M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #125 : ↳ ZentPerley ↵ ฤดูกาลศึกษา (MC)

APPLICATION

          

รูปใหญ่จิ้มที่รูปได้เลยค่ะ และนี่ตัวเลือกอื่นๆค่ะ 0 1 2 3 4 5 6 จริงๆมีเยอะกว่านี้แต่นี่ก็เยอะแล้ว ถถถถ

“มองคนแต่ภายนอกระวังจะเสียใจทีหลังนะ”

"โทษนะ อ่านใจไม่เป็น ไม่พูดแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าต้องการอะไร"

ชื่อเต็ม : ตัวลี่ ซุน

ชื่อ : ตัวลี่

นามสกุล : ซุน

ชื่อเล่น : ตัวลี่ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะเรียกอาลี่

เชื้อชาติ/สัญชาติ : จีน

ชั้นปี : ปี11

ลักษณะ : ผู้หญิงตัวเล็กๆสูงร้อยสี่สิบแปดผู้คาดหวังว่าจะเหยียบร้อยห้าสิบเซนติเมตร น้ำหนักสี่สิบห้าซึ่งเกิดจากความพยายามในการไม่ให้น้ำหนักขึ้นด้วยการโหมออกกำลังกาย ผมสีน้ำตาลทองจากการย้อมสีตอนย้ายมาอยู่ที่นี่ซึ่งเห็นผมดำตรงโคน(เป็นคนผมยาวเร็ว) ปากนิดจมูกหน่อยแต่เพราะเป็นคนหน้าสวยจึงทำให้ไม่น่าเกลียด ผิวขาวหยวกได้จากแม่ที่บางครั้งก็ไม่ค่อยชอบมันกับการที่มันเห็นรอยเขียวช้ำได้ง่าย ดวงตาสีโค้กที่เป็นประกายแสบซ่า ตั้งแต่มาอยู่อังกฤษก็เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวให้ดูแฟชั่นขึ้นบ้างทั้งที่ในใจชอบชุดจีนเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ก็อยากจะให้ดูขายาวขึ้นมาบ้างเลยยอม เขียนตาเขียนคิ้วบ้างเวลาออกไปข้างนอกแต่เธอก็พูดได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาโอเคอยู่แล้วจึงไม่แคร์มากมาย หากแบบโนเมคอัพบางทีก็เหมือนเด็ก ซึ่งใช้ได้ดีในบางครั้งในการหลอกอายุ ซึ่งไม่ค่อยมีคนเห็นมุมนี้มากนัก ถ้าอยากเห็นคงต้องไปดูที่สนามฝึกกังฟู และไม่อยากบอก เธอคนนี้มีซิกแพ็กขึ้นด้วยล่ะ!! 

นิสัยใจคอ : ตัวลี่ ซุน หรืออาลี่ในชื่อที่จะคุ้นหูมากกว่า ขึ้นชื่อเรื่องพละกำลังผิดขนาดตัว ตัวเตี้ยที่สุดในกลุ่มทำให้หลายครั้งถูกมองเป็นเด็กจึงอาศัยเพื่อนให้ช่วยแต่งตัวให้บ้าง เรียกได้ว่าเป็นหญิงแมนก็ไม่มีผิดนัก ยิ่งมีกำลังมหาศาลก็มักจะแล่นไปช่วยอาสาในงานกรรมกรอยู่เรื่อย หุนหันพลันแล่นคิดเร็ว จนบางทีก็ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง พูดจาโผงผางแต่ไม่ได้หยาบคาย แค่ตรงๆถึงแม้ว่าบางครั้งจะแทงใจคนก็ตาม เป็นพวกขี้เกียจเถียงแต่จะออกหมัดเสียมากกว่า มีมุมทั้งแอคทีฟและขี้เกียจ ถ้าเรื่องงานใช้กำลังเรียกเหงื่อคุณเธอจะลัลล้ามากแต่หากใช้สมองเมื่อไหร่ก็ขอบาย เหมือนจะโกรธง่ายแต่ก็เปล่า ใจร้อนแต่กลับโมโหยากเสียอย่างนั้น แค่ชอบมีเรื่องเท่านั้นเอ๊งงงง สมัยม.ต้นเคยโดดเรียนแต่พอมาอยู่ที่นี่ก็ตั้งมั่นว่าจะไม่โดดเพราะไม่งั้นทุนจะมีเสี่ยง ฉะนั้นเลยพยายามไม่โดดแต่หลับในคาบนี่ไม่รับปากน่ะนะ...

