รักไม่ได้ตั้งจัยของนายสุดฮอต

เมื่อพระจันทร์เคลื่อนที่ลงจากฟ้า ไม่ทันไรดวงอาทิตย์ก็ขึ้นมาแทนที่ นั่นเปนสัญญาณเตือนว่า เริ่มวันใหม่แล้ว ถึงวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ แต่ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงกลับรู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูก (-_-)
"ก๊อกๆๆ โบลิ่งเปิดประตูให้แม่หน่อยลู....ก" ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"ก๊อกๆๆๆ เปิดประตูให้แม่หน่อยลูกจ้า" เงียบอีกตามเคย
อีกฝากหนึ่งของประตู ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัวไปมา เทอกำลังขยับปากพะงาบๆอยู่
"อะไรอ่ะแม่ เคาะอยู่ได้คนจะหลับจะนอน อย่ากวนได้มั้ยวันนี้โรงเรียนก้ไม่ได้เปิดด้วยอะแม่ งัมๆๆ"
พูดจบคุณเทอก้หลับต่อ
" OoO" แม่
"โบลิ่ง! จะตื่นไม่ตื่น ถ้าไม่ตื่นแม่จะพังประตูแล้วนะ 1..2..3"
"แอ๊..........ด เปิดแล้วจะแม่" (ทามเปนพูดเสียงหวาน:ผู้แต่ง)
"แม่มีไรอ่า ถึงปลุกหนูแต่เช้า" เช้าอะไรแม่คุณ นี่11โมงแล้ว
"ไม่มีอะไรมากหรอกลูก แม่แค่จะถามว่า จะไปเที่ยวด้วยกันมั้ยแค่นั้นเอง แต่ลูกกลับว่าแม่อ่ะ ว่าไปรบกวนเวลานอนของลูก ฮึกๆๆๆ" OoO แม่ชั้นร้องไห้
"ง่า.. แม่จ้าไม่เปนไรนะจ๊ะ ไม่ต้องร้อง หนูว่าแม่แค่นิดเดียวเองอย่าร้องเลยนะเด็กดี โอ๋ๆๆๆๆ" (นี่หรึอวิธีปลอบแม่)
"นี่ๆ เกินไปและๆ ฉันเปนแม่หล่อนนะย่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เด๋วโดน" พึ่งรู้ตัว
"เอ๊ะ! เมื่อกี้แม่บอกว่า จะไปเที่ยวหยอ" หูผึ่งเชียวนะแก
"ก็ใช่นะสิ เห็นลูกเบื่อๆ เลยจะพาไปเที่ยวแก้เซงไง" มานต้องไปแน่ๆ
"ถ้าลูกอยากนอนต่อแม่ก้ไม่กวนและน้า ลูกนอนต่อเหอะ" 
"แหะๆ แม้แม่ หนูจะให้แม่กะพ่อไปเที่ยวสองต่อสองได้ไง หนู้ต้องไปเป็นก้างขวางคอจิงมั้ย
แม่รอหนูแปปนึงละกานนะ"
แม่ไม่ได้ตอบอะไร แต่พยักหน้าหยอยๆ แล้วเดินลงไปรอข้างข้าง
เวลาผ่านไป5นาที
"ตึกๆๆๆๆ แม่จ้าหนูเส.......ด โคร้ม! โอ๊ยยยยย เจบบบบ ซี๊ดๆๆๆๆ เสดแล้วจะแม่"
"เจ็บมากมั้ยลูก เปนไงละรีบร้อนดีนัก ตกบันไดแต่ละครั้งพ่อต้องซ้อมมันทุกที" พ่อแซวลูกสาว
"เจ็บสิพ่อถามได้ แม้.. หนูไม่ได้อ้วนขนาดนั้นซะหน่อย อะไรจะขนาดนั้น"
ตอนนี้พ่อแม่ลูกได้มานั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว โดยมีพ่อเปนคนขับรถ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ โบลิ่งที่กำลังหลับอยู่นั้น ก็เอื่อมมือไปหยิบกระดาษเช็ดชู่ เอามาเช็ดเบาะข้างๆตัว โดยที่ตาทั้ง2ข้างยังปิดสนิทอยู่ แม่ที่นั่งข้างๆลูกสาวหันมาเห็น ด้วยความสงสัย จึงถามลูกสาวว่า
"โบลิ่งทำอะไรอยู่ลูก ถูอยู่นั่นแหละ"
ผู้เป็นลูกสาวหลี่ตามอง แล้วซะดุ้งเฮือก
"เออ หนูเช็ด เออ เออ เช็ด เออ เออ"
"ตกลงทำอะไรอยู่ มัวแต่เอออยู่ได้" แม่ถามอีกครั้ง
"คือ หนูกำลังเช็ด..น้ำลายอยู่ค่ะ" โบลิ่งตอบอย่างอายๆ
" โห ลูกนอนจนน้ำลายไหลเลยหรอลูก ถึงว่าทำไม พักนี้พ่อเช็ดรถ ตรงเบาะถึงมีรอยด่างเต็มเลย" พ่อบอกลูกสาวพรางหัวเราะ
"O_O หนูไม่ได้นอนน้ำลายไหลบ่อยซะหน่อย เว่อร์ไปและ"
ติ๊งงงงต่องงงง "ท่านผู้มีอุปการคุณทุกท่านโปรดทราบ หมายเลขทะเบียน กจ3611 เป็นของท่านใด กรุณามาที่รถของท่านด่วนค่ะ ขอบคุณค่ะ"
ตอนนี้ทั้งสามคนมาอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่ง ร้านแรกที่เราจะเข้าก้คือ ร้านอาหารค่าา หิวมากๆเลยอ่า ขอเวลาส่วนตัวแปปนึงนะ( ตามสบายเลยค่ะ : ผู้แต่ง )
เวลาผ่านไปราวๆ1ชั่วโมง ทั้งสามคนก้ออกมาจากร้าน ต่อจากนั้นพวกเค้าก้เดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยๆๆๆ จนเข็มนาฬิกากระดิกแล้วกระดิกเล่า จนตอนนี้เปนเวลา2ทุ่มกว่าแล้ว
"ว้ายยย ตายแล้วๆ นี่มัน2ทุ่มกว่าแล้วอ่า ตายๆๆๆ"
"อะไรลูก ร้องซะเสียงดังเลย"
"ก้2ทุ่มกว่าแล้วอ่า พรุ่งนี้ต้องรีบไปโรงเรียนแต่เช้า"
"โห ลูกเรานี้ขยันเรียนจิงๆเลยนะแม่" ยังไม่รู้ความจิง
"อืม ช่ายขยันเรียนจิงๆลูกเรา" นี่ก้อีกคน
"แหะๆ แม่ก็" ที่รีบร้อน ไม่ใช่ว่าขยันเรียนหรอกนะ กลัวลอกการบ้านเพื่อนไม่ทันต่างห่าก
"รีบกลับกันเหอพน้า"
"จ้าๆ กลับก็กลับลูก"
พ่อใช้เวลาขับรถกลับบ้านประมาณชั่วโมงครึ่ง พอถึงบ้านปุ๊บ โบลิ่งก้กระโดดลงจากรถ รีบวิ่งไปบนห้องทันที เพื่ออาบน้ำแปรงฟัน เตรียมตัวนอน เปนอันว่าเรื่องราวของวันนี้ก้จบลงเพียงเท่านี้แหละค่ะ