คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Wish..7
ด้านใบหน้าหวานที่เดินออกมายังด้านนอกตัวอาคารและด้วยความที่จิตใจตอนนี้เอาแต่คิดเรื่องที่เขาโดนคิบอมดุเมื่อครู่ทำให้เผลอเดินไปยังเส้นทางที่ตนไม่คุ้นชิ้น ปล่อยให้ขาทั้งสองพาตนเองเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่ทันสังเกตุ
“ฮยอกแจ นายมันไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ผิดไปหมด” หยดน้ำใสเอ่อคลอรอบดวงตาเรียวอย่างคนขี้น้อยใจ
เอาจริงๆเขาก็ไม่ได้โกรธที่คิบอมดุหรอก ร่างบางเข้าใจดีว่าตัวเองก็พูดจาไม่เหมะสมอย่างที่โดนดุจริงๆ เพียงแต่อารมณ์น้อยใจมันก็ต้องมีบ้างกับคนสวยที่ไม่เคยโดนคิบอมตวาดใส่
//..ปึ่ก!..//
“อ๊ะ..ขอโทษฮะ ผมเดินไม่ทันระวัง” ใจที่เหม่อลอยเมื่อครู่ถูกฉุดให้ดึงกลับเมื่อร่างบางเดินชนกับกลุ่มชายแปลกหน้าที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่นัก
“เดินยังไงถึงไม่ดูทางว่ะ!” หนึ่งในกลุ่มชายแปลกหน้าสบถออกมาอย่างหยาบคาย พลอยทำให้ฮยอกแจตกใจจนขวัญเสียไม่น้อย
“ผมขอโทษฮะ ขอโทษจริงๆ” ร่างบางเอาแต่ก้มหน้าขอโทษเสียงสั่น น้ำตาพาลจะไหลออกมาเสียให้ได้กับความหวาดกลัวที่ตนเผชิญอยู่
“โอ๊ะ โอ..สงสัยวันนี้เบื้องบนจะประทานนางฟ้ามาให้พวกเราว่ะ”
และที่ใบหน้าหวานเผลอไปเดินชนเข้าคือกลุ่มชายฉกรรจ์5-6คน ที่หน้าตาและท่าทางไม่น่าที่จะเสวนาด้วยเท่าใดนักและดูเหมือนว่าเรื่องจะไม่จบแค่การที่ร่างบางขอโทษเป็นแน่
… พี่คิบอม.. พี่คิบอมอยู่ไหนฮะ มาช่วยฮยอกแจหน่อย.. .ผมกลัว..
“เฮ้ นายอย่าตวาดคนสวยสิวะ ตัวสั่นหมดแล้ว ฮ่าๆ” ชายอีกคนพูดติดตลกพลางใช้สายตาโลมเลียร่างบางที่ดูจะหวาดกลัวพวกเขามากทีเดียว
“นั่นดิ ไม่ต้องกลัวนะคนสวย เดี๋ยวพี่คนนี้จะช่วยปลอบ”
ปฏิกิริยาของร่างบางที่แสดงออกว่ากำลังกลัวยิ่งทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์ได้ใจไม่น้อย
“ถะ..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะฮะ” ฮยอกแจรู้แค่ว่าตอนนี้ต้องกลับไปยังรถที่จอดรออยู่ที่ด้านหน้าภัตตราคารและดูเหมือนว่าเขาจะเดินออกมาไกลจากที่นั่นมาก เมื่อสังเกตดูดีๆอาคารสถานที่ต่างๆในระแวกนี้ดูจะแตกต่างกันกับร้านเมื่อครู่อยู่ไม่น้อย เห็นจะมีแต่สถานเริงรมย์ซะส่วนใหญ่ ยิ่งสายตาจากผู้คนโดยรอบที่มองเขาแปลกๆยิ่งทำให้ร่างบางอยากกลับไปหาคิบอมให้เร็วที่สุด
“จะรีบไปไหนล่ะคนสวย พี่ยังไม่ได้บอกว่ายกโทษให้เลยนะ” ชายหน้าตาน่ากลัวในกลุ่มก้าวเข้ามาประชิดร่างบางโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“คะ..คือ ผมต้องไปแล้วฮะ ขอโทษด้วย”
“เดี๋ยวซิ เราต้องไปเคลียร์กันก่อนนะ ” ชายคนเดิมขวับเข้าที่ข้อมือของฮยอกแจอย่างแรง
“อืม..ยิ่งอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งหอมแหะ..แล้วถ้าใกล้กว่านี้จะหอมขนาดไหน” พูดพลางก้มลงไปใกล้กับไรผมสีอ่อนของฮยอกแจอย่างหยาบคาย
“ปล่อยผมนะ! คุณจะพาผมไปไหน!” ใบหน้าหวานดูตื่นตกใจมากกับการกระทำของกลุ่มชายฉกรรจ์ ที่พยายามลากตัวเองเข้าไปยังมุมตึกลับตาคน
“พาไปไถ่โทษไงจ๊ะ คนดี หึหึ..”