เป็นคนที่เรียนไม่เก่ง อยู่กลางๆค่อนไปทางต่ำ ยิ่งขี้เกียจก็ยิ่งต่ำเข้าไปใหญ่ซึ่งช่วงสอบก็ต้องมีฟิตกันบ้าง ชอบเล่นเกมต่อสู้แข่งรถและอะไรก็ได้ที่เลือดสาดๆ(?) ชอบไปเที่ยวเล่นเกมเซ็นเตอร์ เซียนเกมแข่งรถก็เธอนี่แหละ! แถมยังกินเก่งทั้งที่ก็ตัวแค่นั้น ชอบลองกินของใหม่ๆและท้องไม่เคยเสีย! แถมเจ้าหล่อนเป็นสายเนื้อเสียด้วย! มักจะไปออกกำลังกายทั้งเผาผลาญและสร้างกล้ามเนื้อสามครั้งต่ออาทิตย์ ซึ่งนี่ไม่นับการฝึกกังฟูที่ทำเป็นประจำ ป่วยยาก (เขาว่าพวกโง่ไร้สมองบ้าพลังจะไม่ป่วย...​//กระซิบ) วิ่งเร็วและไม่เคยเหนื่อยเหมือนขุมพลังงานไม่มีที่สิ้นสุด อึด ถึก ทน และชอบการแข่งขันโดยเฉพาะเรื่องเกมกับกีฬา เพราะมันเป็นอย่างเดียวที่เธอมีดี

เห็นแบบนี้แต่เป็นคนสบายๆ ไม่ค่อยซีเรียสหรือคิดมากกับอะไรจนบางครั้งมันก็เกินไป ตัวอย่างง่ายๆคือเธอเป็นคนที่สามารถนอนกับผู้ชายในห้องสองคนได้โดยไม่คิดอะไร(ไม่คิดจริงๆ ไม่กลัวไม่เขินไม่อะไรทั้งนั้น และไม่กลัวว่าพวกมันจะทำอะไรเธอได้ด้วย)ไม่ก็นอนได้ทุกที่และใช้เวลารวดเร็วในการที่จะผล็อยหลับ คงเป็นเพราะในแต่ละวันใช้พลังงานเยอะ..... เป็นเด็กอนามัยนอนเร็วง่วงเร็ว แถมยังนอนเร็วตื่นเช้าอีกต่างหาก เปิดเผยและใจสปอร์ตมีอะไรเปิดอกคุยกันง่ายๆ เป็นพวกที่ช่างสังเกตมากจนเรียกว่าเกือบจับผิด เห็นในจุดเล็กๆน้อยๆที่คนเขาไม่เห็น เช่นการที่บางคนเจ็บขาแต่ทำตัวเป็นปกติ เธอสามารถสังเกตเห็นได้ เป็นพวกชอบดูแลคนอื่นมากกว่าให้คนอื่นมาดูแล เพราะคิดว่าตัวเองแข็งแรงก็เป็นส่วนหนึ่งด้วย และอย่างที่บอก ใจร้อนก็จริงแต่ตัวลี่โมโหยากมาก ใจดีจนบางครั้งก็มีคนเอาเปรียบความใจดีนั้น เช่นขอให้ตัวลี่ช่วยทั้งที่ตัวเองก็ไหว ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมช่วยโดยไม่บ่นอะไรทั้งที่บางครั้งในใจก็รู้ว่าอีกฝ่ายแกล้ง ที่สำคัญกว่านั้นคือ ไม่เคยมีใครเห็นอาลี่โมโหเลยแม้แต่ครั้งเดียว โกรธหรือไม่พอใจอาจจะมีบ้าง แต่โมโหนี่ไม่เคยจริงๆจนบางครั้งก็เริ่มสงสัยว่าเก้าเคยโมโหบ้างรึเปล่า ไม่ใช่คนยิ้มยากแต่แค่ยิ้มไม่บ่อยมาก คือไม่ยิ้มพร่ำเพรื่อ ยิ้มพอประมาณ แบบยิ้มเวลาตัวเองดีใจหรือภูมิใจ ยิ้มกวนประสาท ยิ้มเวลาทำอะไรสำเร็จ ยิ้มเวลาเอ็นดู หัวเราะ เธอมี แต่แค่ไม่บ่อยมากเท่านั้น ชื่อในความรู้สึกและสัญชาตญาณมากกว่าสมอง อาลี่ไม่ใช่คนฉลาด แต่เธอมีไหวพริบและปรับตัวเข้ากับสถานการณ์รอบข้างได้ดี ไม่ชอบทำตัวเด่น และเป็นพวกเจ็บไม่ค่อยจำ จนเหมือนพวกโรคจิตที่ชอบเสพความเจ็บปวด เป็นผู้ฟังที่ดีและไม่เคยปากโป้งเรื่องของใครเพราะคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับตัวเอง คือเป็นพวกไม่พูดแต่ลงมือทำมากกว่า อยู่ที่สถานการณ์ว่าจะพูดน้อยหรือมาก แต่อาจเป็นเพราะความที่บางครั้งเอาตัวเองเข้าไปมีเรื่องชกต่อยอย่างไม่สมควร จึงมีชื่อเสียงที่ไม่ดีมากนัก ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่สนอะไรเท่าไหร่ อาลี่เป็นพวกไม่รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองไม่ไหว เพราะคิดว่าถึงอย่างไรเสียก็ทำได้ ทำให้บาดเจ็บอยู่บ่อยครั้ง เป็นลมก็เคยมีเพราะความโหมนี้ ไม่เคยขอความช่วยเหลือหรือพึ่งใคร และเป็นคนเอาจริงเอาจังกับตัวเองถอยไม่เป็น หากคิดว่าได้แล้วยังไงก็จะทำ และข้อเสียเจ้าหล่อนคืออาจเป็นเพราะมีข่าวลือร้ายๆว่าเคยไปมีเรื่อง ทำให้บางครั้งทุกคนมักจะบอกว่าเป็นความผิดอาลี่ และเจ้าตัวก็เงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไม่เถียงไม่หือไม่อือ เพราะเคยมีเรื่องที่ว่าเถียงไม่ยอมแล้วมันกลับเร็วร้ายมาถึงเฮียและอาตี๋ จึงตัดสินใจเงียบและยอมรับความผิด แน่นอนว่าอาลี่เคยถูกกีดกันทุกคนไม่เข้าใกล้ด้วยในสมัยประถม

