ตอนที่ 3 : IF...love 1
IF…Love 1
หลังจากการรับประทานอาหารเช้าของปาร์คจองซะจบลง ปาร์คจองซูจึงเดินอย่าสบายใจไปสวนดอกไม้ที่ตนเองได้ปลูกและทำการดูแบอย่างดี
“ไม่ได้มาดูตั้งนานทำไมพวกเธอถึงได้ออกดอกสวยงามขนาดนี้...แสดงว่าต้องมีคนมารดน้ำให้ใช่ไหม?”ถ้ามีใครเดินผ่านมาที่สวนดอกไม้นี้คงจะคิดว่า คุณหนูตระกูลปาร์คต้องไม่ปกติแน่ที่คุยกับดอกไม้อยู่อย่างนั้น
“เดี๋ยวอีก 2 วันโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ชั้นคงไม่ได้มาดูแลพวกเธออีกแน่เลย...หวังว่าคงจะมีคนมาดูแลพวกเธอแทนชั้นนะ”ปาร์คจองซูนั่งคุยกับดอกไม้นับพันดอก กินเวลานับ 3 ชั่วโมง
“พวกเธอชั้นไปก่อนนะ แล้วถ้ามีเวลาจะกลับมานั่งคุยใหม่”เหมือนกับว่าดอกไม้พวกนั้นรับรู้ถึงสิ่งที่จองซูพูด ดอกไม้พวกหันต่างพากันหันมาทางจองซู เล่นเอาจองซูดีใจที่อย่างน้อยดอกไม้ก็ฟังเค้ารู้เรื่อง แต่ความจริงแล้วที่ดอกไม้หันไปทางจองซูก็เพราะว่า ดอกไม้พวกนั้นหันตามพระอาทิตย์ต่างหาก แต่ก็มีอีกเรื่องที่ปาร์คจองซูไม่รู้คือ มีคนบางคนแอบมองกริยาเหล่านั้นของจองซูอย่างหมั่นไส้
“คุณหนูยูชอนคะๆ”สาวใช้ในปราสาทเรียกปาร์คยูชอนในขณะที่ยูชอนกำลังจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ที่เขามักจะไปดูแลบ่อยๆ
“ว่าไง!”สาวใช้สะดุ้ง เมื่อยูชอนถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเหมือนจะฆ่าคนให้ตาย
“อ๋อ...ท่านหญิงเรียกคุณหนูยูชอนไปพบค่ะ”สาวใช้พูดด้วยน้ำสียงนอบน้อมพลางก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง
“อือ...ไปได้แล้วรำคาญ!”ยูชอนตวาดใส่สาวใช้ผู้โชคร้ายคนนั้น
“แต่...”
“ท่านแม่ให้พาไปใช่ไหมหล่ะ เดี๋ยวจะเดินตามไปเองเข้าใจไหม”ยูชอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเพื่อนข่มอารมณ์ไม่ให้ตวาดใส่สาวใช้
“ค่ะ”หลังจากโดนขู่กรรโชคไปแล้วสาวใช้ก็รีบเดินไปรายงานท่านหญิงทันที
“น่ารำคาญจริงๆเลยคนนี้เดี๋ยวไล่ออกซะเลย....ทำไมวันนี้อะไรๆก็ดูขัดหูหัดตาไปหมดเลยยยย”เหมือนกับว่าวันนี้เป็นวันที่ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างจะดูขัดหูขัดตาปาร์คยูชอน ไปเสียหมดจนทำให้เจ้าตัวบ่นพึมพำในสิ่งแย่ๆที่เจอมาในวันนี้กับตัวเองอย่างกับจะสาปแช่งใครไปตลอดทางเดิน ทำเอาเหล่าสาวใช้ทั้งหลายขวัญผวาไปตามๆกัน
ก๊อกๆๆ เมื่อเดินสักพักปาร์คยูชอนก็มายืนหยุดที่หน้าประตูกลที่ถ้าดูภายนอกแล้วจะเป็นแค่เพียงกระจกบานหนึ่งเท่านั้น
“ท่านแม่เรียกยูชอนมาทำไมคะ?”
