B.A.P - BANGDAE - FICTION

ลำดับตอนที่ #1 : {OS} AM 4:44 ; Yongguk ♥ Daehyun | BANGDAE .

"แดฮยอน คืนนี้กูกลับไปนอนบ้านนะ"
 

"อ่าว ทำไมนอนบ้านวะ"


"พี่ชายกูไม่สบาย ที่บ้านก็ไม่มีใคร กูเลยต้องกลับไปดูแลมันหน่อย"


"อ่อหรอ งั้นฝากบอกพี่ชายมึงหายไวๆละกัน"


"เออๆ ขอบใจ กูไปละ" ยองแจบอกลาเพื่อนร่วมวง ก่อนจะสะพายกระเป๋าสัมภาระเดินออกจากห้องไป

 

ในเวลานี้ ทั้งหอบีเอพีมีแค่จองแดฮยอนคนเดียวเท่านั้น พี่ฮิมชานก็ไปนิวยอร์ก อีกกี่วันกว่าจะกลับก็ไม่รู้ จงออบก็ออกไปแคมป์ปิ้งกับที่บ้าน จุนฮงนี่ก็ไปหาญาติๆที่แคนาดาอีก ส่วนพี่ยงกุก.. ไม่รู้สิ.. ตั้งแต่พักงานก็ไม่เคยได้ข่าวคราวความเป็นไปของฝ่ายนั้นเลย ไลน์กลุ่มของบีเอพีก็ไม่ค่อยจะโผล่มาคุยกันเท่าไหร่ แต่แดฮยอนก็ไม่สนใจหรอก... จะเป็นยังไงก็เรื่องของเค้า จะไปไหน ทำอะไรกับใครแดฮยอนไม่ได้อยากจะรู้ซักหน่อย..  

ไม่เลย..

.

.

.
 

2:00 AM.

นิ้วเรียวสวยกดรหัสล็อคห้องเข้ามาในหอพัก ลีดเดอร์ของวงกลับมาถึงเกาหลีแล้ว หลังจากที่หายตัวไปทัวร์อเมริกาตะวันตกกับเพื่อนนักร้องคนหนึ่งโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวใครเลยซักคำ และที่ยงกุกกลับมาหอพัก ไม่ได้กลับบ้านนี่ก็เพราะจะมาเอาของที่ลืมทิ้งไว้ในห้องทำงาน และก็เอาของฝากมาให้เมมเบอร์ในวง แต่มาถึงดึกขนาดนี้แล้วก็เลยนอนมันที่หอแล้วกัน ไม่อยากจะไปๆมาๆ ตอนนี้ก็อยากพักมากด้วย

สองขายาวเดินไปที่ห้องนอนของตนเอง แต่ทำไม กลิ่นในห้องมัน... ทาสีใหม่หรอ? ทำไมไม่มีใครบอกเขาเลยว่าจะทาสีใหม่ เออ.. ลืมไป

เป็นยงกุกเองที่ไม่ได้ติดต่อกับเมมเบอร์ในวงเลย..

กลิ่นแรงขนาดนี้คงนอนไม่ได้ละว่ะ..

เอาไงดี..

งั้นนอนห้องยองแจ..
มือข้างที่ว่างหมุนลูกบิดประตู แขนอีกข้างก็ถือแปรงสีฟันโฟมล้างหน้า ผ้าขนหนู เสื้อผ้าที่จะเอาไปเปลี่ยนเต็มมือ


ล็อค...

งั้นห้องฮิมชานกับจงออบล่ะ..

ล็อค..

เห้ย.. ทำไมล็อค
เรียกแล้วก็ไม่มาเปิดประตู หรือไม่อยู่กันวะ..
แล้วไปไหนกันหมดวะเนี่ย

งั้นสุดท้าย...

ห้องจุนฮงกับแดฮยอน..

ไม่ล็อคแฮะ.. โชคดีไป มีที่นอนละเรา ยงกุกย่องเงียบค่อยๆก้าวขาเข้ามาในห้องนอนของมักเน่และเมนร้องของวง เดินเข้ามาหน่อยก็เห็นหัวกลมๆพ้นออกมาจากผ้าห่ม น่าจะเป็นแดฮยอน เพราะเขาจำได้ว่าแดฮยอนนอนฝั่งใกล้ประตูนี่
สงสัยจะหลับสนิทแล้วหล่ะ ถ้าเขาเข้าไปอาบน้ำตอนนี้คงไม่ทำให้แดฮยอนตื่นหรอกนะ?..

