เรื่องเล่าจากห้องฉุกเฉิน

เนื้อเรื่อง

วันนี้มาโรงบาล เวลาประมาณ3ทุ่ม45นาทีมั้ง เดินทางจากบ้านประมาณ15นาที เนื่องจากเสือ.กปวดท้อง และคาดว่าจะเป็นโรคกระเพาะ ตอนนั้นรอหมอตรวจอยู่

ยิ่งดึกคนก็ยิ่งเยอะ เตียงแล้วเตียงเล่าที่ถูกเข็นเข้าเข็นออกผ่านฉากเลื่อนไป เหล่าญาติๆที่มาออกันตรงห้องรอตรวจของผู้ป่วย สีหน้าของเหล่าญาติผู้ประสบเหตุนั้น ฉายแววแห่งความกังวล หวาดหวั่น แม้กระนั้นในแววตาก็ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความหวังที่ว่า คนที่พวกเขารักจะรอดจากเงื้อมมือมัจจุราช
ด้วยความหวังที่ว่า มือหมอจะยื้อชีวิตของเขาเหล่านั้นไว้ได้

แล้วเกมชักเย่อชีวิตของหมอกับมัจจุราชก็เริ่มขึ้น

คืนนี้...หมอเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปแล้วสองครั้ง หนึ่งในนั้น นอนสงบนิ่งอยู่หลังม่านพลาสติกข้างๆเรา เราก็คิดอยู่แล้วแหละ ว่า ใช่แน่ๆ

แล้วก็ใช่จริงๆ เขาถูกพาออกไปพาญาติ ผ่านหน้าเราไปในระยะไม่เกิน 1 เมตร เรากลัวมั้ย ตอบเลยว่าไม่ เราเฉยๆมากกว่า

เจ้าหน้าที่ทุกคนทำงานกันไม่ได้หยุดหย่อนพยาบาลที่ตรวจเราบอกว่า อยากจะมีซักสิบมือ ไหนจะเด็กน้อยที่ร้องไห้งอแงด้วยความเจ็บป่วย ไหนจะคนไข้ที่แอดมิดเข้ามาเรื่อยๆ ไหนจะปัญหาของผู้ที่ตายแล้ว ซึ่งผู้ที่ยังเป็นอยู่ต้องตามแก้ไข มากมายจริง พวกเขาต้องทำงานกันอย่างหนัก เพราะหน้าที่ของพวกเขาคือช่วยชีวิตผู้คน รักษาผู้ที่เจ็บป่วย

เราก็พยายามที่จะให้ความร่วมมือเต็มที่ เรารู้ดี การทำงานดึกๆ ยิ่งดึกยิ่งเหนื่อย ยิ่งเพลีย ยิ่งก่อเกิดความผิดพลาดได้ง่าย ตลอดทางที่เรานั่งรถไปโรงบาล เราก็นึกบรรยายอาการปวดท้องของเราไปตลอด ยิ่งเราไปเจอความวุ่นวายในห้องฉุกเฉินคืนนี้ เราก็ยิ่งต้องให้ความร่วมมือเข้าไปอีก เมื่อเราไปนั่งอยู่ตรงนั้น เราก็รู้สึกได้เลยว่า อาการของเรามันน้อยนิดนัก เมืjอเราเข้าไปในห้องตรวจ หมอถาม เราก็ตอบ ตามที่เราคิดมาตลอดทาง เราลองประมาณเวลาในการทำการตรวจรักษาแล้ว ไม่ถึง 3 นาที เร็วที่สุดในชีวิตเรา
เราก็ดีใจนะที่มันเร็วขนาดนี้ เพราะว่าหมอจะได้มีเวลาช่วยคนอื่นได้อีก

แม้วินาทีเดียวเราก็ไม่อยากให้เสียไป เพราะใน1วินาทีนั้น อาจจะช่วยชีวิตคนได้1คนเลยทีเดียว

พอประมาณ 5 ทุ่ม เราก็ไปรอยา รับยา กลับบ้าน เราเหลือบดูนาฬิกา อีกประมาณชั่วโมงเศษๆ หมอก็จะออกเวร เอ หรือว่าไม่ได้ออกนะ หรืออาจจะออกช้าหน่อย เพราะก่อนเราจะออกมา มีคนไข้กำลังแอดมิดอยู่3ราย ไม่รู้หมอหรือคนไข้กันแน่ที่ทำอะไรซักอย่างตกแตกดังลั่นห้อง เล่นเอาเหล่าญาติใจเสียไปเลยทีเดียว