World battle guns

World battle guns

บทที่ 1

ตอน จุดเรึ่มต้นของความหมาย

ในเช้าที่สดใสผมได้ตื่นขึ้นมาจากที่นอนเพื่อที่จะไปทำธุระส่วนเพื่อที่จะไปโรงเรียนตามปกติ แต่ปกติผมก็ไม่ตื่นเช้าแบบนี้หรอนะเพราะถ้าเป็นวันธรรมดาผมคงนอนอยู่ แต่วันนี้มีงานทัศนศึกษานอกโรงเรียนผมจึงต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษทำไมนะหรอ ถ้าไปช้าผมคงต้องโดนทึ้งให้ไปคนเดียวแน่เพราะอย่างนี้ผมเลยต้องรีบไป

ว่าแต่นี้มันกี่โมงแล้วนี้?

พอผมพูดแบบนนั้นผมก็หันไปมองนาฟิกาที่วางไวบนโต๊ะ

เจ็ดโมงห้าสิบห้า ซวยแล้ว!ถ้าเป็นแบบนี้ฉันต้องโดนทึ้งแน่!!

พอพูดเสร็จผมก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน รีบใส่รองเท้าแบบไม่คิดชีวิตแล้วออกจากบ้านไป แต่ว่าผมไม่คิดว่าตอนนี้จะทันหรือไม่ทันผมคิดอยู่อย่างเดียวว่ายังไงต้องไปให้ถึงโรงเรียนให้ได้ พอคิดได้ไม่นานผมก็มาถึงสถานนี้รถไฟได้อย่างเฉีดเฉียว จากนั้นผมก็มองไปรอบๆทางขึ้นรถไฟก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆว่าทำไมคนมันถึงน้อยละทั้งๆที่เป็นเวลาที่คนจะอยะแล้วแท้ๆจากนั้นผมเลิกคิดเลิกสงสัยเพราะรถไฟมาถึงแล้วผมก็ไม่รีรออะไรรีบขึ้นรถไฟอย่างเดียวเพราะตอนนี้ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะต้องไปให้ถึงโรงเรียนให้ได้ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมคนถึงมาน้อยละ พอรถไฟมาถึงสถานนี้ต่อมา ผมรีบลงจากรถไฟและก็มุ่งหน้าไปโรงเรียนทันที่โดยภาวนาขอให้ไปให้ทันที่เถอะ พอมาถึงโรงเรียนผมก็เห็นคนอื่นเขากำลังขึ้นรถกันก็ทำให้โลงอกโลงใจที่ยังไปทัน จากนั้นผมก็รีบขึ้นรถโดยไม่สนใจอะไร พอขึ้นเสร็จผมรีบหาที่นั้งแต่ว่าพอผมมองไปไม่ว่าจะเป็นด้านหน้าหรือด้านหลังก็เต็มไปหมดจนทำให้ผมจำใจต้องยืนเอา จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงมาจากที่นั้งข้างๆๆ

เฮๆๆมาชาชิใช้รึเปล่า?

