ที่ห้อหัวหน้าป้อมอัศวิน
“เฮ้ย ิลเป็นอะไรไปหรอ ทำไมูเหม่อลอยพิล”
น้ำเสียถาม้วยวามเป็นห่วเนื่อาเห็นเพื่อนี้มีท่าทาแปลไป
“........................”
ไม่มีเสียอบเนื่อานั่านัยน์าสีม่วยัไม่รู้สึัวว่ามีนถาม
“ไอ้ิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลฟัั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“หืม........เอ่อ...........เฟรินเมื่อี๊นายว่าไนะ”
ำถามานที่เพิ่รู้สึัวเรียวามโมโหแมหุหิอเ้าัวยุ่ประำป้อมไ้ี น้อหาำมาประ แ่็ยัไม่วายะแวเพื่อนรั
อนเอ
“่าเหอะ แมัวแ่ิถึเ้าหินามอแอยุ่อะิท่าถึไม่ไ้ฟัั้นพู”
“แะบ้าหรอ ใระไปิถึเรนอ.....อุ๊บ”
“ฮั่นแน่ยัไม่มีใรบอว่าเป็นเ้าหิเรนอนะหน่อยนึ ร้อนัวันะ”
“อะ...อะไรเล่า................”
บุรุษนัยน์าสีม่วร้อนัวทันที
“อย่าว่าล่ะนะ เรนอนเ้าออะสวยใรๆ็อยานึถึ แถมเ้ายัเป็นรัแรอนั่าผู้อ่อนประสบาร์อย่าแ้วนนิิล ฮึฮึ”
เ้าัวยุ่ยัแวเพื่อนรัอนเอ่อไป
“ยัยนั่นไม่ใ่รัแรอั้นหรอ...........................................”
ิลพู้วยน้ำเสียเร่เรียนเฟรินเลิแหย่แล้วหันมาถาม้วยวามสสัยว่า
“่า...แล้วใรเป็นรัแรอแล่ะิล”
“..................................................................................................................................................................................
..................................................”
ำอบที่ไ้เป็นวามเียบ นเฟริน้อถาม้ำ
“แล้วลใรือรัแรอแหาิล”
“...............แนี่ไม่ยุ่ัเรื่อะไ้มั๊ยเนี่ย”
พอพูบิล็เินาไปทิ้ให้เฟรินยืนับำอบอเพื่อนี๊
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้อ..................นรันแรน่ะหรอ..............................................................”
นั่าหนุ่มนั่ิที่ห้อนั่เล่นอป้อมอัศวินนหลับไป
“นี่ ิลมาหลับอยู่ที่นี่เอหรอ ั้นหาั้นานแน่ะ”
เสียใสๆน่ารัอเ็หิน่ารันหนึ่เอ่ยึ้น
“หืม...............อ้าวมาเรียเอหรอ มีอะไรหรอเปล่าอ่ะ”
เสียอบแบบวนๆัึ้นาเ็หนุ่มหน้าาีนามิล
“ะมีอะไระอีล่ะ ็วันนี้นายสัาับั้นว่าะพาั้นไปื้ออวัวันเิไ”
มาเรียอบแมหุหิ
“เออ ริ้วย ลืมไปเลยแฮะว่าวันนี้เธอะอายุ 10 วบเท่าั้นแล้ว ฮ่าๆๆ แ่ึ้นอีปีแล้วสินะ”
“พูมาย่ะ ไปไ้แล้ว”
“ร้าบบบบบบบผ้ม”
ิลอบ้วยน้ำเสียวนีน ่อนะลุึ้นแล้วเินูมือมาเรียไป ทั้สอเินูอทั่วลาไปเรื่อยๆ นมาเรียไปสะุาับแหวนที่ร้าน
แห่หนึ่เ้า
“อุ๊ย วนี้สวยัเลย ราาเท่าไรหรอะ”
เธอรีบถามแม่้าทันที
“1000 ราว้า วนี้มีำนาน้วยนะว่าถ้าายนไหนื้อให้หิผู้เป็นที่รัแล้ว ทั้สอะมีวามรัที่ยืนยาวลอาล...”
เมื่อมาเรียไ้ฟัราา็ทำหน้าสลทันที แล้วพูอบุแล้วเินาไป
“ไม่เอาหรอ................”
