยังเอื้อมไม่ถึงรั้วนั้นเลย นี่ฉันนนน….ต้องกระโดดใช่ไหมเนี่ย
ผลั๊บบบ~
ฉันกระโดดจับขอบรั้วที่อยู่สูงเหนือหัวกว่าฉันขึ้นไปประมาณสองเมตรก็ว่าได้ ร่างของฉันตอนนี้ไปกระทบกับรั้วเข้าอย่างจัง มือทั้งสองข้างโหนจับขอบรั้วไว้อย่างแน่นหนา ฉันก้มมองลงที่พื้นข้างล่างไปแว๊บนึงถึงกับเสียวสันหลังวาบ มันช่างง….สะสะสูงงง อะไรปานนี้ เห้อออ ยัยนาววว นี่ฉันกำลังทำอะไรเนี่ยยย!
ตุ้บ!
โอ้ยยยย~ เจ็บเหลือเกินนนน แต่ก็ยังดีที่ฉันออก จาก บ้าน นั้น มา! เป็นที่ เรียบร้อยแล้วววววว โชคดีของฉันที่ที่ฉันตกลงมาจากรั้วของบ้านนายมิณฑ์เป็นพื้นที่โล่งๆว่างเปล่าฉันเลยไม่ค่อยเจ็บตัวอะไรมาก แต่ฉันกลับอดคิดไม่ได้ว่าทำไมถึงมีโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งวางติดอยู่กับรั้วของนายมิณฑ์ราวกับว่าใช้เอาไว้ปีนขึ้นไปยังบ้านนายมิณฑ์ได้อย่างง่ายดายอย่างงั้นละ หรือว่า นายมิณฑ์เอาไว้ใช้ปีนเพื่อหลีกหนีหรือหลบซ่อนตัวอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นใช่รึเปล่านะ แต่หรือว่า ที่ที่ฉันกำลังยืนอยู่อาจจะเป็นที่ของใครคนใดคนหนึ่งก็น่าจะเป็นไปได้ แต่ที่ว่างๆตรงนี้ทำไมถึงมีผนังรั้วรอบป้องกันสะแน่นหนาแบบนี้นะ …..นี่ฉัน!อยู่ที่ไหนเนี่ย
ฉันพยายามมองไปรอบๆของพื้นที่แห่งนี้ พบแต่กระท่อมเล็กๆเป็นกระท่อมไม้ ดูค่อนข้างเก่าอยู่พอสมควร ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความอยากรู้ว่าเป็นที่ของใครกัน สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ข้างหน้าตรงนั้นมีเพียงหมาสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังหลับอยู่หน้าประตูกระท่อมหลังนั้นราวอย่างกับว่าเฝ้าอะไรบางอย่างเกี่ยวกับข้างใน ฉันค่อยๆเดินออกมาห่างๆจากที่ตรงนั้นเพราะในใจตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีกับสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ฉันพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้งก็กลับไม่เจอทางออกเลย มีเพียงทางเดียวคือประตูหน้าแต่มันใกล้กับหมายักษ์นั่นมากเกินไปฉันไม่กล้าเสี่ยง
แต่ฉัน…ก็ต้องเสี่ยง…..
