ฟิคบารามอสตอนรักแรกของนักฆ่า

เนื้อเรื่อง

ที่ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน

“เฮ้ย คิลเป็นอะไรไปหรอ ทำไมดูเหม่อลอยพิกล”

น้ำเสียงถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นเพื่อนซี้มีท่าทางแปลกไป

“........................”

ไม่มีเสียงตอบเนื่องจากนักฆ่านัยน์ตาสีม่วงยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนถาม


“ไอ้คิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล

ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลฟังชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“หืม........เอ่อ...........เฟรินเมื่อกี๊นายว่าไงนะ”

คำถามจากคนที่เพิ่งรู้สึกตัวเรียกความโมโหแกมหงุดหงิดของเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมได้ดี จนต้องหาคำมาประชด แต่ก็ยังไม่วายจะแซวเพื่อนรัก

ของตนเอง

“ช่างเหอะ แกมัวแต่คิดถึงเจ้าหญิงคนงามของแกอยุ่อะดิท่าถึงไม่ได้ฟังชั้นพูด”

“แกจะบ้าหรอ ใครจะไปคิดถึงเรนอ.....อุ๊บ”

“ฮั่นแน่ยังไม่มีใครบอกว่าเป็นเจ้าหญิงเรนอนซะหน่อยนึง ร้อนตัวจังนะ”

“อะ...อะไรเล่า................”

บุรุษนัยน์ตาสีม่วงร้อนตัวทันที

“อย่างว่าล่ะนะ เรนอนเค้าออกจะสวยใครๆก็อยากนึกถึง แถมเค้ายังเป็นรักแรกของนักฆ่าผู้อ่อนประสบการณ์อย่างแกด้วนนิคิล ฮึฮึ”

เจ้าตัวยุ่งยังแซวเพื่อนรักของตนเองต่อไป

“ยัยนั่นไม่ใช่รักแรกของชั้นหรอก...........................................”

คิลพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจนเฟรินเลิกแหย่แล้วหันมาถามด้วยความสงสัยว่า

“ง่า...แล้วใครเป็นรักแรกของแกล่ะคิล”

“..................................................................................................................................................................................

..................................................”

คำตอบที่ได้เป็นความเงียบ จนเฟรินต้องถามซ้ำ

“แล้วตกลงใครคือรักแรกของแกหาคิล”

“...............แกนี่ไม่ยุ่งซักเรื่องจะได้มั๊ยเนี่ย”

พอพูดจบคิลก็เดินจากไปทิ้งให้เฟรินยืนงงกับคำตอบของเพื่อนซี๊

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เฮ้อ..................คนรักคนแรกน่ะหรอ..............................................................”

นักฆ่าหนุ่มนั่งคิดที่ห้องนั่งเล่นของป้อมอัศวินจนหลับไป

“นี่ คิลมาหลับอยู่ที่นี่เองหรอ ชั้นหาตั้งนานแน่ะ”

เสียงใสๆน่ารักของเด็กหญิงน่ารักคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“หืม...............อ้าวมาเรียเองหรอ มีอะไรหรอเปล่าอ่ะ”

เสียงตอบแบบกวนๆดังขึ้นจากเด็กหนุ่มหน้าตาดีนามคิล  

“จะมีอะไรซะอีกล่ะ ก็วันนี้นายสัญญากับชั้นว่าจะพาชั้นไปซื้อของขวัญวันเกิดไง”

มาเรียตอบแกมหงุดหงิด

“เออ จริงด้วย ลืมไปเลยแฮะว่าวันนี้เธอจะอายุ 10 ขวบเท่าชั้นแล้ว ฮ่าๆๆ แก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะ”

“พูดมากย่ะ ไปได้แล้ว”

“คร้าบบบบบบบผ้ม”

คิลตอบด้วยน้ำเสียงกวนตีน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจูงมือมาเรียไป ทั้งสองเดินดูของทั่วตลาดไปเรื่อยๆ จนมาเรียไปสะดุดตากับแหวนที่ร้าน

แห่งหนึ่งเข้า

“อุ๊ย วงนี้สวยจังเลย ราคาเท่าไรหรอคะ”

เธอรีบถามแม่ค้าทันที

“1000 คราวจ้า วงนี้มีตำนานด้วยนะว่าถ้าชายคนไหนซื้อให้หญิงผู้เป็นที่รักแล้ว ทั้งสองจะมีความรักที่ยืนยาวตลอดกาล...”

