นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,357
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
1.35K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 30 ก.ค. 60 / 22:11 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Title: เรื่องมีอยู่ว่า...
แจ็คสัน มาร์ค เจบี จูเนียร์ ยองแจ แบมแบม ยูคยอม
ลำดับการนั่งแฟนไซน์วันนี้ล่ะ และจู่ๆแจ็คสันก็เปลี่ยนที่ เลยสลับที่กันไปหมด กลายเป็น
เจบี มาร์ค ยองแจ จูเนียร์ แบมแบม แจ็คสัน ยูคยอม
อ่า แบบนี้ไม่ดีเลยนะ นั่งข้างกันทุกไซน์ แล้วจู่ๆวันนี้ห่างกันซะไกลเลยแหะ...
เจ้าหมีดูเงียบๆนะ หรือมาร์คคิดไปเอง อาจจะตั้งใจเขียน ps จนไม่มีเวลาได้พูดล่ะมั้ง...
ระหว่างไซน์มาร์คก็คิดฟุ้งซ่านอยู่ในใจ แต่ทำไงได้จะเปลี่ยนที่ คนอื่นก็เปลี่ยนจนพี่เมเนฯดุแล้ว...
ตอนนี้มาร์คไซน์เสร็จแล้วล่ะ เอายังไงดีนะ เดินไปเล่นกับเจ้าหมีดีไหม แต่แถวก็ยาวจังคงไม่เหมาะมั้ง...
อ่า แสตนดี้ จริงด้วย คิดได้ดังนั้นมาร์ครีบลุกจากเก้าอี้ประจำตัวเดินไปหาแสตนดี้ที่วางอยู่อีกข้างฝั่งของเวที และจัดการยกมันมาไว้อีกฝั่งหนึ่งที่ตนเองนั่งอยู่ ซึ่งตรงนั้นมีแสตนดี้ของยูคยอมวางอยู่...
ยูคยอมแอหันไปเห็นเล็กๆ นึกอมยิ้มในใจแต่ก็ยังไซน์อย่างสงบต่อไป แต่ไม่นานยิ้มในใจของเขาก็ต้องจางหายเมื่อได้ยินเสียงแฟนๆกรี๊ด มาร์คกอดแสตนดี้ของเมมเบอร์คนอื่นๆ แต่ไม่กอดแสตนดี้ของเขา? ทำไมละ ทั้งที่มันตั้งอยู่ข้างๆกันนะ!
และเวลาก็ล่วงเลยมาจนงานแฟนไซน์วันนี้สิ้นสุดลง…
“ไปๆ ไปพักผ่อนกนได้แล้ว” เสียงของพี่เมเนฯบอกกับสมาชิกทั้ง 7 คนเมื่อถึงหอ
“นี่พี่หายโกรธผมยังเนี่ย?” เสียงรูมเมทของยูคยอมดังขึ้น
ปัง!
“เอ้า ปิดประตูใส่อีก อะไรของพี่มันวะเนี่ย”
“ยังไม่หายโกรธอีกหรอวะ?”
“ยัง ไม่รู้จะโกรธไรนักหนาเนี่ย ผ่านมาตั้งนานละ วู้ววว”
“ฮ่าๆ ไปเคลียร์เลยมึงอะ”
“รู้แล้วน่า” พูดจบเพื่อนตัวเล็กก็เปิดประตูตามเข้าไปในห้องที่โดนคนที่โกรธอยู่ปิดใส่เมื่อซักครู่
ตอนนี้เหลือแต่ยูคยอมที่นั่งอยู่บริเวณโซฟาใจกลางห้องโถงใหญ่ มือเอื้อมไปหยิบรีโมทเพื่อเปิดโทรทัศน์
ห้องตัวเองก็มีแทนที่จะไปอาบน้ำนอน
แต่ก็นะ นั่งอ่อยให้คนง้อซักหน่อยแล้วกัน
หมีมันร้าย...
“อ้าว คยอมทำไมไม่ไปอาบน้ำล่ะ” เสียงทุ้มของพี่ใหญ่ดังขึ้น
เงียบ...