ฉันค่อยๆเดินไปยังประตูอย่างช้าๆพยายามไม่ให้เสียงฝีเท้าของฉันไปสัมผัสโดนอะไรเข้าจนทำให้เกิดเสียงได้เป็นอันขาด โชคดีหรือโชคร้ายของฉันที่ฉันไม่ได้ใส่รองเท้ามาด้วย ฉันมองหมาตัวนั้นโดยไม่ละสายตาเพราะกลัวว่ามันจะตื่นขึ้นมาหน่ะสิ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าประตูทางออกแล้วแต่ก็ต้องแปลกใจว่าทำไมประตูมันถึงปิดได้ทั้งๆที่ด้านในไม่ได้ถูกล็อคเลยแม้แต่น้อย ซึ่ง นั้นก็หมายความว่า ประตูบานนี้! ไม่ได้ถูก ล็อค จากด้านใน!แต่มันต้องถูกล็อคจากด้านนอกแน่เลย
ช่วยยยฉันด้วย นี่ฉันกำลังเจอกับเหตุการณ์อันเลวร้ายขึ้นไปทุกทีเลย ฉันควจจะทำยังไงดีเนี่ยยย เหมือนหนีเสือปะจระเข้เลยยัยนาวเอร้ยย ฉันขยี้หัวตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแต่ไม่อาจละสายตาไปจากหมายักษ์ตัวนั้นหรอกนะคะ แต่และเหมือนเทพธิดามาทรงโปรดราวกับว่าวันนี้ยังไม่ใช่วันตายของฉัน ฉันเหลือบไปเห็นช่องโหว่ที่ดูไม่เล็กมากน่าจะพอที่ตัวฉันได้ลอดผ่านช่องนั้นไปได้ ฉันเลยไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังจุดหมายโดยไม่ลังเล
“ ช่วยด้วยยย ช่วยด้วยย ช่วยฉันที”
แต่ฉันต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเสียงปริศนากำลังร้องขอความช่วยเหลือ ซึ่งมันดังออกมาจากกระท่อมไม้หลังนั้น ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้นแต่ก็ต้องเจอกับบบบ!
“ แฮ่~ ! ฮ่อองง ฮ่อองงง~”
เสียงปริศนานั่นทำให้ไอหมายักษ์นั้นตื่น ตอนนี้ในใจฉันแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆฉันวิ่งโดยไม่คิดชีวิตแทบไม่หันกลับไปมองเลยว่าหมายักษ์นั้นวิ่งมาถึงตัวฉันรึยัง ฉันทำตัวลีบเพื่อจะผ่านเข้าช่องนั้นให้จงได้แต่ไอหมายักษ์นั้นมันได้กัดเท้าอันสวยงามของฉันและตอนนี้ฉันล้มลงไปนอนกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ โอ๊ยยยยย ปล่อยนะ ไอหมาบ้า ”
ฉันสะบัดขาฉันจนสุดแรงแต่ดูเหมือนว่าพอฉันยิ่งสะบัด ฟันของเจ้าหมายักษ์ก็ยิ่งกดเข้าไปในเนื้อฉันมากขึ้น ฉันพยายามมองหาของที่จะช่วยให้ฉันรอดชีวิตในเหตุการณ์นี้ได้ก็พบกับก้อนหินก้อนหนึ่งซึ่งดูแล้วน่าจะใหญ่พอที่จะทุบอะไรให้แตกออกได้ ฉันเอื้อมมือจนสุดแขนคว้าก้อนหินก้อนนั้นมาได้ ฉันจึงรีบเอาก้อนหินตบไปที่หน้าของไอหมายักษ์นั้นเข้าอย่างเต็มแรงที่ผู้หญิงของฉันจะทำได้ ไอหมายักษ์นั้นร้องเอ๊งและเริ่มแยกเขี้ยวอีกครั้งหนึ่ง ฉันได้โอกาสจึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดถีบเจ้าหมานั้นอย่างเต็มที่เพื่อที่จะให้มันเสียหลักแล้วจึงรีบลอดช่องนั้นออกมาได้อย่างหวุดหวิด เสียงที่ได้ยินมาตามหลังคือเสียงเห่าหอนของเจ้าหมายักษ์นั้นเล็ดลอดออกมาจากช่องเล็กๆนั้น ที่มันไม่สามารถออกมาได้เพราะมันตัวใหญ่เกินไปสำหรับช่องนั้น
สิ่งที่ฉันเจออยู่ กับเรื่องราวในวันนี้มันคืออะไรกันแน่นะแล้วเสียงใครกันนะที่ติดอยู่ในกระท่อมไม้หลังนั้น ฉัน!จะ…ต้องหาความจริงให้ได้!
