คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Wish..6
Wish..6
"ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรมากหรือป่าว" ชายหนุ่มนิรนามเอ่ยถามด้วยท่าทีแลดูตกใจไม่น้อย
เพียงแค่ร่างบางตรงหน้าเงยหน้าขึ้นสบตาก็เหมือนมีแรงประหลาดกระตุกหัวใจของชายหนุ่มให้ได้สั่นไหวแปลกๆ ร่างบางในอ้อมกอดของเขาดูสวยหวานซึ่งมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของกายเล็กยิ่งทำให้ร่างบางดูน่าถนุถนอมยิ่งนักและเพียงแค่ได้สบกับดวงตาที่ใสราวแก้วเนื้อดีนั่น เขาอยากจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นี้จริงๆ...
"เอ่อ..ไม่เป็นไรฮะ" ร่างบางตอบกลับพร้อมติดรอยยิ้มคืนไปให้เล็กน้อย แน่ล่ะ..ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะไปฉีกยิ้มหวานๆให้ใครทั้งนั้น
"ผมโจว คยูฮยอนครับ จะรังเกียจมั้ยถ้าผมจะขอทำความรู้จัก"
ชายหนุ่มร่างสูงที่ดูดีอย่างเหลือร้ายกำลังขอทำความรู้จักกับใบหน้าสวยหวานที่พึ่งพบกันเมื่อครู่อย่างเปิดเผยและดูท่าว่าร่างบางตรงหน้าจะถูกใจคนอย่างคยูฮยอนไม่น้อย
โจว คยูฮยอน ทายาทหนุ่มนักธุรกิจส่งออกรายใหญ่ของเกาหลีเจ้าของใบหน้าหล่อเอาการ ที่ไม่ว่าใครที่ได้พบก็อดจะชื่นชมกับคนๆนี้ไม่ได้ สายตาคมลึกที่ยากจะคาดเดาอารมณ์แต่แฝงความเจ้าชู้ไว้เล็กน้อย จมูกที่โด่งสวยได้รูปรับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ได้อย่างไร้ที่ติราวกับเทพบุตรในยุคกรีก หากแต่ชายหนุ่มที่ไม่เคยต้องไขว่ขว้าหาตุ๊กตาข้างกาย ตอนนี้กลับต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเสียเอง ดูจะผิดวิสัยโจว คยูฮยอนไปซักหน่อย..
“เอ๋?..คุณอยากรู้จักผมหรอฮะ?” ถามด้วยใบหน้าที่ติดงุนงงเล็กน้อยกับการรุกของชายหนุ่มที่พึ่งพบกัน พร้อมกับส่งสายตาใสแป๋วกลับไปให้โดยไม่สนใจว่าการกระทำอันเผลอไผลแบบนี้ยิ่งทำให้ชายหนุ่มใจกระตุกมากเพียงใด
“ครับ..ผมอยากรู้จักคุณ..” เว้นจังหวะเพียงครู่เพื่อให้อีกคนบอกชื่อ
“อ่า..ฮยอกแจฮะ คิม ฮยอกแจ”
“ครับ..เป็นเกียรติมากที่ได้รู้จักคนน่ารักแบบคุณ” ร่างสูงกล่าวตามประสาคนที่ชำนาญในเรื่องการสร้างมนุษยสัมพันธ์กับของสวยๆงามๆ
“ไม่หรอกฮะ..ฮยอกแจไม่น่ารักหรอก” ร่างบางที่เผลอเรียกชื่อสรรพนามแทนตัวเองออกมา พร้อมแววตาที่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาชายหนุ่มที่จับจ้องแต่ดวงหน้าหวานรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ร่างบางเอ่ยตัดพ้อตัวเอง
“ใครว่าล่ะ ฮยอกแจน่ารักออกขนาดนี้ ว่าแต่..มาคนเดียวหรอครับ?”
