คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DEK-WAT 2
DEK WAT
2
ซวย
โครตซวย..
บังยงกุกยากตะโกนถามโลกว่า มี(ห่า)อะไรซวยกว่านี้อีกมั้ย...
ทั้งๆ ที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เดินกลับว่าจะต้องตื่นเช้า กลับกลายเป็นว่า เครียดจนแทบนอนไม่หลับ...
เป็นผลให้ตื่นสาย....
แต่โชคดีว่ายังทัน... ทำแหน่งคนเข็นสาลี่ยังว่างให้เขาอยู่คู่กับไอ้แดฮยอน
แต่ความซวยก็ปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรกคือเขาสะดุดล้มก้อนขี้หมาก้อนหนึ่งตรงหน้าโบสถ์.... แล้วไปพอเข็นรถ เขาก็พบกับชะตากรรมที่แสนโหดร้าย... ไอ้ด่างหมาวัดเจ้าถิ่นที่เขาอยู่ๆ ก็ไปกวนตีนมันด้วยการมองหน้าและยักคิ้วให้... กลายเป็นว่า ไอ้สัตว์หน้าขนที่เป็นมิตรกับมนุษย์วิ่งไล่กวดเขา
โครตเหนื่อย... อยากจะบอกว่าเมื่อเช้าไม่ได้อาบน้ำ... เทแป้งใส่ตัวแล้ววิ่งมาเลย... เพราะงั้น ไอ้แดฮยอนเลยขาวเกินความจริงไปหน่อย...
ไหนๆ ตอนนี้ก็ว่าง.. เขาจะเล่าเรื่องราวที่ทำให้ยงกุกและแดฮยอนมาอยู่ที่วัดดาวเหนือนี่... ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 16 ปีก่อน.... ยงกุกถูกเอามาทิ้งไว้ด้วยแม่ใจร้ายที่วางเขาเอาไว้หน้าโบสถ์ เขาร้องไห้จนหมาเห่าหลวงตามาเห็นจึงเก็บเขามาเลี้ยง ตอนนั้น.. เขาอายุเท่าไหร่ไม่รู้... แต่ที่ข้อมือของเขามีเขียนชื่อติดเอาไว้ว่า บัง ยงกุก หลวงตาขี้เกียจตั้งใหม่เลยตั้งไปอย่างนั้น...
ส่วนจอง แดฮยอน... ถ้าพูดถึงสภาพจิตใจน่าจะแย่กว่ายงกุกนะ... มันถูกแม่เอามาฝากไว้ตั้งแต่ขวบครึ่ง เพราะแม่มันไม่มีตังเลี้ยง แล้วบอกว่า จะกลับมารับลูก... แต่นี่ก็ผ่านมีสิบกว่าปีแล้ว ยังไร้วี่แววของผู้หญิงใจร้าย....
แต่มันก็ผ่านมาแล้ว ...
และตอนนี้
บอกตรงๆ ว่าง่วงและเพลียมาก... แต่เรื่องซวย ๆ แต่เช้า...
แดฮยอนและยงกุกลากรถตามหลวงตาไปเรื่อยๆ จนไปถึงทางเข้าวัด ซึ่งเป็นบ้านหลังสุดท้าย... ยงกุกจำได้ว่า จะมียายแก่ๆ คนนึงจะออกมาทำบุญทุกวัน แต่วันนี้ต่างออกไปนิดหน่อย...
คนที่ออกมาจากบ้านเป็นคุณป้ากับคุณลุงที่ดูอายุไม่มากเท่าไหร่แต่หน้าตาดูมีความสุขดี
และ.... เด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกหนึ่ง..
ไม่สิ.. ไม่ใช่ผู้หญิง... ผู้ชาย..
แต่ทำไม... สวยจัง...
“อ่าวกลับมากันแล้วหรอเนี่ย” หลวงตาทักทายอย่างสนิทสนม
“ครับ.. พอดีพาเจ้าลูกชายตัวดีมาอยู่ชนบทบ้าง ปิดเทอมน่ะครับ ”
“อ๋อ.. ก็ดีแล้ว”
“เดี๋ยวสายๆ ผมเข้าไปหานะครับหลวงพ่อ”
หลวงตาและคุณลุงคุยกันนิดหน่อย ยงกุกก็รับกับข้าวกับปลามาใส่ไว้ในรถ.. และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขาก็เจอกับตากลมๆ ของเด็กผู้ชายคนนั้น.... ผมดำขลับ ตาใสแน๋ว... แบบ... โครตน่ารัก
ยงกุกแอบค้างไปเกือบสิบวิเมื่อดวงหน้าหวาน ๆ ยกยิ้มให้...