เสียงเหมือนมีคนมาทักผมผมจึงหันไปมอง พอหันไปมองก็เห็นเพื่อนผมกับคนอื่นๆๆนั้งอยู่

นี้ฉันเองไคจิไง! นายหาที่นั้งใช้รึเปล่ามานั้งตรงนี้ก็ได้วางอยู่

พอเขาพูดจบ ผมก็ลงไปนั้งทันที่ โดยไม่คิดอะไรเพราะนั้นพื่อนของผมเอง

ทำไมนายมาช้าจัง! พวกเรารอนายนานมากเลยนะ

เพื่อนอีกคนถาม

อ่อ!โทษที่ฉันตื่นสายนะ ขอโทษนะ

ผมขอโทษอย่างช่วยไม่ได้ เพราะผมเป็นคนนัดพวกเขามากันเช้าๆ หลังจากคุยกับเพื่อนผมเสร็จผมก็รู้สึกเหนื่อยแล้วง่วนมากเพราะผมรีบวิ่งมาเพื่อที่จะให้ทันรถ จากนั้นผมก็หลับไปด้วยไม่ตัว ต่อมาอยู่ๆผมก็ฝันถึงเหตุการ์ที่ไม่คุนเคย มันเป็นภาพสงครามครังใหญ่ มีแต่เสียงปืนเต็มไปหมดและผู้คนก็แต่ล้มตายจนทำผมแทบช็อกกับเหตุการนั้น ในตอนนั้นผมก็เห็นใครสักคนที่มีรูปร่างเหมือนกันผมแล้วก็กำลังต่อสู่กับก่องทัพของข้าศึกอยู่ ในขณะที่ผมกำลังตกใจกับช็อกอยู่นั้นผมก็ได้ก็ยินเสียงแปลกๆๆดังขึ้น

มาชาชิตื่นได้แล้วตื่นๆๆ

พอผมได้ยินเสียงแบบนั้นผมก็สะดุงตื่นด้วยความงุงงงแล้วตกใจ

ตื่นๆให้ตายสิจะนอนไปถึงไหนกัน

หาว~อะไรหรอ?

ผมตอบแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น

ยังจะมาหาวอีก ไปกันได้แล้ว!

ไปไหน?

ก็ไปทัศนศึกษานะสิถามได้ เอาไปกันได้แล้วคนอื่นเขารอกันอยู่ไป!!

พอพูดจบ ผมก็รีบลงจากรถและก็เดินไปด้วยความง่วนที่ยังไม่หมด พอผมเดินไปถึงก็มีการอบรมการมาทัศนศึกษากันเล็กน้อยแล้วก็จากนั้นก็ไปเดินชมสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆๆอีกมากมาย

นี้ๆมาชาชิ

เสียงขอผู้หญิงที่เรียกผมที่ยืนดูวัตถุโบราณอยู่

มีอะไรหรอ คามิ?

อืม~มาชาชินายได้เอาข้าวกล่องมาด้วยรึเปล่า

พอคามิพูดแบบนั้นผมก็นิดได้ว่าผมลืมเอาข้าวกล่องที่ทำไว้กินตอนบ่ายมาจากบ้าน จนทำให้ผมนั้นแทบจะบ้าตายในเวลาแบบนี้ซะได้ ก็ผมดันรีบที่จะมาให้ทันจนลืมเอาข้าวกล่องที่ทำไว้

ขอโทษนะสงสัยจะรีบมากจนลืมเอามานะ

ผมพูดไปเศร้าไป และก็คิดว่าจะทำอย่างไงดี

ฮาๆนายนี้เป็นคนขี้ลืมจริงๆนะแล้วจะทำไงต่อละ?

ไม่รู้เหมือนกันนะ

หรอ~ถ้างันจะกินของฉันรึเปล่าละเพื่อดีทำมา2กล้องนะ

พอได้ยินแบบนั้นผมก็โลงใจทันทีว่าจะไม่ได้อดข้าวเทียงแล้วแต่ก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงทำมาสองกล้องละ ผมจึงถามเธอด้วยความสงสัย

นี้!คามิ ทำไมเธอถึงทำสองกล่องละปกติเขาน่าจะทำกันคนละกล่องนะ

อะ-เออคือ~ว่านี้มัน~ รับไปเถอะน่า!!

เธอตบแบบเหมือนคนหงุดหงิดอะไรสักอย่าง

พอพูดจบเธอให้ข้าวกล่องแล้วก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้บอกอะไรซะอย่างแต่ผมก็ไม่สนใจก็คงเพราะเธออาจจะห่วงเพื่อนๆๆละมั่งถ้าเพื่อนคนหนึ่งลืมเอามาจะได้ให้เพื่อจะให้เขาโลงใจละมั้งเพราะเธอก็เป็นคนที่เป็นห่วงเพื่อนๆอยู่ตลอดเวลานี้น่าผมคิดแบบนั้นแล้วก็ ขอบคุณคามิอยู่ในใจ จากนั้นตอนบ่ายโมงผมก็มานั้งกินข้าวกล่องกับคามิและก็กับเพื่อนๆแต่ว่าพอผมมองไปที่คามิแล้วทำไมเธอถึงหน้าแดงแล้วก็ลบหน้าผมอยู่เรื่อยนะ พอผมเห็นแบบนั้นก็อดห่วงไม่ได้ที่ว่าถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า

นี้!คามิเป็นอะไรรึเปล่า?