“ป่าวฮะ ผมมากับพี่ชายน่ะ แต่ผมว่าจะกลับแล้วล่ะ” ร่างบางตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับใบหน้าหล่อตรงหน้าเพื่อปิดบังเรื่องกังวลภายในใจ
“หืม ทำไมล่ะครับ?” คยูฮยอนเอ่ยถาม
“ก็แค่เบื่อๆนะฮะ” โกหก..ใช่ ฮยอกแจโกหก ร่างบางไม่ได้เบื่ออย่างที่บอกแต่เป็นเพราะเขาไม่อยากกลับไปเห็นภาพที่ทำร้ายหัวใจของตนเองต่างหาก
“แต่ผมว่าคุณควรจะกลับพร้อมกับพี่ชายของคุณนะครับ” ร่างสูงเอ่ยเตือนเพราะไม่อยากให้ร่างบางกลับไปคนเดียว เนื่องด้วยสังคมสมัยนี้ที่ไม่น่าไว้ใจบวกกับรูปร่างหน้าตาของใบหน้าสวยหวานตรงหน้าแล้วแล้วยิ่งต้องระวังตัว
“แต่..”
“ฮยอกแจไม่ควรทำให้พี่ชายเป็นห่วงนะ” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะอ้างเหตุผล คยูฮยอนก็เป็นฝ่ายเอ่ยขัดขึ้นมาก่อนและนั่นก็ทำให้ฮยอกแจคิดได้
“ฮะ..” ร่างบางก้มหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหง่อยๆราวกับเด็กน้อยถูกผู้ใหญ่ดุ
“งั้นเดียวผมไปส่งฮยอกแจที่โต๊ะนะครับ”
ระหว่างเดินไปที่โต๊ะทั้งสองได้คุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆกันอย่างสนุกปาก และนั่นก็ทำให้ร่างบางรู้ว่าเขาและคยูฮยอนอยู่รุ่นเดียวกัน ความประหม่าที่เกิดขึ้นกับร่างบางในตอนแรกค่อยๆจางหายไปพร้อมกับบทสนทนาอันลื่นไหลนั่น คยูฮยอนรู้ดีว่าต้องชวนคุยเรื่องอะไรหรือควรจะแสดงออกแบบไหนเพื่อให้ร่างบางรู้สึกเป็นกันเองกับเขาและผลตอบรับก็ดีตามคาด
“ฮ่าๆ คุณคยูฮยอนเคยทำแบบนั้นจริงๆน่ะหรอ ตลกชะมัด”
“จริงครับ แต่เรื่องนี้ฮยอกแจต้องเก็บเป็นความลับนะ”
เสียงคุยกลั้วหัวเราะของฮยอกแจและบุคคลแปลกหน้าอีกคนที่เดินเข้ามา สร้างความแปลกใจให้กับคิบอมและฮันคยองไม่น้อย หายไปเพียงครู่ทำไมฮยอกแจของเขาถึงได้ไปสนิทกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ได้
“อ๊ะ..ถึงแล้วล่ะฮะ” รอยยิ้มของฮยอกแจที่มีเมื่อครู่เริ่มจางหายไปเมื่อเดินมายังส่วนที่ทำให้ร่างบางรู้สึกอึดอัดใจเป็นที่สุด
“ใครน่ะฮยอกแจ” คิบอมถามด้วยใบหน้าติดไม่พอใจพลางส่งสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าใดนักให้กับร่างสูงผู้มาใหม่
“อ่า..นี่คุณคยูฮยอนฮะ เป็นเพื่อนฮยอกแจเอง เราพึ่งรู้จักกันนะฮะพี่คิบอม” เอ่ยตอบกับพี่ชายเสียงเบา ฮยอกแจรู้ดีว่าคิบอมหวงเขามากมาตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้ว การที่เขาจะมีเพื่อนแน่นอนว่าคิบอมจะต้องเป็นคนสแกนก่อนว่าผ่านหรือไม่
“สวัสดีครับ ผมโจว คยูฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ร่างสูงเอ่ยแนะนำตนเองอย่างมีมารยาท เขาพอจะดูออกว่าคิบอม พี่ชายของร่างบางนั้นดูจะหวงน้องอยู่มากโข เพราะดูจากสายตาที่จ้องมองเขาตั้งแต่เดินเข้ามาก็พอจะเดาได้ไม่ยากแล้วไหนจะสายตาจากชายหนุ่มอีกด้านของโต๊ะที่ฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดอีก ถ้าสายตาของทั้งคู่เปลี่ยนเป็นปืนร่างของเขาคงพรุนเป็นแน่…. แต่คนอย่างโจว คยูฮยอนไม่เคยกลัวอยู่แล้ว
…อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิครับ ถูกมั้ย?...
