ลูกเป็ด(ไม่)ขี้เหร่

*****ขอสงวนลิขท์สิทธ์ไม่ให้ลอกเลียนแบบดัดแปลงหรือนำเอาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติจากผู้แต่งตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗*****

อลินดา เฟริเช่ สรศักดิ์สกุล สาวลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสแกะดำของตระกูลสรศักดิ์สกุล เพราะมีมารดาเป็นชาวต่างชาติ แถมยังโตมาอย่างฟรีสปิริตเหมือนมารดาทำให้เธอไม่เป็นที่ยอมรับของคนในตระกูลสรศักดิ์สกุลที่เป็นตระกูลผู้ดีเก่าและเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของเมืองไทย  เมื่อบิดาและมารดาเสียชีวิตเธอถูกตัดขาดจากตระกูลดัง ถึงจะมีสมบัติมากมายทั้งจากเงินปันผลจากหุ้นในส่วนของบิดาและหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นของบริษัทแฟชั่นแบรนด์ดังระดับโลกที่ก่อตั้งโดยยายแท้ๆ ของตัวเอง ถึงสมบัติที่มากมายทำจะให้เธอสามารถอยู่อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำงานตลอดชีวิตแต่เธอก็ใช้เวลาส่วนมากเพื่อช่วยเหลือเด็กและสตรีในมูลนิธิเจนกินส์แทนที่จะทำตัวอวดรวยไปวันๆ เหมือนลูกพี่ลูกน้องทางบิดาของตัวเอง สโลแกนหรือคำขวัญประจำตัวที่เพื่อนๆ ตั้งให้เธอคือ "เป็นคนสมธะหน้าไม่แต่งครีมกันแดดไม่ต้องรองพื้นไม่ใช้เสื้อผ้าที่ใส่ต้องใหญ่กว่าหนึ่งไซส์ไม่งั้นไม่ใช่อลินดา" 

อาเชอร์ อริญชย์ เจนกินส์ ลูกเสี้ยวไทยอเมริกันลูกชายคนเดียวของบริษัทอุตสาหกรรมเครื่องบินและการบินครบวงจร ชายในฝันของผู้หญิงทั่วโลกที่ หล่อ รวย หุ่นกระชากใจ และลีลาบนเตียงที่เร่าร้อน เขาคือหนึ่งในสามทหารเสือแห่งนครนิวยอร์คที่มีสาวๆ รอต่อคิวเพื่อมาเป็นของเล่น คำว่าเพอร์เฟคเป็นนิยามที่เหมาะเจาะสำหรับอาเชอร์ อริญชย์ เจนกินส์ คำว่าไม่ได้ไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของผู้ชายที่ชื่ออาเชอร์ เมื่ออยากได้อะไรเขาไม่เคยนึกถึงว่าต้องได้มายังไง ด้วยความหล่อ(โคตร)และรวย(มาก)ทำให้เขาได้ทุกอย่างเพียงแค่สั่ง ความรู้สึกของผู้หญิงที่เขานอนด้วยไม่เคยอยู่ในสารบบ ทุกอย่างในชีวิตต้องเนียบและดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าร้องเท้าแม้แต่ผู้หญิงที่ควงก็ต้องเพอร์เฟค 

เมื่ออาเชอร์ได้เจอกับอลินดาก็รู้สึกขัดใจเพราะนอกจากจะไม่สวยแต่งตัวเชยที่หนึ่งแล้วยังกล้ามามองเขาหัวจรดเท้าทำท่ารังเกียจทั้งที่โอกาสที่คุณเธอจะหาแฟนหล่อและมีดีแค่เศษเสี้ยวของเขาก็ยังแทบจะมองไม่เห็น นี้ดีแค่ไหนแล้วที่ได้ยืนร่วมโลกและหายใจร่วมกับผู้ชายอย่างอาเชอร์ อริญชย์ เจนกินส์ แต่ไม่รู้ทำไมสายตาของเขาคอยมองหาเจ้าหล่อนเมื่อไม่เจอ ชอบวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เพื่อกวนประสาท และไม่ชอบเมื่อมีผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับแม่ลูกเป็ดขี้เหร่ของเขา (ตั้งแต่เมื่อไหร่???)