ความโดดเด่น : กังฟู กับ เทนนิส

ประวัติ : อาลี่เป็นนักเรียนทุนนักกีฬาของโรงเรียนด้านเทนนิส มีแรงมากกว่าผู้หญิงโดยทั่วไปหรือแม้แต่ผู้ชายบางคน เธอมีพี่ชายหนึ่งคนและน้องชายหนึ่งคน ซึ่งขอพูดถึงพี่ชายก่อน ชุนเจ้าเฟิงเป็นพี่ชายคนโตตระกูลชุนผู้ที่หวงน้องทั้งสองคนเสียยิ่งกว่าอะไร แถมยังดูอายุหลุดออกไปอีกด้วยอายุวัยยี่สิบห้าปีนี้ เจ้าตัวเป็นหนึ่งในคณะผู้บริหารของบริษัทด้านอิเล็กทรอนิคส์แห่งหนึ่งของจีน อันที่จริงเจ้าตัวก็มีบ้างที่จะไปประชุมประเทศอื่นๆแต่จะประจำสาขาที่จีนเสียมากกว่า ทำให้เจ้าเฟิงเป็นคนที่มาหาอาลี่ที่อังกฤษบ่อยที่สุดก็ว่าได้ เป็นหนุ่มแว่นหัวเถิก(?)ที่เก่งเรื่องการพูดจาแก้ไขปัญหา เหมือนจะใจดีแต่ก็มีบางครั้งแทนที่จะเป็นคนห้ามกลับกลายเป็นว่าเป็นคนปล่อยหมัดเสียเองอะไรทำนองนั้น ส่วนน้องชาย ซุนเว่ยหมิน อ่อนกว่าเธอสองปีและเป็นคนเดียวที่ตัวไม่สูงโย่งเหมือนพ่อกับพี่ ทำให้ยังพอทำใจได้บ้าง เว่ยหมินเก่งการเรียนและเรื่องของหุ่นยนต์ เจ้าตัวหวังจะเป็นวิศวกรเครื่องยนต์เหมือนพ่อ เอาจริงๆเปลี่ยนเครื่องยนต์เธอก็ทำได้เพราะถูกสอนตั้งแต่เด็ก เว่ยหมินเป็นคนรักสงบและไม่สู้คนทำให้มีหลายครั้งเธอมักจะเป็นคนออกหน้าแทน (มีบางครั้งก็มีเรื่องต่อยตี ซึ่งสมัยที่เจ้าเฟิงยังอยู่ม.ปลายบางครั้งก็เข้ามาเอี่ยวนี่แหละ) อาลี่เป็นหัวโจกของเพื่อนๆสมัยเด็กในรุ่นราวคราวเดียวกันและถูกเรียกเป็นซือเจ๊ แม้จะตัวเตี้ยแบบนั้นก็เถอะ แม่เป็นเจ้าของร้านขายก๋วยเตี๋ยว ฐานะไม่ได้ยากจนอะไรพอมีพอกินไม่เป็นหนี้เป็นสิน ซึ่งการที่มาเหยียบอังกฤษได้ก็เพราะว่าเธอเก่งกีฬาด้วยนี่แหละ และที่บ้านเป็นวิชาการต่อสู้ทุกคนซึ่งคู่ต่อสู้ที่ไม่เคยล้มได้ก็มีเฮียเจ้าเฟิงกับพ่อนี่แหละ!! 