“อืม” คิบอมเอ่ยตอบเพียงแค่นั้นเพราะเขารู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับร่างสูงเท่าไหร่ อันที่จริงต้องบอกว่าไม่ถูกกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาหาฮยอกแจถึงจะถูก คิบอมพอจะดูออกว่าโจว คยูฮยอนคนนี้คิดอย่างไรกับน้องของเขา
“เอ่อ..นี่พี่คิบอมเป็นพี่ชายของฮยอกเองฮะ” ร่างบางเมื่อ้ห็บรรยากาศไม่ค่อยดีจึงเป็นคนกล่าวแนะนำให้ซะเองเพื่อไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาท
“ฝากตัวด้วยครับ”
เสียงที่บอกออกมาทำให้คิบอมหันควับทันที ฝากตัว?..เหอะ! ร่างสูงตรงหน้าไม่ใช่งานง่ายๆเหมือนที่เขาเคยจัดการมา ดูเหมือนว่าคิบอมคนนี้จะต้องเจอกับศึกหนักซะแล้วสิ..
“แล้วนี่ก็..คุณอาฮันคยองกับคุณฮเยมิน คนรักของคุณอาของผมฮะ” ขอบตาของร่างบางร้อนผ่าว พยายามบังคับเสียงของตนไม่ให้สั่นอย่างสุดความสามารถ
อาของฮยอกแจงั้นหรอ? แต่สายตาที่มองมาทางเขาดูเหมือนจะไม่ใช่สายตาแบบที่คุณอาหวงหลานเลยแม้แต่น้อย เรื่องแค่นี้คาสโนว่าอย่าเขาทำไมจะมองไม่ออก คยูฮยอนหันไปก้มหัวพร้อมกับส่งรอยยิ้มติดมุมปากให้กับคู่รักทั้งสอง แต่ถ้ามองผ่านๆแล้วรอยยิ้มนั้นอาจจะส่งไปให้เพียงแค่คนเดียว ฮันคยอง..
“งั้นผมขอตัวนะครับ ไปนะฮยอกแจ” เมื่อเห็นว่าหมดธุระแล้วคยูฮยอนเลยขอตัวกลับแต่ไม่วายส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างบางยั่วอารมณ์ของคนทั้งสองบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี
“โอเคฮะ ขอบคุณมากนะฮะคุณคยูฮยอน” ฮยอกแจเอ่ยตอบพลางส่งรอยยิ้มหวานกลับไป ฮันคยองที่มองอยู่ถึงกับใจกระตุกแปลกๆกับรอยยิ้มสวยของร่างบางที่ส่งไปให้ร่างสูงฝั่งตรงข้าม
“ครับ ไว้เจอกันใหม่นะ”
“ฮะ ไว้เจอกัน”
“บังเอิญเจอกันตอนฮยอกไปเข้าห้องน้ำฮะ” ร่างบางเอ่ยตามอย่างไม่ติดใจอะไร ผิดกับคิบอมที่เริ่มมีอารมณ์กรุ่นโกรธเล็กน้อยที่ร่างบางไปทำตัวสนิทสนมกับร่างสูงที่เพียงแค่บังเอิญพบกันเท่านั้น
“ทำไมถึงได้รู้จักกันได้ล่ะ แล้วทำไมถึงได้ทำตัวสนิทกันขนาดนั้น” คิบอมเอ่ยถามน้ำเสียงไม่พอใจในท้ายประโยค น้องของเขาเป็นคนที่ใจอ่อนและตามคนไม่ค่อยทัน คิบอมจึงต้องค่อยดูแลร่างบางตลอด
“ก็คุณคยูฮยอนเขาขอทำความรู้จักนี่ฮะ”
“แล้วฮยอกก็ไม่ปฏิเสธเนี่ยนะ” ร่างหนาเริ่มโมโหที่ฮยอกแจไว้ใจคนง่ายเกินไป แค่พบกันไม่นานก็ดูเหมือนจะเชื่อใจกันไปแล้ว
