The Last Sight
Takasugi Shinsuke x Sakata Gintoki
กี่ปีแล้วนะที่เรารู้จักกัน
มันก็คงเท่ากับจำนวนปีที่เราหันดาบใส่กันด้วยนั่นแหละ
ทั้งที่เติบโตมาด้วยกัน แต่ผิดกับสึระ
เพราะเขาสองคนแทบไม่เคยดีกันสักครั้ง และเจ้านั่นเป็นคนที่เขาต้องเอาชนะให้จงได้
ในสงครามขับไล่ชาวสวรรค์ครั้งนั้นพวกเราต่อสู้มาด้วยกัน
ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา และสุดท้าย...ก็สูญเสียทุกอย่างมาด้วยกัน
สิ่งที่เราควรจะปกป้อง....
มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว และแผ่นดินนี้ก็เป็นผู้พรากมันไป
“ถ้าเกิดฉันตายขึ้นมาล่ะก็....
กินโทกิ ฝากอาจารย์ด้วย”
ทั้งที่เขาพูดแบบนั้น แต่ทำไมล่ะ?
ทั้งที่แก.... ก็เป็นคนที่สนิทกับอาจารย์และต้องการจะช่วยท่านมากที่สุดแล้ว
ทำไมถึงเลือกพวกเรา?
ทั้งที่เคยคิดว่าเพราะพวกเราอยู่ด้วยกัน
ต่างฝ่ายต่างผลักดันจนแข็งแกร่ง แต่กลับกลายเป็นเพราะความอ่อนหัดนี้ที่ทำให้ถูกพวกมันจับได้
และเป็นความอ่อนหัดนี้เช่นกันที่ทำให้เจ้านั่นต้องแบกรับบาปนี้ไว้
และตาซ้ายข้างนี้...... ก็รับรู้ทุกอย่าง
สิ่งสุดท้ายที่ดวงตาข้างนี้เห็น
ไม่ใช่พวกนิกายงี่เง่าหรือบาคุฟุ แต่เป็นแก....
ใบหน้าของปีศาจขาวที่ไม่เคยหวั่นไหวกลับสิ้นหวังเหมือนทั้งโลกพังทลาย
และน้ำตาที่ไม่เคยเห็นหรือคิดว่าจะได้เห็น... ก็ถูกฝังไว้ใต้เปลือกตาซ้ายนี้ทั้งสิ้น
และทั้งที่ผ่านมานานขนาดนั้น
แต่นั่นเป็นภาพเดียวที่ดวงตาข้างนี้เห็น และเมื่อเห็นมัน.... บาดแผลนี้ก็จะกรีดร้องอยู่ร่ำไป
ทำไมแกถึงไม่ช่วยอาจารย์
กินโทกิ...
ผ่านสงครามมาก็มาก สุดท้ายข่าวดีที่ได้รับ อาจารย์นั้นยังไม่ตาย
แม้จะกลับกลายมาเป็นอุซึโระ แต่อย่างน้อยๆก็รู้....
โยชิดะ โชโยอยู่ในนั้น....
และครั้งนี้เขา ไม่สิ พวกเขาต้องช่วยไว้ให้ได้
ทั้งปฏิญาณที่ได้รับมาจากโอโบโระ
รวมทั้งคำสัญญากับตัวเอง อย่างไรซะ ประวัติศาสตร์จะต้องไม่ซ้ำรอยเดิม
ไม่ใช่ในฐานะหัวหน้ากองอสุราหรือกลุ่มปฏิวัติ
หรือแม้แต่หัวหน้าสารพัดรับจ้างงี่เง่านั่น
แต่เป็นแค่ฐานะลูกศิษย์ของโซกะซอนจูกุเท่านั้น
สงครามเมื่อสองปีก่อนนั้นเขาควรจะตาย
แต่กลับฝืนกฏธรรมชาติเพื่อจะได้ทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ เถ้ากระดูกของโอโบโระได้มอบชีวิตใหม่ให้กับเขา
ไม่ได้เป็นทั้งมนุษย์หรือปีศาจ แต่เหมือนกับศพเดินได้ที่มีเพียงจิตวิญญาณบังคับให้มันเดินต่อ
มันไม่ง่ายที่จะกลับมายังเอโดะ
ต้องผ่านพวกผีดิบที่ได้เลือดของอุซึโระนับร้อยนับพัน แต่สุดท้าย..... เขาก็มาถึง
“พวกเราต้องยอมจับมือกับคนที่เหม็นขี้หน้า
ยอมคลานสองขาเพื่อจะมายืนอยู่ตรงนี้ แล้วท่านบอกว่าจะลบตัวเองงั้นเหรอ? ไม่มีทาง”
ใบหน้าที่แสนคิดถึงในความทรงจำ
บัดนี้ได้กลับมาเห็นอีกครั้ง ใบหน้าอ่อนโยนยังไม่เคยเปลี่ยน แววตาที่สะท้อนถึงความเศร้าหมองนั้นยามมองสบกับเขา
“ผม...พวกเรา.... กลับมาเพื่อจะปกป้องอาจารย์จากพวกมัน
หรือใครก็ตามที่มุ่งร้ายกับท่าน”
“ฉะนั้น...กลับบ้านกันเถอะนะครับ
กลับโซกะซอนจูกุกัน...”