ครื้นนนนน~
เสียงฟ้าร้องพร้อมกับเม็ดฝนอันนับไม่ถ้วนตกลงมาอย่างกระหน่ำ ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องนอนของฉัน ฉันหันไปมองนาฬิกาตอนนี้เวลาหกโมงเช้า ฉันเลยค่อยๆหลับตาลงแต่ในหัวฉันกลับนึกถึงแต่เรื่องราวอันโหดร้ายที่ฉันได้ไปเจอมาเมื่อวาน หลังจากที่ฉันได้ออกมาจากที่แห่งนั้นมาแล้ว ฉันรีบโทรเรียกคนขับรถมารับฉันไปโรงพยาบาลโดยไม่ให้คุณแม่รู้ คนขับรถได้แต่ถามว่าฉันไปโดนหมาที่ไหนกัดเอาจึงแผลใหญ่ขนาดนั้นแล้วเนื้อตัวมอมแมมราวอย่างกับไปโดนอะไรมา ฉันได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร เตือนสะแต่พยายามอย่าบอกเรื่องนี้ให้คุณแม่รู้ ให้บอกว่าฉันข้อเท้าแพลงและให้เงินไปเป็นค่าปิดปาก วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปโรงเรียนแต่ฉันแทบไม่อยากไปเลยเพราะฉันกำลัง ช็อค กับเหตุการ์ณที่ฉันเพิ่งได้เจอและบวกกับสายฝนที่ตอนนี้กำลังกล่อมฉันให้หลับต่อแต่ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันที่โดนขังอยู่ในกระท่อมไม้หลังนั้น
ตอนนี้ฉันอยู่บริเวณโรงเรียนแล้ววันนี้ฉันเดินทางมาโรงเรียนด้วยเท้าตัวเองคะ เพราะฉันไม่อยากจะตอบคำถามของคนขับรถของฉันเองมันน่าปวดหัว ฉันแทบไม่คิดมาก่อนเลยว่าการมาโรงเรียนเองมันจะรำบากขนาดนี้บวกกับสายฝนที่ตกมาอย่างกระหน่ำและแถมยังบวกกับแผลที่โดนหมาบ้ากัดอีก โอ้ยยย !นี่ฉันคิดอะไรของฉันน่ะ T^T วันนี้ฉันมีอาการเหม่อลอยและหมดแรง ด้วยความเป็นลูกคุณหนูอย่างฉันไม่เคยเจอกับเหตุการณ์เหล่านั้นมาก่อน ฉันกลับอดกลัวมันไม่ได้เลย ได้แต่คิดถึงสิ่งเหล่านั้นทุกนาที
“พี่นาวว…พี่นาววว”
เสียงอันคุ้นหูได้ดังขึ้น จะเป็นใครไม่ไม่ได้นอกสะจากนายมิณฑ์นั่นเอง ฉันหันหน้าไปตามเสียงที่ได้ยินอย่างงงๆ ก็เห็นอยู่ว่านายมิณฑ์กำลังวิ่งมาหาฉันอย่างไม่คิดชีวิต แต่ทะทะทำไม…นายถึงวิ่งหน้าตั้งมาแบบนั้นละ 0_0!!
พลั๊กกกกกก~
ปรีดดดดดดดดดดดด~ เอี๊ยดดดด~
“อยากตายรึไงไอเด็กพวกนี้ ห๊ะ! หึ๊ยย คนยิ่งรีบๆอยู่”
ปรื้นนนนนน~
ฉันกำลังชอคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ฉันได้ยินคือ เสียงใครสักคนนึงกำลังด่าอย่างโมโหและขับรถออกไปอย่างเร็ว ร่างของฉันที่ถูกพลักออกมาจากสถานการณ์อันโหดร้ายบัดนี้ได้อยู่ในอ้อมแขนของคนที่ช่วยฉันไว้แล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าฉันได้ทับร่างของใครบางคนอยู่ ซึ่งนั้นก็คือ นายมิณฑ์ !
“มิณฑ์….มิณฑ์ ตื่นสิ มิณฑ์ นายเป็นอะไรรึเปล่า มิณฑ์….”