“แหมก็เรียกลูกสาวมาหาไง ไม่ได้หรอ??”ท่านหญิงแห่งตระกูลปาร์คพูดด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๊วขณะนั่งจิบน้ำชา
“แม่อย่าแอ๊บได้ไหม มันดูค่อนข้องจะ...(ทุเรศ)อ่ะ” ยูชอนมองแม่ตัวเองอย่างกลุ้มใจ
“แม่ยังอายุน้อยอยู่เลยนะ แค่ปีนี้อายุ100ปีเอง โห๊ะๆๆๆ”แต่สายตาที่ยูชอนส่งไปก็ไม่ได้ทำให้ท่านหญิงปาร์คสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“อ๋อ...อีก2วันเตรียมตัวให้พร้อมไปคัดเลือกเข้าโรงเรียนกับลูกจองซูด้วย แล้วกรอกใบสมัครภายในวันนี้แล้วเอาใบสมัครไปให้หัวหน้าแม่บ้าน ซูยอง นะจ๊ะลูกรัก จุ๊ฟๆ><”หลังจากท่านหญิงปาร์คคุยเรื่องไร้สาระอยู่นานก็ได้เวลาเข้าเรื่องที่มีสาระเสียที แต่ถึงคุยเรื่องที่ไม่ไร้สาระ ปาร์คยูชอนก็มองว่าท่านแม่ติงต๊องอยู่ดี
“ทำไมท่านแม่เพิ่งมาบอกเอาวันนี้ สงสัยอะไรๆวันนี้คงไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง”
“โถ่ลูกจ๋า...เดี๋ยวจะมีคนเอาของมาให้แม่นะคะ ฝากอยู่รอรับของด้วย เดี๋ยวแม่จะไปตัดเสื้อผ้าให้คุณลูกยูชอนนะคะ”ท่านหญิงตระกูลปาร์คจะรีบไปที่ร้านตัดเสื้อเพื่อนให้ลูกสาวได้ในเวลาไปโรงเรียนเพื่อนไปอวดความน่ารักของลูกตัวเอง ท่านหญิงแกกะจะสั่งตัดอีกประมาณ 20 ชุด แล้วไหนยังจะรวมกับชุดเก่าอีก50กว่าชุด ท่านหญิงแกคงคิดว่าใส่แบบไม่ซักสัก 2 เดือนยังได้
“อือ...พี่คยูจะมาหรอ?”ยูชอนถาม เพราะคิดว่าส่วนใหญ่ถ้าท่านแม่บอกว่ามีคนจะมาก็ไม่พ้นคยูทุกที
“แหมรู้อีกนะว่าใครจะมา เก่งจริงๆ ลูกสาวชั้น แม่ไปก่อนนะจ๊ะ อย่าลืมกรอกใบสมัครหล่ะ”ท่านหญิงปาร์คชมลูกสาวอย่างไม่ได้ดูหน้าลูกเลยสักนิดว่ายูชอนทำหน้าเบื่อขนาดไหน ในความคิดของปาร์คยูชอน ท่านหญิงแห่งตระกูลปาร์คเป็นคนที่ทำให้ยูชอนรำคาญมากที่สุดด้วยความเจ้ากี่เจ้าการของท่านหญิงปาร์ค แต่ท่านหญิงปาร์คก็เป็นคนที่ทำให้ยูชอนรักและเป็นห่วงที่สุด ถึงจะน่ารำคาญแต่อย่างน้อยความน่ารำคาญของท่านหญิงปาร์คก็ไม่เคยที่จะกลับมาทำร้ายยูชอนสักนิด
“ยูชอนๆ”เสียงของผู้มาใหม่เรียกความสนใจให้ปาร์คยูชอนตื่นจากผวัง
“หือ...ว่าไงพี่”ยูชอนเหลือบตามามองผู้มาใหม่
“เฮ้ย!ยูชอนอย่าทำตาขวางกับพี่ได้โปรดเพราะมันน่ากลัวมากกก”ผู้มาใหม่ท่าทางขี้เล่น แสดงกริยายังกับเจอปีศาจ
“พี่คยู พี่ตายแน่มาสายแล้วยังมาก่อกวนอีก...ของอยู่ไหนหล่ะ”
“อ่ะ อยู่ในกล่องสีเขียวหน้าประตูเดินไปหยิบเองแล้วกัน”คยูฮยอนพูดพลางชี้ไปทางกล่องสีเขียวหน้าประตู
“...ก็ได้!”ปาร์คยูชอนเดินไปเอาของอย่างหงุดหงิด
“โถ่ ยูชอนอย่าโกรธพี่สิ”คยูฮยอนยังคงคอนเส็ปขี้เล่นไม่เลิก
“ฝันไปเถอะ...”แต่ปาร์คยูชอนก็ยังคงรักษาคอนเส็ปโหดไว้อย่างเหนียวแน่น
“พี่รู้หรอกว่าเราไม่โกรธพี่แล้ว เพราะงั้งพี่จะไม่ง้อเราโอเคป่ะ”คยูฮยอนพูดอย่างอารมณ์ดีพลางเดินสำรวจของภายในห้องอย่างสนุกสนาน
“รู้ทันทุกที ไปหาพี่ฮันกัน”ยูชอนพูดพลางหยิบของใส่กล่องเขียวขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นรองเท้าส้นสูงประมาณ 5- 6คู่ที่แต่ละแบบดีไซน์ออกมาได้แนวลูกไม้พรึบทุกคู่
“ไปหามันทำไม!!”