ร่างสูงโปร่งท่อนบนมีหยดน้ำเกาะเล็กน้อยตรงช่วงอก  ส่วนท่อนล่าง..มีผ้าขนหนูผืนบางเกี่ยวเอวอยู่ เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเงียบที่สุด ยงกุกไม่อยากจะรบกวนการนอนของแดฮยอนเลย เพราะยังไงเขาก็เป็นคนอาศัยห้องของแดฮยอนนอน
แต่.. มองไปที่เบาะนอน แดฮยอน.. ทำไมไม่ใส่เสื้อนอน ไม่หนาวหรือไง แอร์ออกจะเย็นซะขนาดนี้
ถึงอย่างนั้น ยงกุกเลยเดินเข้าไปนั่งยองข้างๆที่นอนของแดฮยอนเพื่อจะช่วยดึงผ้าห่มมาปิดร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่ ดูท่าจะหนาวไม่น้อย แล้วยังจะไม่ยอมใส่เสื้อนอนอีกนะ ไม่เข้าใจเค้าจริงๆ ..
 

ยงกุกเดินกลับมาจัดการกับตัวเอง ทาครีมบำรุงหน้าเล็กๆน้อยๆตามประสาผู้ชายที่หน้ากระจก เมื่อคิดว่าตัวแห้งแล้ว จากนั้นเขาก็ดึงผ้าขนหนูที่เกาะเอวอยู่ออกไปตากไว้ที่ราวตาก และพาสองขาไปที่เบาะนอนอีกฝั่งที่ยังว่างอยู่.. 

จริงๆแล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ชอบนอนใส่เสื้อผ้า หรือจะเรียกว่านอนเปลือยเลยก็ได้ ไม่รู้สิ มันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายล่ะมั้ง แต่สำหรับยงกุกอีกอย่างนึงคือ เขารำคาญกับการนอนพลิกไปพลิกมาแล้วติดเสื้อผ้านี่ล่ะ เลยคิดว่านอนแบบไม่ต้องใส่อะไรซะเลย สบายตัวกว่ากันเยอะ

.

.

.


3:00 AM.


แดฮยอนรู้สึกหนาว.. หนาวมาก.. หนาวไปถึงขั้วกระดูก.. จะพลิกตัวไปทางไหน จะนอนท่าไหนก็ยังหนาว..

สองมือควานหาผ้าห่ม
 

ไม่มี..
 

สองขาตะเกียกตะกายหาผ้าห่ม
 

ก็ไม่มีอีก.. 
 

หนาวไม่ไหวแล้วนะ.. แดฮยอนจะทำยังไงดี ทำไมมันทรมานขนาดนี้

ร่างบางได้แต่นอนละเมอขดกอดตัวเองอยู่บนเบาะนิ่ม..

.

.


3:14 AM.

ยิ่งกอดตัวเองเท่าไหร่ก็ยังหนาว และหนาวมากกว่าเดิม

ทั้งหน้า ทั้งมือ ทั้งเท้า เย็นไปหมด แดฮยอนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..

แดฮยอนพาร่างกึ่งหลับกึ่งตื่นคลานจากเบาะตัวเอง ไปฝั่งเบาะนอนของจุนฮง

สองแขนพยายามควานหาผ้าห่ม จากนั้นก็มุดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่นั้น

อืม... 

.

.


3:20 AM.

"หนะ..หนาว.. หนาว"

.

.

เสียงอะไร..

ยงกุกค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ยินเสียงเล็กที่ดังขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม

จากนั้นก็ค่อยๆเปิดผ้าห่มตรงหน้าดูเพื่อหาต้นเหตุของเสียง.. หวังว่าจะไม่เจออะไรแปลกๆหรอกนะ...
ยงกุกเปิดผ้าห่มออกด้วยหัวใจที่เต้นจังหวะเร็วกว่าปกติ ทั้งกลัวและอยากรู้ว่ามันคือเสียงอะไร เสียงของใคร..
 