“ แคร่กๆ~ โอ๊ยยย พะพะพี่ทับตัวมิณฑ์อยู่ มิณฑ์หายใจไม่ออก…ลงไป”
เห้อออ…ฉันโล่งใจเป็นอย่างมากที่นายมิณฑ์ยังมีสติอยู่ ฉันรีบลุกออกมาจากตัวนายมิณฑ์ทันทีตามที่เขาสั่ง บริเวณใบหน้าของนายมิณฑ์ตอนนี้มีเลือดเปื้อนอยู่เป็นทางซึ่งไหลออกมาจากคิ้วของนายมิณฑ์นั่นเอง
“มิณฑ์ นายเลือดออกอะ ไหนพี่ขอดูหน่อยสิ”
“หึ…ไม่ต้องเลย บอกมาสิว่าไปยืนเซ่อซ่าเหม่อลอยอะไรแบบนั้นอยู่กลางถนน อยากตาย!รึไง”
“เห้ยยย กลางถนนอย่างนั้นหรอ พะพะพี่ ไม่รู้ตัวจริงๆนะมิณฑ์…. ไหนขอพี่ดูแผลหน่อย”
“เดี๋ยวว..เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ ทะเลาะกะแฟนหรอหรือว่า….พี่เล่นยา”
“นี่!...จะบ้ารึไง พี่ไม่เคยเล่นยาอะไรทั้งนั้นแหละ พี่แค่คิดเรื่อง….เอ่ออ..เรื่องไร้สาระหน่ะ”
“แล้ว…เท้านั่น…ไปโดนอะไรมาหน่ะ ไหนขอดูหน่อยสิ”
“เอ่ออออ….มิณฑ์ ยะยะอย่า….”
ดูเหมือนว่านายมิณฑ์จะไม่ฟังฉันเอาสะเลย ตอนนี้เขาก้มลงจับที่ข้อเท้าฉัน อย่างนิ่มนวลราวกับว่ากลัวฉันเจ็บ ฉันได้แต่ร้องขอว่าอย่ามาจับเท้าฉันเพราะมันเป็นที่ต่ำของคนทั้งหลาย แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยหน่ะสิ
“นี่…มันรอยโดนกัดนิ๊ พี่ไปโดนอะไรมาเนี่ย บอกมิณฑ์สิ”
“เอ่ออคือ…คือพี่ นี่!...ทีพี่ขอดูแผลมิณฑ์บ้างทำไมไม่ให้ดู หึ๊”
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ! ว่าไปโดนอะไรมา!”
“นี่! ทำไมต้องเสียงดังใส่ด้วยละ พูดดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องตะคอกเลย”
“ ก็มิณฑ์เป็นห่วงนิ๊ ! พูดดีๆด้วยแล้วจะยอมบอกไหมละ”
“……………………………...”
“พี่นาว เป็นอะไร โกรธมิณฑ์หรอ พี่นาว …..”
มะมะเมื่อกี้นายมิณฑ์พูดอะไรออกมาหน่ะ เป็น…ห่วง งั้นหรอ ทำไมหัวใจฉันตอนนี้กลับเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ละ ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาเพราะนายมิณฑ์เริ่มเอาหน้าของเขามาใกล้ฉันมากขึ้นสงสัยคงจะกลัวฉันโกรธเขาแหละมั้งแต่ฉันไม่ได้รู้สึกโกรธที่นายมิณฑ์ตะคอกแบบนั้นแต่กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่รู้ว่านาย..เป็นห่วง ฉันได้สติกลับมาและผลักนายมิณฑ์ออกไปให้ห่างจากฉัน แฮ่กกก~ >.<และตอนนี้ฉันก็กำลังจะวิ่งหนี
“โอ้ยย... >V< ”
“นี่! พี่นาว พี่เป็นอะไรอะ จะวิ่งไปไหน เท้าก็เจ็บอยู่แท้ๆ แถมก็ไม่ตอบอีกว่าไปโดนอะไรมา มานี่เลยมา~”
“เห้ยยย~ >^< นี่มิณฑ์จะทำอะไรพี่อะ ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยเส้”
เอร้ยยยย~ฉันลืมไปสนิทเลยว่าเท้าฉันกำลังเจ็บอยู่แต่ตอนนี้นายมิณฑ์ได้อุ้มฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันก็ได้แต่ดิ้นร้องขอให้เขาวางฉันลง
“นี่ นาย! ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เฮือกกก~ เสียงคุ้นเสียงที่สองดังแว่วเข้ามาจากที่ไกลๆ ซึ้งนั้นก็คือพี่อาร์ต! แฟนของฉันเอง ดูเหมือนว่าตอนนี้นายมิณฑ์กำลังหันตัวไปทางตามเสียงที่ได้ยินและก็เจอกับพี่อาร์ตที่กำลังดูโกรธอยู่ในตรงนั้น นายมิณฑ์ค่อยๆวางตัวฉันลงจากอ้อมแขนของเขาอยู่ในขณะนี้ ฉันสังเกตแววตาของนายมิณฑ์ตอนนี้ที่เคยอ่อนโยนแต่บัดนี้กลับดูแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“แกเป็นใคร มายุ่งกับแฟนฉันทำไม! แล้วนั่น…ทำไมน้องนาวถึงดูตัวเลอะเทอะมอมแมมแบบนั้นละ ที่เท้านั้น..ก็มีแผล ไอหมอนี่มันทำอะไรรึเปล่าน้องนาว…”
“เอ่ออ…พี่อาร์ต นี่..นี่มิณฑ์เป็นรุ่นน้องของนาวเองคะ พอดี….”