เมื่อได้เจอกับอาเชอร์ครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนเห็นตู้เสื้อผ้าแบรนด์แนมเดินได้แถมยังสายตาชอบดูถูกคนนั้นอีก นี้ยังไม่รวมถึงความเจ้าชู้และหลงตัวเอง โอ้ยมนุษย์ผู้ชายที่แย่อย่างนี้เนี่ยนะที่ได้ตำแหน่งแมนออฟเดอะเยียร์เป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคและน่าฝันถึงที่สุด ฝันร้ายสิไม่ว่า แค่คนอย่างอลินดาให้ยืนอยู่ร่วมโลกและหายใจร่วมแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ทำท่าไม่ชอบเธอแต่ทำไมชอบมาอยู่ใกล้ๆ มากวนโมโห แถมยังมาทำตัวไม่มีมารยาทกับเพื่อน(ผู้ชาย)ของเธอ ขอบอกรำคาญมาก (ซะเมื่อไหร่!!!)

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

ขอฝากนิยายชุดสามทหารเสือแห่งนครนิวยอร์คทั้งสามเรื่องด้วยนะค่ะ

1. กฎ(หมาย)รัก - เจคอบ & ณัฐนิชา - เสร็จ 100% แล้วเข้าไปอ่านกันได้นะคะ
2. ลูกเป็ด(ไม่)ขี้เหร่ - อาเชอร์ & อลินดา
3. ขอ(ลอง)รัก - แมคเวล & ปพิชญา

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

อลินดายื่นมือที่ถือมือถือไว้ไปด้านหลังเพื่อเก็บใส่กระเป๋าแต่เพราะความไม่ระวัง และความซุ่มซ่ามที่มีเป็นทุนเดิมไม้กวาดหยากไย่ที่ถือด้วยมืออีกข้างหนึ่งจึงหลุดมือ

"ชิท!" เสียงอุทานดังขึ้นเมื่อไม้กวาดเจ้ากรรมที่เต็มไปด้วยหยากไย่หล่นใส่หัวคนที่กำลังเดินมา อาเชอร์สบถอย่างหัวเสียเมื่อเดินนำหน้าเจมส์เข้ามาก่อนและปล่อยให้เจมส์คุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ด้านนอก แต่ไม่คิดว่าจะซวยเพราะเดินเข้ามาก่อน เขากำลังเดินมองโน้นมองนี้อยู่ดีๆ ก็มีอะไรหล่นใส่หัว แถมยังเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่

"ตาย..ตาย แล้วยายลินทำไมแกถึงได้ซุ่มซ่ามอย่างนี้" อลินดาด่าตัวเองเบาๆ เมื่อมองตามไม้กวาดที่หลุดจากมือเหมือนภาพสโลโมชั่นกระทบเข้ากับหัวของชายหนุ่มที่กำลังเดินมาและลากยาวลงมาที่เสื้อเชิ้ตสีขาว ตอนนี้ไม้กวาดของเธอสะอาดโดยไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะทั้งฝุ่นและหยากไย่ทั้ง หมดอยู่บนหัวและเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่ม

"ขอ โทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ" อลินดารีบวิ่งมาหาชายหนุ่ม เธอรีบใช้มือปัดเศษฝุ่นออกจากหัวและตัวชายหนุ่มแต่แทนที่จะสะอาดขึ้น เสื้อเชิ้ตสีขาวกลับเป็นปื้นดำๆ เพราะอลินดาลืมไปว่ามือของเธอก็ไม่ได้สะอาดไปกว่ากันเลย จากที่โมโหอยู่แล้วตอนนี้อาเชอร์ยิ่งโมโหเข้าไปอีกเมื่อเห็นมือสกปรกมาทำให้เสื้อของเขาสกปรกชึ้นไปอีก ชายหนุ่มจับมือบางไว้และผลักออก ถึงจะไม่แรงแต่ก็ทำให้คนที่ไม่ได้ตั้งตัวเกือบล้มไปนั่งอยู่กับพื้น

"พอๆๆ หยุดๆๆ โธ่เว้ย ไม่สวยแถมยังกระเดียดไปทางขี้เหร่แล้วยังซุ่มซ่าม นี้เธอเห็นไหมว่าเธอทำอะไรลงไป" อาเชอร์ตะโกนใส่หน้าหญิงสาวที่ยืนห่างออกไปช่วงตัวเขามองหล่อนหัวจรดเท้า หน้าตาเปรอะเปื้อนผมเผ้าหลุดลุ้ยแถมกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดเก่าๆ นั้นอีก โอ้ยคนหล่ออยากจะบ้า นอกจากต้องมาเจ็บตัวเนื้อตัวสกปรกสายตายังหาที่เจริญตาดูไม่ได้อีก ถ้าเจ็บตัวเพราะคนสวยยังว่าไปอย่าง

