ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : first relationship
หลังจากที่ลู่หานได้เบอร์ของมินซอกไป ตอนแรกมินซอกเองก็แอบหวังว่าลู่หานจะโทรมามินซอกเองแค่อยากจะเล่นตัวไปงั้นนั่นแหละทั้งที่ในใจก็อยากจะให้ลู่หานไปตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้ว เขาเลยตัดสินใจว่าจะเลิกรอ (แค่สำหรับวันนี้นะ) แล้วพรุ่งนี้ค่อยมารอใหม่ สรุปลู่หานจะไม่โทรมาจริงๆสินะ
กริ๊งงงงงง
กริ๊งงงงงงง
อยากจะกรี้ดเป็นภาษาร้ากกกกกก มินซอกรีบวิ่งตามหาโทรศัพท์ของตัวเองที่อยู่ส่วนไหนของเตียงก็ไม่รู้ในตอนนี้
“รอก่อนนะ อย่าเพิ่งวาง” มินซอกบ่นอุบกับตัวเองจนกระทั่งเขาหาโทรศัพท์ของตัวเองเจอ รีบกดรับทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ดูเบอร์ให้ดีด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าคนที่ถือสายรอจะตัดสายไปซะก่อน
“ฮัลโหล นี่มันเลยมาห้านาทีแล้วนะ ผมรับสายเพราะกลัวพี่จะลืมอ่ะเลยเตือนไว้ก่อน” <---ข้ออ้างตัวเท่าบ้าน ทั้งที่รอเขาทั้งวันแต่ก็เลือกที่จะไม่บอกไป เสียฟอร์มหมด มินซอกคนนี้ไม่เคยชอบใครมาก่อนนะครับขอบอก คนนี้ก็แค่ถูกใจหน่ะครับอย่าเพิ่งใช้คำว่าชอบเลย (หรอ...)
“น้องมินซอกใช่มั้ยครับ อ่า พี่ต้องขอโทษจริงๆนะลู่หานไม่ได้บอกไว้ว่าห้ามโทรหลังสี่ทุ่มหน่ะ”
“….?…”
“นี่พี่เซฮุนไง จำเสียงพี่ไม่ได้หรอ” พี่เซฮุนลูกคุณนายโอเจ้าของตลาด ทำไมจะจำไม่ได้หล่ะแค่ผิดหวังจนพูดไม่ออกแค่นั้น คนที่เขารออยู่ไม่ได้เป็นคนโทรมา
“อ๋อ คับพี่เซฮุนมีอะไรกับมินซอกรึเปล่า ถ้าจะสั่งปลาทำไมไม่โทรเข้าเบอร์ร้านละครับ”
“พี่โทรแล้วนะแต่ไม่เห็นมีคนรับเลย” เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะวันนี้ม๊านั่งเฝ้าโทรศัพท์ระหว่างดูโทรทัศน์ไปด้วยทั้งวัน พี่เซฮุนโทรมาตอนไหนทำไมไม่ได้ยิน
“อ๋อ แล้วพี่จะสั่งปลาอะไรอะ เดี๋ยวมินซอกเอาโทรศัพท์ให้แม่คุยนะ จะได้สั่งสะดวกๆ มินซอกขี้ลืม”
“ยังไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปซื้อที่ร้าน” หืม ? แล้วโทรมาหาพระแสงลั่นแต้วอะไร..