หัวใจเต้นแรง..
หน้าแดงทุกที..
ใช่เธอรึนี่..
ที่คอยตลอดมา.....
ถุย !
รู้แค่ว่าตอนนี้รู้สึกหัวใจเต้นตึกตักๆ เฮ้ย.. นี่เป็นโรคหัวใจป่ะวะ....
ยงกุกหลบตาแล้วเริ่มเข็นรถตามหลวงตากลับวัดเมื่อเห็นว่าหลวงตาให้ศีลให้พรจบแล้ว
พอเดินแล้วหันมามอง.. เด็กคนนั้นก็มองเขาอยู่แล้วยิ้มขำๆ ให้...
โคตร ของ โคตร ของ โคตร น่ารัก.....
“เฮีย.. หน้าโคตรแดงเลยอ่ะ”
“หา ???”
“หน้าแดงครับ...”
“จริงดิ..”
“แน่ะ.. เขินคุณหนูคนนั้นอ่ะดิ”
สะบัดหน้าหนีไอ้ก้อนวัตถุสีดำแล้วไปช่วยพี่ๆ ในวัดขนของ
“เออ.. เฮีย แล้วเรื่องเมื่อคืนอ่ะ เอาไง” อยู่ๆ ก้อนวัตถุสีดำนามว่าจองแดอยอนก็เงยหน้าขึ้นมาถามยงกุก...
“ก็.... ปิดเทอมนี้คงต้องหางานทำว่ะ...”
“เห็นด้วยเฮีย... รับล้างจานร้านเจ๊ฮโยซอง กับเจ๊ซอนฮวามะ???”
“เออ.. ก็น่าสนนะ... แต่ว่า จะพอหรอวะ... กูว่าค่าเทอมมันไม่ใช่ถูกๆ นะเว่ย”
“อืมนั่นดิ...” แดฮยอนพูดพลางคิดหาวิธีหาเงิน
“มึงมีความฝันป่ะ?”
“หา???”
“ฝัน... ฝันอะไรก็ได้”
“ผมหรอ...” แดฮยอนเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
“อือ...”
“ไม่รู้ดิเฮีย... แต่คิดไว้นะ ว่าถ้าจบม.ต้นแล้วจะเรียนต่อช่าง”
ยงกุกเลิกคิ้ว
“มันหางานง่ายกว่าอ่ะเฮีย แล้วผมก็ว่าผมทำได้นะ ก็คิดนะว่าจะตั้งใจเรียนอ่ะ... โคตรเสียดายเวลาเลยอ่ะ”
“อืม...ก็นะ...”
“เฮียว่าเกรดเราจะเอาไปยื่นสอบได้ป่ะ?”
“ไม่แน่ใจว่ะ... แต่มันคงไม่ขี้เหร่เท่าไหร่มั้ง เราก็ส่งงานครบกันนี่”
“อืม.. แล้วเฮียอ่ะ...”
“หืม... ก็...”
“ได้แล้วครับ เส้นเล็กน้ำลูกชิ้นำไม่ผักไม่งอก กับ บะหมี่ต้มยำ” ร่างเล็กๆ แต่แขนไม่เล็กของ มุน จงออบ เดินมาพร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยวสองชาม ทวนรายการอาหารอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งยิ้มให้...
“แหม... ขอบคุณนะครับ น้องจงออบ พีล่ะช๊อบบบ ชอบ ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้”
“ครับ ขอบคุณนะครับ ^ _ ^”
“ครับ ถ้าไม่ตะขิดตะขวงใจ อะไรก็มาเป็นแฟนพี่ได้นะ”
ยงกุกคิ้วกระตุกกับคำพูดของแดฮยอน... ไอ้นี่มันขี้หลี หลีไปทั่ว.. หลีตั้งแต่เด็กสามขวบยันป้าแม่ค้าขายส้มตำ.. แล้วบังเอิญว่ามันบอกว่ามันถูกใจน้องจงออบ ลูกเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวป้าซอนฮวาที่อยู่ตรงข้ามร้านอาหาตามสั่งของป้าฮโยซอง
ความจริง.. ยงกุกชอบกินอาหารตามสั่งร้านป้าฮโยซองมากกว่านะ แต่ไอ้แดฮยอนมันบอกจะไปจีบน้องจงออบ มันบอกว่า จีบจุนฮงลูกชายป้าฮโยซองไม่สนุก...
เออ เรื่องเถอะ..
---
ลงไว้.... ให้เวลาคุณคนอ่านตัดสินใจ
คิคิ
ความคิดเห็น