ชุลมุนวุ่นรัก...มาเฟียสุดโหดกับนักร้องหน้าหวาน

      บนโลกที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน  การชิงดีชิงเด่น การอยากได้อยากมี รวมไปถึงความอิจฉาริษยา ทำให้เราต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อการมีชีวิตอยู่รอดไปวัน

           ผมเป็นนักร้องที่ร้องเพลงได้ทุกแนวไม่ว่าจะเป็น สตริง ลูกทุ่ง ลูกกรุง และยังรวมไปถึงเพลงสากลต่าง ๆ รวมถึงเพลงจีนด้วย เพราะมีอาชีพเป็นนักร้องก็ต้องร้องให้ได้ทุกแนว ผมเริ่มฟังเพลงตั้งแต่ยังเด็ก เท่าที่จำความได้เตี่ยจะชอบเปิดเพลงจีนให้ผมฟัง และนี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้ผมร้องเพลงจีนได้ และเพลงที่เตียชอบเปิดก็เป็นเพลงรัก เช่น เพลงเย่เลี่ยงใต้เปี่ยวหว่อตีซิน หรือที่ภาษาไทยเรียกว่า เพลงพระจันทร์แทนใจฉัน 

           ส่วนแม่จะชอบเปิดเพลงไทยให้ผมฟัง ไม่ว่าจะเป็นเพลงลูกทุ่งลูกกรุง แต่เพลงที่ผมชอบที่สุดที่แม่เปิดนั่นก็คือเพลงลูกกรุงเก่า ๆ มันช่างไพเราะเหลือเกินโดยเฉพาะการใช้ภาษาในการแต่ง ฟังดูแล้วมันหยาดเยิ้มเหลือเกิน เพราะการใช้ภาษาที่ลดหลั่นกันลงมา ประกอบกับเสียงร้องทำนองทำให้ยากจะลืมเลือนเพลงไทยลูกกรุงเก่า ๆ ได้ เช่น เพลงชั่วฟ้าดินสลาย  รักข้ามขอบฟ้า  เพียงคำเดียว และอีกหลายเพลงที่แม่ชอบเปิดให้ผมฟังมันจึงทำให้ผมซึมซับเพลงเหล่านี้จนอยู่ในสายเลือด

 “นายคงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”

   “ครับ”

  “แล้วนายก็อ่านสัญญาหมดทุกข้อแล้วใช่ไหม ว่าทำไมฉันถึงให้ค่าตัวนายเยอะ”

  เอาแล้วไง...ผมยังไม่ได้อ่านสัญญาอย่างละเอียด แค่ดูว่าเงินตรงตามที่บอกไว้หรือไม่เท่านั้นเอง

“คือผมยังไม่ได้อ่านละเอียด”

“ถ้านายเซ็นยืนยันฉันถือว่านายรับรู้ทั้งหมด”

“คือผมขออ่านสัญญาอีกครั้งได้ไหมครับ”

 ผมพูดออกไปน้ำเสียงสั่น และด้วยความกลัวว่าในสัญญานั้นจะต้องมีอะไรที่ผมไม่คาดคิดอยู่เป็นแน่ นี่เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของผมมากที่ไม่อ่านก่อนเซ็น...มะพร้าวยื่นสัญญาที่ผมเซ็นเมื่อสักครูให้ผม ผมหยิบมาอ่านโดยไม่รีรอ โดยในสัญญาระบุเหมือนสัญญาทั่วไป แต่มีข้อหนึ่งที่ผมถึงกับตกใจ เพราะเงินที่ผมให้อีกสองเท่าเป็นเงินที่ซื้อตัวผม และเขาก็บอกว่า ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้นหากลงลายลักษณ์เป็นที่เรียบร้อย

บ้าไปกันใหญ่แล้ว....แล้วไอ้มาเฟียมันจำอะไรผม ผมรีบฉักสัญญาทิ้งทันทีเพราะผมไม่สามารถรับสัญญาบ้าบออะไรนี้ได้

“อันนี้เป็นแค่สำเนา...ฉันคิดไม่มีผิดว่าคนอย่างนายจะต้องไม่รอบครอบ และสุดท้ายนายจะต้องเป็นลูกไก่ในกำมือฉัน”

“นี่มันอะไรกันคุณต้องการอะไรจากผม”

        “แค่ได้กลิ่นตัวของนาย แค่ฉันได้ประจูบบนริมฝีปากบางของนาย มันช่วยยาใจฉันได้ไม่น้อยเลยรู้ไหม...จูบนายมันหอมหวานจนฉันขาดมันไม่ได้และลืมมันไม่ลง”

          เมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อสักครูที่อยู่ในห้องน้ำ...ผมเอามือไปเตะริมฝีบากของตัวเองเบา ๆ ที่เพิ่งผ่านการสัมผัสจากริมฝีปากใครบางคน ทำไมผมต้องยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเขินด้วยนะ

          มันหอมหวานจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ...