คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DEK-WAT 4
DEK WAT
4
หลังจากที่ออกมาจากกุฏิหลวงตา แดฮยอนและยงกุกก็อบหนังสือเรียนที่อยู่ในที่ซุกหัวนอนของพวกเขามา กะจะเอาไปอ่านตอนที่พาฮิมชานไปกินข้าว..
“จะสอบกันหรอ?”
“สอบเข้าน่ะ”
“หือ... เรานึกว่ายงกุกอายุเท่าเราซะอีก” ฮิมชานเอียงคอมองยงกุกอย่างงงๆ พลางตักข้าวผัดกระเพราไก่ใส่ปาก ใช่เราอยู่กันที่ร้านป้าฮโยซอง เพราะฮิมชานไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยวเท่าไหร่ ไอ้แดอยอนเลยอดเต๊าะน้องจงออบ
“เฮียเขาอายุ 17 แล้ว แต่ซ้ำชั้นปีนึงน่ะครับ” เป็นแดฮยอนที่แถลง
และยงกุกก็เงยหน้ามองแดอยอนพลางขมุบขมิบด่าประมาณว่า ‘มึงจะประจานกูให้เขาฟังทำไม’
“อ่าว.. ก็เท่ากันสิ เราก็ 17 นะ” ฮิมชานยิ้มร่าเริงให้
“อื้ม..”
“งงว่ะ.. ไม่รู้เรื่องเลย”
“ไหน.. เรื่องอะไร...” ฮิมชานหันหน้าไปมองเนื้อหาในบทเรียนของแดฮยอน ยงกุกก็ชะเง้อหน้าไปมองและพบว่า..... ไม่เข้าใจเหมือนกัน =____=
“งั้น เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง ยืมดินสอหน่อย” ว่าแล้วก็แย่งดินสอในมือของแดฮยอนไปแล้วขีดๆ เขียน ๆ อธิบายโจทย์คณิตศาสตร์ที่อยู่บนหนังสืออย่างกับว่ามันเรื่องง่าย... แล้วคนฟังก็... เข้าใจง่ายเช่นกัน..
เพราะเสียงนางฟ้ามันน่าฟัง...
ไม่ใช่เฟ้ย !!!
“เข้าใจมั้ย ?” แดฮยอนตาโตก่อนจะพยักหน้ารับรัวๆ
“เข้าใจง่ายมากเลย.. ขอบคุณอีกทีนะครับ”
“ไม่เป็นไร ๆ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเราได้”
“โอเคเลย งั้นมาเป็นติวเตอร์ให้หน่อยสิ”
“หือ? เอางั้นหรอ เราไม่ได้เก่งอะไรมากหรอกนะ?”
“อย่างน้อยก็น่าจะเก่งกว่าพวกเราล่ะครับ !”
“อือ.. ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็ได้นะ”
“ดีใจจัง !!!” แดฮยอนยิ้มยงกุกก็ได้แต่เงยหน้ามองเงียบๆ ภาวนาให้เจอเรื่องที่ไม่เข้าใจ ‘จริงๆ’ เร็วๆ
“ป้าคร้าบบบบบบบบบบบบบบ ขอข้าวผัดกุ้งกล่องนึง” เสียงเจื้อยแจ้วของใครบางคนทำให้ทั้งโต๊ะเผลอเงยหน้าขึ้นไปมอง
เจ้าของเสียงที่โดนจ้องมองหันหน้ามา
“โหววววววววว โลกแตกว่ะ แดอยอนอ่านหนังสือ”
แดอยอนที่จับหนังสือคณิตศาสตร์อยู่หันขวับไปมองหน้าคนพูด
“เฮ้ย ตลกป่ะไอ้หมู คนเขาอยากขยันบ้างอะไรบ้าง”
“หรอ???? แล้วนี่สรุปอ่านไม... อ่...” เจ้าของเสียงชะงักไปแป๊บนึงแล้วหันมามองคนที่นั่งยิ้มอยู่
“พี่ฮิมชานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” วิ่งเข้าใส่ฮิมชานอย่างไม่คิดชีวิต กอดหมับแล้วเอาหน้าถูๆ ที่ไหล่ “คิดถึ้งงงงงงงง คิดถึง พี่ฮิมชานไม่ได้มาตั้งนานแล้วอ่ะ คิดถึงมากกก”
“ฮ่าๆๆๆ พี่ก็คิดถึงยองแจเหมือนกัน” ฮิมชานลูบหัวคนที่กอดอยู่เบาๆ ก่อนที่ ยูยองแจ จะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดต่อ
“จริงนะ พูดจริงเปล่า โอ้ยยยย ดีใจอ่ะ นึกว่าลืมผมไปแล้ว..”