ร่างบางของฮยอกแจถูกลากพามายังมุมตึกที่แสนมืดมิดและเป็นจุดลับตาคน ใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความหวังทั้งหมดในตอนนี้ขอเพียงแค่ให้มีใครซักคนมาช่วยเขาก็พอ
“ปล่อยผมไปเถอะนะฮะ..ขอร้องล่ะ..” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นอย่างน่าสงสาร น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้..
“ถ้าใครปล่อยของสวยๆแบบนี้ไปก็โง่เต็มทีแล้ว”
ด้านฮันคยองที่วิ่งออกมาตามหาร่างเล็กโดยไม่ทันได้นึกถึงคนรักของตัวเองเลย ตอนนี้ฮันคยองตัดสินใจมาตามหาร่างเล็กที่สถานเริงรมย์ที่ตอนนี้เริ่มจะครึกครื้นด้วยผู้คน ส่งผลให้การตามหาร่างเล็กของฮยอกแจยิ่งเพิ่มความยากเข้าไปอีก
“
“พาไปไถ่โทษไงจ๊ะ คนดี หึหึ..”
ร่างบางของฮยอกแจถูกลากพามายังมุมตึกที่แสนมืดมิดและเป็นจุดลับตาคน ใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความหวังทั้งหมดในตอนนี้ขอเพียงแค่ให้มีใครซักคนมาช่วยเขาก็พอ
“
“ยังไงก็ขอบคุณนะครับ” ร่างสูงเอ่ยขอบคุณอย่างรวดเร็วและขาที่กำลังจะก้าวไปตามทางเพื่อหาหลานชายที่เขาเป็นห่วงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หากแต่มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากร้านค้าในระแวกนั้น
“ใช่ที่ตัวเล็กๆ หน้าตาเหมือนผู้หญิงรึป่าวพ่อหนุ่ม” แม่ค้าวัยกลางคนถามขึ้นอย่างคนนึกออก ทำเอาฮันคยองรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
“ครับ คุณป้าเห็นรึป่าวครับ”
“ถ้าเป็นแม่หนูนั่นจริง ป้าเห็นมีคนพาไปทางด้านนู้น” แม่ค้าชี้ไปทางแหล่งซ่องสุมของพวกผีพนันและของผิดกฏหมาย
“ใครพาไปครับ” ฮันคยองถามด้วยท่าทีที่ร้อนรนเมื่อได้ฟังคำบอกกล่าว เพราะถ้าเป็นคิบอมที่เจอตัวฮยอกแจแล้วก็น่าจะโทรมาหาเขา ร่างหนาจึงกังวลว่าใครที่พาฮยอกแจไปและร่างบางจะมีอันตรายหรือไม่
“เท่าที่เห็นเป็นกลุ่มผู้ชายหน้าตาน่ากลัวทีเดียว ป้าเห็นผ่านๆแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง”
“ขอบคุณนะครับป้า”
จบคำฮันคยองก็รีบสาวเท้าออกมาจากร้านค้าทันทีเพื่อมุ่งไปยังสถานที่ซ่องซุ่มของเหล่านักพนันและพวกภัยสังคม ร่างสูงรู้ว่าฮยอกแจตอนนี้ร้อยทั้งร้อยต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ
“คนสวยเลิกร้องไห้เถอะน่า มาหาอะไรทำสนุกๆกันดีกว่านะ” ชายหน้าตาน่ากลัวเชยคางมนขึ้นให้สบตาที่แฝงไปด้วยความคิดอันน่าขยะแขยง
“ฮือ..ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ฮยอกแจที่น้ำตาไหลอาบแก้มพร้อมกับเสียงร้องไห้อันยาวนานทำให้เจ้าตัวเริ่มรู้สึกเหนื่อย