มาร์ครู้ว่าเจ้าหมีมันต้องเป็นอะไรแน่ๆ แต่จะคิดบวกว่ามันไม่ได้ยินแล้วกัน
คนตัวเล็กจึงเดินเข้าไปใกล้ และทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างหมียักษ์ของอีกคน
ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
ทำให้มาร์คยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ว่าเจ้าหมีมันกำลังโกรธเขาอยู่แน่ๆ
“เอ้อ มีแฟนให้ช็อคโกแลตมาด้วยล่ะ อ๊ะ” พูดพร้อมกับหยิบช็อคโกแลตจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้คนร่างยักษ์ คนตัวสูงหันมากมองนิดนึง
อ่า ช็อคโกแลตได้ผลแหะ
“เขาให้พี่นิ” เพราะว่าหน้าซองมีตัวหนังสือสีดำเขียนไว้ว่า ‘To. MARK’ น่ะนะ
“ก็ใช่ แต่พี่บอกเขาแล้วว่าจะเอามาให้เรา เดี๋ยวจะมาแบ่งกันกิน” คนตัวเล็กยื่นมันไปตรงหน้าของคนตัวโตอีกครั้ง ยูคยอมนึกดีในใจที่อีกฝ่ายยังนึกถึงเขา เดี๋ยวนี้ก็ได้ออกสื่อบ้างแล้วน่ะนะ
“หยิบซักทีดิ่ เมื่อยนะ” เมื่อได้ยินดังนั้น คนตัวโตก็คว้าช็อคโกแลตมาแกะกินทันที
ไอ้หมีเห็นแกกิน เอ๊ย
มาร์คหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“พี่ขำอะไร”
“ก็เห็นไม่คุยด้วย พอของกินมาล่อนี่อารมณ์ดีเชียว”
“ผมป่าวนะ”
“จ้า กินไปเหอะ”
เงียบ...
เอาอีกแล้วมีแต่เสียงโทรทัศน์ที่ดังอยู่ตอนนี้
ช็อคโกแลตก็หมดแล้ว เอาไงดีล่ะ ต้วน อี้เอิน...
“วันนี้เป็นอะไร ทำไมในงานดูเงียบๆ”
เงียบ
ทำเป็นหูทวนลมหรอ
“คยอม” กดเสียงให้ต่ำลง เพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น ให้มันรู้สักนิดว่านี่จะทนไม่ไหวกับท่าทีเมินๆนั่นแล้ว
“หืม?” หันมาถามอย่างใสซื่อ น่าตบจริงๆ
“วันนี้เป็นอะไร ทำไมในงานดูเงียบๆ”
“ป่าวครับ”
จ้า
“เอาดีๆดิ่ เป็นไร” ขยับเข้าไปอีกนิดนึง กระแซะแขนหน่อยๆ ป่าวอ่อยนะเว้ย ง้ออยู่ -.-
“ป่าวครับ”
อืม จ้า
เงียบ
เอาอีกแล้ว....
“คยอมหยิบรีโมตให้หน่อย”
“เอาไปทำไม?”
เอามาทำอาหารมั้ง -__-;
“เปลี่ยนช่อง”
“ผมจะดูช่องนี้” แล้วก็ดึงมันหลบไปอีกฝั่ง อะไรของมันนนนนนนนน
“ก็พี่ไม่ดู”
“ก็ผมจะดู ผมดูก่อนนะ”
“เอ้า ก็เราดูมานานแล้วให้พี่ดูบ้างดิ”
“แล้วพี่จะมาอยากดูอะไรวันนี้ล่ะ”
“ก็จะดู” มันเริ่มหงุดหงิดละ
แต่ผมนี่จะระเบิดละ! กวนตีนจังวะ เป็นไรก็ไม่บอก
“งั้นพี่ก็ดูไปเลยไป” ไม่พูดเปล่า โยนรีโมตใส่ผมแล้วลุกไปเลย
ไม่ไหวละโว้ยยย!!
ตุบ!
