M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #126 : สปอยล์ตะวันโค้งสุดท้าย

          

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อจู่ๆเรื่องราวทุกอย่างก็เหมือนจะกลายเป็นแค่ฝัน

เพื่อนหัวเกรียนตวัดสายตามามองก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาและว่าเสียงห้วน “เออก็ได้! เพราะพวกเราเพิ่งจะคอลไลน์กันก่อนมึงไปเที่ยว พออยู่ๆมาเจออีกทีมึงก็เป็นผักไม่ได้สติต้องหาทางพากลับไทย!”

“…”

“พอกลับมาทำยังไงมึงก็ไม่ตื่น หาสาเหตุไม่ได้ แล้วเมื่อสี่วันก่อนหัวใจมึงเต้นช้าลง ช้ามากๆจนทุกคนกลัวว่ามึงจะตาย!”

ปมปริศนาแห่งการย้อนเวลาที่ได้รับการเปิดเผย!!

“ได้อยู่แล้ว ฝันนี่ คิดอะไรก็ได้ทุกอย่างนั่นแหละ ที่โปรดป๋าเชียวนะ”

ตะวันหันไปมองแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง ใบหน้าขาวตี๋มีริ้วรอยนิดหน่อยกำลังฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเห็นรอยตีนกาในชุดลำลองสบายๆ เธออ้าปากค้างเหมือนคนเห็นผี

มันก็ผีจริงๆไม่ใช่รึไง!

เมื่อ 'หน้าที่' ยังไม่บรรลุ ฉะนั้นก็ต้องกลับมาทำให้สำเร็จพร้อมกับเวลาที่ถูกจำกัด

“และเขาบอกว่ามันเป็นเพราะกรรมที่ฉันต้องชดใช้ที่ทำให้ย้อนเวลามาแบบนี้ และต้องช่วยคนที่เป็นแบบฉัน”

“แล้วได้บอกหรือเปล่าว่าคนๆนั้นเป็นใคร?”

“ไม่อะ อย่างน้อยๆก็โล่งแล้ว เพราะรู้ว่าได้กลับแน่ๆ ซ่ึงฉันต้องตามหาหมอนั่นให้เจอและลากกลับภายในหนึ่งเดือน เป็นอันว่าจบ!”

ซึ่งมันมาพร้อมกับ 'สัญญา' ที่ยังต้องให้คำตอบ

“ฉันไม่อยากให้นายคิดว่าฉันให้ความหวัง แต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจการกระทำของนายด้วย อย่างกอดเนี่ย ถ้าเป็นเพื่อนทั่วไป ต่อให้จะต่างเพศแต่ฉันก็ชอบกอด มันไม่ใช่เรื่องแปลกขนาดนั้นในยุคฉันด้วย ถึงเขาจะไม่ได้กอดแบบที่นายกอดฉันก็เถอะ”

“….”

“ฉันชอบนายนะเหวินเจี้ยน ชอบแบบเพื่อนนี่แน่ๆ” ตะวันปิดเปลือกตาลง “แต่ให้ถึงขั้นรัก...ไม่สิ แค่มองนายแบบที่นายมองฉันนั้น ฉันไม่รู้”

การบีบบังคับของเวลาทำให้เธอต้องตัดสินใจทำอะไรเร็ว แต่ทว่า... 

เพียะ!!!

ฝ่ามือนั้นตบมาอย่างแรงที่ใบหน้าเล็กจนหันไปอีกทาง ขณะที่คนถูกตบกลับยืนนิ่งน้อมรับความผิดโดยที่ไม่พูดอะไร ทั้งที่ซีกหน้ามันก็แสบ แต่มันไม่ใช่เจ็บอย่างเคยรับ เพราะสายตาเจ็บปวดของอีกฝ่ายต่างหากที่เจ็บกว่า 

ราวกับว่าเธอขยี้หัวใจของเขาทั้งเป็นด้วยความหุนหันบ้าบิ่นนั้น

"เจ้าบังคับให้ข้าต้องเลือกทางนี้เองเสี่ยวหยาง"

ทั้งที่เรื่องมันก็วุ่นอยู่แล้วไม่ว่าจะอะไร แล้วทำไมต้องเพิ่มเรื่องให้ 'หัวใจ' ทำงานหนักกว่าเก่าด้วย! 