“ผมว่านี่คงไม่ใช่เวลาถามว่าใครเป็นใคร ถ้าผมคิดจะทำอะไรแฟนคุณ ผมคงไม่หยุดรอคุณมาคุยกับผมแบบนี้หรอกว่าไหม เอาเวลาที่ถามนู้นถามนี่พาแฟนคุณไปหาหมอจะดีกว่าไหมครับ ”
“นี่…นาย เป็นแค่เด็ก อย่าบังอาจมาสั่งสอนฉัน! ”
“เอ่อออ…พี่อาร์ตคะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ คือมิณฑ์เขาก็พูดจาแบบนี้แหละคะ ไม่มีอะไรหรอก ”
สิ้นสุดเสียงคำพูดของฉันนายมิณฑ์ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่มองตามหลังเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เพราะหลังจากนายมิณฑ์เดินออกไปพี่อาร์ตก็ถล่มถามคำถามฉันอย่างไม่หยุดปากว่านายมิณฑ์เป็นใครเจอกันได้ยังไงรู้จักกันนานรึยัง จนฉันแทบจะบ้าตาย ฉันจึงเล่าประวัติของนายมิณฑ์ไปคร่าวๆให้พี่อาร์ตฟัง
พี่อาร์ตได้พาฉันไปหาหมอและก็พยายามขยั้นขยอถามว่าฉันไปโดนอะไร ส่วนฉันก็คิดคำตอบได้แค่โดนหมาบ้าแถวบ้านกัดมาและก็เกือบโดนรถชนแต่ดีที่มิณฑ์ช่วยไว้ทัน พี่อาร์ตก็ได้แต่นิ่งไม่พูดอะไรเลยต่อจากนั้น ตอนนี้พี่เขามาส่งฉันที่บ้าน ฉันได้ล่ำลากับพี่อาร์ตเป็นที่เรียบร้อยแล้วฉันก็ปลีกตัวขึ้นห้องอย่างไม่สนใจใคร เห้อออ~ ทำไมช่วงนี้ฉันถึงเหนื่อยแบบนี้นะ ฉันย้อนกลับไปคิดตอนที่นายมิณฑ์วิ่งมาหาฉันที่กำลังจะโดนรถชน ดูเหมือนกับว่านายไม่กลัวที่จะเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยฉันเลยหรอ แถมยังมีหน้ามาบอกฉันว่าเป็นห่วงอีก และที่แปลกไปกว่านั้น ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดว่านายมิณฑ์จะกล้าพูดแบบนั้นไปต่อหน้าพี่อาร์ต น้ำเสียงที่ฉันจำได้นายมิณฑ์ดูโกรธและดุดันเอามาก เพียงแค่คิดถึงสิ่งเหล่านี้หัวใจฉันก็เต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเลย ฉันอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคำพูดนั้นที่นายมิณฑ์พูดให้ฉันฟังตอนนั้น
“ ก็มิณฑ์เป็นห่วงนิ๊ ! พูดดีๆด้วยแล้วจะยอมบอกไหมละ”
นี่หรือว่าฉัน…กำลัง…ตกหลุมรักนายมิณฑ์เข้าแล้ว >0<
ความคิดเห็น