เสียงหมอนกระทบที่หลังของคนตัวโตที่กำลังจะเดินไปยังห้องของตัวเอง
ยูคยอมหยุดเดิน
“มึงจะเอาไงกับกูวะ เป็นอะไรก็ไม่บอก เออ มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป ไม่อยากคุยก็แม่งไม่ต้องคุยละ ไอ้หมีบ้าเอ๊ย!!!”
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
เสียงหมอนอีกสามใบกระทบกับแผ่นหลังของผม
หมอนมันก็นิ่มนะ แต่ทำไมโดนปาใส่แล้วแม่งเจ็บจังว่ะ...
เจ็บที่ใจเนี่ย...
เมื่อรู้ว่าคนพี่ความอดทนได้หมดลงแล้ว คนตัวโตก็รีบหันหลังกลับไป และเดินไปคว้าคนตัวเล็กมากอดจากทางด้านหลังทันที พร้อมกับฟุบหน้าลงตรงไหล่มน
“ไม่อยากคุยไม่ใช่ไง ไปดิ ไปไหนก็ไป”
“ไม่เอา ไม่ไปแล้ว”
“ยอมแล้ว จะไม่ทำแบบนี้แล้ว”
“ขออยู่แบบนี้แปปนึงนะครับ”
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยืนอยู่นิ่งๆ รับสัมผัสกอดที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ากลัวเขาจะหายไปไหน
ดี ถ้ามันไม่มากอดไว้ หลังจากวันนี้คงไม่ได้คุยกันจริงๆ
“ผมขอโทษ”
“อะไรนะ”
คนตัวโตเงยหน้าขึ้นจากไหล่มน พร้อมกับเอาคางเกยไว้แทน และจ้องหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
“ผมขอโทษ ผมแค่โกรธที่พี่ไม่ย้ายมานั่งข้างผม”
“แค่เนี๊ย?” เหตุผลมึงนะหมี -_-;
“เห้ย ไม่แค่นะพี่ ก็พี่สัญญากับผมว่าจะนั่งข้างกันทุกไซน์อะ พี่ลืมไปแล้วรึไง”
เออว่ะ เอาจริงก็ลืมนะ
“แล้วดูวันนี้ดิ พี่คนอื่นย้ายที่หมด มีพี่คนเดียวที่นั่งที่เดิม”
“มึงก็รู้ป่ะว่าแจ็คกับแบมมันโกรธกันอยู่จะให้กูไปเปลี่ยนที่กับใครวะ”
“แล้วคือกูกำลังจะลุกไปแลกที่ มึงก็เห็นว่าพี่เมเนฯบ่น แล้วงานมันก็เริ่มแล้ว คิดดิว่ะหมี”
“ก็คิดไง แต่มันแอบน้อยใจไม่ได้นิ พี่ผิดสัญญาผมอ่ะ”
เออ ก็ผิดจริงๆ สรุปนี่กูผิดแล้วใช่ไหมวะ -_-;
“แต่กูก็ย้ายแสตนดี้กูมาวางข้างมึงแล้วนะ มึงไม่เห็นไง?”
“เห็นดิ”
ก็ตาไม่บอดนิหว่า แล้วจะมาโกรธไรนักหนาวะ
“เห็นพี่กอดแสตนดี้พี่คนอื่น แต่ไม่กอดแสตนดี้ผมด้วย”
อ่าว กูผิดอีกแล้ว
“ทำไมอะ ทั้งที่แสตนดี้ผมอยู่ข้างพี่ ทำไมพี่ไม่กอดอะ”
เงียบเลย เถียงไม่ออกไง
“มึงไม่ต้องเลย ไซน์เมื่อวันก่อนกูไปเต้นใกล้ๆมึงยังไม่สนใจกูเลย ตอนก่อนนั้นมึงก็ไปนั่งกอดกับไอ้แจ็คทั้งที่กูก็อยู่ตรงนั้น กูยังไม่ว่าอะไรมึงเลย”
“พี่ก็รู้ว่าถ้าผมเต้นผมก็ไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ไปเต้นกับคนอื่นป่ะ”
ก็จริง
“เรื่องกอดพี่แจ็คนี่ผมก็ง้อพี่ไปบนเวทีแล้วไง เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนิ พี่เป็นของผมน่ะ จำไม่ได้รึไง”
จ้องเขาไปหน้ากู ตากูเนี่ย สายตาจริงจังชิบ รู้สึกหน้าเริ่มร้อนละ ใครปิดแอร์วะ
ได้แต่กระพริบตาปริบๆ และทันใดนั้นเอง
ฟอดดดดด
“เห้ย!!”