อ้าว.. แดฮยอน..


มาได้ยังไง ทำไมไม่นอนที่เบาะฝั่งนู้นหล่ะ.. 


"หนาว.." 



ร่างบางละเมอออกมา สองมือก็กำเข้ากับอก แดฮยอนสั่นเล็กๆกับความหนาว..  ตรงหน้ายงกุก..

จะทำยังไงดี..

"หนาว.. หนาว.."

แดฮยอนค่อยๆละเมอร้องอืออึงพร้อมกับกระเถิบเข้าหาตัวยงกุก

..
 

ดะ..แดฮยอนตัวเย็นมาก... จนยงกุกรู้สึก..
หนาวไปด้วย..

ละ..แล้วจะให้เขาทำยังไง.. นี่ก็ใช้ผ้าห่มด้วยกันแล้วนะ ทำไมแดฮยอนยังไม่หายหนาวอีก

"หนาว.." แดฮยอนละเมอกระเถิบเข้าใกล้ยงกุกมากกว่าเดิม จนหัวเล็กๆชนติดกับคอยาวๆนั่นแล้ว..
 

"แดฮยอน.. ออกไปหน่อยสิ.. มะ..มันใกล้เกินไปแล้ว" 


ยงกุกกระซิบกับร่างเล็กที่นอนคุดคู้ติดกับตัวเขา แดฮยอนจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็แล้วแต่ แต่นี่มัน..ใกล้เกินไป.. แดฮยอนไม่ได้รู้ตัว


เลยด้วยซ้ำว่าเขานอนอยู่ นอนทั้งๆที่เปลือยอยู่ด้วย.. แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ

ถ้าหนาวขนาดนี้... ทางเดียวที่จะทำให้หายหนาวได้นอกจากการห่มผ้าในตอนนี้คือ กอด สินะ...

เมื่อคิดได้ จากนั้นยงกุกจึงยืดแขนไปกอดร่างบางตรงหน้า.. จะทำยังไงได้หล่ะ ถ้าหนาวขนาดนี้ กอดนี่หล่ะดีที่สุดแล้ว แดฮยอนเองก็คงไม่รู้ตัว
หรอกมั้ง..

สองแขนกระชับกอดร่างบางตรงหน้าให้แน่นขึ้นกว่าเดิม แน่นจนพอคิดได้ว่าจะคลายความหนาวให้แดฮยอนได้บ้างในระดับนึง

"แดฮยอน อุ่นขึ้นบ้างรึยัง"
ยงกุกถามเสียงเบากับร่างบางตรงหน้า


"อืม.." แดฮยอนละเมอตอบพร้อมๆกับคลายสองมือที่เคยกำอยู่ยืดไปกอดร่างที่กอดตนเองตรงหน้า แน่นขึ้น.. แน่นขึ้น..

.

.


4:42 AM.

ตอนนี้แดฮยอนกำลังฝันดี..

ฝันดีมาก..

ฝันว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ขั้วโลกเหนือ.. ขั้วโลกเหนือนั่นต้องหนาวมากใช่ไหมหล่ะ

แต่แดฮยอนไม่หนาวเลย..

คงเป็นเพราะ..

อ้อมกอดหมีขาวตรงหน้า.. อ้อมกอดที่อบอุ่นมาก จนทำให้แดฮยอนลืมความหนาวของขั้วโลกเหนือนี้ไปได้ และเป็นอ้อมกอดที่แดฮยอนรู้สึกคุ้นเคยและคิดถึง..

.

.


4:44 AM.

ทำไมรู้สึกอุ่นๆตรงหน้าผาก..
เหมือนมีลมอุ่นๆพ่นใส่มาเลย..
 

แดฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นมา ปรับสายตาให้สามารถมองเห็นภาพตรงหน้า

มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้าเขา..

ไม่ใช่สิ..

เขาอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายคนนี้ต่างหาก...

ผู้ชายคนนี้..

"พี่ยงกุก..." หลังจากเรียกสติคืนมา แดฮยอนก็เรียกชื่อคนตรงหน้า ไม่ได้หวังจะให้ตื่น แต่เขาก็ตื่นจนได้..