“ใครจะลืมน้องรักของพี่ลงล่ะ ลืมก็บ้าแล้ว..”
“ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่ทำไมพี่ถึงมาอยู่กับไอ้นรกนี่ล่ะ?” ว่าพลางชี้ไปที่แดฮยอน
ยูยองแจเป็นเด็กที่อยู่บ้านหน้าวัดเหมือนกัน ซึ่งบ้านอยู่หลังตรงข้ามกับฮิมชาน ด้วยความที่บ้านติดวัด ยองแจจึงมาแวะเวียนมาซื้อกับข้าวกับปลา หรืออาหารที่ร้านป้าฮโยซองและป้าซอนฮวาบ่อยๆ ที่สำคัญที่สุดคือยองแจเป็นเพื่อนร่วมห้องของแดฮยอนและยงกุก..
ส่วนที่ทะเลาะกับไอ้แดฮยอนบ่อยนั่น.... เหตุผลส่วนตัว.... ซึ่งเอาจริงๆ ยงกุกไม่รู้หรอก...
“ถึงพี่จะนรก แต่ก็พาน้องขึ้นสวรรค์ได้นะจ๊ะ” พูดแซวพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ จนยองแจต้องส่งเสียง ‘เหอะ’ ออกมาเบาๆ
ก็.. นี่อาจจะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่สองคนนี้ชอบมีเรื่องกันบ่อยๆ ไอ้แดฮยอนมันหื่น...
มั้ง?
“แล้วสรุปอ่านหนังสือทำไม สอบเสร็จไปแล้ว.. ไปหาครูมาแล้ว แกไม่ตกนี่”
“จริงดิ รู้ได้ไง”แดฮยอนทำหน้าดีใจประหนึ่งได้รางวัลจาดงานประกวดหนุ่มหน้ามนแห่งวัดดาวเหนือ
“ก็.. ไปถามครูมาอ่ะ.. ไปดูรายชื่อมาแล้วไง.. เห็นแกไม่ตก”
“อื้อ.. แล้วทำไมแกถึงดูของฉันวะ?”
ยองแจสะดุ้งก่อนจะตอบ
“ก็ดูหมดแหละ ! พี่ยงกุกก็ไม่ตก”
“อ๋อ.. ก็ดี” ยงกุกพยักหน้าเบาๆ
“อือ.. แล้วแกอ่ะ”
“หึหึ.. สี่หมด” ยืดขึ้นอย่างรวดเร็ว แดฮยอนอ้าปากค้าง
“โหยดีว่ะ...”
“ยองแจเก่งจัง” ฮิมชานยิ้มกว้างให้แล้วยองแจก็ลงไปซุกพี่ฮิมชานอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับพี่ฮิมชาน”
“แล้วแกจะเรียนต่อไหนวะ???” ยองแจเงยหน้าขึ้นจากฮิมชานแล้วมองหน้าแดฮยอน
“....” ยองแจเงียบกริบกัดปากอย่างครุ่นคิด
“...?”
“ก็... เทคนิค ทีเอสอ่ะ...” ตอบเสียงอ้อมแอ้มๆ
“หือออออออออ ที่เดียวกันเลย !!” แดฮยอนตาโตมองยองแจ “แต่แกเก่งขนาดนั้นทำไมมาเรียนช่างวะ?”
“.............” ยองแจเงียบอีกครั้ง....
“เฮ้ย.. เป็นอะไรทำไมเงียบ..?”
“ก็... เราอยากเรียนคหกรรม...”
“อ่าว แล้ว...”