“หายงอนยัง”
“มึงนั่นแหละ หายงอนยัง”
“ไม่เอาพูดแบบนี้ไม่หายหรอก”
“มึงอย่าเยอะได้ไหมหมี”
ทำหน้ามึนใส่กูอีก
โป๊ก!
มะเหงกทีนึงเหอะ หมั่นไส้มันว่ะ
“ผมเจ็บนะ”
“สม ฮ่า”
“ง้อให้เสร็จก่อนดิ ผมง่วงแล้ว”
“เสร็จแล้วนิ”
“พูดดีๆก่อน”
“ดีๆ”
“ทำไมกวนตีนจังละ หืม?”
“ด่ากูหรอ?”
“อะแฮ่ม”
“เออๆ ก็ได้” สูดหายใจเข้าลึกๆนะมาร์คนะ ยุบหนอพองหนอ ตบหนอ เตะหนอ ไม่ใช่ละ
“คยอมหายโกรธเค้าน้า” ไม้ตายสุดท้ายละ ยิ้มตาหยี แยกเขี้ยวนิดๆ ยื่นจมูกตัวเองไปถูกับจมูกของอีกคน โอ๊ย ทำไมกูสะดิ้งจังวะ
จุ๊บ
“โอเคครับ หายแล้ว ^^”
“มึงนี่เนียนตลอดเลยนะ”
โป๊ก!
อีกมะเหงกละกัน หมั่นไส้หมีมากจริงๆ
“ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษที่งี่เง่านะครับ เมื่อกี้ตอนพี่ไล่ผม ผมใจไม่ดีเลย คิดว่าพี่จะร้องไห้แล้วซะอีก”
“นี่เห็นพี่ขี้แยขนาดนั้นเลย?”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“ย๊า เจ้าหมี!!”
“ไปนอนกันเถอะ ดึกแล้ว นี่คาดว่าอยู่ตรงนี้นานๆคงไม่ดีแล้ว หมาแมวแถวนี้เยอะ” เน้นหมาแมวด้วย ผมก็สัมผัสได้ว่ามีหมากับแมวรอบห้องเลยล่ะ ทำไงก็ทุกคนอยู่ในห้องหมด แล้วเขากับยูคยอมก็เสียงดังพอสมควรเลยล่ะ เมมเบอร์คนอื่นๆจะแอบมาดูก็ไม่แปลก
“เข้าห้องเถอะ”
“ห้องอะไร”
“ห้องพี่สิ”
“เดี๋ยวๆใครอนุญาต”
“ก็พี่แจ็คยึดเตียงผมไปแล้ว ไปเร็วๆเหอะน่า อยากอาบน้ำนอนจะแย่แล้วเนี่ย” เมื่อพูดจบคนตัวโตก็จัดการอุ้มคนตัวเล็กกว่าเข้าห้องไปเสร็จสรรพ
...ไอ้หมีบ้า...
END
ฟิควูบล่ะ โมเม้นต์เยอะจนปริ่ม จนไม่รู้จะเอาตรงไนมาเขียนดี ดีงามทุกโมเม้นต์ ฮอลลลลลล
หวังว่าจะชอบนะคะ อธิบายไม่เก่งอะ น่าจะพออ่านได้นะ งงตรงไหนถามได้นะ
พยายามแล้วได้แค่นี้จริงๆ โมเม้นต์มันคนละวันกันแต่ก็เอามารวมๆกันเนอะ ฟินเหมือนกัน ฮ่า
ฝากแท็กด้วยนะคะ ไปคุยได้ #SFbyminemark มาอ่านเฉยๆเราก็ดีใจแล้วนะอันนี้พูดจริงๆ
ขอบคุณที่แวะมานะคะ <3
ผลงานอื่นๆ ของ minemark ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ minemark
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น