ิลถามรๆ
“็มันแพเินไปน่ะสิ ไปูอย่าอื่นีว่านะ”
านั้นทั้สอ็เินไปรอบๆลาอีหน นในที่สุทั้สอ็มาหยุพัที่ม้านั่แห่หนึ่ในลา
“มาเรียเี๋ยวั้นมานะ เธอนั่รออยู่ที่นี่แหละ”
ิลบอและรีบวิ่ไปทันที เ้ารีบวิ่ไปที่ร้านนั้นเนื่อาลัวใระเอาไป่อน
“ป้ารับผมอื้อแหวนวเมื่อี๊นี้หน่อยนะรับ.............แฮ่.............แฮ่...........”
“น่าเสียายัป้าพึ่ายไปเมื่อี๊นี้เอ้ะ”
แม่้าบอ แ่พอเห็นสีหน้าสลอหนุ่มน้อย แม่้าเลยบอว่า
“หนูื้อวนี้แทนมั๊ยล่ะ มันเป็นแหวนู่้วยนะ ถ้าู่รัู่ไหนใส่แหวนู่นี้ ู่รัู่นั้น็ะไม่แยาันไ๊ะ สนมั๊ยล่ะ ป้าายให้ราา 500
ราว้า”
“เอ่อ...........็ไ้รับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอหลัาที่ื้อเสร็เ็หนุ่ม็รีบวิ่ไปหาสาวผู้เป็นที่รัทันที
“เฮ้.............มาเรีย”
“นายไปไหนมาทำไมไปนานัเนี่ย”
มาเรียะโนถาม น้ำเสียบ่บอถึวามหุหิ
“รอให้ั้นมอบแหวนวนี้ให้่อนเถอะ...ฮึ ฮึ”
ิลิในใ ระหว่าที่เินไปหาหล่อน
ทันในั้นเอ ิล็สัเเห็นอะไรบาอย่า เาอุทานึ้นมาทันที
"พี่..............มาทำอะไรที่นี่...........อย่าบอนะว่าเหยื่อราวนี้ือ.............”
“ใ่เหยื่อราวนี้ือ มาเรีย ฟาเนเทีย”
บุรุษผู้เป็นพี่อบพร้อมับวิ่ไปหามาเรีย
“ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ะ่าเ้าไม่ไ้นะ เพราะเ้าือนรัอผมนะ”
ิละโนบอพี่ายอนอย่าบ้าลั่ ะที่พี่อนำลัะเ้าประิสาวอันเป็นที่รั ึ่ำลัใับเหุาร์ที่เิึ้นนไม่
สามารถยับัวหนีไปไหนทัน
“นั่าย่อมไม่มีำว่ารั ำไว้ให้ีิล”
สิ้นำพูสาวผู้เป็นที่รัอนั่าหนุ่ม็ล้มลไปนอนับพื้น เลือนอเ็มบริเวแห่นั้น ิลรีบวิ่ไปที่มาเรียทันที
“เป็นนั่า ้อไม่ใอ่อนนะิล ไม่เ่นนั้นะเป็นนั่าที่ีไม่ไ้ ั้นไป่อนล่ะ”
สิ้นำ นั่าหนุ่ม็หายัวไปอย่ารวเร็ว
“มาเรีย อย่าเป็นอะไรไปนะ นะ...นี่ไั้นไปื้อแหวนู่มาให้เธอ้วย ถ้าเราใส่แหวนู่นี้ละแล้วเราะไม่พราาันนะ เธอะ้อไม่เป็น
อะไรนะ”
ิลบอสาวผู้เป็นที่รั้วยเสียอันสั่น
“ะ...ิล ะ...ั้นไม่ไหวแล้...........ั้น..........ะ...ีใั........เล.......ย......ที่เธอ...................ื้................อ...........................
แหว..................น...............วนี้................ให้ั้..........น........แ่...........เ็บไว้ให้...........น........อื่นที่นายรั.....................ี
ว่านะ.........อย่ามา..................ยึ..........................ิ..................ับั้..........น........เล....ย..................ั้.........................
น........รู้ั.............ว...............ว่าั้น..........................ไม่รอหรอ................................ั้น...............อยา......................
.............ให้นาย............มี............วา.............ม...............สุับ.....................นที่................นา............ย....รั................
นะ...................ั้...........น.................เหนื่อ.................ย..........ั..............................................อ.................พั.........
......................หน่อ...............................................................ย...............................นะ.................................................