“อะไรของพี่เนี่ย55555 งั้นผมวางแล้วนะ จะนอนแล้ววครับ”
“ทำไมนอนเร็วจัง”
“เพราะผมยังเด็กอยู่ครับ”
“อ่าวงั้นหรอครับ งั้นนเด็กน้อยของพี่เซฮุนเข้านอนนะครับ เจอกันในฝันนะครับ”
“จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นนะ อย่าแกล้งกันสิ่ ผมไปนอนแล้วนะครับ ฝันดีฮะพี่”
ผมกดวางสายพี่แกไปแล้ว ตอนนี้ในหัวมีแต่คำว่า ผิดหวัง ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่พี่ลู่หานตามตื้อมาคือจะเอาเบอร์เขาไปให้กับพี่เซฮุนเนี่ยนะ คิดไปเองแล้วว่าพี่เขาจะมอง คืนนี้คงต้องสวดมนต์ชุดใหญ่ไม่ให้เห็นพี่เขาในฝันดีมั้ย มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ่กลายเป็นเขาเองที่มองลู่หานแต่ลู่หานหน่ะไม่มองเขาเลยใช่มั้ย ? แต่จะเอาอะไรมาตัดสินหล่ะว่าพี่ลู่หานน่ะไม่มองมินซอก เพิ่งจะรู้จักกันมาอาทิตย์เดียวเองแม่สอนว่าถ้าชอบก็ต้องได้ ครั้งนี้ผมควรจะเชื่อมั้ยผมควรทำตัวยังไงผมยั
ไม่รู้เลย
“มินซอกกกกกก ตื่นไปเรียนได้แล้วนี่สายแล้วนะ แกจะทำให้จงอินกับลู่หานมันสายไปด้วยนะไอ่ลูกตัวดี” ขออีกห้านา... เมื่อกี๊ได้ยินอะไรลู่ๆนะ พี่ลู่หานหรอเมื่อคืนก็สวดมนต์ดีละยังกล้ามาตามถึงในฝัน เหอะ ..
“นี่มินซอกเลิกขี้เซาแทนพี่ซักวันเหอะวันนี้พี่มีสอบนะเว้ย” จงอี้นน น้องง่วงงงนี่น่า
“แก้มน้องมึงนี่เหมือนซาลาเปาเลย น่ากัดสรรทอ่ะ” ลู่หานพูดกับจงอินหลังจากที่ถือวิสาสะเข้ามาตามมินซอกกับเพื่อนสนิท
“มึงจะบอกว่ามันอ้วนก็ได้นะ กูไม่ได้ว่าอะไร” น้องไม่ได้อ้วนหรอกแค่มีแก้มมมงี้น่าหยิกจะตาย
“งั้นกูเรียกน้องมึงว่าเปาจือออละกัน ตั่ลลั้คดีย์”
“น้องกูแม่งคงไม่ตื่นง่ายๆหว่ะ กูคงต้องงัดไม้เด็ด” จงอินพูดกับลู่หานแต่ทั้งสองก็ไม่ได้ละสายตาจากหน้าขี้เซาของมินซอกได้เลย
ในหัวลู่หานตอนนี้นั่งมองน้องและกำลังประมวลผลว่าภาพตรงหน้าคือน้องของเพื่อนที่พี่รหัสกำลังตามจีบต้อยๆ พยายามคิดอยู่แบบนั้นถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างฝืนใจตัวเองแต่เขาสาบานว่าเขาจะไม่หักหลังพี่รหัสของตัวเองเป็นอันขาด
ตอนนี้ทั้งสามคนก็กำลังเดินไปขึ้นรถเมย์หลักจากจงอินมันอุ้มมินซอกเข้าห้องน้ำแล้วเปิดน้ำราดหัว เป็นการปลุก ที่โหดสรรท..