มันชัดเจนจนไม่ต้องการคำพูดใดๆมากล่าวอีก หลักฐานก็ทนโท่ทั้งความรู้สึกร้อนฉ่าแทบไหม้ทั้งตัวโดยเฉพาะที่ใบหน้า สัมผัสที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในริมฝีปาก หัวใจที่เต้นรัวเร็วยิ่งกว่าครั้งไหนๆกับสิ่งที่ไม่เคยเจอ มือทั้งสองวางอยู่บนไหล่กว้างนั้นสั่นริกไม่มีแม้แต่แรงผลัก ขาที่เหมือนจะลืมไปแล้วว่าการยืนคืออะไรซึ่งเธอคงนั่งลงกับพื้นแล้วแน่ๆหากไม่โดนจับไว้อยู่ 

"ก็ใช่ที่มันมักจะแสบตาจนไม่มีใครสามารถมองได้นาน และความร้อนของมันก็ทำให้ไม่อยากแม้แต่จะมอง"

.....

"แต่หากเจ้าเคยชินกับมัน เจ้าจะพบว่าดวงตะวันนั้นช่างดึงดูดและน่าหลงใหลเสียยิ่งกว่าสิ่งใด ที่เมื่อสุดท้ายได้มองจนเห็นครั้งหนึ่งแล้ว... ก็ไม่อาจถอนสายตาจากมันได้อีกต่อไป"

ทั้งที่ตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไร แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ไม่เกี่ยวก็คงไม่ได้ ยิ่งอีกฝ่ายท้าทายมาขนาดนั้น

ผัวะ!

กระบี่ในมือหลุดออกทันทีเมื่อโดนของมีคมบาดเช่นเดียวกับกระโดดออกยืนไปไกลเพื่อป้องกันการจู่โจมระลอกสองที่ขึ้นมา เธอสบถในลำคอทันทีเมื่อชั่วโมงบินเรื่องดาบนั้นต่างกัน จะแพ้ก็คงไม่แปลก

แต่อย่าคิดว่าเธอจะมีดีแค่นั้น

มุมปากยิ้มร้ายๆออกมาทั้งที่สะบัดข้อมือขวาของตนซึ่งถูกฟันจนเลือดหยดเป็นทางอย่างไม่เข้าสถานการณ์ ดวงตาซุกซนครั้งนี้กลับมีประกายหมายมาดและมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม พร้อมกับเสียงหัวเราะต่ำๆดังขึ้น

"แล้วฉันจะสอนให้รู้ซึ้ง ว่าอย่ามองคนแต่ภายนอก โดยเฉพาะถ้าคนๆนั้นคือฉัน"

เดี๋ยวจะแสดงให้ดูว่าเวลาแปดร้อยปีผู้หญิงมันพัฒนาไปไกลขนาดที่พวกแกนึกไม่ถึงเลยล่ะ!!

 และเธอก็ยังคงเป็นเธอ ที่ไม่ว่าจะปิดบังเพียงใดก็ไม่อาจทำลายความตั้งมั่นที่ไม่เคยสั่นคลอน ดั่งดวงตะวันที่ยังคงสาดแสงอย่างซื่อตรงและเฉิดฉายโดดเด่นอยู่บนน่านฟ้าของมัน

พื้นผิวเริ่มละลายจากอุณหภูมิที่เริ่มสูงขึ้นในช่วงสามสี่วันนี้ไม่ได้ทำให้น้ำในแม่น้ำร้อนขึ้นเลยแม้แต่นิด ฉะนั้นแน่นอนว่ามันย่อมสามารถทำให้คนที่ตกลงไปตายได้ด้วยความเย็น ซึ่งเขาเองก็ตกลงไปนั้นก็คงไม่รอดเช่นเดียวกัน หลายคนยังคงลังเลว่าควรเสี่ยงไปช่วยดีไหม แต่คงไม่ใช่กับเธอ...

เรื่องอะไรจะปล่อยให้ตายโดยเรื่องคาราคาซังไปแบบนี้เล่า!!

โดยไม่รอช้า ตะวันก็ถอดชุดคลุมและเสื้อผ้าของตนออกจนเหลือแค่ชุดบางๆ ก่อนที่ใครจะตั้งตัวทัน เธอก็สูดลมหายใจลึกและกระโดดลงไปยังช่องว่างของน้ำแข็งที่แตกก่อนหน้าทันที

ตูม!!!!

ก็หวังว่าในหนังจะเป็นเรืองจริง ที่ว่าถ้าขึ้นมาเร็วพอก็จะไม่ตาย ฉะนั้นเธอต้องลากหมอนั่นขึ้นมาและช่วยให้ได้เหมือนกัน!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++