แต่มันคงไม่แปลกหากเขาจะล้มลงตรงนี้
ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลหรือแม้แต่แขนซ้ายที่เสียไป คอที่เกือบจะขาดแต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ตาย
เลือดของอาจารย์กำลังจะหมด
ช่วงเวลาที่อาจารย์เดินมาอยู่เบื้องหน้า
มือที่มักจะเขกหัวจนแทบร้องไห้ยื่นออกมา และใบหน้านั้น.... ก็ร่ำไห้
ทั้งครูทั้งศิษย์ช่างเหมือนกันไม่มีผิด
ในวินาทีที่สติกำลังจะขาดพร้อมกับมือขวานั้นแทงดาบไปยังร่างของโชโย
มุมปากของเขากลับยกยิ้มเพราะรู้ตัวเองดี
ในที่สุด ฉันก็จะได้เล่นกับแก
อุซึโระ
ร่างกายนี้... ไม่ได้มีแต่เลือดของแกเท่านั้นหรอกนะ!
เขากับโอโบโระสามารถหลอกอุซึโระได้ให้มันคิดว่าตัวเองได้เปรียบ
ต่อให้มันจะสามารถครองร่างของเขาจนแขนซ้ายงอกกลับมา แต่พวกเขารู้ดี
อุซึโระไม่ใช่อมตะอีกต่อไปแล้ว
และครั้งนี้เขาก็จะช่วยโยชิดะ โชโยไว้ให้ได้แม้จะต้องแลกกับอะไรก็ตาม ยอมแทงดาบทะลุอกตัวเองเพื่อให้มันคิดว่าได้แทงอาจารย์
แต่เขาทำเพื่อซื้อเวลาให้อาจารย์ได้หนีออกไป
ที่เหลือ.... ก็เป็นหน้าที่ของแกแล้ว
กินโทกิ
“ชนะ 246 ครั้ง และแพ้ 247 ครั้ง...แค่ก!”
รสชาติฝาดพร้อมกลิ่นโลหะคละคลุ้งไปทั่วจนต้องไอเอาของเหลวสีชาดออกมา
ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลนี้กลับไร้ซึ่งความเจ็บปวดแม้จะไร้เรี่ยวแรงจนขยับไม่ได้
ที่ยังพอควบคุม... ก็มีเพียงริมฝีปากนี้เท่านั้น
“การต่อสู้ครั้งสุดท้ายนี้...
ฉันทิ้งไว้ให้คนอื่นแล้วให้เจ้านั่นคาบเอา...ชัยชนะเดินออกไป”
“คนที่เอาชนะอุซึโระ ปกป้องอาจารย์...
หรือแม้แต่ปกป้องฉัน ก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากดาบของแก ทาคาสุงิ”
“หึ”
เป็นชัยชนะที่ไม่น่าดีใจเลยจริงๆ
เพราะเจ้านี่อ่อนข้อและยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้
แต่อย่างน้อย... เขาก็ไม่ติดหนี้อะไรมันแล้ว
“เทียบกับอาจารย์แล้ว แกตัดสินใจลงดาบฟันได้ง่ายกว่าเยอะเลยใช่ไหมล่ะ”
“แหงสิ”
ใช่ เพราะเขาให้มันทำเหมือนเดิมไม่ได้
ให้มันแบกรับบาปนี้ซ้ำสอง ยังไงก็ทำไม่ได้เด็ดขาด
ต่อให้จะต้องเกลียดกันจนตาย
หรือฟันกันให้ตายไปข้าง แต่ยังไง....เขาก็จะไม่ยอมให้มันลงดาบกับอาจารย์อีกแน่นอน
“กินโทกิ... ตาซ้ายของฉันที่ถูกทำลายไป...