“คราวหลังก้รีบๆตื่นสิ ไม่ต้องมาทำหน้าบึ้งเลยนะ แค่อุ้มไปอาบน้ำแค่นี้ทำงอน”
“จะไม่งอนเลยถ้าเอาตุ้กตาที่เค้ากอดออกไปก่อน ป่านนี้พี่หมีเค้าจะเป็นไงบ้างหูเกี่ยวกับประตูขาดแล้ว จงอินอ่ะใจร้ายมากเลยรู้ป่ะ”
“ใครใช้ให้กอดล่ะ มันเก่าแล้วทิ้งไปซะทีเหอะหว่ะ เน่าจะตายละพี่หมีของแกอ่ะ”
“ไมมมมมมมมมมมม่” มินซอกตะโกนใส่หูของจงอินดังจนคนระแวกนั้นหันมาสนใจ มองมินซอกเป็นตาเดียวกันว่าอีเด็กนี่มันร้ายมาจากไหนตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
“จงอินมึงก็ขอโทษน้องไปสิวะ 555555ทะเลาะกันเป็นเด็กอยู่ได้โตแล้วนะเราอ่ะ” ลู่หานพูดขึ้นหลังจากทนไม่ไหวเขาเอามือขยี้ผมมินซอกจนยุ่งไปหมด แต่ก็รีบชักมือออกเพราะกลัวว่าสัมผัสนั้นมันจะส่งให้เขาคิดเลยเถิดกับน้อง
“เอามือออกไปเลยนะพี่ลู่หาน หัวมินซอกยุ่งหมดแล้ว วันนี้วันอะไรทำไมมีแต่คนแกล้งน้อง” ขนาดทำหน้าบึ้งแบบนั้นน้องยังน่ารักขนาดนี้ เห้ออ สติลู่หาน สติ
“พี่ขอโทษๆเดี๋ยวเอาไปซ่อมให้ละกันนน้องรักก ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วโทรมาหาพี่ด้วยนะเดี๋ยวไปรับ” พูดก่อนจะยกมือบ้ายบาย แยกย้ายกันไปโรงเรียน วันนี้จงอินไปสายมากแล้วเลยเลือกที่จะมาส่งมินซอกขึ้นรถเมล์แล้วตัวเองกับลู่หานค่อยเรียกแท็กซี่ไปโรงเรียน ปกติจงอินต้องไปส่งน้องที่โรงเรียนเพื่อให้แน่ใจว่าน้องปลอดภัย แต่คงไม่ใช่วันนี้
หลังจากแยกย้ายกันไป มินซอกเดินเข้าโรงเรียนด้วยตัวเองจริงๆก็ไม่ชินเท่าไหร่ แต่นี่ก็โตมากแล้วเขาควรที่จะเดินเข้าโรงเรียนเองได้แล้ว ไม่งั้นโตไปจะทำมาหากินอะไรได้
“น้องมินซอกกกกกกก” ใครเรียก ... หันไปมองก็ไม่เห็นมีใคร ไม่ตลกนะเว้ยนี่ก็ไม่ใช่เย็นๆยังเช้าอยู่เลยนะ.. หลังจากมองหาว่าต้นเสียงมาจากไหนไม่พบก็เลยหันกลับมา
“ต๊ะเอ๋!”
“พี่เซฮู้นนนนนนนนน ถ้าน้องตกใจหัวใจวายตายขึ้นมาพี่จะรับผิดชอบบยังไงT______T” ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของสายเรียกเข้าเมื่อคืนนี่เอง เล่นไรไม่รู้เรื่องใจหายใจคว่ำหมด
“พี่พร้อมจะรับผิดชอบน้องเสมอนั่นแหละครับไม่ต้องกลัวหรอก” มีหยอดด้วยวุ้ย ไม่เขินฮะท่ดที
“ผมไม่ได้รับสั่งปลานอกสถานที่นะพี่”
“พี่ก็ไม่ได้จะสั่งปลา เอะอะก็ขายของอย่างเดียวเลยนะมินซอก พี่แค่อยากเห็นหน้าเราเฉยๆไม่ได้หรอ”
“หน้ามินซอกมีอะไรให้พี่ดูละครับ ก็เดินนผ่านหน้าบ้านทุกวันอยู่แล้วนี่นา”
“ก็มันไม่พอนี่ครับ” ยอมเขาเลยครับ “วันพี่มาเช็คแทนจงอินว่าน้องเข้าโรงเรียนรึเปล่าหน่ะ งั้นพี่ส่งแค่นี้นะครับเข้าโรงเรียนดีดีนะ” พูดเสร็จก็หันหลังแล้วเดินไปยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็หาเขาไม่เจอแล้วครับ ที่แปลกใจคือพี่เซฮุนรู้ได้ไงว่าวันนี้จงอินไม่ได้มาส่งน้องมีใครโทรบอกหรอ
ก็ได้แต่ภาวนาว่าคนที่มินซอกมองอยู่จะไม่เชียร์ให้พี่เซฮุนมาชอบเขาเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็แสดงว่าเขาคนนั้นก็ต้องไม่ได้ชอบมินซอกแน่ๆ
ความคิดเห็น