“ก็อยากไปจะไปไหม?”
“ไปดิ ไม่พลาดๆ”ความสุขของคยูฮยอนคือการก่อกวนชาวบ้าน และเก็กหล่อต่อหน้าสาวๆทุกคน แต่ยกเว้นยูชอนไว้คนแล้วกันที่ ชาตินี้ทำยังไงคยูก็เก็กหล่อไม่ลง
“นี่พี่คยู ทำไมวันนั้บ้านพี่ฮันมันเงียบๆ”ยูชอนพูดขึ้นขณะเดินเข้ามาบริเวณในตัวปราสาทสีดำทมึน
“บ้านมันก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรอ?”
“ไม่รู้สิ...ถามยังกับมาบ่อย”
“ฮันๆๆ ไอ้คุณชายฮัน คุณชายฮันเกิง ออกมารับเพื่อนสุดหล่อ กับ น้องยูชอนก่อนเรววววววว”คยูฮยอนตะโกนเรียกเพื่อนดังปราวสารทอย่างไม่ได้เกรงใจคนอื่นเลยสักนิด
“มาแล้วๆจะเรียกอะไรนักหนาคยู...แล้วยูชอนรอพี่นานไหม”ร่างสูงโปร่งนามฮันเกิง เดินเข้ามาหายูชอนกับคยูที่บริเวณหน้าห้องดนตรี
“ไม่หรอกพี่ฮัน แล้วอย่าลืมที่พี่สัญญาไว้นะ”ยูชอนพูดกับฮันเกิงแบบว่ารู้กันเพียง 2 คน
“สัญญาอะไรกันห๊ะ!!”คยูฮยอนย่อมไม่พลาดเรื่องสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้ว
“ไปเดี๋ยวก็รู้เองหน่ะคยู”ฮันเกิงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปโอบยูชอนเพื่อนเข้าในห้องดนตรี
“เฮ้ยๆฮันรอด้วยๆ”คยูฮยอนเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่ยูชอน และ ฮันเกิงเดินห่างไปไกลแล้ว
“ป้าฮโยคะๆ”ปาร์คจองซูเรียกหัวหน้าแม่บ้านขณะที่เดินผ่านไป
“ว่าไงคะคุณหนู”แม่บ้านรีบรับคำด้วยกริยาที่นอบน้อม
“ป้าฮโยเห็นน้องไหมคะ”
“เห็นว่าท่านหญิงเรียกไปพบค่ะคุณหนู”หัวหน้าแม่บ้านฮโยบอกในสิ่งที่ตนเองรับรู้จากบรรดาสาวใช้มา
“ขอบคุณมากนะคะป้า ถ้าน้องมาแล้วบอกน้องให้มาหาจองซูด้วย”ปาร์คจองซูพูดด้วยรอยยิ้มแล้วเดินขึ้นบันไดวนไปชั้นที่ 2 เพื่อจัดกระเป๋าเสื้อผ้าของตนและยูขอน
ปาร์คจองซูเดินไปหยุดที่หน้าตู้เสื้อผ้าเล้วเริ่มลงมือจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไปเรื่อยๆ หลังจากที่นั่งจัดกระเป๋าสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนเดินเปิดกระตูเข้ามาในห้อง เมื่อจองซูเงยหน้ามาแล้วพบว่าเป็นยูชอนจึงลงมือจัดกระเป๋าต่อ
ยูชอนไปไหมมาหรอ?ปาร์คจองซูถามยูชอนขณะที่ยูชอนเดินมาบริเวณเตียงนอน
“มันไม่ใช่เรื่องของพี่เสียหน่อย”ยูชอนพึมพำกับตัวเองโดยหวังจะไม่มีคนที่ได้ยิน
“อะไรนะ”
“อ๋อ...ไป...ไป...ไปปราสาทของพี่คยูมาค่ะ”ยูชอนอ้ำอึ้งอยู่นาน เพราะไม่อยากบอกว่าจริงๆไปไหนกันมา