ชอบ : น้ำโซดาใส่มะนาว อาหาร เกม การออกกำลังกายและไม่อยู่เฉย การแช่น้ำ(แน่นอนอากาศต้องเย็นพอ) การเดินเล่น(ยิ่งเดินไปกินไปยิ่งชอบ) กลางวัน ตั้งแคมป์ วาดรูป เสียงดนตรีจีน

ไม่ชอบ : กลางคืน อาหารหวานจัดๆ ขนมปัง(ทั้งที่อยู่อังกฤษ คือก็กินได้แต่ถ้ามีตัวเลือกก็จะไม่กิน) การอยู่นิ่งเฉยๆ เพลงแร็ป(ฉะนั้นจึงไม่เคยไปเที่ยวผับ ทำใจเพลงเสียงดังโครมๆพวกนั้นไม่ไหว) พวกหมาหมู่ 

กลัว : หนังผี บ้านผีสิง ถูกแกล้งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ มีร้องไห้จนบางครั้งก็ไม่พูดไม่จาหรือเก็บไปฝันร้ายได้เลยทีเดียว

จุดอ่อน : บ้าจี้ระดับสิบ แถมเป็นพวกหัวเราะแล้วหยุดยาก เคยหัวเราะจนตะคริวกินท้องด้วย โดยเฉพาะตรงเอว เข่า และฝ่าเท้า อย่าแตะเอวเธอเชียว มีสะดุ้งแน่

เพิ่มเติม : สามารถยกของได้มากสุดเจ็ดสิบกิโลค่ะ วัดจากถุงข้าวสารที่เคยยกที่บ้าน ซึ่งตั้งใจจะเพิ่มอยู่ //ฮา ฉะนั้นการอุ้มผู้ชายแล้วซัดกระเด็นก็ไม่เกินความสามารถอะไรขนาดนั้น และเจ้าตัวแพ้นมทุกชนิดค่ะแม้แต่นมแม่ (เพราะงี้ล่ะมั้งถึงไม่โต ถถถ) และเจ้าตัวเล่นกู่เจิ้งด้วยค่ะ เป็นงานอดิเรกที่เคยเข้าแข่งขันสมัยเด็ก ฝีมือระดับใช้ได้เลย

TALK WITH ROKKET

สวัสดีค่ะ ขอทราบนามของท่านหน่อย ^^

: ยูค่ะ

ร๊อกเก็ตอาจใจดี-- เพราะงั้นร๊อกเก้ตใจอ่อนง่ายค่ะ--

: ขอให้รักลูกสาวเรานะคะ แฮ่

อยากคู่กับเพศอะไร- แล้วอยากคู่กับใครคะ- (ชอบแนวอะไรล่ะ ยูริ/ยาโอย/นอลมอล)

: ชายค่ะ แมธธิวนี่นี้คือสเป็ก แต่ก็ชอบเพอร์เซ่เช่นกันค่ะ xD

มีอะไรต้องติไหมคะ…?

: ไม่มีค่ะ น่าสนุกดี ไม่ได้สมัครตัวละครนานแล้วนี่เรื่องแรกในรอบครึ่งปีได้ :3

เจอกันนะคะ~ อวยพรให้โชคดีเน้อออ

: อย่าดองนะคะ //ผิดมาก แล้วจะรอดูค่าา