"แดฮยอน.."
ยงกุกค่อยๆลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรียกที่ได้ยิน เขาเป็นคนหลับง่าย แต่ก็ตื่นง่ายเหมือนกัน เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอกับดวงตาใสแป๋วของแดฮยอน
ที่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่ตกใจ ปน สงสัย ?

"ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่.."
แดฮยอนเงยหน้าขึ้นไปถามคำถามกับเจ้าของอ้อมกอด

"ถามทีละคำถามสิ"

"พี่มาได้ยังไง"
"แท็กซี่"

"แล้วมาตั้งแต่ตอนไหน"
"ตีสอง"

"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
"มานอน"

"ห้องพี่ก็มีไม่ใช่หรอ ทำไม.." แดฮยอนยังถามไม่หมดยงกุกก็ชิงตอบซะก่อน
"เหม็นกลิ่นสี"

"แล้วห้องคนอื่.."
"ล็อคหมด"

"แล้วทำไมพี่ถึงมานอนที่นอนผม.."
"จะตีห้าแล้วนะ นอนเถอะแดฮยอน.." ก่อนแดฮยอนจะพูดจบ ยงกุกก็แย่งพูดไปและเป็นฝ่ายหลับตาลงก่อนจะกระชับกอดแดฮยอนให้แน่นขึ้น
อีกครั้ง..


"คิดจะมาก็มา จะไปก็ไป ไม่ได้แคร์เลยรึไงว่าคนอื่นเค้าจะรู้สึกยังไง.." แดฮยอนพูดเสียงเล็กในลำคอ เพราะถูกยงกุกกอดจึงพูดได้ไม่เต็มปากนัก..

"คิดถึงนะ.."

เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างหูให้ได้ยินแค่สองคน..

"ขอโทษที่ไปโดยไม่บอก ไปแล้วก็ไม่ติดต่อกลับมา กลับมาก็ไม่ได้โทรหา.. ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี.." ยงกุกกอดแน่นขึ้นเพื่อแสดงรู้สึกกับคนใน
อ้อมกอด

"ยังรู้ตัวเนอะว่าทำผิด.. ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน... คิดถึงจนเป็นบ้า อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากคุย อยากได้ยินเสียง อยากกอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้.. ได้แต่รอ และนั่งโง่ไปวันๆว่าเมื่อไหร่พี่จะกลับมา.." แดฮยอนพูดรัวใส่คนตรงหน้า พยายามกัดริมฝีปากพยายามกลั้นไม่ให้น้ำใสไหลออก
จากตา

แต่ก็ทำไม่ได้..

"แดฮยอน.." ยงกุกคล้ายอ้อมกอด และใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาให้กับร่างบางตรงหน้า.. ขอโทษ.. อย่าร้องได้มั้ย..



"ผมไม่เข้าใจ ทำไมพี่ไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนซักอย่าง.. ทั้งเรื่องของเรา ทั้งความรู้สึกผม.. อยู่ๆพี่ก็ทิ้งกันไป..
จะให้ผมทำยังไงวะ ช่วยบอกหน่อยเหอะ.." แดฮยอนพูดทุกอย่าง ทุกความอัดอั้นในใจ ปล่อยออกมาให้คนตรงหน้าได้ฟัง 
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ทำอะไรไว้.. ทำไมต้องให้ค้างๆคาๆ ถ้าจะไปก็ทำให้มันจบก่อนไม่ได้รึไง คนที่รอมันไม่สนุกด้วยหรอกนะ..

"ตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้วไง.. กลับมาหานาย.. ขอโทษที่ให้รอ ขอโทษที่ปล่อยให้เรื่องมันค้างคา ทั้งเรื่องของเรา ทั้งความรู้สึกนาย.. ขอโทษที่ไม่ชัดเจน แต่หลังจากนี้พี่จะทำให้มันชัดเจน..."



ที่ยงกุกหายไป เพราะต้องการจะพักสมอง หยุดคิดเรื่องทุกอย่างไว้ แค่ขอเวลาพัก หลังจากพักเสร็จเขาก็จะกลับมาเคลียร์เรื่องทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องของเขาและแดฮยอน..