“พี่จัดของให้เราแล้วนะ...อยากจะเอาอะไรไปอีกหรือเปล่า”
“จัด จัด มาเถอะ”ปาร์คยูชอนตอบจองซูเบาๆ
“ยูชอนพูดังๆหน่อยสิ พี่ไม่ค่อยได้ยินหน่ะ”
“ยชอนบอกพี่ว่า...ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มเดี๋ยวยูชอนใส่เองค่ะ”เมื่อโอกาสดีดีมาถึงปาร์คยูชอนจึงรีบเปลี่ยนคำพูดให้ดูดีขึ้นทันตาเห็น
“จ้าเดี๋ยวพี่จะจัดกระเป๋าต่อแล้ว เราไปเล่นเปียโนรอก็ได้ เดี๋ยวพี่จัดเสร็จแล้วจะไปตาม”ปาร์คยูชอนน้องผู้แสนดีเดินไปที่ห้องดนตรีทันที แต่ในใจไม่ใช่อย่าเล่นดนตรีแต่เป็นเพราะว่าง่วงต่างหาก
และแล้วเวลาแห่งการลากปราสาทของบ้านตระกูลปาร์คก็มาถึง นาย
“ลูกสาวทั้งสองพ่อขอให้โชคดีนะ เดินทางให้ปลอดภัยพี่รักลูกนะ”นายท่านแห่งตระกูลปาร์คส่งลูกสาวที่เตรียมตัวขึ้นรถลาก ที่ลากโดยมังกรสีขาว 2 ตัว
“คุณแม่ของให้คุณลูกทั้ง 2 คน เดินทางดีดีนะ ลูกยูชอนจ๋า เดี๋ยวคุณแม่จะส่งชุดที่สั่งตัดตามไปทีหลังแล้วกัน ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกลูก...เสียใจหล่ะสีที่ไม่ได้เจอหน้าแม่อีกตั้งนาน โห๊ะๆ” นายหญิงตระกูลปาร์คปัจจุบันก็อายุมากแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังคงความงามอยู่อย่างคงทน ถึงแม้จะอายุมากแต่ก็ชอบทำเหมือนว่าตัวเองเป็นเด็กอยู่ตลอกเวลา
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง จองซู กับ ยูชอน....ลาก่อนนะคะทุกคน”ปาร์คจองซูพูดพลางโบกมือให้กับทุกๆคนในบ้านไปด้วย
“ลาก่อนนะคะคุณหนูจองซู คุณหนูยูชอน”คณะแม่บ้านในปราสาทต่างก้มหัวอย่างให้เกรียติในระหว่าที่รถลากถูกลากขึ้นฟ้า
กลับมาพบกับโบอีกครั้งนะคะ ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกคน ช่วงนี้โบไม่ว่างจริงๆไหนจะงานกีฬาสี ในจะซ้อมเดินแฟชั่นโชว์ในวิชาอังกฤษอีก ในจะต้องซ้อมเต้นเพื่อนแข่งโคฟ ช่วงนี้เพลียสุด โบจะไม่บ่นเรื่องของตัวเองมานะคะ ยังไงก็ฝากเม้น ฝากจำ ฝากอ่าน ฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จองซู้ว~~~~.เทอน่ารักอะไรเยี่ยงเน้ รักพี่มากๆๆๆๆๆๆๆ
ว้าววววววว....เล่นให้ผู้อ่านจับคู่กันเองเลยใช่ไหมค่ะ
ไรเตอร์เล่นไม่บอกเลยนิน่าว่าใครคู่ใคร...
งั้น...ขอมคิบอมคู่กับ วอน หรือ คยู หรือ ยุน ได้ไหมค่ะ...จิ้นอ่ะ
รอวันมาอัพของไรเตอร์น่ะ.....