My little religion

“ คุณ ๆ ตื่นได้แล้วคนตรงนั้นเรียกคุณนะ ” พี่สาวแสนสวยตรงหน้าผมปลุกผมตื่นจากฝัน

ใช่แล้วครับทุกอย่างตอนมีชีวิตมันเหมือนเป็นแค่ความฝันในฉากหนึ่งของผม 

ผมเคยฝันมาแล้วหลายล้านฉากทุกฉากล้วนเลือนลางไม่ชัดเจน จำได้แค่ความรู้สึกที่เก็บรวบรวมไว้ในวิญญาณ เออในสมองอะนะถ้ามี

ดูแล้วทุกท่านอาจไม่เข้าใจในฉากนี้งั้นผมขอเริ่มต้นอธิบายเลยละกัน

ผมตอนนี้เป็นเหมือนร่างวิญญาณไร้กายหยาบ แต่ผมสามารถสัมผัสทุกสิ่งรอบตัวได้ ไม่ว่าจะเป็นอากาศที่ร้อนเหมือนนรก กลิ่นอุจาระและซากเน่าเปื่อย

ครับ ที่นี้ไม่ใช่ที่ไหนหรอก อืมทุกท่านคิดถูกแล้วละมันคือสวรรค์ยังไงละ 555

จะมีนรกที่ไหนให้สัตว์นรก( hell animal จริง ๆ ไม่ใช่คำหยาบนะ )อย่างผมนอนเล่นไปวัน ๆ ละ แถมมีบ่อน้ำร้อนให้อาบทุกวัน หนำซ้ำมีบริกรชายร่างยักษ์คอยนวดหลังให้ด้วยไม้แหลม ๆ

เอาจริง ๆ นะถ้าพวกเขาลดไฟลงหน่อยก็ดี ที่นี้ร้อนจนตาลาย

เกือบลืมนะ ว่าตอนนี้ผมอยู่ในช่วงนอนหลับ จริง ๆ แล้วมันก็สบายอยู่หรอก แต่คงต้องคอมแพลนเรืื่องแมลงนิดหน่อย เชือกที่ข้อเท้าก็มัดแน่เกินไปนิดนึง

เสาไม้ก็น่าจะสูงกว่านี้อีกนิดหัวผมจะได้ไม่ถูกับพื้น

แล้วส่วนแมลงนี้วนใจจริง ๆ ใครใช้ให้เอาแมลงคัน ๆ พวกนี้มาไว้ในบ่อห้อยหัวของลูกค้าเนี่ย ไม่ไหวจริง ๆ ที่นี้

พอคิดให้ดีแล้วบริการที่นี้เหมือนจะบอกที่มาที่ไปนะ มันฟังดูเพิ่มมูลค่าในกับสินค้าและบริการได้ดีทีเดียว เหมือนคุณไปตามภัตคารระดับสูงแล้วพนักงานเล่าถึงที่มาที่ไปของวัตถุดิบให้ฟังนั้นแหละ

เออ ใช่แล้ว ที่นี้แฟนตาซีหน่อยเขาบอกว่า ในบัญชีหนังม้า! ม้าแหละไม่น่าฟังผิด

เขามีซุปเปอร์เซอร์วิสให้ผมอาบน้ำร้อนพร้อมขัดตัวเป็นเวลา 100 ปีให้ผม เพียงเพราะในความฝันผมดื่มสุราจนขาดสติ

บ้าน่าคงไม่มีใครเอาความฝันมาใช้เป็นขออ้างมาทำโปโมชั่นให้ลูกค้าจริง ๆ หรอก

อ๋อแล้วเขาให้ผมนอนห้อยหัวเพราะว่า ในฝันผมฆ่าสัตว์ไปหลายชนิด เขาเลยให้สัตว์ทุกตัวที่ผมฆ่าในฝัน ใช้ลิ้นและฟันนวดและลูบผมอย่างสุภาพ

ไม่รู้ทำไมทั้งที่ได้รับการปฏิบัติดี ๆ อย่างนี้ ตัวผมกลับหลับแล้วตื่นมาปวดตัวทุกวัน 

มีวันนี้สิแปลก

“ เห้ยได้ยินไหมเขาเรียกคุณนั้นแหละ ” ผมได้ยินก็ลืมตาดูคนตรงหน้าแต่มองไม่ค่อยเห็นแฮะ

“ คุณพี่สาวเปิดไฟหน่อยได้ไหม ” ผมถามพี่สาวข้าง ๆ แต่พอมองดูเธอใกล้ ๆ น่าตาของเธอน่าเกลียดน่ากลัวมีแต่รอยแผลเป็นที่สำคัญหัวของเราสองคนดันถูผูกไว้ติดกันนี้แหละ ว้าก ขยะแขยกเป็นบ้าเลย

เหมือนเธอจะหลับตาอยู่นะที่ผมเห็น

“ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากมองใบหน้าของเธอนะ ” พี่สาวข้าง ๆ กระซิบบอกผม 

ไม่ทันได้สนทนาต่อ ชายร่างยักษ์ตัวแดงก็หยุดอยู่ตรงหน้าผม

“ ลืมตา เจ้าสัตว์นรก วันนี้จะทัวนรกเป็นวันสุดท้ายของเอง ” ว่าแล้วเขาก็เอาใบมีดเย็นเฉียบตัดผ่านหลังของผมกับพี่สาวที่ตัวติดกัน

