เจ้าชายแห่งอนธการ

  ตั้งแต่พบเขาวันนั้นชีวิตผมก็มีแต่เรื่องแปลก ๆ และที่แปลกไปมากกว่านั้นคือการได้เจอเขาบ่อยขึ้น...

           ความลึกลับในทีท่าสง่านั้นทำให้ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้

           และไม่ว่าพยายามหาคำตอบแค่ไหน...ไม่เจอ

           แต่ความสงสัยนั้น...เขาเป็นผู้ตอบผมทั้งหมดด้วยตัวเอาเอง

           เขา...กัดคอ และดูดเลือดคนร้ายที่อยู่ตรงนั้น ต่อหน้าผม

           ความตกใจที่แทบจะขาดสติ แววตาที่เขาหันกลับมามองผม...มันไม่โหดร้าย

          แต่มันเศร้าอย่างประหลาด

          "นายกลัวฉันใช้มั้ย"

           น้ำเสียงนิ่งเรียบ...หากผมไม่ตอบ

          "ฉันไม่ทำร้ายนาย และไม่คิดจะทำร้าย ไม่คิดที่จะทำให้นายเป็นเหมือนฉัน...แค่..." น้ำเสียงแผ่วเบา "หัวใจที่มันเคยผูกพันกันย่อมเป็นนิรันดร์เสมอ"