หัวใจที่ไร้เธฮ

เนื้อเรื่อง

                 ภายในห้องนั่งเล่นของบ้านเดี่ยวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง  บรรยากาศแห่งความหมองหม่นและเงียบเหงาได้แผ่เข้าปกคลุมได้ทั่วทุกพื้นที่ในห้อง  เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกคัดสรรและจัดวางอย่างเป็นระเบียบโดยเน้นให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นและดูสดใสนั้นมิได้ช่วยให้บรรยายกาศที่เลวร้ายนี้หายไปเลยแม้แต่น้อย   เสียงเท้าที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอค่อยๆดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งได้ปรากฏกายขึ้น   ประวิทย์เดินเข้ามาภายในห้องและหย่อนกายลงบนโซฟาตัวหนานุ่มที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งติดกับโต๊ะรับแขกตัวเตี้ย   ห้วงความคำนึงลอยไปถึงเธอ...ผู้เป็นคนรักของเขา 

                 ดวงตาสีดำทอดมองไปยังกรอบรูปสีโอ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะรับแขก  มือหยาบกร้านอย่างบุรุษหยิบมันขึ้นมาพลางลูบคลำอย่างทนุถนอม  สายตาที่จ้องมองบุคคลที่ในรูปถ่ายนั้นเหม่อลอยแฝงไว้ด้วยแววแห่งความโหยหา  ทั้งสองคนภายในรูปนั้นช่างดูมีความสุขยิ่งนัก  บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาก็ช่างเปี่ยมไปด้วยความรักและความสดใส  ที่มุมล่างของภาพมีวันที่บ่งบอกอยู่  มันเป็นวันที่ของวันหนึ่งเมื่อประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว  แม้เวลาจะผ่านมานานพอควร  แต่ความรู้สึกในยามนั้นยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของเขา   ช่วงเวลาอันแสนสุขที่ทั้งเขาและเธอได้ไปเที่ยวยังชายทะเลด้วยกัน   และที่นั้นก็เป็นสถานที่สำคัญที่เขาบอกรักและขอเธอแต่งงานท่ามกลางความงามและความโรแมนติกของธรรมชาติ

               " วิทย์คิดยังไงมาขอไหมแต่งงานที่นี่น่ะ "  มัสยาถามขึ้นหลังจากตอบตกลงกับชายหนุ่ม

               " อ้าว ! ไหมไม่ชอบหรอกหรอ  นี่วิทย์อุตสาห์หาบรรยกาศที่คิดว่าน่าจะโอเคแล้วนะ " 

              หน้าที่กำลังบานอิ่มเอมไปด้วยความสุขของชายหนุ่มเพราะเริ่มเหี่ยวแห้งลง  หญิงสาวเห็นสีหน้าของเขาแล้วก็รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

              " ไม่ใช่ ไหมไม่ได้บอกซักหน่อยนี่นาว่าไหมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้  เพียงแต่ไหมแปลกใจน่ะ  ที่วิทย์ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย " 

              " ไม่เห็นต้องแปลกใจเลย  นี่วิทย์คิดไว้ตั้งนานนะว่าจะขอไหมแต่งงานยังไงกันไหมถึงจะประทับใจ  เพื่อไหม วิทย์ทำได้ทุกอย่าง "

               ไม่ใช่เพราะเพียงคำพูดของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในตัวของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า   แต่เป็นเพราะสายตาแห่งความจริงใจ  และสิ่งต่างๆที่เขาทำให้   มัสยารู้ดีว่านายประวิทย์นั้นไม่ใช่คนที่โรแมนติก  และไม่ใช่คนที่มักจะมีคำพูดหวานๆมามอบให้แก่เธอ  แต่ในวันนี้เขากลับทำสิ่งที่เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดหรือทำให้ใครมาก่อนเพื่อเธอ…คนพิเศษในหัวใจเขา  รวมถึงความรักความไว้ใจที่ทั้งเธอและเขามีให้แก่กัน  นั่นทำให้เธอรู้สึกมั่นใจ  และเชื่อว่าเธอเลือกไม่ผิดที่เลือกเขา


               มัสยากับประวิทย์รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย  ทั้งคู่คบหาดูใจกันมานานมากกว่าห้าปี  ตลอดเวลาเหล่านั้นที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน  แทบจะไม่มีเรื่องที่ทำให้ทั้งคู่ต้องขัดแย้งผิดใจกันเลย  เพราะความไว้ใจระหว่างกัน   ความเข้าใจในตัวของกันและกัน และการเผชิญหน้าพูดคุยยามเกิดปัญหารับฟังซึ่งกันและกันมิปล่อยให้ปัญหาทั้งหลายค้างคาเป็นตะกอนอยู่ในใจ    