“ ว้ากเจ็บ ” ผมคำรามเสียงแหลมเหมือนหมูเลยละ

ชายร่างยักษ์ลากร่างผมไถไปกับพื้น ไหงถึงเอาด้านที่เป็นแผลลงละ

ทุกทที่ที่เขาลากผมผ่านมีแต่เสียงร้องระงมไปด้วยความทุกข์ระทม

ทำไม ทำไม ทำไมกัน สวรรค์ของผมกลับกลายเป็นแบบนี้เพียงแค่ลืมตาขึ้นจากความฝัน

ใช่ ใช่ ใช่ ต้องเป็นเพราะพี่สาวคนนั้นปลุกผม

“ นี่พี่ชายไม่เอาแล้วละครับ ให้ผมไปนอนต่อเถอะนะ ” ผมบอกชายร่างยักษ์ แต่เขาไม่สนใจผมเลยลากผมไปกับพื้นอย่างโหดร้าย

ยิ่งเขาลากผมไปไกลเท่าไหร่ผมก็รู้สึกกลัวมากขึ้น ที่นี้มันนรกชัด ๆ “ พี่ชายปล่อยผมไปเถอะนะ ” ทุกครั้งที่มีโอกาสผมจะขอเขาตลอดทาง

จนกระทั้งเขาลากผมมาหยุดต่อหน้าที่นั้งหินขนาดใหญ่ 

และแล้วร่างยักษ์ต่าง ๆ ก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าของผม 

“ เจ้าถูกทรมานในที่แห่งนี้มา 500 ปี แล้วสหายบัดนี้เจ้าสิ้นอายุไขในที่แห่งนี้แล้ว ไปทางซ้ายเพื่อรอเกิดใหม่ ”

พูดจบชายร่างยักษ์ก็ลากผมไปอย่างถนุถนอม “ พี่ชายปล่อยผมได้ยัง ” ชายผู้นั้นก็ยังไม่ปล่อยผมตามเคย

จนกระทั้ง ตูม เสียงเหมือนเพดานทะลุ พร้อมกับเสียงคำรามของยักษ์ทั้งหลาย

“ ไอหัวแพะ เจ้าสัญญาแล้วว่าจะไม่เข้ามาที่นี้อีก ” 

“ Sorry , I forgot that . ” ดูเหมือนไอตัวที่ถูกเรียกว่าแพะจะพูดคนละภาษากับเจ้าพวกยักษ์ แต่พวกเขาก็เข้าใจกันดี

“ ยักษาประจันบาน ” เสียงกลองรบดังสนั่นหวั่นไหว แต่สิ่งที่ดีที่สุดคือ พี่ชายร่างยักษ์ยอมปล่อยผมไปเสียที

หนีสิครับจะรออะไร

ผมวิ่งไปตามทางที่เกิดเสียงวิวาท เห็นการต่อสู้ที่ดูเหมือนเจ้าหัวแพะจะถูกจับมัดและเตรียมโยนกลับไปบนหลุมอากาศด้านบน

นั้นแหละทางโจร

ผมกระโดดสุดตัวขึ้นไปบนหลุมนั้น แต่ทว่า 

จะไปไหนไอ้สอง เหมือนได้ยินเสียงประมาณนี้นะ และผมก็ถูกยักษาเบื้องล่างจับขาไว้

“ ไม่นะ ” ผมพยายามดิ้นให้หลุดพลางเอื้อมมิือไปจับขอบด้านบน

“ Oh!! get over here my child. ” มือที่เต็มไปด้วยเล็บแหลมคม ๆ กระชากผมขึ้นไปอย่างรุนแรง

ดูเหมือนผมจะอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขานะ

“ ท่านยมข้าว่าเราต้องปิดรอยแยก ” ชายที่ถูกเรียกว่าท่านยมพยักหน้าก่อนจะเริ่มท่องคาถาปรำปรา

‘ ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ โยจามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง พุทธานุภาเวนะ วินาสะเมนตุฯ ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ โยจามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท ’ 

ท่องจบรอยแยกก็ถูกปิดอย่างน่าอัศจรรย์ แต่ไอ้ผมที่อยู่ระหว่างกลางกับหายลับไปไกลแสนไกล ไกลถึงใต้ล้า สุดขอบฟ้าแสนไกล

“ ที่นี้ที่ไหนกันละ ” ดูเหมือนอาการไม่สมประกอบของผมจะหายไปแล้วนะ

“ เหมือนอยู่กลางป่าอย่างนั้นแหละ ” ผมใช้มือคล้ำไปรอบตัว มันเป็นปฏิกิริยาของมนุษย์เพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของร่างกาย

“ เอ๊ะ ไม่มีร่าง ” ผมอดไม่ได้ที่จะต้องก้มดู

“ บ้าน่าเราอยู่บนโลกโดยไม่มีร่างกายหรอเนี่ย ไม่นะ ” ว่าแล้วเสียงสัตว์ประหลาดน่าตาคล้ายโครงกระดูกมนุษยก็ดังโครมครามลุกขึ้นมาจากหลุมเมื่อจันทราเต็มดวง

“ ตัวอะไรเนี่ย ที่นี้มันต่างโลกกกกก ” ผมดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุดนิยายในความฝันของผมก็เป็นจริง ตามนิยายที่อ่านตัวเอกต้องได้พลังโกง ๆ สร้างฮาเร็ม และปกครองโลก

แล้วผมละเป็นแค่วิญญาณโง่ ๆ ลอยไปลอยมาสัมผัสอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ โลกไม่ยุติธรรม ไม่สินรกไม่ยุติธรรม