รักนี้หัวใจมีแต่(ยักษ์)

จากเมืองฟ้าอมร  เมืองที่ขึ้นชื่อว่าไม่เคยหลับใหลแม้ในยามรัตติกาล...สู่ชนบท

ความแตกต่างแต่ไม่แตกเหมือน...สิ่งที่ต่างคือธรรมชาติอันวิจิตราววาดเขียน หากความเหมือนคือน้ำใจของคนไทยที่มีให้กัน ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนไหนน้ำใจคนไทยงดงามเสมอ

เมืองแพร่เมืองเล็ก ๆ ที่น่าอยู่...หากได้มาสัมผัสแล้วอาจจะหลงรักและลืมไม่ลง

แต่ทว่า...เรื่องราวของหัวใจของใครบางคนเกิดขึ้นที่นี่ เกิดขึ้น ณ เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

แม้ว่าการเจอกันครั้งแรกเป็นสิ่งที่ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่ระหว่างหัวหน้าหมวดวิชาภาษาไทยหนุ่มสุดหล่อที่เป็นขวัญใขของครูสาวทั้งโรงเรียน และครูผู้น้อยที่เพิ่งมาบรรจุใหม่ ๆ 

จากความไม่ลงตัวแปรกเปลี่ยนเป็นความรักโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว...ณ โรงเรียนเมืองแพร่ โรงเรียนเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก หากรายล้อมไปด้วยธรรมชาติ 

“ตื่นเต้น” ต้องเดินทางมาบรรจุที่โรงเรียนเล็ก ๆ แห่งนี้ แม้ว่าเจ้าตัวไม่อยากดำรงในอาชีพนี้ก็ตาม...แต่นี่เป็นคำสั่งของผู้เป็นพ่อที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ และไม่ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้

ลูกคุณหนูอย่างเขา ที่มีแม่เป็นคนเพอร์เฟอร์เฟ็กช์แสนดี เป็นนักธุรกิจชื่อดัง และเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์อีกต่าง ๆ มากมาย ส่วนพ่อนั้นเคยเป็นอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่น แต่บัดนี้เปลี่ยนเป็นต่ำแหน่งเป็นรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยอันต้น ๆ ของประเทศไทย...

"ผมไม่อยากไปเลยครับมี้"

"มี้ก็ไม่รู้จะช่วยลูกยังดี...เก๊าะป๊าเขาบอกมาอย่างนั้นแล้วนี่น่า...เอาเป็นว่ามี้ช่วยไม่ได้"

"มี้อะ...ทีอย่างนี้ิทิ้งกันเลยนะ ไหนบอกว่าไม่กลัวป๊าไม่ใช่เหรอ"

"คะใครบอกว่ากลัว...ไม่เคยกลัวเลย"

คนพูดน้ำเสียงจริงจัง...หากไม่มั่นใจ ก็คนเพอร์เฟ็กช์อย่างเขา เคยสู้่อาจารย์หน้าบึ้งได้ที่ไหนกันเล่า

เอาเป็นว่าเรื่องนี้ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน...ตื่นเต้นไม่อยู่ อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีพอใจลูกสาวอีกคนอยู่เป็นช๊อปปิ้ง

"โชคดีแล้วกันนะลูก"

กานต์รักได้แต่พูดในใจ