“แล้วอยากเรียนจริงๆ อ่ะ... มันจบเร็วกว่าเยอะเลย ได้ทำในสิ่งที่ชอบ มีความสุขจะตายไป... ถ้าให้เราไปเข้าเรียนสายสามัญธรรมดา ปวดหัวตาย... รู้มั้ยว่า ไอ้เกรดสี่ที่ได้มาอ่ะ... มันไม่ได้ชอบหรอกนะ....” เบะปากตอบ... “ว่าแต่เมื่อกี้แกว่าไงนะ.. จะเข้าที่เดียวกันหรอ?”
“อือ...”
“แล้วสมัครสอบยัง?”
“ยัง...”
“.....”
“.....”
“.....”
“.....”
“ไอ้บ้า !! พรุ่งนี้เขาปิดรับสมัครแล้วนะเว่ย !!!!!”
“จริงดิ” ตาโตกับคำเพื่อนที่พูดมาเมื่อกี้
“เอออออออออออออออ นี่อยากเรียนจริงป่ะ รู้อะไรบ้างวะเนี่ย !”
“ก็เพิ่งตัดสินใจเมื่อวานอ่ะ...” ยกมือเกาหัวแกรกๆ
“โว๊ะ !! จะสมัครมั้ย เดี๋ยวพาไปสมัครเดี๋ยวนี้เลย”
“เฮ้ย... พรุ่งนี้ไปเองก็ได้มั้ง?”
“มันไม่ทันเชื่อดิ !!! จะไปมั้ย? นี่หวังดีนะ”
“ไปดิ !!!” แดฮยอนพยักหน้ารัวๆ พอดีกับที่ข้าวผัดของยองแจเสร็จพอดี
“พี่ยงกุกด้วยป่าว?”
“พี่ไม่อ่ะ..” ยกกุกส่ายหน้าปฏิเศษ
“เออ งั้นผมไปก่อนนะเฮีย” ว่าแล้วก็โดดขึ้นไปบนจักรยานของยองแจแล้วก็ปั่นออกไปทันที...
มาไวไปไวชะมัด....
งั้น... ตอนนี้ก็เหลือแค่ยงกุกกับฮิมชานดิ????????
คิมฮิมชานเลือกที่จะนั่งกินข้าวเงียบๆ ส่วนยงกุกก็นั่งอ่านหนังสือ..
พอไม่มีไอ้แดอยอนคอยพูด... ก็รู้สึกว่ามันเงียบไปถนัดตาเลยว่ะ..
เอาไงดี....
“ยง... ไม่เข้าใจตรงไหนถามเราได้นะ” ยงกุกมองหน้าฮิมชานที่เพิ่งตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วกลืนก่อนจะยิ้มหวาน...
นางฟ้าอีกแล้ว...
“ก็.. ยังไม่เจอส่วนที่ไม่เข้าใจอ่ะ..”
“งั้นลองทำโจทย์มั้ย ? โจทย์มันต้องวิเคราะห์เยอะ”
“ขออ่านให้จบก่อน..”
“อื้อ..” ฮิมชานวางช้านลงบนจานแล้วหยิบแก้วน้ำเย็นมาดูด
แล้วทำไมยงกุกต้องแอบมองแบบนั้นด้วยวะ
“ชาน...”
“ว่าไง” พอใจที่ถูกเรียกว่าชานเฉยๆ จึงหันมา
“จะย้ายมาอยู่ที่นี่หรอ?”
“เปล่า... อยู่จนกว่าจะเปิดเทอมอ่ะ.. แล้วค่อยกลับ”
เปิดเทอม.... เมื่อไหร่นะ ???
“อือ..”
“แต่เราชอบที่นี่นะ... คิดว่าปีหน้าอาจจะมาอีก”
ปีหน้าเลยหรอ?
อยู่ตลอดเลยไม่ได้รึไงนะ... ก็แค่... อยากเห็นหน้าทุกวัน...
“ทำไมอ่ะ?”
“เพราะยงอยู่ที่นี่ไง...”
--
พาน้องชานคนสวย นางฟ้าของคุณยงสุดหล่อมาทิ้งระเบิดแล้วหนีค่ะ -.,-
น้องชานพูดงี้คืออะไรคะ?????? -/////////////////////////////////////-
ความคิดเห็น