NO.MERCY ♚ NO.LIMIT [Monsta X : OS/SF]

ลำดับตอนที่ #16 : [OS] Shoulder : Jooheon x Changkyun

Shoulder

Jooheon X Changkyun

TheK21-12 aka PPPlus19

 Talk : ไหล่ของคุณ ไม่ได้กว้างเกินแขนของผมหรอก

 เพลงไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไหร่หรอกมั้ง....

ไหล่ของเขาไม่ได้กว้างขนาดนั้น

แขนของผมก็ไม่ได้ยาวอะไรมากมาย

แต่แขนของผมก็สามารถโอบไหล่ของคนข้างๆ ได้อย่างมั่นคง

คนที่มักจะมีรอยยิ้มกว้างๆ ส่งมาให้เสมอ

คนที่ยิ้มอย่างร่าเริงเวลาที่เราได้เล่นหรือคุยกัน

คนที่จะนิ่งเงียบเวลาที่ผมหายไป

และคนๆ นั้นเป็นคนที่ผมรักจนไม่อยากจะทิ้งให้หายไปไหน มันอาจจะเหมือนเป็นการเห็นแก่ตัวของตัวผมเอง.. แต่ผมรักเขา จนไม่อยากห่างไกลแม้แต่วินาทีเดียว

ไหล่ของเขาไม่ได้บางเหมือนกับหญิงสาว แต่กลับน่าปกป้อง น่าดูแลกว่าหญิงสาวคนไหนเสียอีก

แขนของผมโอบรอบไหล่นั่นด้วยความรักใคร่ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อเราเริ่มเล่าเรื่องตลกให้กันและกันฟัง เราเดินไปด้วยกันผ่านผู้คน เหมือนกับโลกนี้มีแค่เรา ใครๆ ก็พูดว่าความรักทำให้คนตาบอด

ดังเช่นตอนนี้ ที่ตาผมมือสนิท ไม่เห็นใครนอกจากคนที่อยู่ในอ้อมกอดคนนี้

“ผมชอบเวลานี้ เวลาที่อยู่กับพี่”

“แขนของพี่ที่โอบไหล่ผมไว้ มันทำให้ผมปลอดภัย”

ยิ้มออกมาบางๆ อีกครั้ง รอยยิ้มและเสียงที่ไม่ได้หวานใส แต่มันทำให้ใจสั่นทุกครั้งที่ได้ฟัง อยากจะเก็บมันเอาไว้ อยากจะได้ยิน อยากได้ฟัง อยากเห็น

....แค่คนเดียว

“แฟนแกอ่อ ?” ไม่ใช่ไม่ชอบเวลาตอบคำถาม

“อือ”

“น่ารักดีนี่” แต่ไม่ชอบรอยยิ้มของเพื่อนๆ และสายตาที่มองมาที่คนข้างๆ

อยากเก็บไว้คนเดียว ไม่อยากให้ใครเห็นความน่ารักของคนในอ้อมแขน แม้จะรู้ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครแย่งคนๆ นี้ไปจากผม

แต่ผมก็แค่ไม่อยากให้เขาเป็นที่หมายตาของใคร

ทั้งๆ ที่รู้ว่าในสายตาของเขามีแค่ผมคนเดียว

แต่ผมก็แค่ไม่อยากให้ซักเสี้ยววินาทีเขาหันไปมองใคร

อยากปกป้องเขา อยากดูแลตลอดไป อยากเก็บเขาไว้คนเดียว...

ใช่ อยากทำ..

แต่ทำไม่ได้เลย

โครม !

