รักหวานแหววของเขา รักเศร้าๆของฉัน

เนื้อเรื่อง

หลังจากตอนสุดท้ายที่ชั้นได้นำมาให้ท่านทั้งหลายได้อ่านกัน มันยังไม่จบแค่นั้น

เราได้คุยกับพี่คนหนึ่งทางเอ็ม (ให้เค้าชื่อนัทแล้วกัน)

เราก็เล่าเรือ่งให้ฟัง เค้าบอกว่า


ลองบอกรักไปซิ ลองดูสักครั้ง

เราอึ้งนะ แต่ก็ทำ ทำไมน่ะเหรอ

เพราะชั้นก็อยากรู้ว่าเค้าคิดไงกับเราไง

ชั้นเริ่มด้วยการตั้งคำถาม จนถึงเรื่องเกือบสุดท้าย เราถามเค้าว่า

เธอคิดยังไงกับเรา

มันบอกว่า ขอไม่ตอบ เราบอกว่าไม่ได้ มันเลยขอผลัดไปวันอื่น

เราบอกว่า งั้นตอบคำถามต่อไป

รู้มั้ยว่าเค้าคิดไงกับแก ชอบแกง่ะ กี๊ดๆ

แล้วเราก็ออกไป มันรู้สึกโล่งใจ หลังจากนั้น มันก็บอกว่า

ถ้าเค้าชอบคนอื่นล่ะ

เราก็บอก ไม่เป็นไร มันบอกว่าจะให้คำตอบวันที่ 31 ซึ่งเรารับประกาศและรบ.

เราก็รอจนวันนั้น มันก็ไม่ให้คำตอบเรา เราก็บอกว่า ให้ออนเอ็มด้วย

เราก็ออนรอ จนตอนกลางคืน เราไม่สามารถเข้าเอ็มได้ เลยคลาดกัน

จนวันนี้ เออวันนี้แหละ มันมาที่โณงเรียน(เราเรียนพิเศษขึ้นม.4ที่โณงเรียน) โหย โคดดีใจเลย

นึกว่ามันมาหาเรา

มันมา ไม่ชวนเราคุย คุยกันมีแต่ด่ากัน ใช่มันเป็นปกติ แต่วันนี้มันเย็นชาใส่เรา

เราเห็นมันอ่านแต่c-kids ฟังเพลง ไอ้แตงกวา เพื่อนสนิทมัน เราเคยคุยกับมัน

เคยถามมันว่า แบงค์ชอบมดใช่ป่ะ  มันบอก ไม่ใช่หรอก ไม่มีทาง ไม่มีทางพ่องเหรอไอ้เชรี่ยแตง

แมร่งพอมดมา ไอ้แบงค์ก็แสลนไปข้างหลังแทบจะทันที เราเพิ่งสังเกตว่ามีถุงกระดาษอย่างดี(มดให้)ด้วย

อ่อ ลืมบอกไป กลับไปอ่านเรื่องสั้นแรก ผู้หญิงคนนั้นคือมดนะจ๊ะ จะได้ไม่งง

มันไปนั่งตรงข้ามกับมด

คุยกัน ท่าทางสนุกดี เราก็อดไปเจือกกับเค้าไม่ได้ เลยไปร่วมกลุ่มด้วย( มันไม่ได้นั่ง2ต่อ2 แต่ไอ้แตงกวามันอยู่แถวนั้นด้วยแหละ)

เราเห็นตุ๊กตาหมี น่ารักด้วย  เราเลยหยิบมาดู ด้วยท่าที หยิบแค่หู แบบรังเกียจ(เราหยิบไปงั้นแหละ กะให้ขำ เหอะๆ)

ที่คอมีผ้าพันคอ มีอักษรปัก bกับM ตอนแรก เราไม่รู้หรอกว่าหมายความว่าไง จนได้เห็นท่าทีต่อมา

พอเราดูยังไม่ทันเสร็จ มันก็พูดเสียงเย็นว่า

ใครให้ดูอ่ะ

เราเลยบอก เออ กรูขอโทษ แล้วก็ลุกออกไป เฮฮาหน้าห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกครั้งที่พัก มันก็แสลนเข้ามาในห้อง คุยกับมดสวีทหวาน เสียงหัวเราะสดใส แม้จะไม่กี่เดซิเบล

แต่มันก็ทำลายโสตประสาทของชั้น ชั้นเลือกที่จะเดินออกนอกห้อง แม้ว่าข้างนอกห้องจะร้อนกาย

แต่อยู่ในห้อง มันร้อนใจซึ่งทรมาณกว่าเยอะ


เศร้าพอมั้ยเนี่ย

กลับมาบ้าน เราพิมพ์เมล์ไปหามัน บอกว่ามีเรื่องต้องคุยกัน

เราขอให้มันอย่ามาที่โรงเรียนซึ่งใช้เรียนพิเศษอยู่ แล้วเราก็บอกมันว่า ครอสติสที่เราปัก

(บอกว่าจะเอาไปให้ดู ซึ่งมันก็ทวงด้วยแหละ จะดีใจดีมั้ย)

มันคงไม่มีค่าเทียบกับตุ๊กตาหมีนั่นหรอก ไม่เอาไปให้ดูดีกว่า

แล้วเราก็ทวงให้มันตอบคำถามว่า อะไรดลใจให้มันล้อเล่นกับเค้าอย่างนี้

ซึ่งมันก็ยังไม่ตอบ แล้วเราก็บอกว่า เปิดเทอม จะไม่มีการล้อเล่นอย่างนี้อีก

และเรื่องสุดท้าย ที่เราถามมันก็คือ


ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นน่ะ สนุกมากมั้ย

แล้วคุณล่ะ เคยล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอย่างนั้นมั้ย

ถ้าเคย ขอบอกให้เลือกสันดานนี้ซะเถอะ

มันไม่ทำให้ใครสนุกหรอก นอกจากตัวคุณ

อ่อ แล้วเรื่องนี้ ไม่ได้มีแค่ชั้นที่เจ็บ เน ผู้ชายที่ชอบมด โทรหาหวีทแหววสุดๆ เฮ้อ ยังดีที่เค้าเป็นผู้ชายนี้หว่า ทำได้

กรูมันผู้หญิง แค่โทรไปบ้านมันก็ยังไม่กล้า

ขอบอกว่าล้อลเนอย่างนี้ ไม่ดีหรอก

หัวใจคนเรานะ ไม่ใช่โลหะตระกูลสูง ที่จะทนทานมากมาย

โดนล้อล่นอย่างนี้ทุกวัน ก็หวั่นไหวกันบ้าง

ถ้าหวั่นไหวแล้วถลำเข้าไปแบบเรา แล้วไปหักอกคนอื่นแบบที่แบงค์แมร่งทำอ่ะ

ระวัง จะไม่ตายดีรู้ป่าว


......................................