คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kyumin : Fight for Love 50%
แฮ่กๆ แฮกๆ
เสียงหอบหายใจของร่างอวบที่ตอนนี้เจ้าของร่างนั้นนอนมอบไปกับพื้นห้องอย่างหมดแรง
“ซองมิน นายควรจะพักได้แล้วนะ”
“ได้ไงล่ะ รยออุค พรุ่งนี้ฉันจะแข่งแล้วนะ” ซองมินบอกกับรยออุคก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นแล้วยกเท้าขึ้นฟาดกระสอบทรายที่แขวนเชื่อมลงมาจากเพดานห้องดัง ‘ตุบ’
เป็นเวลา 3 เดือนแล้วที่ซองมินต้องฝึกศิลปะป้องกันตัวอย่างหนัก เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศการแข่งขันศิลปะป้องกันตัวของมหาวิทยาลัย ทั้งๆที่ซองมินไม่จำเป็นต้องลงแข่งก็ได้ เพราะเจ้าตัวก็ศึกษาอยู่คณะที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับศิลปะป้องกันตัวเลยสักนิด แต่ที่ซองมินต้องลงแข่งก็เพราะเพื่อลบคำสบประมาทของใครบางคน
“เฮ้อ ตามใจนายละกันซองมิน” รยออุคถอนหัวใจเฮือกใหญ่กับคนหัวรั้น เขาก็ไม่เข้าใจซองมินเหมือนกันว่าจะรับคำท้านั่นมาใส่ใจทำไม แถมคนหัวรั้นนี่ก็ยอมทำตามซะด้วยสิ
“แต่ถ้านายแพ้ล่ะซองมิน” รยออุคถามอีกฝ่าย ได้ยินดังนั้นซองมินก็หันมามองรยออุคด้วยแววตาที่เจ้าตัวทำอยู่เป็นประจำ
“นายรู้จักฉันมากี่ปีแล้วรยออุค อี ซองมิน คนนี้ไม่เคยแพ้ใคร” สายตาที่มุ่งมั่น คือ สายตาของซองมินที่รยออุคได้รับอยู่ตอนนี้ ใช่ อี ซองมิน คนนี้ไม่เคยแพ้ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม
ซองมินเรียนอยู่ปี 3 คณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น ในมหาวิทยาลัยอันดับ 1 ของประเทศซึ่งนั่นก็คือ มหาวิทยาลัยโซล ซองมินสอบเข้าศึกษาต่อได้คะแนนอันดับ 1 ของคณะนี้ แถมเจ้าตัวยังเป็นลูกคนโตของครอบครัว ความหวังทุกอย่างเลยตกที่มาซองมินก่อนเสมอ
ซองมินเป็นคนน่ารักด้วยใบหน้าของเจ้าตัวที่ติดหวานกว่าผู้ชายทั่วไป มองผ่านๆคนบางคนยังทักว่าซองมินนั้นคือผู้หญิง ซองมินมีความพยายามมากในการฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆที่เข้ามาในชีวิต ถูกครอบครัวสั่งสอนให้เป็นคนที่เข้มแข็ง และด้วยเหตุนี้ซองมินถึงเป็นที่พึ่งของน้องๆในคณะได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าซองมินจะทำให้ตนผิดหวัง
“แต่คู่ต่อสู้นายเป็นถึงแชมป์เก่าเลยนะ แถมยังเป็นหัวหน้าชมรมศิลปะป้องกันตัวด้วย ถ้านายแพ้แล้วโดนเตะจนน้วมหล่ะ”
ถึงจะเชื่อมั่นในตัวเพื่อนรักมากแค่ไหน แต่คิม รยออุคก็อดหวั่นไม่ได้อยู่ดี เพราะฝ่ายคู่ต่อสู้ของซองมินมีฝีมือระดับไหนทุกคนต่างรู้ เขากลัวแค่ว่าถ้าซองมินแพ้มันจะไม่ได้มีแต่ความพ่ายแพ้ติดมากับเจ้าตัวนี่สิ
“เอาน่ารยออุค ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ถึงถ้าฉันจะแพ้จริงๆ ฉันคิดว่าพี่เขาคงไม่เตะฉันจนฉันล้มหมอนนอนเสื่อหรอกน่า อย่าห่วงเลยนะ”
“นายก็พูดอย่างนี้ตลอดแหละ” รยออุคทำหน้ามุ่ย ซองมินหัวดื้อจริงๆ
ซองมินยิ้มให้ในความเป็นห่วงของรยออุค รยออุคคอยดูแลและเป็นห่วงเขาตลอด เขากับรยออุคเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย ปี 1 ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 6 ปีแล้วที่เขาและรยออุคคบเป็นเพื่อนกันมา รยออุคเป็นคนที่มีความห่วงใยให้คนรอบข้างเสมอต่างจากเขาที่เป็นคนหัวรั้น ไม่ค่อยฟังคำเตือนของรยออุคเท่าไหร่แต่ถึงอย่างนั้นรยออุคก็เข้าใจเขาเสมอ
“หิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินกันเถอะ” ซองมินพูดพร้อมเอามือน้อยๆกุมท้อง
“จะกินไรล่ะ” รยออุคละสายตาจากหนังสือที่ตนอ่านอยู่แล้วหันขึ้นมาถามซองมิน
“อืม... รามยอนร้านลุงข้างๆหอก็ได้ มืดแล้วไม่อยากไปไกล”
“โอเค งั้นไปกัน”
ว่าเสร็จรยออุคก็จัดการเก็บหนังสือที่ตนอ่านอยู่ก่อนหน้านี้เข้าที่ให้เป็นระเบียบ ในขณะร่างอวบๆของซองมินจะหอบเสื้อผ้าแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าห้องน้ำไป เพราะชุดที่ซองมินใส่อยู่นั้นเป็นชุดสำหรับซ้อมศิลปะป้องกันตัว ขืนใส่ชุดอย่างนั้นออกไปข้างนอกมีหวังผู้คนรอบข้างได้หาว่าซองมินไม่เต็มบาทแน่
------------------------------------------------------------------------------------
50%
ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ
^^
ความคิดเห็น