................................................................................................................................................................................
............................................................................................................................"
สิ้นำพูมาเรีย็ไ้หลับไปลอาล
“มาเรีย มาเรียไม่ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอ้อไม่เป็นไรสิ เธอ้ออยู่ับั้นนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เ็หนุ่มเสียใมาอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน....................................................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ุิล เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
เ้าหินามประำป้อมถาม้วยวามเป็นห่วเนื่อาเห็นายผู้เป็นที่รัเหื่อโ และมะเมอออมาเสียั
“อ๊ะ!!!เอ่อ.................เรนอน ั้นไม่ไ้เป็นอะไรหรอ แ่ิถึใรนนึอยู่นเผลอหลับไปน่ะ ว่าแ่เธอมีอะไรหรือเปล่า”
ิลอบ
“็ุเฟรินบอว่าุิลมีเรื่อะุยับั้นนิ..........เอ่อ.......ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ั้นั้นอัว่อนนะะ”
เรนอนอบและำลัะเินไป
“เี๋ยว่อนเรนอน..............ั้นมีเรื่อะพู้วย”
ิลรั้ไว้พร้อมทั้หยิบแหวนวู่นั้นึ้นมาและใส่วหนึ่ไว้ับนิ้วอน
“ะ...ั้นให้นะ ถะ...ถ้าเรียนบเมื่อไร ะ...แ่านับั้นนะ”
ิลพู้วยอาารเินมานหน้าแพร้อมยื่นแหวนวหนึ่ให้เรนอน
“อะ.........เอ่อ...............ไ้่ะ................................................................”
เรนอนอบ้วยอาารเินและอึ้เพราะไม่ิว่านอย่าิละพูเ่นนี้ับน
ิลสวมแหวนให้เรนอน และทันในั้นเอ
“ยินี้วย้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียาเพื่อนๆาวป้อมอัศวินัึ้น
“พะ...พวนายทำไมถึมาอยู่ที่นี่ไ้เนี่ย”
ิลถามะุะั้วยวามอาย ส่วนเ้าหินาม็อายนพูไม่ออเลยทีเียว
“็แหม ั้นเห็นนายเินมาที่นี่ ทำหน้าเหม่อลอยไอบลั้นเลยไปพาเรนอนมาเผื่อแะรู้สึีึ้น”
เ้าัวยุ่ประำป้อมอบ
“แล้วทำไมพวนายมาอยู่ที่นี่ันหมเลยล่ะ”
ิลถามอีรั้ ราวนี้เสียเย็นยะเยือเหมือนเ้าายน้ำแ็เบอร์ 2 ไม่มีผิ
“..............็ไอ้เฟรินมันบอว่ามีเรื่อหนุๆให้ามมา พวั้น็เลยามมาูเนี่ยแหละ”
ัสเป็นผู้อบ้วยเสียหวาๆ
“แ่พวั้น็ไม่ิเลยนะเนี่ยว่าแะถึั้นอแ่านเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
รี๊ ธันเอร์พู่อ
“พะพวแายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ิลึ่สิแไป้วยวามเิน็ไล่ัารเพื่อนร่วมป้อมทันที
ืนนั้นิลออมานั่ที่ระเบียพร้อมพึมพำว่า
“สิ่ที่ั้นทำ................มันไม่ผิใ่มั๊ย........................มาเรีย........................................................"
"หืม..............นี่นายบอใรเนี่ย ิล"
เฟรินถามเพราะมาไ้ยินพอี ิลยิ้ม่อนอบว่า
"นรันแรอั้นไ"
พูบิล็เินเ้าไปนอน ปล่อยให้เฟรินับพฤิรรมอเพื่อนี๊นเอ
"ทำไมทีนี้มันบอวะ"
+++บ+++
ปล.านนี้าโลเราไม่มีบทเลยนะเนี่ย..........................................
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เป็นไานบ้าะ สำหรับฟิเรื่อที่ 2 อเรา ่วยวิาร์ให้หน่อยน้า เราาไ้เอาไปปรับปรุในเรื่อ่อไปที่ะแ่อ่ะ และ้อออบุ
ทุนที่เ้ามาอ่านฟิอเรา(รวมถึบานที่ถูหลอให้เ้ามาอ่าน้วยนะ อิอิ) ่วยิามฟิเรื่อ่อไปอเรา้วยนะอบุ้ะ
“เฮ้ย ิลเป็นอะไรไปหรอ ทำไมูเหม่อลอยพิล”
น้ำเสียถาม้วยวามเป็นห่วเนื่อาเห็นเพื่อนี้มีท่าทาแปลไป
“........................”