เสียงรถดังลั่นไปทั่วท้องถนน รถยนต์คันใหญ่ ร่างของเขาที่อยู่ตรงนั้น และผมที่ยืนอยู่ข้างถนน

ผมที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองเขาจากอีกฟากของถนน

ผมที่ยืนมองเขาที่ผมรักหมดหัวใจกระเด็นไปเพราะรถยนต์คันใหญ่

ผมที่ทำได้แค่มองตำรวจจับชายที่เมาอยู่ในรถออกไป

ผมที่ทำได้เพียงนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดกับบรรดาญาติของเขา

ผมที่ตอบคำถามอะไรให้กับคนอื่นไม่ได้

หากเขาเป็นอะไรไป.. หัวใจของผมนี่แหละ ที่จะสลายตาม

และ หากเป็นไปได้ ผมอยากให้เขาไม่เป็นอะไร ผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บ ไม่อยากให้เขาต้องทรมาน และกลับมาหาผม กลับมายิ้มด้วยใบหน้าที่มีความสุขแบบนั้นอีกครั้ง

ถ้าย้อนกลับไปได้ อยากจะอ้อนวอนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากทุกที่ที่ผมเคยพบ อยากจะยกเลิกคำขอมากมายที่เคยขอไว้ แล้วเปลี่ยนมาเป็นขอร้องให้เขาปลอดภัย เพราะวินาทีนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนที่นอนอยู่หลังประตูนี้อีกแล้ว

แขนของผมที่เคยโอบรอบไหล่ของเขา ผมไม่สามารถปกป้องมันได้แล้ว.. ผมปกป้องเขาไว้ไม่ได้

“ไม่เป็นไร... เขาจะต้องไปเป็นไร” คำปลอบโยนมากมายที่ถูกส่งมาให้

ใช่ เขาจะต้องไม่เป็นไร

แต่ความหวังมากมายก็พังทลายเมื่อหมอที่เดินออกมา พร้อมกับข่าวร้ายที่ไม่มีใครต้องการจะฟัง

น้ำตาและเสียงร้องแห่งความโศกเศร้ารอบข้างไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของผมแม้แต่น้อย ก้อนที่แกข้างซ้ายที่แทบจะหยุดทำงานไปแล้ว สมองที่หยุดประมวลผลใดๆ ทั้งสิ้น

ผมควรทำยังไง

ผมไม่สามารถปกป้องเขาได้

แขนเพียงข้างเดียวของผมสามารถโอบไหล่ของเขาได้ แต่ทั้งตัวของผม ไม่สามารถปกป้องเขาไว้ได้.. ผมทำไม่ได้..

ถ้าหากพระเจ้ามีจริง.. หากผมจะวิงวอนอีกสักครั้ง... อยากจะขอร้อง อยากให้ช่วยรับฟังผมอีกสักครั้ง

ขอแค่ให้เขากลับมา ขอแค่ให้โอกาสผมในการปกป้องเขาอีกครั้ง

ขอโอกาสให้ผม ได้กอดเขาไว้ ด้วยแขนสองข้าง ขอโอกาสให้ผมได้ปกป้องเขา แค่ให้เขากลับมา ก็พร้อมจะดูแลเขา พร้อมจะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต

หากเป็นไปได้..

ได้โปรด..

ให้โอกาส ลี จูฮอน ในการรักและปกป้อง อิมชางกยุน มากกว่านี้ได้ไหม

“พี่จูฮอน”

“หืม... ครับ ?”

“คิดอะไรอยู่เนี่ย เหม่อใหญ่เลย คิดถึงคนอื่นอยู่ล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ” มุกตลกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ทำให้ผมยิ้มตอบกลับมา

เขายังน่ารักเหมือนเดิม ยังคงยิ้มด้วยใบหน้าที่สดใส เสียงที่ไม่ได้หวานเหมือนหญิงสาว แต่น่าฟังยิ่งกว่าใคร

เขาที่ทำให้ผมตาบอดจนมองไม่เห็นใคร

เขาคือคนที่อยู่ในอ้อมแขนของผมตอนนี้ โอบไหล่ของเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง กอดและปลอบโยนไม่ให้ห่างกาย

เขาคือคนที่ผมรักไปจนหมดหัวใจ

“พี่รักเรานะ.. ชางกยุน”

 -FIN-

ดะเคต๊อก :

เป็นฟิคที่อยู่ก็บลิ๊งบลั๊งขึ้นมาซะเฉยๆ....

 แรงบัลดาลใจมากจากตอนที่พี่จูโอบน้องเอ็ม.. 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฮับ..

B E R L I N ❀