บทสรุปรของคำว่ารัก

เนื้อเรื่อง

   ก็คือว่ารักนั้นเป็นรักที่บริสุท แต่สังคมทำให้มันไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อการแต่งานมีแค่คน 2 คนเข้าร่วมได้แค่คู่บ่าวสาวเท่านั้น(ไม่นับคนรอบข้าง)
   จะว่าไปแล้วเราก็เป็นคนโรแมนติกนะ แบบว่ายังไงก็ได้น่ะ ก็แค่เป็นคนที่อ่อนหวานมากเกินไปก็เท่านั้นเอง ก็ตอนที่เจอเค้าคนนั้นคนที่ไม่อยากพูดถึงอีกต่อไป(ปัจจุบัน) แต่เมื่อก่อนเป็น 1 ใน 10 คนแรกที่อยากเจอที่สุด เป็นที่ 1 หรือที่ 2 ไม่เคยต่ำกว่านั้นเลย เจอเค้าครั้งแรกมันก็เหมือนโชคชะตากำหนดโดยบังเอิญ แล้วก็รู้จักกันมาตั้งแต่นั้น
   ทุกวันที่ฉันอยู่กับเขาโลกนี้สวยงามมาก ถนนทุกสายเต็มไปด้วยดอกไม้ที่แสนสาย สายลมเย็นแต่ไม่หนาว ทุกเวลาที่อยู่กับเขา เขาสามารถทำให้เราหัวเราะหรือยิ้มได้ตลอดเวลา ไม่เจอกันก็โทรหา ก็เป็นแค่เพื่อนรักกันในสายตาของผู้ที่พบเห็นผ่านไปผ่านมา แต่เรื่องระหว่างเรา 2 เป็นมากกว่านั้น โดยเฉพาะการที่ได้วาดลีลากันอยู่บนเตียงกัน 2 คน เขานั้นรุกได้สุดยอดมาก ต่างคนต่างช่วยกันหลั่งน้ำรักที่สื่อความหมายได้ว่ารักกันตลอกไป
   จากวันผ่านไปเป็นเดือน เลื่อนกลายเป็นปี ผ่านฤดูต่างๆที่ผ่านพ้นเข้ามา ฤดูหนาวฉันก็ไม่หนาวเพราะมีเค้าอยู่ ร้อนก็มีสีสันเพราะมีฉันและเธอ ฤดูฝนก็ไม่เป็นหวัดง่าย เพราะมีเธอมาดูแล เป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆจนทำให้หัวใจของคนแข็งกระด้างของฉันมีแต่เธอเต็มหัวใจ  ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรมีอะไรก็นึกถึงเธอมากกว่าเดิม แต่บางทีก็น้อยใจมากจนแสดงความอ่อนแอออกมาทั้งๆที่มันไม่เคยเป็นมาก่อน แต่บางครั้งก็ร้องไห้เพราะความดีใจมากเกินไปในสิ่งที่เขาทำให้เรา
    เมือถึงวันหนึ่งถนนย่อมมีทางแยกออกจากกัน วันที่เรา 2 คนลดระดับความสำคัญจากแฟนกลายเป็นไม่รู้จักกันเลย ก็แน่หล่ะซิใครมันจะไปทนได้ มีอะไรกันแล้ว หัวใจของเราก็ยกให้เขาไปแล้ว แต่แล้วทำไมเขามาทำอย่างนี้ เป็นคนทิ้งมันไม่เจ็บหรอกนะ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายทิ้งผู้หญิง ผู้หญิงทิ้งผู้ชาย ผู้ชายทิ้งผู้ชาย ฯลฯ คนโดนทิ้งหน่ะเจ็บที่สุดแล้ว ถึงแม้คนทิ้งจะมีนำตา แต่ว่ามันไม่มีทางเจ็บเลย ถ้าเจ็บจริงมันก็ไม่กล้าทิ้งเราหรอก
    ถึงจะโดนบังคับให้แต่งาน หรือมีเหตุผลต่างๆถ้าคนโดนทิ้งเปลี่ยนมาเป็นคนทิ้ง ก็จะไม่มีทางทิ้งหรอก เพราะความรักไม่ได้สร้างกันง่ายๆนิ ถ้าคนที่เนเกย์ ก็น่าจะแต่งงานกันได้ ถ้าเค้าไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับอีกคนหนึ่ง เขาก็ไม่ทิ้งเราหรอก ถ้าคิดว่ารักเราจริงพิสูจน์โดยการแต่งงานดีที่สุด หรือไม่ก็ลองใจด้วยวิทีที่พิศดารที่สุดเท่าที่จะสรรหามาได้
    ในเมื่อเราเป็นเกย์แฟนของเราจะแต่งาน เขาก็ต้องเชิญเรา (ไม่ใช่แค่เกย์อย่างเดียวนะ)โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า เราต้องฝืนยิ้ม ฝืนทนเก็บความรู้สึกที่เจ็บช้ำจากความรักที่คนรักจากไป มิหนำซ้ำยังเชิญเราไปงานแต่งงานอีก คนที่ดดนทิ้งอย่างเรานั้นมีหรือที่จะไม่เจ็บ เมื่อเสร็จงานเราก็ต้องแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียว ยิ่งเขาทำเป็นมีเยื่อใย เราก็จะเจ็บมากกว่าเดิวพันๆล้านเท่า 
    เมือถึงทางแยกของชีวิต เขาไม่สามารถจูมือเราเข้างานวิวาได้ จงทำใจให้เร็วที่สุดเถอะ ความรักของเกย์(ไม่ใช่เกย์อย่างเดียว)ก็มักจะเป็นแบบนี้แหล่ะ ไม่นานก็เร็วที่เราจะได้เรียนรู้ ความเจ็บปวด ความเศร้า ความเหงา ที่ปรุงแบบสุดๆมาทำให้เราเจ็บ จงอย่ายอมแพ้ สู้ให้ถึงที่สุด อย่าเป็นเหมือนคนหลายๆคนที่ไม่อาจทำใจได้
                                                             
                                                                 สุดท้ายขอให้ผู้อ่านทำใจให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไร คิดซะว่ามันเป็นบทสรุปของความรัก ที่คอยทดสอบเรา เปิดใจบ่อยๆจะทำให้ความเจ็บปวดมันหายไปเอง T-T /-_- /^-^ ส้ๆ และเป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิตของทุกคนที่อ่านด้วยนะคับ