ไม่มีเสียอบเนื่อานั่านัยน์าสีม่วยัไม่รู้สึัวว่ามีนถาม
“ไอ้ิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลฟัั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“หืม........เอ่อ...........เฟรินเมื่อี๊นายว่าไนะ”
ำถามานที่เพิ่รู้สึัวเรียวามโมโหแมหุหิอเ้าัวยุ่ประำป้อมไ้ี น้อหาำมาประ แ่็ยัไม่วายะแวเพื่อนรั
อนเอ
“่าเหอะ แมัวแ่ิถึเ้าหินามอแอยุ่อะิท่าถึไม่ไ้ฟัั้นพู”
“แะบ้าหรอ ใระไปิถึเรนอ.....อุ๊บ”
“ฮั่นแน่ยัไม่มีใรบอว่าเป็นเ้าหิเรนอนะหน่อยนึ ร้อนัวันะ”
“อะ...อะไรเล่า................”
บุรุษนัยน์าสีม่วร้อนัวทันที
“อย่าว่าล่ะนะ เรนอนเ้าออะสวยใรๆ็อยานึถึ แถมเ้ายัเป็นรัแรอนั่าผู้อ่อนประสบาร์อย่าแ้วนนิิล ฮึฮึ”
เ้าัวยุ่ยัแวเพื่อนรัอนเอ่อไป
“ยัยนั่นไม่ใ่รัแรอั้นหรอ...........................................”
ิลพู้วยน้ำเสียเร่เรียนเฟรินเลิแหย่แล้วหันมาถาม้วยวามสสัยว่า
“่า...แล้วใรเป็นรัแรอแล่ะิล”
“..................................................................................................................................................................................
..................................................”
ำอบที่ไ้เป็นวามเียบ นเฟริน้อถาม้ำ
“แล้วลใรือรัแรอแหาิล”
“...............แนี่ไม่ยุ่ัเรื่อะไ้มั๊ยเนี่ย”
พอพูบิล็เินาไปทิ้ให้เฟรินยืนับำอบอเพื่อนี๊
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้อ..................นรันแรน่ะหรอ..............................................................”
นั่าหนุ่มนั่ิที่ห้อนั่เล่นอป้อมอัศวินนหลับไป
“นี่ ิลมาหลับอยู่ที่นี่เอหรอ ั้นหาั้นานแน่ะ”
เสียใสๆน่ารัอเ็หิน่ารันหนึ่เอ่ยึ้น
“หืม...............อ้าวมาเรียเอหรอ มีอะไรหรอเปล่าอ่ะ”
เสียอบแบบวนๆัึ้นาเ็หนุ่มหน้าาีนามิล
“ะมีอะไระอีล่ะ ็วันนี้นายสัาับั้นว่าะพาั้นไปื้ออวัวันเิไ”
มาเรียอบแมหุหิ
“เออ ริ้วย ลืมไปเลยแฮะว่าวันนี้เธอะอายุ 10 วบเท่าั้นแล้ว ฮ่าๆๆ แ่ึ้นอีปีแล้วสินะ”
“พูมาย่ะ ไปไ้แล้ว”
“ร้าบบบบบบบผ้ม”
ิลอบ้วยน้ำเสียวนีน ่อนะลุึ้นแล้วเินูมือมาเรียไป ทั้สอเินูอทั่วลาไปเรื่อยๆ นมาเรียไปสะุาับแหวนที่ร้าน
แห่หนึ่เ้า
“อุ๊ย วนี้สวยัเลย ราาเท่าไรหรอะ”
เธอรีบถามแม่้าทันที
“1000 ราว้า วนี้มีำนาน้วยนะว่าถ้าายนไหนื้อให้หิผู้เป็นที่รัแล้ว ทั้สอะมีวามรัที่ยืนยาวลอาล...”
เมื่อมาเรียไ้ฟัราา็ทำหน้าสลทันที แล้วพูอบุแล้วเินาไป
“ไม่เอาหรอ................”