“หมดเวลาร้องไห้แล้วล่ะ ต่อจากนี้ไปก็ช่วยร้องเสียงหวานๆให้พี่ฟังละกันนะ” มือหยาบกร้านค่อยๆปลดกระดุมเสื้อกั๊กของร่างบางทันทีที่พูดจบ
“อย่านะ! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที..”ฮยอกแจเบี่ยงตัวหนีการกระทำอันน่าเกลียดนั่น เสียงหวานร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนด้านนอก หากแต่ที่แห่งนี้ปลอดทั้งคนและเสียงด้วยของร่างบางย่อมไม่มีใครได้ยินเป็นแน่
“จุ๊ๆ เรียกให้ตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอกที่รัก หึหึ..” ชายร่างใหญ่สาวเท้าก้าวมาทางฮยอกแจที่ยืนอยู่ทางมุมตึกอย่างหมดทางหนี
ฮยอกแจพยายามดิ้นอย่างสุดแรงเพื่อหนีสัมผัสที่ตนไม่ต้องการแต่การกระทำนั้นดูจะไม่เป็นประโยชน์ใดๆเลยเพราะด้วยกำลังแรงของเขากับกลุ่มชายพวกนี้ซึ่งเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว แต่นี้ก็เป็นเพียงแค่สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้
“ที่รักดื้อแบบนี้เห็นที่ต้องใช้กำลังล่ะนะ”
//..ตุ้บ..//
หมัดของชายร่างใหญ่ชกเข้าที่ท้องน้อยของฮยอกแจส่งผลให้ร่างบางทรุดลงไปกับพื้นทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้าอย่างคนยอมจำนนกับโชคชะตา..
…จะไม่มีใครมาช่วยผมจริงๆนะหรอ.. .
ข้อล้ว แต่นี้ก็เป็นเพียงแค่สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้
“ที่รักดื้อแบบนี้เห็นที่ต้องใช้กำลังล่ะนะ”
//..ตุ้บ..//
Bfont-family:"Cordia New","sans-serif";mso-ascii-font-family:
Calibri;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-bidi-font-family:"Cordia New";mso-bidi-theme-font:
minor-bidi">
“ฮือ..พี่คิบอม ช่วยฮยอกด้วย” เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยขึ้นเมื่อคิดถึงผู้ที่เป็นพี่ชาย
“อย่าคิดถึงคนอื่นสิที่รัก นี่เรากำลังจะสนุกด้วยกันนะ” ร่างใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีแต่ก่อนที่ริมฝีปากสีคล้ำจะได้สัมผัสกับช่วงอกเพื่อฝากรอยอย่างที่ใจต้องการ.. .
… .อาฮันคยอง.. ..
“ใครว่ะ..” ร่างหนาเอ่ยผละจากฮยอกแจด้วยความโมโหเพื่อมาดูบุคคลมาใหม่ นึกเสียดายที่กำลังจะได้ชิมเนื้อขาวๆนั่นอยู่แล้วเชียวแต่กลับมีมารมาขัดซะได้
“ร่างใหญ่พูด้วยแหะ” หนึ่งในนั้นพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทไม่น้อย
“ฉันจะบอกอีกครั้ง ..ส่งฮยอกแจมา” ร่างสูงของฮันคยองพูดอย่างข่มอารมณ์เดือดและยิ่งเมื่อเห็นร่างบางของฮยอกแจฮันคยองยิ่งไม่แน่ใจว่าเขาจะหักห้ามตัวเองได้อีกนานแค่ไหนที่จะไม่ให้จบชีวิตเศษสวะพวกนี้
“แล้วถ้าไม่ให้จะทำไม??”