ความสัมพันธ์ของเรา.. ค่อนข้างที่จะซับซ้อน แต่ก็ขาดไม่ได้ เราเป็นเมมเบอร์ร่วมวงกัน เป็นพี่น้องกัน เป็นคนร่วมงานด้วยกัน เป็นคนที่รักกัน..
ยงกุกคิดไว้ว่าอย่างนั้น.. เขามั่นใจว่าแดฮยอนรู้สึกแบบเดียวกับเขแน่ๆ เพียงแต่เราไม่เคยพูดออกมา..


เรารักกัน แต่เราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเรียกว่าคนรักกัน เพราะอะไร อันนี้ยงกุกรู้ดี มันไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าหากเราข้ามขั้นสถานะนั้น มันไม่ง่ายที่จะแสดงความรักให้ใครต่อใครได้เห็น แต่มันก็ไม่ง่ายหากชีวิตของบังยงกุกจะต้องขาดจองแดฮยอน...


จนในวันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ เขาตัดสินใจแล้ว.. 



"แดฮยอน.. ตอนนี้พี่ชัดเจนแล้วนะ.. ชัดเจนแล้วว่าพี่ต้องการแดฮยอน พี่รักแดฮยอน.. เรามาคบกันนะ" ยงกุกสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจออกมาหมด ตอนนี้ก็ได้แต่เฝ้ารอคำตอบของอีกฝ่าย..


"พี่ยงกุก...." หลังจากที่ได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า แดฮยอนก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้า ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ นอกจากเสียงสะอื้นหลังผ่านการ
ร้องไห้มา

"ว่ายังไง จะคบกันรึเปล่า"

ยงกุกเค้นเอาคำตอบจากแดฮยอนด้วยการเขยิบหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากทั้งสองชนกัน และสามารถสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้

 

แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบรับ ริมฝีปากบางก็ได้รุกล้ำเข้าไปสัมผัสกับริมฝีปากหนานุ่มของอีกฝ่าย บดขยี้ริมฝีปากหนานุ่มตรงหน้าแสดงความรู้สึกทั้งหมดผ่านการสัมผัสนี้ และไม่รอให้อีกฝ่ายตอบคำถามนั่น ยงกุกก็ได้พลิกร่างบางของแดฮยอนเข้ากับเบาะนุ่ม และรุกล้ำอีกสัมผัสตรงต้นคอ 
ไล่จูบลำคอผิวนุ่มนี้ให้หายคิดถึง ..



"อื้อ.. พี่ยงกุก ดะ..เดี๊ยวสิ ผะ..ผมยังไม่ได้ตอ..บคำถามพี่เลยน..นะ"
แดฮยอนผลักอกคนตรงหน้าเบ้าเพื่อป้องกันการรุกล้ำ..



"งั้นก็ตอบสิ ว่าจะคบกันรึเปล่า.." ยงกุกถามไปพร้อมกับดูดดึงลำคอของแดฮยอนจนเกิดเสียง

"อื้อ.. คะ..คบ.. คบกันสิ"
แดฮยอนพูดติดๆขัดๆเพราะการกระทำของยงกุก

 

"ขอบคุณนะ.. รักแดฮยอนนะครับ" 

"ผมก็รัก..รักพี่ยงกุก.."




- the end - 






talk / เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งค่ะ อมก้อออออออช ไม่คิดว่าจะแต่งจบ อยากแต่งมานานละแต่ไม่เคยได้เริ่มซะที วันนี้มันจบแล้วถึงจะเป็นวันช็อทก็เต้อะะ มันเร็วมากกเมื่อคืนก็เกือบจะนอนแล้วแต่.. ด้วยความที่แอร์ในห้องโคตรเย็น นอนไม่หลับ มือถือก็จะเล่น เลยแต่งฟิคมันซะเลย จากตีสองถึงตีห้า ฮื่อออ อดนอนเพื่อแต่งฟิค บ้าไปแล้ววว ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ชอบหรือไม่ชอบ มีอะไรจะติ จะชมตรงไหนก็คอมเม้นท์มาได้เลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ; w ; ♥

Shalunla}-->

CR.SHL