คุณหมออโยธยา

ในโลกที่มีแต่ความวุ่นวาย

ห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยคนไข้ที่รอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

มีอีบ้านุ่งโจงห่มสไบด้วยผมเผ้าที่ฟูฟ่องวิ่งตามคุณหมออยู่ตรงนั้น!

“เจ้าจักทำอันใด นะ…นี่เจ้าจักใช้เข็มนั่นแทงเขาฤา!”

“ผมจะทำงาน ใครก็ได้จับตัวผู้หญิงคนนี้ไปส่งแผนกจิตเวชที!”

“ผมรู้ว่าคุณคงจะช็อคมาก เอาเป็นว่าถ้ายอมรับได้เมื่อไหร่ก็รีบไปหาที่นอนดีๆ นะ กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ริมถนนไม่ปลอดภัยหรอก”

ไม่พูดเปล่าเขายังใช้มือตบลงบริเวณไหล่ข้างหนึ่งของหล่อนก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาทางนี้โดยไม่ได้หันไปสนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

บัวแก้วเห็นเช่นนั้นแล้วสายตาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถึงแม้ภายในใจจะยังตกใจ แต่ก็ยังรีบลุกขึ้นยืนแล้วไปจับแขนเสื้อเขาไว้แน่น

“นั่นเจ้าจะไปที่ใด”

“ผมจะกลับไปทำงาน”

ไม่ว่าเปล่ายังยกนาฬิกาขึ้นดูพร้อมกับแท็กซี่คันหนึ่งค่อยๆ หยุดลงตรงหน้า

“ผมไปล่ะ”

“ข้าไปด้วย”

จอมทัพเลิกคิ้วขึ้น ปลดมือที่จับเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กะพริบตาปริบๆ ราวกับว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเลยแม้แต่น้อย

“คุณเป็นคนบอกเองว่าคุณตอบแทนผมแล้ว เช่นนั้นพวกเราไม่มีเรื่องอะไรติดค้างกันอีก พวกเราแยกกันตรงนี้ โชคดีครับคุณบัวแก้ว”

ว่าแล้วก็เปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่งทันที แน่นอนว่าหญิงสาวเองก็ไม่ปล่อยให้เขาได้หนีเอาตัวรอดแต่เพียงผู้เดียว ร่างบอบบางรีบกระโดดขึ้นรถไปนั่งเคียงข้างเขาแล้วยิ้มหวาน

“ข้ายังติดค้างที่พักเจ้าอีกคืนหนึ่ง”

“จริงสิ”

จอมทัพทำหน้าขบคิดในขณะที่อีกฝ่ายดวงตาลุกวาว รีบผงกศีรษะเร็วๆ แล้วกล่าวเสียงหวาน

“เช่นนั้นให้ข้าตามไปด้วยเถิดหนา”

“ผมไม่ชอบทวงบุญคุณใคร คุณลงไปเถอะ”

“พ่อทูนหัว อย่าทิ้งข้าไปเลย!”

#นิยายพีเรียดไทยผสมผสานฟีลกู๊ด ใครที่ต้องการความรักฉบับโรแมนติก(?) สอดแทรกเกร็ดความรู้ทางการแพทย์ พลาดไม่ได้นะคะ#

#อัพทุกวัน เวลา 18.00 น.#