เมื่อหัวใจกำลังจะบินลับไปไกลกว่า200กิโลเมตร

เนื้อเรื่อง

ทำไมฟ้าต้องลิขิตให้ชันไม่สมหวัง

ต้องเจอแต่การพลัดพราก

เพื่อนรักของชั้น กำลังจะไปต่อเตรียมอุดมศึกษา พญาไทย

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องน่าดีใจ ที่เพื่อนได้ดี แต่มันต้องจากชั้นไป (เด๋วั้ชจะเขียนเรื่องให้แกไอ้ปิ้น ม้าน้อยของชั้น)

คนที่ชั้นรัก กำลังจะจากชั้นไปเรียนไกลถึงนครสวรรค์

ระยะมันไกลกว่าที่ที่ยอุ๋อยู่หลายร้อยกิโลเมตร

แต่ระยะทางของหัวใจชั้นรู้สึกว่ามันไกลหลายร้อยปีแสง

แต่ทว่าเค้ากลับไม่บอกชั้นสักคำ

กลับไปบอกมดแทน

แล้วมดก็ให้ของขวัญตัดหน้าชั้นไปแล้ว

ชั้นรู้สึกเสียใจ เสียหน้ามาก ทั้งที่ชอบเค้า แต่กลับไม่ได้รับข่าวคราวจากเค้า

แล้วคำถามที่ชั้นถามเค้า ก็ยังไม่ได้กลับมา ครอสติสที่ปักค้างคา

ก็ไม่ได้ปักต่อ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะคนที่ชั้นจะปักให้คือเค้าซึ่งเค้าคงไม่ต้องการน่ะซิ จะปักต่อไปทำไม

แม้ว่าเข็มปักครอสติสยังไม่แหลมมาก แต่ว่าเวลาทิ่มตำมันก็เจ็บเหมือนกัน

เหมือนคำพูดและท่าทางของคนคน แม้จะไม่เฉียบคมหรือชัดแจ้ง แต่ก็ทำให้ใจเจ็บได้

เค้าจะรู้มั้ยว่าชั้นรู้สึกอย่างไร ชั้นจะรู้มั้ยว่าเค้ารู้สึกยังไงกับชั้น

ชั้นได้แต่เฝ้ารอคำตอบ รอแล้วรอเล่า

เค้าเค้าตอบว่าคือคนที่ใช่หรือไม่ แค่นั้นเอง

แต่คำตอบก็ยังไม่มาสักที

หรือว่าจะต้องรอจนสายเกินไป แค่ชั้นได้ค้นใจตัวเองแล้วรู้ว่าชอบเธอก็เกือบสายไปแล้ว

เธอยังจะประวิงเวลาการให้คำตอบอีกทำไม

หรือจะต้องการให้ชั้นรอจนถึงเมื่อไหร่ จะให้ชั้นรอไปถึงไหน

หรือว่าให้รอจนเธอจากไปพร้อมหัวใจของชั้นที่เธอไม่ต้องการงั้นหรือ(แม้เค้าไมต้องการเราจะให้ไป)

ได้โปรดบอกชั้นที่ว่ารู้สึกยังไงกับชั้น

ได้โปรดตอบคำถามที่มันค้างคาใจ ได้โปรดตอบชั้นได้หรือเปล่า

แล้วจะบอกชั้นเมื่อไหร่ ยังรออยู่นะ ยังคอยเสมอ ยังคอยจะพบเจอ แม้ว่าเธอไม่ต้องการ

ถ้ามีโอกาส ก็อยากเจอเธอครั้งสุดท้ายก่อนไปก็ได้ แม้ว่าเมล์ฉบับสุดท้ายที่ไปถึงจะบอกว่าไม่อยากเจอ

แต่เมื่อได้รับความจริงว่าเธอต้องจากกันไป

ชั้นก็อยากจะกลืนน้ำลายตัวเอง อยากจะเจอ อยากจะถามเหตุผลว่าจะไปเรียนที่โน่นน่ะ

ไม่คิดจะบอกคนที่รักแกเลยเหรอ ไม่คิดจะบอกเลยใช่มั้ย

ปล่อยให้ชั้นเป็นใครที่ไม่รู้เรื่องแล้ว

อยากจะถามเค้นเอาคำตอบ

อยากได้ยินจากปาก

หรือตอบมาทางเมล์ก็ยังดี

อย่าปล่อยให้ความเงียบเข้ามากลืนความหวังที่จะได้รับ คำตอบดีดีจากปากเธอได้มั้ย

ไม่รักไม่ชอบก็ไม่ว่าอะไร แค่ตอบออกมาจากใจก็พอ........

สุดท้ายนี้ ขอฝากเพลงให้เธอ รักระเหยเป็นไอ ของไอน้ำ

วันเวลาที่เราเคยมีด้วยกัน

ไม่เคยคิดว่ามันจะหมดลง

ภาพแห่งความผูกพันจากวันนี้ก็คง

ต้องเก็บลงในกล่องความทรงจำ

*ยังไม่รู้จะพบกันอีกเมื่อไหร่

แต่ไม่ว่านานแค่ไหน ขอให้เธอได้รู้ว่า

**ไม่ว่าเธอจะอยู่ไหน               สายตามองกันไม่เจอ

แต่ใจจะคิดถึงเสมอ                          ส่งรักให้เธอไม่ขาด

หล่อหลอมด้วยหัวใจ                         ระเหยเป้ฯไอลอยในอากาศ

ห่วงใยเธอเหมือนเดิมทุกลมหายใจ

ไม่เจอะกันได้แต่ส่งใจไปห่วง

ดูแลรักษาตัวเองให้ดี

อีกใจได้แต่หวัง สักวันนะต้องมี

วันที่เราได้กลับมาเหมือนเดิม

(*,**)

จะหล่อหลอมใจทั้งหมดนี้

ระเหยความรักของชั้นให้ลอยไปโอบเธอ

(**)

หล่อหลอมด้วยหัวใจ ระเหยเป็นไอลอยในอากาศ

ติดตามให้ความรักเธอทุกลมหายใจ

*********************************************************************************

อันนั้นมันเก่าไปและ อันนี้นะปัจจุบัน

ตัวเขาเองแหละที่จะกลายเป้นไอ เป้นอากาศธาตุสำหรับเรา

ทุกครั้งที่เจอกัน ฉันจะเมินใส่เสมอ

เหมือนไฟแค้นฉันกำลังจะหมดลง

แต่กลับคุโชนขึ้นอีก

เมื่อสุนเข้ามาเขี่ยฟืนใกล้มอด

ให้คุโชน

เขาจะไปเรียนที่ไหน คำสาปส่งของฉันก็ยังจะลอยติดตามไป

ไม่ว่าจะอยู่ไหน ฉันจะอยู่เหนือเขาทั้งสองเสมอ

จะเหยียบจะย่ำให้จมดิน ไม่มีวันได้โผล่ขึ้นมาอีก

ไม่มีวันใดที่ฉันไม่เกลียดเธอ

ไอ้คำว่ารัก คำว่าฃชอบในอดีตมันคืออะไร

เขาอาจจะถามฉัน

ฉันก็จะตอบว่า

มันคือความโง่ของฉันที่โดนหลอกไง

ไม่น่าจะถาม

ทำอะไรไม่คิด มันก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ


ช่วยไม่ได้ มาลองดีกับฉันเอง

แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!!!!