มันปิดลงตั้งแต่วันนั้นพร้อมกับภาพสุดท้ายของมันที่ฝังอยู่.... ภาพของแก”
ทุกวันทุกวินาที เขานั่งมองภาพนั้นเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง
ไม่ว่าจะพยายามเบือนหน้าหนีขนาดไหนก็ยังเห็นมัน เหมือนกับว่าเขาได้รับเอาความเศร้าของปีศาจขาวมาและไม่มีวันลบเลือนออกไป
เห็นจนจุก เห็นจนเจ็บ ในอกอัดอั้นจนแทบกระอัก
“ฉะนั้น... เวลาที่ตาขวาของฉันนี้ปิดลง
แกอย่าให้ฉันได้เห็นหน้าแบบนั้นอีกเชียว”
คนเดียวที่มักจะคอยขัดขวางทุกสิ่งที่เขาทำ....
คนเดียวที่ต่อให้โลกจะพังทลายก็จะยืนอยู่ต่อหน้าเพื่อหยุดเขา...
คนเดียวที่เขาต้องการชนะมาตลอด...
และเป็นคนเดียว.... ที่เขาวิ่งไล่ตามมาน
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแบบนั้น ไม่เหมือนแกเลยจริงๆ
“ไปรอฉันในนรกล่ะทาคาสุงิ อย่าหวังว่าชนะแล้วจะจบ
เพราะฉันสาบาน.... ครั้งหน้าฉันชนะแกแน่”
ดวงตาที่พร่าเลือนเพราะเสียเลือดมากเกินไป
แต่กระนั้นก็ยังเห็นได้ชัดเจน หัวขาวๆหยิกหยอยตั้งแต่เด็กจนโตของผู้ชายที่เป็นทั้งคู่กัดคู่แข่ง
พี่น้องสหายที่เติบโตด้วยกันมาจนรู้จักกันดีเสียเหมือนกับว่าเป็นคนเดียวกัน ตาสีแดงที่มักจะตายด้านเหมือนปลาตายแต่ก็ยังแผดเผาด้วยจิตวิญญาณซามูไรไม่เคยเปลี่ยน
ซึ่งตอนนี้มันกำลังมองเขาด้วยแววตาคล้ายกับในวันนั้น
และมุมปากของมัน... ยิ้ม
อาจจะเป็นเพราะดวงตาข้างเดียวนี้มองไม่ชัดแล้วก็ได้
เพราะเหมือนเขาจะเห็นว่ามีอะไรสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่ตอนนี้ เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะฝืนมันอีกแล้ว
“สำหรับฉัน...ยังไงก็ได้”
ดวงตาข้างขวาค่อยๆปิดลงพร้อมกับที่ในอกนี้รู้สึกโล่งและเป็นสุขจนเกือบลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่งเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
นั่นสินะ... ตั้งแต่วันนั้นในโรงเรียน...
หลังจากนั้นก็ไม่เคยสัมผัสมันอีก
คาสึระ... เจ้านั่นเป็นคนฉลาด
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรโง่ๆเหมือนเมื่อก่อนอีกรึเปล่า
อาจารย์... คิดจะตายอยู่ไหม
แต่เพราะเจ้านี่อยู่ตรงนี้
เขาเชื่อ...ว่ามันจะเป็นตอนจบที่ดี
สติสุดท้ายที่ใกล้จะหลุดลอยนี้
รู้สึกได้ถึงบางอย่างเปียกๆหยดลงมากระทบ เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับปากพูดอะไรอีกแล้ว
ทำได้เพียงแค่ยกยิ้มบางเท่านั้น
ไม่คิดเลยจริงๆว่าฉันจะได้อยู่ทั้งสองครั้งเวลาที่แกร้องไห้
แต่ก็ดีจริงๆ...ที่ภาพสุดท้ายของดวงตาสองข้างนี้....
เป็นภาพของแก
ฉันปกป้องแกไว้ได้สินะ....
กินโทกิ
….ได้เวลากลับแล้ว
กลับบ้าน... สู่โซกะซอนจูกุ
END .