ิลถามรๆ
“็มันแพเินไปน่ะสิ ไปูอย่าอื่นีว่านะ”
านั้นทั้สอ็เินไปรอบๆลาอีหน นในที่สุทั้สอ็มาหยุพัที่ม้านั่แห่หนึ่ในลา
“มาเรียเี๋ยวั้นมานะ เธอนั่รออยู่ที่นี่แหละ”
ิลบอและรีบวิ่ไปทันที เ้ารีบวิ่ไปที่ร้านนั้นเนื่อาลัวใระเอาไป่อน
“ป้ารับผมอื้อแหวนวเมื่อี๊นี้หน่อยนะรับ.............แฮ่.............แฮ่...........”
“น่าเสียายัป้าพึ่ายไปเมื่อี๊นี้เอ้ะ”
แม่้าบอ แ่พอเห็นสีหน้าสลอหนุ่มน้อย แม่้าเลยบอว่า
“หนูื้อวนี้แทนมั๊ยล่ะ มันเป็นแหวนู่้วยนะ ถ้าู่รัู่ไหนใส่แหวนู่นี้ ู่รัู่นั้น็ะไม่แยาันไ๊ะ สนมั๊ยล่ะ ป้าายให้ราา 500
ราว้า”
“เอ่อ...........็ไ้รับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอหลัาที่ื้อเสร็เ็หนุ่ม็รีบวิ่ไปหาสาวผู้เป็นที่รัทันที
“เฮ้.............มาเรีย”
“นายไปไหนมาทำไมไปนานัเนี่ย”
มาเรียะโนถาม น้ำเสียบ่บอถึวามหุหิ
“รอให้ั้นมอบแหวนวนี้ให้่อนเถอะ...ฮึ ฮึ”
ิลิในใ ระหว่าที่เินไปหาหล่อน
ทันในั้นเอ ิล็สัเเห็นอะไรบาอย่า เาอุทานึ้นมาทันที
"พี่..............มาทำอะไรที่นี่...........อย่าบอนะว่าเหยื่อราวนี้ือ.............”
“ใ่เหยื่อราวนี้ือ มาเรีย ฟาเนเทีย”
บุรุษผู้เป็นพี่อบพร้อมับวิ่ไปหามาเรีย
“ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ะ่าเ้าไม่ไ้นะ เพราะเ้าือนรัอผมนะ”
ิละโนบอพี่ายอนอย่าบ้าลั่ ะที่พี่อนำลัะเ้าประิสาวอันเป็นที่รั ึ่ำลัใับเหุาร์ที่เิึ้นนไม่
สามารถยับัวหนีไปไหนทัน
“นั่าย่อมไม่มีำว่ารั ำไว้ให้ีิล”
สิ้นำพูสาวผู้เป็นที่รัอนั่าหนุ่ม็ล้มลไปนอนับพื้น เลือนอเ็มบริเวแห่นั้น ิลรีบวิ่ไปที่มาเรียทันที
“เป็นนั่า ้อไม่ใอ่อนนะิล ไม่เ่นนั้นะเป็นนั่าที่ีไม่ไ้ ั้นไป่อนล่ะ”
สิ้นำ นั่าหนุ่ม็หายัวไปอย่ารวเร็ว
“มาเรีย อย่าเป็นอะไรไปนะ นะ...นี่ไั้นไปื้อแหวนู่มาให้เธอ้วย ถ้าเราใส่แหวนู่นี้ละแล้วเราะไม่พราาันนะ เธอะ้อไม่เป็น
อะไรนะ”
ิลบอสาวผู้เป็นที่รั้วยเสียอันสั่น
“ะ...ิล ะ...ั้นไม่ไหวแล้...........ั้น..........ะ...ีใั........เล.......ย......ที่เธอ...................ื้................อ...........................
แหว..................น...............วนี้................ให้ั้..........น........แ่...........เ็บไว้ให้...........น........อื่นที่นายรั.....................ี
ว่านะ.........อย่ามา..................ยึ..........................ิ..................ับั้..........น........เล....ย..................ั้.........................
น........รู้ั.............ว...............ว่าั้น..........................ไม่รอหรอ................................ั้น...............อยา......................
.............ให้นาย............มี............วา.............ม...............สุับ.....................นที่................นา............ย....รั................
นะ...................ั้...........น.................เหนื่อ.................ย..........ั..............................................อ.................พั.........
......................หน่อ...............................................................ย...............................นะ.................................................