               เมื่อมัสยากับประวิทย์สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแล้ว  ชายหนุ่มก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทที่ทำงานด้านการโฆษณาของนพวิทย์ผู้เป็นบิดาของเขาพร้อมกับมัสยาคนรักที่เรียนจบทางด้านการโฆษณามาโดยตรง  ซึ่งนั้นทำให้ทั้งคู่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น  คนทั้งสองได้คบหาดูใจกันโดยอยู่ภายใต้การดูแลของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตลอดและไม่เคยประพฤติปฏิบัติอะไรที่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่กัน


               และในวันนี้เอง ประวิทย์ก็ตัดสินใจที่จะขอมัสยาแต่งงานด้วยความรักทั้งหมดที่เขามีและหัวใจซึ่งพร้อมที่จะปกป้องเธอคนนี้ผู้ซึ่งเป็นที่สุดของหัวใจ  ทั้งคู่ต่างก็มีความสุขมากท่ามกลางความรัก  และกลิ่นอายความโรแมนติกแห่งท้องทะเล  พวกเขาได้กลับมาที่กรุงเทพเพื่อแจ้งข่าวดีนี้แก่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายและได้ทำการสู่ขอตามประเพณีพร้อมหาฤกษ์ยามงามดีเพื่อจัดงานอันเป็นมงคลนี้    ฤกษ์ดีของทั้งคู่ก็คืออีกหนึ่งเดือนที่จะมาถึง  ข้าวของทุกอย่างที่ต้องใช้รวมถึงสถานที่และการ์ดเชิญทั้งหลายได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเพรียบพร้อม  ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ถูกตัดขึ้นเพื่อเจ้าสาวแสนสวย   รูปถ่ายคู่รักในชุดแต่งงานใต้กรอบสีสวยก็ได้จัดเตรียมไว้เพื่อประดับในงาน

                ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา  ภาพของวันวานแห่งความสุขที่ผ่านมาได้ถูกเล่นซ้ำภายในหัวของชายหนุ่ม  รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนในหน้าของเขา หากแต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเศร้าและขมขื่น  ประวิทย์วางกรอบรูปในมือลงบนตำแหน่งเดิมที่มันเคยถูกตั้งอยู่   เขายันกายขึ้นและเดินไปหยิบชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ที่แขวนอยู่ริมผนัง  ชายหนุ่มสวมกอดมันไว้แน่นและอ่อนโยนราวกันกำลังสวมกอดหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นเจ้าของชุดซึ่งก็เป็นเจ้าของหัวใจเขาเช่นกัน  ท่ามกลางความเงียบงันและบรรยากาศแห่งความอ้างว้าง  หยาดน้ำตาของบุรุษคลอเต็มสองตาและเริ่มหลั่งรินรดสองแก้ม   ห้วงความคิดของเขาในยามนี้มีเพียงภาพของเธอ.... เธอผู้ที่เป็นเจ้าของชุดสีขาวบริสุทธิ์นี้  แต่จะไม่มีแม้เพียงโอกาสที่จะได้สวมใส่มันต่อหน้าเขาอีกครั้ง


                ความสุขจากรักนั้นสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ  หากแต่ใช่ว่าความสุขเหล่านั้นจะเป็นสิ่งที่ยั่งยืนเสมอไป  ถึงแม้ว่าทั้งสองใจจะรักและยึดมั่นต่อมันก็ตาม  ประวิทย์ได้รับรู้ถึงสิ่งนี้เมื่อสองวันก่อนถึงวันสำคัญที่ทั้งเขาและเธอต่างก็รอคอย  วันนั้นทั้งสองได้พากันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะหลังจากที่นำการ์ดไปมอบให้แก่แขกคนสุดท้าย  ทั้งประวิทย์และมัสยาต่างก็อยู่ในห้วงแห่งความสุขของคนสองคนที่กำลังจะได้เข้าสู่พิธีแต่งงาน  พิธีสำคัญที่จะประกาศถึงความรักและความยึดมั่นในตัวของกันและกันของทั้งคู่   แต่ทั้งสองคนไม่เคยคิดเลยว่า… ความสุขที่พวกเขาคาดฝันนั้นอาจจะไม่มีวันมาถึง

                 เอี๊ยดดด...ด  ! 

กรี๊ดดด..ด !!! 