Rest In Peace Takasugi Shinsuke
THX. google & mangakalot for pictures
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อ่านตอนใหม่กินทามะแล้วบอกเลยว่าร้องไห้ค่ะ ร้องจริงๆ
ชินสุเกะเป็นตัวละครที่ชอบมากอันดับหนึ่งเลยด้วยซ้ำถ้าไม่นับพระเอกหรือเรือชิพ และรู้สึกว่าฮีแกนี่จะฝังใจรักมากแบบปล่อยมือไปไม่ได้เกี่ยวกับโชโยและโรงเรียนโซกะ รู้สึกเป็นตัวละครที่โคตรเศร้าโคตรดราม่ามากกก แบบ... ไม่รู้สิ เวลาอ่านเรื่องเกี่ยวกับชินสุเกะแล้วรู้สึกว่ามันเศร้าผูกใจเจ็บจะแก้แค้นประเทศที่พรากโชโยไป (คือเราชอบกินทามะตอนเครียดมากกว่าตอนรั่ว ไม่รู้ทำไมสงสัยเสพดราม่าจนชิน ถถถถ)
ตอนที่อ่านหลังๆที่สามหน่อศิษย์โชโยบุกเข้าไป หรือแม้แต่ตอนฮีแกรอดจากยานตกมาได้ ก็ภาวนาชิบหายแล้วว่าอย่าให้โซราจิเซ็นเซย์เขียนแกตายเลยนะ สุดท้ายก็ล่ม..... ตายจริงๆ........
กินทามะใกล้จบแล้วรู้สึกใจหายเบาๆ คือตอนนี้ก็บ่อน้ำตาแตกไปเลยแหละ การ์ตูนเรื่องที่สองที่อ่านแล้วร้องไห้หลังจากฉากเอสตาย อันนี้มาก็.....อืม..... ร้องอีกแล้ว
ขอพื้นที่นิด ที่จั่วหัวว่าเป็นทากะกินเพราะรู้สึกว่ามันเกี่ยวกับสองคนนี้ ตอนแรกจะเขียนแค่ทากาสุงิอย่างเดียวก็ดูไม่ใช่เพราะมันโคตรวนเวียนอยู่กับคุนกิน ก็เลยจั่วหัวแบบนี้ เพราะตอนอ่านแล้วอารมณ์มันพรั่งพรูมากและรู้สึกว่านี่จะเป็นแค่สองครั้งที่คุณกินร้องไห้ และทากะเป็นคนเดียวที่เห็นมัน
ไรต์เมน ฮิจิกิน ค่ะ แต่ก็อวย ทากะกิน เช่นเดียวกัน คู่นอร์มอลอวยคู่เดียวคือโอคิคางุ! แต่คงไม่เขียนฟิคกินทามะเพราะเราคงสวมบทรั่วแบบกินทามะไม่ได้ ยิ่งอ่านภาษาอิ้งและไม่เคยดูของไทยเลย(ฟิคก็เคยอ่านแค่โอคิคางุ) อาจจะแปลกๆไปบ้างขออภัย
ยังไงก็ฝากฟิคสั้นนี้ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ มันคือการสปอยล์ของอิ้ง ไม่แน่ใจว่าแปลไทยออกรึยังแต่ก็..... นะ
RIP Shinsuke of Shouka Sonjuku
เศร้าค่ะไรท์ น้ำตาไหลเลย...
ช่วงนี้เนื่อเรื่องหน่วงมาก เราพึ่งอ่านตอนล่าสุดคือ ทากาสุงิ แทงอาจารย์โชโย แล้วก็ยังไม่ได้ตามต่อ (มารู้เรื่องต่อจากฟิคนี้แหละ 555)
ทากาสุงิดูเป็นตัวละครที่มีแววจะโดนตัดจบมาหลายตอนแล้ว แต่ก็ยังไม่ตายสักที (คราวนี้ตายจริงสินะ... เศร้า)
สองคนนี้เขาดูมีซัมติงกันในเรื่องจริงๆค่ะ (นอกจากฮิจิกินที่คนเขียนเหมือนออกตอนมาเอาใจสาววายบางครั้ง)
แต่คู่นี้เขาดูเรียบ แบบ ทากาเก็บภาพคุณกินร้องไห้ไว้ในตาข้างนั้น มันกินใจเรามากค่ะ เราเมนคู่นี้เป็นหลักเลย (ออลกิน ปัจจุบันอุซึกิน 555+)
ไรท์แต่งดีมาก แต่งอีกนะคะ อยากอ่านอีก
ปล.คู่โซกินก็หายาก เลยต้องวนกลับไปอ่านฮิจิกินไปก่อน อิอิ
โชกุนตายตอนแรกสารภาพว่าคิดว่าเป็นการปล่อยข่าวค่ะ แต่ตอนซาซากิตายนี่ก็แทบร้องไห้เหมือนกัน คือก็รู้แหละว่าพวกตัวหลักๆอย่างชินเซ็นหรือสารพัดรับจ้างคงไม่ตาย แต่...... คือโอโบโระก็ไปแล้วยังมาทากาสุงิอีก อันนี้ต้องมารอดูว่าจะเอายังไงก็โชโยค่ะ....โซกินนี่แรร์จริงจังค่ะ แต่ตอนนี้อยากอ่านสามพีทากะฮิจิกิน ถถถ