ผมถามด้วยความเป็นห่วง

มะ-ไม่ซะน้อย!!

หรือว่าโกรธเรื่องข้าวกล่องที่เธอทำให้ละ ถ้าไม่ว่าอะไรฉันจะคือให้ก็ได้นะ?

ปะ-เปล่าซะน้อยแล้วไม่ต้องให้คือก็ได้

หรองั้นก็ขอบคุณนะ

อะ-อืม

ถึงผมจะสงสัยก็เถอะแต่ถามไปเธอก็คงไม่ตอนผมอยู่ดีผมจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วกินข้าวกล่องต่อ พอกินเสร็จผมกันเพื่อนๆก็พากันแยกยากกันไปทำธุระของตัวเองต่อ แล้วก็นัดกันว่าพอมืดแล้วให้ไปรวมกันที่โรงแรมที่ทางโรงเรียนได้จัดเตียมไว้ พอตกลงกันได้แล้วก็พากันไปทำธุระทางอื่นส่วนผมก็คิดจะเดินเล่นซะน้อยแล้วก็จะไปที่โรงแรมต่อเพราะกล้วที่จะรอให้คนอื่นแย้งกันอาบน้ำ พอคิดเสร็จผมก็เดินเล่นจนถึงเวลาห้าโมงเย็นแล้วผมก็รีบไปที่โรงแรม แต่ก่อนที่จะถึงผมก็เห็นคามิเดินไปที่ป่าร้างแห่งหนึ่งผมคิดว่าเธอจะไปทำอะไรที่นั้นกันผมสงสัยและก็ห่วงเธอด้วยก็เลยตามไปดูว่าเธอจะไปทำอะไร แต่พอผมสะกดรอยตามไปเธอก็เริ่มเดินลึกขึ้นและก็ลึกขึ้นจนทำให้ผมพลาดสายตาไปจากเธอ ในตอนที่ผมกำลังจะกลับผมก็คิดได้ว่านี้มันก็ดึกมากแล้วผมกล้วเธอจะออกมาไม่ได้ผมจึงตามหาเธอแต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ แต่ก็ไม่ยอมแพ้ผมเดินหาคามิไปเรื่อยๆจนผมเห็นรอยแยกของหน้าภาแบบแปลกๆแต่ในขณะเดียวกันผมก็เห็นคามิยืนอยู่ตรงริมหน้าภาผมดีใจที่ได้หาเธอเจอแต่ในตอนที่ผมกำลังเรียกเธออยู่นั้นอยู่ดีๆเธอก็กระโดดลงไปในหน้าภาในตอนผมเห็นผมก็ตกใจแล้วร้องขึ้นว่า

คามิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมร้องด้วยความตกใจผมรีบวิ่งไปเพื่อที่ไปช่วยแต่อยู่ดีๆทางที่ผมวิ่งไปนั้นก็มีต้นไม้ต้นหนึ่งล้นลงมาชนผมจากด้านข้างทำให้ตอนนั้นผมกับคามิรวงลงไปในหน้าภาด้วยกัน....แล้วจากนั้นไม่นานผมก็รู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ผมสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่เป็นอะไรละ จากนั้นผมก็ลุกขึ้นและมองไปข้างหน้าแต่ในขณะที่ลุกมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดอยู่ที่แล้วสิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ในตอนนั้นเองผมก็พูอแบบไม่ได้ตั้งใจออกมาว่า ที่นี้มัน...ที่ไหน....กันนะ...........

โปรดติดตามตอนต่อไปนะเออ.......