................................................................................................................................................................................
............................................................................................................................"
สิ้นำพูมาเรีย็ไ้หลับไปลอาล
“มาเรีย มาเรียไม่ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอ้อไม่เป็นไรสิ เธอ้ออยู่ับั้นนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เ็หนุ่มเสียใมาอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน....................................................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ุิล เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
เ้าหินามประำป้อมถาม้วยวามเป็นห่วเนื่อาเห็นายผู้เป็นที่รัเหื่อโ และมะเมอออมาเสียั
“อ๊ะ!!!เอ่อ.................เรนอน ั้นไม่ไ้เป็นอะไรหรอ แ่ิถึใรนนึอยู่นเผลอหลับไปน่ะ ว่าแ่เธอมีอะไรหรือเปล่า”
ิลอบ
“็ุเฟรินบอว่าุิลมีเรื่อะุยับั้นนิ..........เอ่อ.......ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ั้นั้นอัว่อนนะะ”
เรนอนอบและำลัะเินไป
“เี๋ยว่อนเรนอน..............ั้นมีเรื่อะพู้วย”
ิลรั้ไว้พร้อมทั้หยิบแหวนวู่นั้นึ้นมาและใส่วหนึ่ไว้ับนิ้วอน
“ะ...ั้นให้นะ ถะ...ถ้าเรียนบเมื่อไร ะ...แ่านับั้นนะ”
ิลพู้วยอาารเินมานหน้าแพร้อมยื่นแหวนวหนึ่ให้เรนอน
“อะ.........เอ่อ...............ไ้่ะ................................................................”
เรนอนอบ้วยอาารเินและอึ้เพราะไม่ิว่านอย่าิละพูเ่นนี้ับน
ิลสวมแหวนให้เรนอน และทันในั้นเอ
“ยินี้วย้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียาเพื่อนๆาวป้อมอัศวินัึ้น
“พะ...พวนายทำไมถึมาอยู่ที่นี่ไ้เนี่ย”
ิลถามะุะั้วยวามอาย ส่วนเ้าหินาม็อายนพูไม่ออเลยทีเียว
“็แหม ั้นเห็นนายเินมาที่นี่ ทำหน้าเหม่อลอยไอบลั้นเลยไปพาเรนอนมาเผื่อแะรู้สึีึ้น”
เ้าัวยุ่ประำป้อมอบ
“แล้วทำไมพวนายมาอยู่ที่นี่ันหมเลยล่ะ”
ิลถามอีรั้ ราวนี้เสียเย็นยะเยือเหมือนเ้าายน้ำแ็เบอร์ 2 ไม่มีผิ
“..............็ไอ้เฟรินมันบอว่ามีเรื่อหนุๆให้ามมา พวั้น็เลยามมาูเนี่ยแหละ”
ัสเป็นผู้อบ้วยเสียหวาๆ
“แ่พวั้น็ไม่ิเลยนะเนี่ยว่าแะถึั้นอแ่านเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
รี๊ ธันเอร์พู่อ
“พะพวแายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ิลึ่สิแไป้วยวามเิน็ไล่ัารเพื่อนร่วมป้อมทันที
ืนนั้นิลออมานั่ที่ระเบียพร้อมพึมพำว่า
“สิ่ที่ั้นทำ................มันไม่ผิใ่มั๊ย........................มาเรีย........................................................"
"หืม..............นี่นายบอใรเนี่ย ิล"
เฟรินถามเพราะมาไ้ยินพอี ิลยิ้ม่อนอบว่า
"นรันแรอั้นไ"
พูบิล็เินเ้าไปนอน ปล่อยให้เฟรินับพฤิรรมอเพื่อนี๊นเอ
"ทำไมทีนี้มันบอวะ"
+++บ+++
ปล.านนี้าโลเราไม่มีบทเลยนะเนี่ย..........................................
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เป็นไานบ้าะ สำหรับฟิเรื่อที่ 2 อเรา ่วยวิาร์ให้หน่อยน้า เราาไ้เอาไปปรับปรุในเรื่อ่อไปที่ะแ่อ่ะ และ้อออบุ
ทุนที่เ้ามาอ่านฟิอเรา(รวมถึบานที่ถูหลอให้เ้ามาอ่าน้วยนะ อิอิ) ่วยิามฟิเรื่อ่อไปอเรา้วยนะอบุ้ะ
