คุณหนูเอาแต่ใจกับนายเย็นชา

           เพราะการเจอกันครั้งแรกเป็นสิ่งที่ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่สำหรับ  “ปรานนท์” อาจารย์สอนวิชาภาษาญี่ปุ่น ที่รับงานพิเศษในการสอนนอกเวลาด้วย การที่ได้เจอ “กานต์รัก” คุณหนูเอาแต่ใจในร้านเค้กในวันนั้น ทำให้เขาไม่ประทับใจกับนิสัยของเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อย ทั้งเอาแต่ใจและไม่มีมารยาทอีกต่างหาก...

           “เอาเค้กช็อคโกแลต”

            “เออ...หมดค่ะ”

            พนักงานหญิงตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะกลัวสายตาและอารมณ์ของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้าน

            “เหลืออยู่หนึ่งชิ้น...หมดที่ไหน”

            เขาชี้ไปในตู้ที่เหลือเค้กช็อคโกแลตอยู่เพียงชิ้นเดียว

            “ชิ้นนี้มีคนซื้อแล้วค่ะ”

            “ใคร”

            “เออ...คุณคนนี้ค่ะ”

            พนักงานชี้ไปตรงผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งกานต์รักเองก็ไม่ได้สังเกตว่ามีคนยืนอยู่ด้านข้างตัวเอง

            “เอาใส่กล่องให้ฉัน”

            เขาหันไปบอกกับพนักงาน

            “แต่...”

            “ไม่มีแต่...เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”

            “ระรู้ ๆ ค่ะ แต่ว่าคุณผู้ชายคนนี้เขามาก่อน”

            “มาก่อนแล้วไง...ฉันมีเงิน”

            เขาหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยืนให้กับพนักงานตรงเคาน์เตอร์

            “เค้กช็อคโกแลคเท่านั้น”

            เขาพูดพร้อมกับชายตามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

            “เออ...”

            พนักงานหันมาพูดกับผู้ชายที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ซึ่งเป็นคนที่มาซื้อเค้กก่อนที่คุณหนูเอาแต่ใจจะเข้ามา

            “ไม่เป็นไรครับ”

            พูดเสร็จเขาก็เดินออกจากร้านทันที เขาคิดเพียงว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มีนิสัยก้าวร้าวอย่างนี้  ไม่มีเหตุผล และยังเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก

          แต่เพราะว่าโลกมันกลมการเจอกันแค่ครั้งเดียว และคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก เพราะตราบใดที่ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน การเจอกันอีกครั้งย่อมเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ...

     ปรานนท์ถูกจ้างให้มาสอนพิเศษวิชาภาษาญี่ปุ่นโดยที่เขาไม่รู้ว่า เขาจะได้มาเจอกับคุณหนูเอาแต่ใจอีกครั้งการมาเจอกันอีกครั้งของเขาก็ยังไม่เป็นที่ประทับ เพราะเด็กคนนั้นทั้งก้าวร้าวและเอาแต่ใจเป็นที่สุด

          เสียงกดกริ่งดังขึ้นจากหน้าห้องแต่ทว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนั้นยังคงนอนหลับสนิทอยู่...เสียงกดกริ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ  ทำให้คนที่นอนหลับอยู่นั้นตื่นจากภวังค์ เขาหงุดหงิดเล็กน้อยกับเสียงกริ่งที่ดังอยู่หน้าห้อง เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินไปเปิดประตู้ห้องทันที

            “ใครมากดกริ่งแต่เช้า...”

            เขาบ่นพร้อมกับเดินออกมาเปิดประตู้ห้อง

            “นี่...”

            เขากำลังจะด่าว่าคนที่มากดกริ่งเรียกเขา แต่เขาก็หยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าห้อง

            “คุณ...จะมาตามหาเรื่องกันหรือยังไง”

            คนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นเงียบ เขามองเด็กที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชาและเอือมระอากับนิสัยของเด็กคนนี้

            “เอ๊ะ...นี่คุณถามทำไมไม่ตอบ ที่บ้านไม่เคยสอนมารยามหรือยังไง มากดกริ่งห้องผิดแล้วยังจะมายืนบื้ออีก คุณรู้มั้ยว่าคุณรับกวนการนอนของผม”

            “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคนอย่างนาย”

            “แล้วมากดกริ่งห้องผมทำไม”

            “มีคนจ้างให้ฉันมาสอนภาษาญี่ปุ่น เขาให้ที่อยู่ฉันมาตามนี้”

            เขายืนที่อยู่ให้ผู้เป็นเจ้าของห้องดู...ทำให้ผู้เป็นเจ้าของห้องนึกได้ว่าวันนี้ตัวเองนัดครูสอนภาษาญี่ปุ่นไว้ตอนเก้าโมงเช้า เขาหันไปมองนาฬิกาหรูที่แขวนไว้ในห้อง ตอนนี้เวลาเก้าโมงตรงเป๊ะ

            “อย่างคุณนี่นะเป็นอาจารย์”

            เขามองผู้ชายที่อยู่หน้าห้องซึ่งแต่งตัวเรียบร้อยดูภูมิฐาน อายุก็ยังไม่มาก แต่ก็คงมากกว่าคนที่ยืนอยู่ในห้อง หน้าตาหล่อเหล่าคมเข้มเหมือนถอดแบบออกมาจากพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น จมูกโด่งเป็นสันเรียวรับกับริมฝีปาก คิ้วเข้ม  รูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดีเลยทีเดียว...เขายืนพิจารณาอยู่สักพัก

            “วันนี้ผมยังไม่พร้อม”

            “ไม่พร้อม”

            คนทีอยู่หน้าห้องถามกลับ

            “ใช่ไม่พร้อม...เอาไว้วันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”

            คนที่ยืนอยู่หน้าห้องมองคนที่อยู่ในห้องอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เพราะเขาไม่มีได้มีเวลามากมายขนาดที่จะต้องมาตามใจเด็กคนนี้ ที่คิดอยากได้อะไรเมื่อไหร่ก็ต้องได้เมื่อนั้น

            “อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนี้นะ”

            “ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องนัด...ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ ไม่มีเวลาว่างมาตามใจ คนเอาแต่ใจอย่างนายหรอกนะ”

            เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

            “นี่คุณกำลังด่าผมอยู่นะ”

            “ตักเตือน ฉันไม่เคยด่าใคร”

            “แต่สำหรับผมมันคือคำด่า...คุณกล้ามาด่าผู้ชายหน้าตาดี แสนวิเศษ และเพอร์เฟ็กช์อย่างผมได้ยังไง”

            “นายหาอาจารย์คนใหม่เถอะ”

            พูดเสร็จเขาก็เดินออกไป

            “นี่คุณ...คุณรู้ไหมว่ายังไม่มีกล้าปฏิเสธผมเลยนะ คุณคนแรกเลยนะที่ทำกับผมอย่างนี้”

เขาพูดตามหลังคนที่เดินออกไป แต่เขากลับหาฟังคำพูดของเด็กเอาแต่ใจนั่นไม่