เมื่อมาเรียได้ฟังราคาก็ทำหน้าสลดทันที แล้วพูดขอบคุณแล้วเดินจากไป

“ไม่เอาหรอ................”

คิลถามตรงๆ

“ก็มันแพงเกินไปน่ะสิ ไปดูอย่างอื่นดีกว่านะ”

จากนั้นทั้งสองก็เดินไปรอบๆตลาดอีกหน จนในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดพักที่ม้านั่งแห่งหนึ่งในตลาด

“มาเรียเดี๋ยวชั้นมานะ เธอนั่งรออยู่ที่นี่แหละ”

คิลบอกและรีบวิ่งไปทันที เค้ารีบวิ่งไปที่ร้านนั้นเนื่องจากกลัวใครจะเอาไปก่อน

“ป้าครับผมขอซื้อแหวนวงเมื่อกี๊นี้หน่อยนะครับ.............แฮ่ก.............แฮ่ก...........”

“น่าเสียดายจังป้าพึ่งขายไปเมื่อกี๊นี้เองจ้ะ”

แม่ค้าบอก แต่พอเห็นสีหน้าสลดของหนุ่มน้อย แม่ค้าเลยบอกว่า

“หนูซื้อวงนี้แทนมั๊ยล่ะ มันเป็นแหวนคู่ด้วยนะ ถ้าคู่รักคู่ไหนใส่แหวนคู่นี้ คู่รักคู่นั้นก็จะไม่แยกจากกันไงจ๊ะ สนมั๊ยล่ะ ป้าขายให้ราคา 500

คราวจ้า”

“เอ่อ...........ก็ได้ครับ”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พอหลังจากที่ซื้อเสร็จเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งไปหาสาวผู้เป็นที่รักทันที

“เฮ้.............มาเรีย”

“นายไปไหนมาทำไมไปนานจังเนี่ย”

มาเรียตะโกนถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิด

“รอให้ชั้นมอบแหวนวงนี้ให้ก่อนเถอะ...ฮึ ฮึ”

คิลคิดในใจ ระหว่างที่เดินไปหาหล่อน

ทันใดนั้นเอง คิลก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาอุทานขึ้นมาทันที

\"พี่..............มาทำอะไรที่นี่...........อย่าบอกนะว่าเหยื่อคราวนี้คือ.............”

“ใช่เหยื่อคราวนี้คือ มาเรีย ฟาเดนเทีย”

บุรุษผู้เป็นพี่ตอบพร้อมกับวิ่งไปหามาเรีย

“ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่จะฆ่าเค้าไม่ได้นะ เพราะเค้าคือคนรักของผมนะ”

คิลตะโกนบอกพี่ชายของตนอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่พี่ของตนกำลังจะเข้าประชิดสาวอันเป็นที่รัก ซึ่งกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่

สามารถขยับตัวหนีไปไหนทัน

“นักฆ่าย่อมไม่มีคำว่ารัก จำไว้ให้ดีคิล”

สิ้นคำพูดสาวผู้เป็นที่รักของนักฆ่าหนุ่มก็ล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดนองเต็มบริเวณแห่งนั้น คิลรีบวิ่งไปที่มาเรียทันที

“เป็นนักฆ่า ต้องไม่ใจอ่อนนะคิล ไม่เช่นนั้นจะเป็นนักฆ่าที่ดีไม่ได้ ชั้นไปก่อนล่ะ”

สิ้นคำ นักฆ่าหนุ่มก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“มาเรีย อย่าเป็นอะไรไปนะ นะ...นี่ไงชั้นไปซื้อแหวนคู่มาให้เธอด้วย ถ้าเราใส่แหวนคู่นี้ละแล้วเราจะไม่พรากจากกันนะ เธอจะต้องไม่เป็น

อะไรนะ”  

คิลบอกสาวผู้เป็นที่รักด้วยเสียงอันสั่น

“คะ...คิล ชะ...ชั้นไม่ไหวแล้...........ชั้น..........ดะ...ดีใจจั........งเล.......ย......ที่เธอ...................ซื้................อ...........................

แหว..................น...............วงนี้................ให้ชั้..........น......ต..แต่...........เก็บไว้ให้ค...........น........อื่นที่นายรั.................ก....ดี

กว่านะ.........อย่ามา..................ยึ..............ด............ติ........ด..........กับชั้..........น........เล....ย..................ชั้.........................

น........รู้ตั.............ว...............ว่าชั้น.........คง.................ไม่รอดหรอก.........................ช.......ชั้น...............อยา......................

ก.............ให้นาย............มี............ควา.............ม...............สุขกับค.....................นที่................นา............ย....รัก................