จากรู้สึกผิดที่ทำให้ชายหนุ่มต้องเจ็บตัวและสกปรกกลับกลายเป็นความรู้สึกโกรธ ขึ้นมาแทนที่เพราะคนตรงหน้าที่ไม่รู้จักมารยาท แถมยังวาจาที่ถากถางนั้นอีก

"นี่ คุณมันเป็นอุบัติเหตุและฉันก็ขอโทษคุณไปแล้ว ถ้าคิดว่าคำขอโทษไม่พอฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้นะไอ้เสื้อผ้าชุดเนี่ยของคุณนะ" อลินดาบอกอย่างมีอารมณ์ อลินดามองชายหนุ่มหัวจรดเท้าและมองขึ้นจากเท้าไปหัวอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดๆ  

"เธอจะมีอะไรดีสักอย่างไหมเนี่ย นึกว่าอย่างน้อยจะมีสมองบ้าง ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าแค่เสื้อฉันตัวเดียวเงินเดือนเธอยังไม่พอที่จะซื้อเลย แล้วเธอจะเอาปัญญาที่ไหนมาซื้อให้ฉันทั้งชุด แม่คุณ" อาเชอร์พูดด้วยความโมโหเพราะเกิดมาไม่เคยมีใครหรือผู้หญิงคนไหนมาตะโกนใส่ หน้าเขาอย่างนี้  แถมยังมองเขาด้วยสายตาที่เกิดมาชาตินี้ไม่เคยคิดว่าคนอย่างนายอาเชอร์หนุ่มสุดฮอตแห่งปีที่มีแต่สาวๆ ยิ้มและทอดสะพานจะได้เห็นหรือสัมผัส

'อ้อไอ้พวกคุณชายสำอางค์ รู้จักอลินดาคนนี้น้อยไป เกลียดนักไอ้พวกชอบดูถูกคน ได้แม่จะจัดให้'

"คำขอโทษก็ไม่เอา จะซื้อชุดใหม่ให้ก็ไม่เอา ก็ดีจะได้ไม่เปลือง ไอ้คนอย่างคุณเนี่ยมันคงเป็นได้แค่ ไอ้หน้าข้าวสวย ไอ้รวยไม่มีสมอง ไอ้มนุษย์หินยุคเรอเนซองส์ ไอ้..ไอ้หอยดองไม่มีน้ำ!" อลินดาหยิบไม้กวาดขึ้นมาและเดินเชิดหน้าออกไป แต่คนที่ถูกด่ากลับแปลไม่ทันยังยืนงงอยู่ โดยไม่รู้ว่าผู้ช่วยที่มายืนด้านหลังได้สักพักกับเพื่อนชายไม่แท้ของหญิงสาว ที่เจอกันด้านหน้าขณะที่เจมส์กำลังคุยโทรศัพท์กับน้องชายเรื่องตารางคืนนี้ ของเจ้านายหนุ่มและอาสาช่วยชูศักดิ์ถือถุงขนมเข้ามาได้เห็นและได้ยิน ทุกอย่าง แต่ที่ไม่เข้าไปรบกวนเพราะไม่คิดว่าเรื่องมันจะแย่อย่างนี้ เจมส์เองก็ตกใจและงงไม่แพ้เจ้านายเพราะถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายเขาถึง กลายเป็นทั้งไอ้หน้าข้าวสวย มนุษย์หิน แถมยังจบด้วยการเป็นหอยดองแบบแห้งอีก แต่ที่รู้ๆ คือนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้านายเขาถูกด่าเละขนาดนี้จากผู้หญิงที่เจอกันเป็นครั้งแรก เพราะส่วนมากมีแต่ตกตะลึงในความหล่อ ชูศักดิ์รีบขอถุงขนมในมือเจมส์มาถือไว้เสียเองก่อนจะกล่าวขอบคุณและเดินตาม เพื่อนสาวไป หันหลังมามองชายหนุ่มทั้งสองที่ยังยืนนิ่งงงกับคำด่าของอลินดาอีกครั้ง

'เจอแค่ครึ่งฝูงยังงงขนาดนี้ ถ้าเจอทั้งฝูงคงลืมทางกลับบ้านไปเลย' ชูศักดิ์คิดถึงฝูงสุนัขที่พึ่งออกมาจากปากสวยของเพื่อนรักอย่างขำๆ