จันทราส่องแสง

               สวัสดีครับ ตัวผมชื่อ "นาย" เป็นนักเรียนชั้นม.6เรียนสายวิทย์คนิต หน้าตาแย่แล้วยังมีผลการเรียนแย่มากเลยมักจะถูกคุณพ่อดุเรื่องการเรียนเป็นประจำ วันนี้เป็นวันประกาศผลนักเรียนที่มีสิทธิ์เข้าศึกษาในสาขาภาษาอังกฤษ ซึ่งตอนนี้เวลา15:00น.ผมนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ลุ้นผลคนเดียวที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ออกไปทำธุระข้างนอก จึงเป็นโอกาสดีที่ผมจะดูผลแอดมิดชั่น ผมทำใจอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะกล้าเข้ามาดู ผมกลั้นหายใจนับ 1.....2......3.......   แล้วคลิ๊กเข้าไปดูผลปรากฏว่า"ผมไม่ติด"ครับ ความรู้สึกแรกคือเสียใจมากมันแน่นในอกหายใจไม่ออก ไม่นานก็มีน้ำใสใสไหลอาบทั้งสองแก้ม ผมร้องไห้หนักมากและร้องไห้คนเดียวจนค่ำ รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงรถคุณพ่อคุณแม่เข้ามาจอดในบ้านแล้ว ผมเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ตอนนี้เวลา18:00น.แล้วครับ  ผมเลยคิดจะไปอาบน้ำกินข้าวเพื่อบอกเรื่องนี้กับท่านทั้งสอง เมื่อผมลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่างเห็นลมพัดแรงมากคล้ายพายุจะเข้าฝนต้องตกแน่นอน แต่เหนือสิ่งอื่นผมยังเห็นพระจัทร์เต็มดวง ผมจึงปิดหน้าต่างไว้และเดินไปอาบน้้ำ ในระหว่างการอาบน้ำผมได้แต่คิดว่าคุณพ่อต้องดุแน่ๆแต่ก็ยังดียังมีคุณแม่ที่ยังเข้าใจผมและเสมอมา 

         

 18:30น. ณ ห้องครัว

               "ลงมาทานข้าวได้แล้วนาย" เสียงแม่เรียกดังมาจากห้องครัว

               "ครับแม่แป่บหนึ่งครับ นายกำลังลงไปครับ" 

               เมื่อมาถึงอาหารก็ถูกวางไว้เต็มโต๊ะซึ่งมีคุณพ่อและคุณแม่นั่งรออยู่ผมเดินไปและนั่งลงข้างคุณแม่และกินข้าวได้ไม่นานคุณพ่อก็ถามขึ้นมา

              "มหาลัยประกาศผลหรือยัง" คุณพ่อพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ

              "ประกาศแล้วครับ" พูดเสียงเบา

              "แล้วผลเป็นยังไง"

               ผมมองหน้าคุณแม่สั่กพักก่อนตอบคุณพ่อ "ไม่ติดครับ"

               แล้วคุณพ่อก็โมโหตบโต๊ะเสียงดังลั่น พร้อมคำดุด่าสารพัด

               "ฉันบอกแกรแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน แกรมัวแต่หมกหมุ่นอยู่แต่ในห้อง ฉันให้ไปเรียนพิเศษแกรก็ไม่ไป วันๆไม่ทำอะไรเลยมั่วแต่เล่นโทรศัพท์อ่านนิยายไร้สาระ"

              "คุณใจเย็นๆก่อน ลูกก็คงเสียใจเหมือนกัน" คุณแม่พูดห้าม

               "ที่ผมไม่ไปเรียนก็เพราะที่พ่อให้ผมไปเรียนมีแต่วิชาพวกวิทย์คณิต ซึ่งผมไม่ชอบครับ" 

              "ก็ฉันอยากให้แกรได้ดิบได้ดีเป็นแพทย์เป็นหมอ พี่แก้วก็เป็นหมอ พี่บอยก็เป็นเภสัช" ใช่ครับผมมีพี่2คนซึ่งเรียนเก่งแตกตต่างจากผมมาก

               "แต่ผมไม่ได้อยากเป็นครับคุณพ่อ"

              "ฉันพูดแกรยังมาเถียงฉันอีก มานี้วันนี้ฉันจะสอนแกรให้รู้จักว่าผลของการไม่ตั้งใจเรียนเป็นยังไง!" คุณพ่อเดินไปหยิบไม้กวาดมาแล้วจับผมลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ผมถูกไม้กวาดฟาดลงประมาณ2-3ครั้ง แล้วคุณแม่ก็เข้ามาห้ามคุณพ่อไว้

               "หยุดนะคุณ ลูกเสียใจมากพอแล้วคุณยังมาทำแบบนี้กับลูกอีก คิดถึงความรู้สึกของลูกบ้าง" คุณแม่พูดขณะที่จับไม้กวาดไว้

               "ความรู้สึกอะไรกัน มันไม่เคยสำนึกที่ฉันส่งเรียนมั่วแต่เล่นไปวันๆเป็นไงละสุดท้ายก็ต้องเสียใจที่ตัวเองทำเอาไว้"

                ตอนนี้ตัวผมสั่นและหนาวไปหมดผมเครียดมากเลยตัดสินใจวิ่งหนีออกจากบ้าน ซึ่งคุณพ่อก็ตะโกนตามหลังมา

               "ไปเลยไม่ต้องกลับมาอีก ไป! " ซึ่งก็ตามมาด้วยเสียงคุณแม่

               "อย่าไปนะลูกมันอันตรายพายุเข้าฝนจะตกแล้ว"

               ผมไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้นวิ่งออกมาหน้าบ้านก็เห็นฝนตกแล้วแถมตกหนักมากจนมองเห็นทางลางๆตา ผมวิ่งจนมาถึงสะพานไม้เก่าหน้าหมู่บ้านซึ่งไม่มีที่กั้นระหว่างข้างสะพาน ผมวิ่งเกือบถึงกลางสะพานแล้วแต่เหตุไม่คิดด็เกิดขึ้นผมสะดุดลื่นล้มลงกลางแม่น้ำ รุ้ตัวอีกทีก็จมอยู่ลึกมากมองขึ้นไปเห็นแสงหนึ่งส่องลงมายังใต้แม่น้ำมันสว่างมากและส่องมาที่ผม ผมพยายามว่ายน้ำกลับขึ้นไปจนถึงแสงนั้นบนผิวน้ำ ไม่นานผมก็ไม่รู้สึกไม่ได้สติอีกเลย