NO.MERCY ♚ NO.LIMIT [Monsta X : OS/SF]

ลำดับตอนที่ #15 : [SF] Coffee Shop : ShowKi / WonKy / JooM

Coffee Shop

 The.K21-12

ShowKi / WonKy / JooM

Talk : อยากแต่งฟิครวมทุกคู่มาซักพักละล่ะ ง่วง...

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยวนอยู่ในร้านกระจกติดแอร์ใจกลางเมือง เมฆทะมึนสีดำน่าจะเป็นเหตุผลที่ทำให้วันนี้มีลูกค้าเลือกที่จะกลับบ้านแทนที่จะนั่งอยู่ในร้านซักพัก หรือลูกค้าที่เลือกเข้ามาหลบฝนในร้านแทนการเสี่ยงกลับบ้านแล้วจะเจอฝนในเวลาอันใกล้

ในจำนวนลูกค้าที่เข้ามาในร้าน บางกลุ่มก็ก็เป็นลูกค้าที่มีนัดกับใครบางคน

เด็กม.ปลายหัวแอ๊บเปิ้ลนี่ก็คนหนึ่ง

Mocha Part

“วันนี้จะรับอะไรดีล่ะ”

“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ.. วันนี้ นั่นสิ... ยังไม่ได้คิดเครื่องดื่มเลย ยังไงผมก็ขอเค้กนั่นก่อนแล้วกัน” มองเค้กส้มสีสดใสที่วางอยู่ในตู้กระจกและชี้ให้พนักงานที่ยืนยิ้มให้อยู่

“ไม่ดื่มโกโก้ปั่นแล้วหรอ ?”

“ไม่ดีกว่าครับ... อยากลองดื่มกาแฟ อยากให้เขาลองแนะนำ..” ยิ้มเขินๆ แทนคำตอบให้กับพนักงานประจำของร้าน และเดินไปนั่งรอที่โต๊ะคู่เล็กๆ มุมร้าน

วันนี้ อิม ชางกยุน มีนัด

นัดกับรุ่นพี่ที่เป็นนักกีฬา และนักดนตรีของโรงเรียน เหมือนฝันที่เด็กธรรมดาที่แอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งจะได้มีโอกาสคุยกับรุ่นพี่ที่แอบชอบ แถมยังนัดกันมาที่ร้านกาแฟน่ารักๆ แบบนี้อีก

ครั้งนี้แหละ ที่ชางกยุนจะบอกชอบรุ่นพี่ให้ได้

‘ผมรออยู่ที่ร้านแล้วครับ พี่จะเอาอะไรไหม’

‘ผมจะได้สั่งไว้ให้แน่ะ’

‘อ๋อ พี่กำลังจะไป รอซักพักนะ อยู่บนรถแล้วล่ะ’

‘ยังไงก็ฝากสั่งกาแฟให้พี่แก้วนึง’

‘ได้มั้ย ?’

‘อื้อ.. ได้สิ.. พี่ดื่มกาแฟด้วยหรอ’

‘อื้อ ดื่มสิ’

‘อยากลองดื่มบ้างจัง พี่แนะนำบ้างได้มั้ย ?’

‘เราชอบรสชาติแบบไหนล่ะ ?’

รสชาติ? งั้นหรอ ?

‘ปกติ ผมดื่มโกโก้น่ะครับ’

‘งั้นเอามอคค่าสิ ! งั้นชางกยุนสั่งมอคค่าสองแก้วนะ’

‘พี่ก็จะดื่มมอคค่าหรอ ?’

‘ตอนแรกก็อยากจะดื่มอย่างอื่น แต่พี่ชักอยากดื่มมอคค่าแล้วสิ’

รอยยิ้มเขินๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าของโทรศัพท์

“เค้กส้มค่ะ”

“ขอบคุณครับ.. เอ้อ.. พี่ครับ ขอมอคค่าเพิ่มสองแก้วครับ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

 ‘แล้วก็.. ความจริงพี่มีอะไรจะบอกเราด้วยแหละ’

‘ผมสั่งมอคค่าไปแล้วนะ’

‘อะไรที่ว่านี่.. ดีรึร้ายนะ ?’