นะ...................ชั้...........น.................เหนื่อ.................ย..........จั............ง........................ข..........ขอ.................พัก.........

......................หน่อ...............................................................ย...............................นะ.................................................

................................................................................................................................................................................

............................................................................................................................\"

สิ้นคำพูดมาเรียก็ได้หลับไปตลอดกาล

“มาเรีย มาเรียไม่ น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเธอต้องไม่เป็นไรสิ เธอต้องอยู่กับชั้นนะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เด็กหนุ่มเสียใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....................................................

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“คุณคิล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

เจ้าหญิงคนงามประจำป้อมถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นชายผู้เป็นที่รักเหงื่อโชก และมะเมอออกมาเสียงดัง

“อ๊ะ!!!เอ่อ.................เรนอน ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่คิดถึงใครคนนึงอยู่จนเผลอหลับไปน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่า”

คิลตอบ

“ก็คุณเฟรินบอกว่าคุณคิลมีเรื่องจะคุยกับชั้นนิ..........เอ่อ.......ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ”

เรนอนตอบและกำลังจะเดินไป

“เดี๋ยวก่อนเรนอน..............ชั้นมีเรื่องจะพูดด้วย”

คิลรั้งไว้พร้อมทั้งหยิบแหวนวงคู่นั้นขึ้นมาและใส่วงหนึ่งไว้กับนิ้วของตน

“ชะ...ชั้นให้นะ ถะ...ถ้าเรียนจบเมื่อไร ตะ...แต่งงานกับชั้นนะ”

คิลพูดด้วยอาการเขินมากจนหน้าแดงพร้อมยื่นแหวนวงหนึ่งให้เรนอน

“อะ.........เอ่อ...............ได้ค่ะ................................................................”

เรนอนตอบด้วยอาการเขินและอึ้งเพราะไม่คิดว่าคนอย่างคิลจะพูดเช่นนี้กับตน

คิลสวมแหวนให้เรนอน และทันใดนั้นเอง

“ยินดีด้วยจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงจากเพื่อนๆชาวป้อมอัศวินดังขึ้น

“พะ...พวกนายทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย”

คิลถามตะกุกตะกักด้วยความอาย ส่วนเจ้าหญิงคนงามก็อายจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“ก็แหม ชั้นเห็นนายเดินมาที่นี่ ทำหน้าเหม่อลอยไงชอบกลชั้นเลยไปพาเรนอนมาเผื่อแกจะรู้สึกดีขึ้น”

เจ้าตัวยุ่งประจำป้อมตอบ

“แล้วทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ”

คิลถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงเย็นยะเยือกเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งเบอร์ 2 ไม่มีผิด

“ก..............ก็ไอ้เฟรินมันบอกว่ามีเรื่องหนุกๆให้ตามมา พวกชั้นก็เลยตามมาดูเนี่ยแหละ”

กัสเป็นผู้ตอบด้วยเสียงหวาดๆ

“แต่พวกชั้นก็ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าแกจะถึงขั้นขอแต่งงานเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”

ครี๊ด ธันเดอร์พูดต่อ  

“พะพวกแกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

คิลซึ่งสติแตกไปด้วยความเขินก็ไล่จัดการเพื่อนร่วมป้อมทันที

คืนนั้นคิลออกมานั่งที่ระเบียงพร้อมพึมพำว่า

“สิ่งที่ชั้นทำ................มันไม่ผิดใช่มั๊ย........................มาเรีย........................................................\"

\"หืม..............นี่นายบอกใครเนี่ย คิล\"

เฟรินถามเพราะมาได้ยินพอดี คิลยิ้มก่อนตอบว่า

\"คนรักคนแรกของชั้นไง\"

พูดจบคิลก็เดินเข้าไปนอน ปล่อยให้เฟรินงงกับพฤติกรรมของเพื่อนซี๊ตนเอง

\"ทำไมทีนี้มันบอกวะ\"

+++จบ+++

ปล.งานนี้คาโลเราไม่มีบทเลยนะเนี่ย..........................................


*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เป็นไงกานบ้างคะ สำหรับฟิคเรื่องที่ 2 ของเรา ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยน้า เราจาได้เอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไปที่จะแต่งอ่ะ และก้อขอขอบคุณ

ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเรา(รวมถึงบางคนที่ถูกหลอกให้เข้ามาอ่านด้วยนะ อิอิ) ช่วยติดตามฟิคเรื่องต่อไปของเราด้วยนะขอบคุณจ้ะ