“ทำไมพี่คิบอมต้องไม่พอใจฮยอกแจด้วยล่ะฮะ” เกิดระลอกคลื่นบนดวงตาใสของฮยอกแจ ร่างบางไม่เข้าใจว่าแค่เขามีเพื่อนแค่นึงทำไมคิบอมถึงต้องทำเหมือนว่าเขาทำผิดอะไรมากมายด้วย
“นายไม่ควรไว้ใจใครมากเกินไปนะฮยอกแจ” ฮันคยองที่นั่งฟังอยู่เงียบๆในตอนแรกบอกออกมา แววตาจริงจังเปล่งประกายภายใต้ดวงตาดำสนิท เพราะฮยอกแจดูเหมือนจะตีความหมายคำพูดของคิบอมผิดไปมาก
“แต่ผมมั่นใจว่าคยูฮยอนจะเป็นเพื่อนที่ดี” ร่างบางเถียงขึ้นทันที เขาไม่อยากจะเชื่อคำพูดของฮันคยองอีกแล้ว
“อีกไม่กี่วันฮยอกแจจะไปเรียนเมืองนอกแล้วนะฮะคุณอา”
“ว้า..แบบนี้อาก็เหงาแย่เลยน่ะสิ”
“ฮยอกแจไปดี๋ยวเดียวเอง อาฮันสัญญานะว่าจะรอฮยอกแจกลับมา”
“ครับ อาสัญญา”
“ห้ามคุณอามีสาวๆด้วย ฮยอกแจหวง”
“ฮ่าๆ โอเคครับ”
.. .สุดท้ายสัญญานั้นก็เป็นเพียงแค่คำโกหกหลอกเด็กแบบเขาเท่านั้น.. .
“ถึงยังงั้นก็เถอะ นายควรจะดูให้ดีก่อน อย่าพึ่งให้ใจใครง่ายๆ” ร่างสูงยังคงเตือนฮยอกแจด้วยความเป็นห่วง
“คุณอาไม่ต้องมาสอนผมหรอกฮะ ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้”
“ฮยอกแจ! ทำไมถึงพูดกับคุณอาแบบนั้น” คิบอมเริ่มทนไม่ไหวกับปฏิกิริยาของน้องตัวเอง จึงเผลอตวาดใส่โดยไม่ทันคิด
“เอ่อ..คุณคิบอมใจเย็นๆนะคะ” หญิงสาวที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้
“ผมอยากกลับบ้าน” ฮยอกแจที่เริ่มทนไม่ไหวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทานิดๆ แล้วลุกออกไปจากโต๊ะทันที
..น้ำตาแห่งความเสียใจและน้อยใจไหลผ่านแก้มขาวก่อนจะร่วงหล่นผ่านคางเรียว..วันนี้เป็นวันที่ฮยอกแจคนนี้ร้องไห้หนักเกินไปจริงๆ..
“รีบตามออกไปสิ แถวนี้ไม่ใช่ที่ที่จะปล่อยให้ฮยอกแจเดินคนเดียวได้” อาหนุ่มเอ่ยเตือนคิบอมที่ยังคงนั่งอยู่เนื่องด้วยเป็นห่วงใบหน้าหวานที่ลุกออกไปเมื่อครู่
“ครับ ผมต้องขอโทษแทนฮยอกแจด้วยนะครับ” เมื่อคิบอมกล่าวเสร็จก็รีบรุดออกมาตามหาร่างเล็กทันที
“มีอะไรหรือ คิบอม??” ฮันคยองที่ตามออกมาหวังจะเจอร่างบางแต่กลับเห็นเพียงแค่คิบอมยืนกดโทรศัพท์อย่างหัวเสียอยู่
“ฮยอกแจหายไปครับ” คิบอมเอ่ยตอบเสียงเครียด
….//ฟึ่บ!//….
ฮันคยองวิ่งออกไปยังนอกตัวอาคารทันทีที่คิบอมตอบกลับ ทิ้งให้ฮเยจินคนรักของตัวเองได้แต่มองตามอย่างไม่ทันได้พูดอะไร
..หากแต่ฮันคยองรู้ดีว่าแถวนี้ในตอนเย็นไม่เหมาะให้คนร่างบางอย่างฮยอกแจมาเดินเล่นตามลำพังเป็นแน่..
“อย่าพึ่งไปไหนไกลนะฮยอกแจ”
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ^^
ความคิดเห็น