‘รีบๆ มาสิครับ’

‘ดีล่ะมั้ง.. คึคึคึคึ’

‘กำลังจะถึงแล้วครับ รอพี่แป๊บนึงนะ’

‘อื้อ.. ผมก็มีอะไรอยากจะบอกพี่เหมือนกัน’

‘ผมรออยู่นะ’

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของโกโห้ที่ผสมกับกาแฟสดผสมกันอย่างลงตัวในถ้วยกาแฟ

ผมไม่เคยดื่มกาแฟ ผมดื่มแต่โกโก้

แต่เขาไม่ได้ดื่มโกโก้ เขาดื่มกาแฟ

ส่วนผสมทั้งสองอย่างในมอคค่า มันผสมกันอย่างลงตัว แล้วเราสอง มันจะสามารถเข้ากันได้แบบกาแฟในถ้วยนี้ไหมนะ

อยากรู้คำตอบจัง...

เพราะฉะนั้น.. รีบมานะครับ รุ่นพี่จูฮอน...

ฝนด้านนอกร้านเริ่มตกแล้วมีลูกค้าที่เริ่มติดฝนอย่างจริงจังและมองออกไปนอกนหน้าต่าง ลูกค้าที่กำลังก้มหน้าก้มตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์เหมือนรอใครซักคน

กริ้ง

และลูกค้าชุดนักศึกษาที่รีบวิ่งเข้ามาเพราะฝนที่ตกมาทำให้เปียก

Cappuccino  Part

“เพราะนายเลย มัวแต่ไปส่องสาวอยู่นั่น ช้า ฝนตกเลยเห็นมั้ย” พอหาร้านกาแฟพอที่จะหลบฝนได้ เจ้าของผมสีสว่างก็รีบแหวใส่ทันที

“อะไรกัน ฉันไม่ผิดซักหน่อย เอาน่างั้นเดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงกาแฟซักแก้วก่อนกลับหอแล้วกัน โอเคมั้ย”

“ปกติฉันไม่ดื่มกาแฟเท่าไหร่หรอก”

“อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิ... โกโก้ หรือชาก็ได้ เลี้ยงเป็นการไถ่โทษไง นะนะ มินฮยอกอา...”

“คาปูชิโน่.. เอาอันนั้นแล้วกัน... แล้วก็... อ๋า.. เค้กน่ารักจัง!”

“งั้นฉันจะเลี้ยงเค้กด้วย โอเคมั้ย ?” คนที่ทำหน้าบูดเมื่อสักครู่ตาเป็นประกายแล้วรีบพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วก่อนจะชี้ไปที่เค้กชิ้นหนึ่งในตู้กระจก

“เอาอันนี้ด้วยนะครับ”

พอเห็นขนมและของกินสีหน้าบึ้งตึงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นหรอก ก็แค่ชอบของฟรีเฉยๆ คนๆ นี้น่ะ ถึงชอบพาเลี้ยงโน่นนี่นั่น... เพราะคนๆ นี้เวลายิ้มน่ะ.. น่ารักที่สุดเลย

“วอนโฮ ไม่ดื่มหรอ ?”

“หือ ?”

“กาแฟน่ะ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก” มินฮยอกใช้ช้อนที่ตักเค้กชี้มาที่แก้วกาแฟร้อนที่ตั้งอยู่ข้างตัว..

“ไม่หรอก ก็มันเป็นคาปูชิโน่นี่”

“ทำไมล่ะ ?”

“อีกอย่าง มินฮยอกไปคนฟองนมแบบนั้นมันไม่ถูกนะ”

“หืม ?”

“เวลาดื่มกาแฟน่ะ... จะต้องยกถ้วยกาแฟจรดริมฝีปากและดื่มกาแฟผ่านฟองนม ไม่ใช่คนผสมกัน”

“งั้นหรอ ? ไม่รู้มาก่อนเลยอ่ะ” คนตรงหน้าตักเค้กเข้าปากแล้วเอียงตัวนั่งฟังอย่างตั้งใจ

“แล้วก็.. การไม่ใช้ช้อนคนฟองนมบนกาแฟน่ะ มันเป็นการให้เกียรติบาริสต้าที่อุตส่าห์ทำลายน่ารักๆ บนฟองนมมาให้นะ”

“จริงหรอ ? อ่า... ไม่รู้มาก่อนจริงๆ ด้วยสิ...”