                 เสียงหวีดร้องดังขึ้นจากรอบบริเวณนั้นที่เขานั่งอยู่  ชายหนุ่มหันกลับไปมองทางด้านข้างของเขาทันทีที่ได้ยินเสียงทั้งสองเสียงประสานกัน  เขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด  และในวินาทีนั้นเองภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของชายหนุ่มก็คือภาพของหญิงสาวอันเป็นที่รัก  นอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนโดยมีรถของคู่กรณีจอดอยู่ข้างร่างบางที่นอนหายใจรวยริน  ประวิทย์รีบวิ่งเข้าไปหาร่างบางนั่นพลางพร่ำร้องแต่ชื่อเธอ

                " ไหม!  ไหม!  ลืมตาสิไหม!  เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ  วิทย์จะพาไหมไปโรงบาลนะไหม "

                ชายหนุ่มบอกหญิงสาวทั้งน้ำตา   เปลือกตาของหญิงสาวเปิดขึ้นเล็กน้อย  ดวงหน้าสวยขาวซีดและมีรอยเลือดเปื้อนอยู่  ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอและบรรจงเช็ดเลือดที่ใบหน้าของเธอ

                " วิทย์  ไหมขอโทษไหมคงจะไม่ได้มีโอกาสอยู่ถึงงานแต่งของเราได้ " 

                เสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นจากริมฝีปากบางของหญิงสาว  พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมานองดวงตาและใบหน้า

                " ไม่ ไม่ ไหม อย่่าพูดแบบนั้นสิ  ไหมจะต้องไม่เป็นอะไรนะ  เราจะต้องได้แต่งงานกัน  ได้อยู่ด้วยกันอย่างที่ฝันไว้ไงไหม "
 
                ชายหนุ่มปลอบหญิงสาว  แต่เธอรู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้  มือบางถูกยกขึ้นอย่างยากลำบากเพื่อเช็ดน้ำตาให้ชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา  รอยยิ้มสุดท้ายของหญิงสาวเจือไว้ด้วยความรักและความเศร้าสร้อยอย่างที่ชายหนุ่มไม่มีวันจะลืมและลบมันออกจากใจได้   มือเรียวได้รูปที่กำลังลูบใบหน้าของชายอันเป็นที่รักตกลงข้างกาย  พร้อมกับหัวใจของชายหนุ่มที่แตกสลายลงไปด้วย

                " ไหม!  ไหม!  ไหม!....... "  

                น้ำเสียงอันแสนเศร้าสร้อย  ไร้ความหวัง  ปนเสียงสะอื้น  ยังคงพร่ำเรียกชื่อของหญิงสาวผู้ไร้ลมหายใจในอ้อมแขนต่อไปสร้างความสะท้านใจแก่ผู้ที่ได้ยินเป็นยิ่งนัก  หากแต่ต่อให้เขาพร่ำเรียกชื่อเธอสักเท่าไรดวงใจผู้สิ้นลมของเขาก็คงไม่มีวันที่จะกลับคืนสู่อ้อมแขนและอ้อมใจอันอบอุ่นของเขาได้อีกแล้ว

                 หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น  ชายหนุ่มได้อยู่ในสภาพที่ราวกับตายทั้งเป็น  งานมงคลสมรสอันเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความสุขอย่างที่ควจะมี    กลับต้องกลายเป็นงานศพที่เงียบงัน   มีเพียงเสียงสะอื้นและหยาดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าอาลัย  เป็นที่สะเทือนใจแก่ผู้ที่ได้ทราบข่าว  ชุดวิวาห์สีขาวของชายหนุ่มกลับต้องกลายเป็นชุดไว้ทุกข์สีดำสนิท  และจิตใจที่เคยชุ่มชื้น  ก็กลายเป็นจิตใจที่แตกสลาย


               เสียงนาฬิกาดังขึ้นเรียกสติของชายหนุ่มในกลับคืนสู่ความเป็นจริงอันแสนโหดร้ายอีกครั้ง ประวิทย์พาร่างของตนและชุดของเธอมายังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านก่อนที่จะออกเดินทาง   วันนี้ก็คือวันที่จะมีพิธีการเผาศพของเธอผู้เป็นที่รักของเขา  ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ที่ชายหนุ่มสวมกอดเมื่อตอนอยู่ที่บ้านถูกวางทาบลงบนร่างที่ไร้วิญญาณของเธอผู้เป็นเจ้าของ   ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวลงมาจากเมรุเผาเป็นคนสุดท้าย  เขาทำได้เพียงมองดูควันที่ออกมาจากปล่องลอยลับไปกับสายลมและลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เคยดูสดใสสำหรับเขา   ด้วยสายตาแห่งความอาลัยและน้ำตาที่รินไหลราวกับจะอำลา

ลาก่อนเธอผู้เป็นสุดที่รัก
ลาก่อนนักโลกสดใสที่เคยมี
ลาก่อนเธอผู้เป็นยอดชีวี
ขอลาทีขอลาด้วยความอาลัย
โอ้ดวงใจของพี่จะขาดรอน
โอ้จิตจรเหลือเพียงความหมองไหม้
โอ้ชีวาครานี้จะบรรลัย
จะขาดใจเมื่อไร้เธอมัสยา