//..คลิ๊ก!..//
วัตถุมันวาวสีดำสนิทถูกยกขึ้นเล็งไปยังกลุ่มชายเบื้องหน้าอย่างไม่รีรอ ไม่แปลกที่คนอย่างฮันคยองจะมีของแบบนี้ติดตัวอยู่ตลอดเวลา ประธานบริษัทที่มีอำนาจล้นมือแบบเขาย่อมมีคนจ้องพยายามที่จะล้มล้างอำนาจอยู่มากมาย
“มันก็ไม่ทำไมหรอก แค่ไม่มีพรุ่งนี้สำหรับชีวิตอันโซมมของพวกแกอีกก็แค่นั้น”
“คิดว่ากลัวรึไงว่ะ” แม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ท่าทางนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวฮันคยองแค่ไหน
“ก็ลองดู..” เอ่ยเสียงเรียบ แต่ทว่าแววตาของร่างสูงแทบลุกเป็นไฟเมื่อเห็นสภาพของคนตัวเล็ก
“……..”
เกิดความเงียบขึ้นในทันที ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำได้ตามที่บอกได้แน่และพวกเขาไม่โง่ถึงขนาดที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับสายตาคมคู่นี้แม้จะรู้สึกเสียดายร่างบางอยู่ไม่น้อยก็ตาม
“ถ้ายังไม่ไสหัวไป คาดว่าความอดทนฉันคงหมดเร็วๆนี้”
“หึ..ก็ได้ ไปเว้ย”
“ฮยอกแจ..” ร่างสูงก้าวเข้าไปหาฮยอกแจที่อยู่บริเวณมุมตึก
ร่างบางกำลังร้องไห้ ไหล่บางสะท้านขึ้นลงอย่างน่าเห็นใจ ฮันคยองถอดเสื้อตัวนอกเพื่อคลุมร่างกายส่วนบนของฮยอกแจที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตไร้การยึดติดของกระดุม เสื้อผ้าสีสะอาดตาเมื่อครู่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรก ภาพร่างเล็กตรงหน้าที่ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวดูอ่อนแอและบอบบางราวกับจะจมหายไปในความมืดมิดเบื้องหน้า
ฮันคยองค่อยๆโอบกอดร่างน้อยไว้ในอ้อมเเขน ฮยอกแจเบิกดวงตาเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำเมื่อเห็นว่าเป็นฮันคยองที่อยู่ตรงหน้า
“ฮืออๆๆ..คุณอา..” แขนเล็กตวัดกอดผู้เป็นอาอย่างคนขวัญเสีย
มือหนาของฮันคยองช่วยเช็ดน้ำตาของร่างบาตรงหน้าอย่างอ่อนโยน แผ่วเบาราวขนนกเหมือนกับกลัวว่าจะทำให้ผิวใสของใบหน้าหวานเกิดรอยช้ำ แขนเล็กที่โอบรอบคอของผู้เป็นอาเริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นทีละน้อย.. .ด้วยความรู้สึกโล่งใจ ผ่อนคลายและเหตุผลอีกหลายๆอย่างทำให้เขาไม่สามารถหยุดน้ำตาได้ในตอนนี้…
“คุณอา..”
“ไม่เป็นไรนะ อาอยู่ตรงนี้แล้ว” เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนกระซิบข้างหูร่างเล็กพร้อมกับมือหนาที่ลูบผมอย่างคนปลอบประโลม
“ผมกลัว..นะ นึกว่าจะไม่มีใครมาช่วยฮยอกแล้ว..ฮือ” เสียงหวานเอ่ยสะอื้นกับไหล่กว้างของฮันคยอง
เมื่อคำว่ากลัวยังอยู่ในห้วงความคิด ฮันคยองก็ยิ่งกระชับวงแขนแกร่งแน่นขึ้นไปอีกราวกับจะบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้กับร่างเล็กแล้ว
“คุณอา..”
“ครับ อาอยู่นี้แล้ว..เงียบซะนะเด็กดี”
เสียงกระซิบของฮยอกแจค่อยๆเบาลง หนังตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้รู้สึกหนักอึ้งและเพราะอุณหภูมิของร่างสูงที่กอดอยู่ทำให้รู้สึกอบอุ่นได้มาก ใบหน้าหวานจึงเลือกที่จะปล่อยให้ร่างกายได้พักอยู่กับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและปลอดภัยของฮันคยอง ..ฝ่ามือและอ้อมกอดนี้เขาจะไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด..
‘ขอบคุณนะฮะ..คุณอา’
ขอโทษที่ให้รอนานค่ะT T
*ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามเรื่องนี้นะคะ^^
ความคิดเห็น