“ไม่เป็นไรหรอก” มินฮยอกพยักหน้าเบาๆ แล้วค่อยๆ ยกแก้วคาปูชิโน่จรดปาก

“ฮื่อ... คาปูชิโน่นี่ฟองนมหนาเนอะ” พูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน

“ฟองนมบนคาปูชิโน่น่ะ.. หนาเพราะว่า ฟองนมจะช่วยคาปูชิโน่ในการกักเก็บความร้อน ไม่ให้กาแฟเย็นหรือชืดจนกว่าเจ้าของกาแฟจะยกมันขึ้นมาจิบยังไงล่ะ”

เหมือนกับฉัน... ที่เก็บความรู้สึกมากมายเอาไว้ รอวันที่นายต้องการจะรู้

เหมือนฟองนมที่เก็บความร้อนของกาแฟเพื่อไม่ให้รสชาติของกาแฟเปลี่ยนไป.. ฉันก็เก็บความสัมพันธ์ของเราไว้ให้เท่าเดิม เพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดแบบนี้ห่างเหินออกไป

แต่ถ้าวันนึงมันไม่ไหว...

“มินฮยอก”

“หืม ?”

ฝนด้านนอกร้านยังคงตกอยู่ มีทั้งลม ทั้งฟ้าผ่า ถึงจะไม่ได้แรงมากจนน่ากลัว แต่ก็ทำให้สะดุ้งได้เล็กน้อย

แต่อาจจะไม่น่ากลัวเท่าบรรยากาศมาคุของคู่รักวัยทำงานที่นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านหรอกมั้ง

Espresso, Americano Part

ขม...

รักของเรามันขมปร่าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ลืมไปแล้วล่ะ

ถ้าให้เดา นี่อาจจะเป็นการเดทครั้งสุดท้ายของเราทั้งคู่ก็ได้มั้ง ? ทั้งบรรยากาศรอบตัวของเราสองคนที่เป็นสีหม่นๆ ไหนจะอากาศสีหม่นๆ ที่ไม่ได้เป็นใจ ทั้งฝนตก ฟ้าผ่า ลมก็แรง

คิดว่าถ้าฝนหยุดตก คนตรงหน้าคงจะวิ่งหนีออกไปแล้ว...

เป็นใครก็ไม่มีใครอยากจะทนชีวิตขมๆ ที่ไร้ความหมาย ไร้รสชาติแบบนี้หรอก เพราะเขาก็ทนไม่ได้เหมือนกัน.. กับชีวิตขมๆ ที่ได้รับมาตลอด

“พี่จะไม่พูดอะไรเลยหรือไง ?” ถามด้วยเสียงเรียบตึง ไม่ชอบที่ตอนนี้มันเงียบสุดๆ ทั้งๆ ที่มีเพลงโปรดของเขาคลออยู่ในร้านตลอด แต่อารมณ์ของยูกีฮยอนไม่ได้ดีขึ้นมาเลย

“พูดอะไรล่ะ”

“ไม่รู้... พี่นัดผมมาทำไมล่ะ ?”

“นายพูดเหมือนไม่อยากมากับพี่เลยนี่”

“พี่พูดกับว่าพี่อยากมาเจอผมบ่อยมากกกกกกกกก มากกกกกกกกกกก เลยนี่ครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน.. ถ้าการคบกันมันยิ่งทำให้รู้ว่าเข้ากันไม่ได้ จะคบกันต่อไปทำไม

เจอกันก็มีแต่ต้องทะเลาะ เจอกันแล้วก็คุยไม่รู้เรื่อง

ทั้งๆ ที่เราไม่ใช่เด็กมัธยมหรือมหาลัยที่ต้องการความรัก น่ารักๆ แบบที่เห็นทั่วไป ตอนนี้ต้องการคนที่ยืนข้างๆ คอยเป็นกำลังใจและให้กำลังใจ

แค่นั้นก็พอไม่ใช่หรอ...

และเขาก็เป็นให้ไม่ได้หรอก กำลังใจอะไรนั่น แค่เข้าใกล้ยังทำไม่ได้เลย... เยอะไปก็หาว่าก้าวก่าย ไกลไปมันก็ยิ่งห่างเหิร เป็นแบบนี้แหละความรักของเรา...

เข้ม และขม จนไม่อยากจะใช้แม้แต่ลิ้นแตะ

ความรักที่แสนขมปร่า เหมือนกับเอสเปรสโซ่ที่ถูกวางจนชืดแก้วนี้... ยิ่งดื่มก็ยิ่งไร้รสชาติ ไม่มีรสใดๆ นอกจากความขม รสเข้ม ดื่มยาก มันไม่เหมาะกับเขาซักนิด

บางที... มันก็อยากจะให้มันมีรสชาติมากกว่านี้ แต่คงทำอะไรไม่ได้..

ใช่มั้ย ?

“พี่ขอโทษ” คำพูดที่ไม่คาดคิดออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้า

“.....”

“ขอโทษที่เจอเราทีเราก็มีแต่ต้องทะเลาะกันตลอด เอาแต่พูดว่ากีอยอนก้าวก่ายเรื่องของพี่ พี่ขอโทษ”

“....”

“กีฮยอนบอกว่า เราสองคนก็เหมือนเอสเปรสโซ่ใช่มั้ย ?”

“อือ...”

“ถ้ารสชาติมันเข้มเกินไป... เราทำให้มันอ่อนไม่ได้หรอ... ?”

“ยังไงล่ะ...”

“ไม่รู้สิ... แต่มันจะเป็นไปได้มั้ย ถ้าเราจะเริ่มต้นใหม่กัน มาค่อยๆ ปรับรสชาติที่กีฮยอนไม่ชอบกันใหม่” รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งมาให้ เป็นเชิงขอร้อง อ้อนวอน...

เป็นไปได้ไหมนะ...

“คนอเมริกาน่ะ... เพราะดื่มเอสเปรสโซ่ไม่ได้ เลยเติมน้ำลงไปให้ดื่มง่าย... ถ้ารักของเรามันขมและเข้มเกินไป.. มาลองทำให้ผมอ่อนลงดูไหม ?”

“....”

“พี่อาจจะพูดอะไรไร้สาระ... แต่พี่... รัก... เรานะ...”

คำพูดมากมายหลั่งไหลออกมา...

ควรทำยังไงนะ... ควรตอบว่ายังไง....

รสชาติของกาแฟชืดๆ แบบนี้... จะเปลี่ยนรสชาติของมันได้ไหม...

รสเข้มๆ ที่ผมแทบจะไม่เคยสัมผัสได้...

พี่ฮยอนอู... ทำได้ใช่ไหมนะ ?

ทำให้มันอ่อนลงได้ใช่ไหม?

ฝนหยุดตกแล้ว....

แช ฮยองวอน ส่งกาแฟแก้วใหม่ให้กับพนักงานคนหนึ่งให้ไปเสิร์ฟที่โต๊ะ...

วันนี้เขาเห็นคู่รักถึงสามคู่ในร้าน....

คู่เด็กมัธยมปลาย กับความรักหวานๆ วัยเรียนที่เพิ่งบอกชอบกันไปพร้อมกับแก้วมอคค่า

คู่รักมหาลัยที่ตอนแรกเป็นเพื่อนสนิท แต่ตอนกลับออกไปเมื่อกี้ยังจับมือกันเดินไปพร้อมกัน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันบ้าง

สุดท้ายก็คู่รักมาคุที่เพิ่งยิ้มให้กันได้ไม่นานและเพิ่งสั่งกาแฟแก้วใหม่

แอบเห็นแหวนเกลี้ยงๆ ที่นิ้วของลูกค้าท่านหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับรอยยิ้มร่าเริงตอนสั่งอเมริกาโน่รึเปล่า

แต่ก็ไม่รู้แหละ...

รสชาติของความรักนั้นหอมหวานอยู่เสมอ...

มันจะมีไหมนะ...

ช่วงเวลาที่เขาได้ทดลองลิ้มรสชาติของมันน่ะ...

กริ้ง...

“ยินดีต้อนรับครับ... เอ๊ะ ?”

-Fin-

เรารู้สึกว่าคู่สุดท้าย ดูจะมึนๆ ไปนิด... ขอโทษนาจา พอดีเราง่วง... พยายามที่สุดแล้ว

แหง่ะ...

ขอบคุณสำหรับการกดเข้ามานะจ๊ะ

♥

B E R L I N ❀